Your cart is currently empty!
Tag: 15Now
-
Amazon moet toegeven: minimumloon in VS opgetrokken tot 15 dollar per uur
De aankondiging van Amazon afgelopen week toont aan dat werkenden die de strijd aangaan overwinningen kunnen boeken. Het bedrijf zal voortaan minimaal 15 dollar per uur betalen in de VS.
Reactie door Ginger Jentzen, Socialist Alternative
We moeten duidelijk zijn: de loonsverhoging komt er niet door de ‘goedwil’ van Jeff Bezos, topman van Amazon die goed is voor een vermogen van 166 miljard dollar waarmee hij de rijkste man in de moderne geschiedenis is. De vreselijke arbeidsomstandigheden en armzalige lonen waren jarenlang kenmerkend voor Amazon. Het is geen toeval dat er toegevingen komen nu het personeel zich steeds meer begint te organiseren.
Deze overwinning toont aan wat bewegingen kunnen bereiken. Het komt na de strijd voor een Amazon-taks in Seattle, de nationale strijd voor 15 dollar van campagnes als 15Now en de vakbonden, de organisatie van warenhuispersoneel, stakingen van Amazon-personeel in Spanje en andere landen, en de Stop Bezos Act van Bernie Sanders waarin aangetoond werd dat personeel van Amazon afhankelijk is van voedselhulp en andere publieke diensten.
In de dagen na de aankondiging rond het minimumloon moest Amazon ook een einde maken aan de maandelijkse bonussen voor warenhuispersoneel en andere werknemers. De werkende klasse dwingt onder het kapitalisme hervormingen af op basis van de kracht van onze beweging, waarbij bekomen wordt wat volgens miljardairs als Bezos en het politieke establishment het minimum is wat ze kunnen verliezen.
In 2014 speelde Socialist Alternative een centrale rol in de strijd om van Seattle de eerste stad te maken waar het minimumloon tot 15 dollar per uur werd opgetrokken. Afgelopen zomer was Minneapolis de eerste stad in het Midwesten van de VS waar 15 dollar werd ingevoerd en nu ziet het ernaar uit dat het ook in St Paul zal bekomen worden. Deze strijd heeft de druk opgevoerd en aangetoond dat werkenden kunnen winnen als ze in actie gaan. Onder toenemende druk hebben bedrijven als Walmart en Target de lonen opgetrokken.
Een belangrijke les uit deze overwinning is dat strijd vaak niet in een rechte lijn ontwikkelt en onze overwinningen vaak niet meteen behaald worden.
De afgelopen jaren was er meermaals protest tegen de arbeidsomstandigheden bij Amazon. Zo is er een beperking van het aantal toiletpauzes waardoor arbeiders in flessen urineerden. Er kwam nieuwe technologie om elke beweging op de werkvloer nauwgezet te volgen. De waarheid over de omstandigheden bij Amazon werden publiek bekend door de moedige arbeiders die zich organiseerden en naar buiten traden, ondanks het risico op jobverlies.
Amazon en Bezos hebben in Seattle alle mogelijke intimidatiepraktijken bovengehaald om de Amazon Tax, die moest dienen voor betaalbare huisvesting, terug van tafel te vegen. Het toont de inhaligheid en het meedogenloze karakter van de top van Amazon en andere grote bedrijven. Ze waren bang dat deze taks een voorbeeld zou zijn voor de werkenden, zelfs indien de taks slechts een fractie was van de belastingverlagingen die Amazon geniet door de maatregelen van de regering-Trump. In de aanloop naar het invoeren van de Amazon Tax in Seattle dreigde Amazon om de bouw van een nieuw hoofdkwartier in de stad te stoppen, waardoor 7.000 jobs in de bouwsector bedreigd werden. Zelfs toen de taks ingevoerd was, zette het bedrijf de campagne door tot een meerderheid van de gemeenteraadsleden en burgemeester Durkan toegaven en de taks terug introkken.
De brutale methoden van Amazon in Seattle hebben het imago van het bedrijf in de rest van het land geen goed gedaan. Zelfs de gevestigde media moeten erkennen dat er sprake was van chantage.
Bernie Sanders steunde de Amazon Tax in Seattle en heeft zijn campagne tegen de arbeidsvoorwaarden en lage lonen bij Amazon opgevoerd na de nederlaag in Seattle. In september diende hij het wetsvoorstel Stop Bezos Act in. Zoals John Nichol het omschrijft in The Nation heeft Sanders zijn positie als een van de bekendste politieke figuren in de VS gebruikt om de druk op Amazon op te voeren. Hij organiseerde bijeenkomsten in gemeentehuizen, startte petities, legde contacten met arbeiders van Amazon en onderaannemers. Hij tweette hoe Jeff Bezos nieuw gerenoveerde huis 25 badkamers zal tellen, terwijl arbeiders van Amazon toiletpauzes uitstellen om de onmogelijke werkdoelstellingen te halen.
Amazon is zeker niet het enige bedrijf met brutale arbeidsvoorwaarden en lage lonen. De ongelijkheid in de VS staat op het hoogste niveau sinds de Grote Depressie. Het failliet van het kapitalisme werd nogmaals aangetoond toen de aandelenkoers van Amazon viel na de beperkte toegevingen om de lonen op te trekken in het tweede rijkste bedrijf ter wereld. Dat geeft aan hoe onze strijd voor hogere lonen verbonden is met die tegen het kapitalisme, een systeem dat afhankelijk is van verdeeldheid op de werkplaats met racisme en seksisme en waarin enkel de winsten tellen. Het is geen toeval dat Amazon deze toegeving deed in een periode van groeiende sociale onrust in de VS: lerarenacties, personeel van fastfoodketens die protesteren tegen seksueel geweld, een strijd voor een collectief akkoord bij UPS waarbij er verzet is tegen een verloning met twee snelheden waarbij sommige werkenden nooit aan 15 dollar per uur zouden geraken.
Bedrijven als Amazon verzetten zich met hand en tand tegen betere arbeidsomstandigheden. Ze versterken de gevolgen van het besparingsbeleid waarbij er belastingcadeaus voor de rijken en grote bedrijven zijn, onbetaalbare huisvesting en zorg voor de anderen. Het gepaard met verdrijving van de armere bevolking, in het bijzonder mensen met een donkere huidskleur, uit rijkere steden zoals Seattle, waar miljonairs en miljardairs thuis zijn.
De ergste angsten voor Amazon kunnen werkelijkheid worden: de crisis van lage lonen en onbetaalbare huisvesting blijft leiden tot discussies over hoe de grote bedrijven kunnen belast worden naar het model van de Amazon Tax. Deze discussie is in het bijzonder aanwezig in de Bay Area en Silicon Valley. De groei van grote bedrijven en van Wall Street vindt geen uitdrukking in betere levensvoorwaarden voor gewone mensen. Maar de leraars hebben wel verbetering afgedwongen na aanhoudende acties. De banden tussen de leiding van de Democraten en de grote bedrijven werd duidelijk toen werd toegegeven aan Amazon en de taks op grote bedrijven in Seattle werd ingetrokken, zonder enige oplossing voor de daklozencrisis in de stad.
De overwinning nu bij Amazon moet een oproep tot actie zijn voor alle arbeiders in de VS. We moeten bouwen aan een beweging voor een nationaal minimumloon van 15 dollar per uur, voor een taks op grote bedrijven om betaalbaar wonen te financieren en voor toegankelijke zorg voor iedereen. Het personeel van Amazon in de VS en elders moet zich organiseren in vakbonden om tot overwinningen te komen. Automatisch zal dit niet gebeuren, we moeten ons organiseren op de werkplaatsen en in bewegingen om het politieke establishment dat de belangen van Amazon en Bezos dient een nederlaag toe te brengen en om te bouwen aan een politiek alternatief dat vertrekt van de noden van de gewone bevolking.
-
Niet hoge lonen, maar kapitalistische inhaligheid leidt tot werkloosheid
Reactie op het pleidooi van professor Baert voor een lager minimumloon
In De Standaard van vrijdag 2 maart 2018 pleit arbeidseconoom Stijn Baert (UGent en UA) voor een lager minimumloon, vooral voor laaggeschoolde jongeren. (1) Hij meent dat de hoge werkloosheidsgraad bij jongeren in België, vooral dan bij laaggeschoolden, te wijten is aan de hoge minimumlonen in ons land. Hij pleit dan ook voor een systeem waarbij het minimumloon verlaagd wordt naargelang een jongere een lager diploma heeft, net zoals er vandaag al een lager minimumloon bestaat voor zij die jonger zijn dan 21 jaar.
Artikel door een ACOD-vakbondsafgevaardigde
Door de hoge werkloosheid te koppelen aan de hoogte van de lonen maakt Baert een typische fout die al bijna zo oud is als het kapitalisme zelf. Sinds het moment dat de georganiseerde arbeidersbeweging de strijd voor hogere lonen – of een variante: kortere werktijden voor hetzelfde loon – heeft opgenomen, hebben kapitalistische economen theorieën bedacht om te argumenteren dat dit de economie zou schaden, en vaak dus juist de arbeiders zélf zou treffen.
In 1865 hield John Weston, nota bene zélf een socialistisch militant, een redevoering voor de Algemene Vergadering van de Eerste Internationale, waarbij hij probeerde te argumenteren dat het verkeerd was dat de Internationale opriep voor stakingen en protesten om betere lonen af te dwingen. Zijn argument was, exact zoals Stijn Baert het 153 jaar later zal herhalen, dat hogere lonen ingaan tegen de mogelijkheden van kapitalisten om “vrij” tot “natuurlijke” lonen te komen. Weston beweerde, opnieuw vlekkeloos nagekauwd door Baert, dat dit zou leiden tot meer werkloosheid, of tot hogere prijzen voor consumptiegoederen (inflatie), waardoor de arbeiders er zélf de dupe van zouden worden. Voor Weston was de conclusie dat vakbonden niet mochten proberen te lonen te verhogen, Baert gebruikt datzelfde argument om de overheid op te roepen de minimumlonen te verlagen voor bepaalde groepen.
Marx nam op de volgende bijeenkomsten van de Algemene Vergadering van de Eerste Internationale grondig de tijd om de argumenten van Weston te ontkrachten. (2) Zijn belangrijkste argument was dat Weston er totaal geen rekening mee hield dat de economie ook groeit, en dat hogere lonen voor arbeiders nieuwe investeringsmogelijkheden biedt aan kapitalisten om producten te verkopen aan die arbeiders. Bovendien staan kapitalisten met elkaar in concurrentie, en dat zélfs wanneer één kapitalist de hogere lonen zou willen doorrekenen in zijn prijzen, of door minder te produceren en arbeiders af te danken, dat anderen door hogere productie of lagere prijzen dit zullen corrigeren. Marx toonde met concrete voorbeelden uit zijn tijd aan dat dit effectief het geval is.
Professor Baert haalt dan een gezagsargument aan om zijn stelling toch te bekrachtigen: hij stelt dat “eerder onderzoek” aantoont dat minimumlonen effectief zorgen voor meer werkloosheid. Baert vermeldt er niet bij over welk onderzoek het gaat, dus is het moeilijk om na te gaan of zijn stelling effectief klopt. Zeker, er zijn economen – vooral van neoliberale signatuur – die tot deze conclusies komen, maar er zijn er ook heel wat die het tegengestelde beweren. De befaamde Amerikaanse economen Alan Krueger en David Card toonden in 1994 al aan dat hogere minimumlonen net méér jobs opleverden (3), en ook David Neumark and William Wascher toonden dit aan met dezelfde casestudy (4). Meer recent was er de open brief van zo’n 600 vooraanstaande Amerikaanse economen, waaronder Nobelprijswinnaars zoals Thomas Schelling, Robert Solow en Joseph Stiglitz die in januari 2014 de Amerikaanse regering opriepen een hoger minimumloon in te voeren, wat zou leiden tot meer economische groei en een lagere werkloosheid. Het minste wat we dus kunnen zeggen is dat professor Baert zijn bronnen selectief kiest.
Als laatste argument geeft Baert aan dat er “jobs” zijn die een lagere productiviteit of toegevoegde waarde hebben dan het minimumloon. Ook dit moet gerelativeerd worden: het minimumloon voor een werknemer die minstens 21 jaar oud is komt op dit moment overeen met een uurloon van 9,49 euro per uur. België is wereldwijd één van de meest productieve landen ter wereld, per uur gewerkt loon wordt er in ons land een meerwaarde gecreëerd van gemiddeld 48,2 euro per uur (5): ons land staat daarmee op een trotse vierde plaats wereldwijd. Professor Baert zou kunnen argumenteren dat dit cijfer slechts een gemiddelde is en dat er sectoren zijn die hieronder vallen. Maar zelfs in die sector die het laagste scoort qua toegevoegde waarde, de horeca, wordt nog steeds een toegevoegde waarde van 31,1 euro per gewerkt uur behaald (6).
Bovendien heeft een sector als de horeca net veel te winnen bij de verhoging van een minimumloon. Toen onze zusterorganisatie Socialist Alternative via haar gemeenteraadslid Kshama Sawant in Seattle er in 2014 in slaagde een minimumloon van 15 dollar per uur in te voeren op stadsniveau, werden een aantal kleine horeca-uitbaters opgevoerd als het gezicht van de oppositie tegen die maatregel. Twee jaar later moesten de meeste van die uitbaters toegeven dat hun verzet onterecht was geweest: hun zaken bloeiden en enkelen onder hen konden zelfs nieuwe restaurants openen (7). De reden was simpel: heel wat arbeiders die voordien nooit genoeg geld hadden om eens te gaan eten met hun gezin deden dat nu wel, wat tot meer omzet leidde voor de lokale horeca. Stijn Baert neemt zo’n effecten duidelijk niet mee in zijn theorie, maar gaat, opnieuw net zoals John Weston 150 jaar geleden, uit van een zeer statische visie op de economie.
Baert heeft wél een punt als hij stelt dat hogere lonen kunnen leiden tot minder jobs en werkuren, omdat het aanzet tot automatisering van bepaalde functies. Dit is zelfs één van de belangrijkste redenen waarom België zo een hoge arbeidsproductiviteit heeft: de Belgische economie wordt immers gekenmerkt door een hoge scholingsgraad van haar arbeidsbevolking, een sterke infrastructuur en een hoge automatisering van de industrie. Dit maakt dat in bepaalde sectoren de loonkost slechts een minimaal deel is van de totale kosten van een bedrijf, dit is met name zo voor de zeer rendabele petrochemie.
Maar moet een hogere automatisering leiden tot een hogere werkloosheid? De reden voor de hoge werkloosheid in ons land sinds de jaren ’80 is dat de arbeidsproductiviteit door automatisering niet is gevolgd door een verlaging van de arbeidstijd. De extra rijkdom die zo is gecreëerd is op die manier quasi integraal naar de zakken van de grote bedrijven gegaan: dit verklaart waarom de winsten van de grootste bedrijven jaar na jaar zo sterk toenemen. Een collectieve arbeidsduurvermindering, bijvoorbeeld door de invoering van een 30-urenweek, zou die rijkdom opnieuw eerlijker verdelen, en zou eindelijk een structurele oplossing voor de werkloosheid bieden. Trouwens: het is geen toeval dat professor Baert ook een forse tegenstander is van deze vorm van arbeidsduurvermindering…
Als we dan toch op één punt moeten akkoord gaan met Professor Baert, is het wel dat kapitalisten altijd een manier zullen vinden om elke verworvenheid van de arbeidersklasse te mismeesteren om er hun voordeel aan te halen. Zo zagen we in Seattle na de verhoging van de minimumlonen dat bepaalde restaurants tijdelijk een “minimum wage tax” toevoegden aan de kastickets, zogezegd om de hogere lonen van hun personeel te betalen. Maar, zoals eerder gezegd, werkt zoiets maar zolang er géén enkele kapitalist in de concurrentiestrijd tóch zijn prijzen doet zakken.
Maar het toont wel aan dat geen enkele overwinning onder het kapitalisme voor eeuwig is. Zelfs als we morgen in België een verhoogd minimumloon van 14 euro per uur zouden afdwingen, zoals de Algemene Centrale van het ABVV voorstelt (8), zullen kapitalisten elke delokalisatie, elk jobverlies en elke prijsstijging aangrijpen om het sociaal draagvlak voor zo’n maatregel te ondermijnen. Wij moeten dit echter gebruiken als een wapen: het wanhopige verzet van de kapitalisten – en hun lakeien zoals professor Baert – tegen elke verbetering van de levens -en werkomstandigheden van de meerderheid van de bevolking toont meteen de zwakte aan van dit systeem: het kapitalisme is niet in staat om op langere termijn een degelijke levensstandaard te bieden aan de meerderheid van de bevolking. Elke strijd om concrete verbeteringen is dan ook een strijd die het failliet van dit systeem aantoont, en de noodzaak van een socialistische omwenteling van de maatschappij.
In een socialistische maatschappij worden de rijkdommen collectief beheerd in het belang van de meerderheid van de bevolking, en niet langer voor de privileges van de allerrijksten. Elke stijging van de productiviteit betekent dat we betere lonen, kortere werktijden en comfortabelere werkomstandigheden kunnen verwezenlijken. Prioritair zullen we ons richten op het veiliger en aangenamer maken van de slechtste en meest gevaarlijke jobs, die jobs die nu vaak het slechtst betaald worden. Dat is óns project voor die jongeren met de slechtste jobs, of voor diegenen die nu geen job vinden.
- Zie De Standaard van vrijdag 2 maart 2018, Opiniebijdrage Stijn Baert: “Koppel het minimumloon aan het opleidingsniveau” https://www.standaard.be/cnt/dmf20180301_03385538
- Zie “Loon, Prijs en Winst” van Karl Marx, terug te vinden op https://www.marxists.org/nederlands/marx-engels/1865/1865loonprijs.htm#a9
- Zie “Myth and Measurement: The New Economics of the Minimum Wage”, David Card & Alan Krueger, 1995, Princeton University Press
- « The Effect of New Jersey’s Minimum Wage Increase on Fast-Food Employment: A Re-Evaluation Using Payroll Records », David Neumark, William Wascher, NBER Working Paper No. 5224, NBER Program(s): Labor Studies
- http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/File:Real_labour_productivity,_2006,_2011_and_2016_YB17.png
- http://www.guidea.be/Portals/0/dtxArt/blok-document/bestand/b2d9bf4b-765b-4ef5-9578-f5798cf3656a.pdf
- Zie bijvoorbeeld https://www.forbes.com/sites/eriksherman/2017/01/07/seattle-restaurant-jobs-keep-growing-with-higher-minimum-wages-after-a-year/
- http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/06/23/anders-en-beter-het-kan-minimumloon-van-14-euro
-
Strijd voor 15 dollar treedt steeds meer op voorgrond van Amerikaanse politiek debat
De eis van een minimumloon van 15 dollar per uur blijft in de VS aan steun winnen. Het vormt immers een antwoord op een van de centrale thema’s in het publieke debat, met name de groeiende ongelijkheid.Artikel door Tony Wilsdon uit maandblad ‘Socialist Alternative’
Los Angeles heeft Seattle en San Francisco vervoegd in de lijst van steden waar het minimumloon effectief tot 15 dollar per uur wordt opgetrokken. Politici in steden als St Louis, New York City en Philadelphia voelen eveneens hoe de grond onder hun voeten warmer wordt rond deze eis.
Peilingen geven aan dat 63% van de publieke opinie voorstander is van 15 dollar per uur. De campagne van Bernie Sanders heeft de eis opgenomen, wat de populariteit ervan verder kan opdrijven. Leidinggevende Democraten beginnen te beseffen dat de kwestie van een minimumloon belangrijk wordt om de controle over het Witte Huis te behouden en de meerderheid in de Senaat te heroveren.
De campagne van Bernie Sanders maakt verdeeldheid in de Democratische rangen duidelijk. Met een linkse uitdager probeert de campagne van Clinton zich wat scherper voor te doen inzake ongelijkheid. Tegelijk worden de rijke donatoren van Wall Street gerustgesteld dat ze op Clinton kunnen blijven rekenen. Recent gaf Hillary Clinton een boodschap mee aan de conferentie van Fight for 15, de campagne van fastfoodpersoneel. In die boodschap stelde Clinton dat ze wil optreden als verdediger van het fastfoodpersoneel. Maar ze plakte geen cijfer op hoe hoog het minimumloon moet zijn.
De nationale actiedag van fastfoodpersoneel op 15 april was de grootste en meest dynamische dergelijke actiedag ooit. De druk blijft toenemen. Een groep van 18 senatoren, waaronder Bernie Sanders en Elizabeth Warren, eisten van Obama dat er een besluit komt om het minimumloon voor federale ambtenaren op te trekken tot 15 dollar. Obama sprak anderhalf jaar geleden nog over een minimumloon van 10,10 dollar voor dit personeel. De beweging voor 15 dollar heeft dus wel degelijk effect.
Er zullen de komende maanden veel mogelijkheden zijn om de eis van 15 dollar sterker naar voor te brengen, zeker op lokaal niveau en in de deelstaten. We moeten ons blijven organiseren en op straat komen. De campagne 15 Now, opgezet door Socialist Alternative in Seattle, speelt een belangrijke rol in een aantal steden, naast verschillende vakbonden die stilaan ernstig investeren in campagnes rond deze eis. Hiernaast neemt het belang toe van onafhankelijke politieke kandidaten van de arbeidersbeweging die de eis van 15 dollar in de publieke arena verdedigen.
De campagne van Sanders versterkt de eis van 15 dollar, maar voor de leiding van de Democraten komt het er enkel op aan om de eisen rond een minimumloon te gebruiken om de macht te behouden of te heroveren. Er zullen kandidaten los van de Democraten, zoals Kshama Sawant in Seattle, nodig zijn om de campagne voor 15 dollar te verbinden met een onverzoenlijk verzet tegen de dominantie van de grote bedrijven. Dat is overigens waarom we Sanders vroegen om zijn campagne en oproep voor een minimumloon van 15 dollar verder te zetten na de voorverkiezingen en dit los van de vraag wie de Democratische kandidaat in de presidentsverkiezingen is.
-
Beweging voor hoger minimumloon in de VS groeit
Op 15 april was er een grote actiedag in de VS om een nationale verhoging van het minimumloon naar 15 dollar per uur te eisen. Op 1 april werd deze verhoging in Seattle effectief ingevoerd. Daar kwam de verhoging er door een sterk uitgebouwde campagne van onderuit die ook leidde tot de verkiezing van het eerste socialistische gemeenteraadslid in de stad sinds 100 jaar. Kshama Sawant van Socialist Alternative gebruikte haar positie in de gemeenteraad om de strijd van onderuit te organiseren. En met resultaat: op 1 april kregen 100.000 werkenden in Seattle opslag tot 11 dollar per uur en dit bedrag wordt tegen 2025 opgetrokken tot 18 dollar.De actiedag in de VS was succesvol met grote mobilisaties, onder meer van personeel uit de fastfoodsector. Er waren doorheen de VS ongeveer 60.000 betogers. Hier vind je een verslag van enkele opmerkelijke acties op 15 april. De actiedag werd ook elders opgepikt, onder meer in Nederland protesteerden jonge werkenden tegen lage lonen. In Groot-Brittannië waren er acties van de vakbond in de horeca en voeding, onder meer aan restaurants van McDonalds.
Hieronder een toespraak van Kshama Sawant op de actiedag.
-
Na Seattle, nationale strijd in de VS voor minimumloon van 15 dollar per uur
In Seattle werd de strijd voor een minimumloon van 15 dollar per uur gewonnen. Op 1 april krijgen de werknemers met lage lonen een eerste verhoging van hun loon en dit dankzij de strijd van de arbeidersbeweging en de campagne 15 Now.Artikel door Philip Locker uit ‘Socialist Alternative’, krant van onze Amerikaanse zusterorganisatie
Seattle was de eerste grote stad waar het minimumloon tot 15 dollar per uur werd opgetrokken. Deze maatregel wordt de komende jaren gespreid ingevoerd.
Concreet betekent het een loonsverhoging voor 100.000 werkenden of een op de vier in Seattle. Op 1 april krijgen alle werknemers van grote bedrijven als McDonald’s, Starbucks, Macy’s en Target een onmiddellijke verhoging tot minstens 11 dollar per uur en tegen 2025 moet iedere werkende in Seattle minstens 18 dollar per uur verdienen.
Er wordt geschat dat dit de bedrijven de komende tien jaar 3 miljard dollar zal kosten aan hogere lonen voor de laagst betaalde werknemers. Vooral migranten en vrouwen zullen hier voordeel uit halen, zij zijn immers sterk vertegenwoordigd in de lageloonsector.
De beweging ontstond onder het personeel van fastfoodketens in New York City eind 2012. Nu is er een belangrijke slag binnengehaald. Het succes in Seattle in juni zette de deur open voor een nationale strijd die nog overwinningen behaalde. Zo volgde er een beter voorstel voor 15 dollar in San Francisco en bij de tussentijdse verkiezingen waren er succesvolle referenda voor loonsverhogingen, zelfs in door Republikeinen gedomineerde staten als Alaska en Arkansas.
Van onderuit 15 dollar eisen
De mogelijkheden van een belangrijke overwinning in Seattle werden duidelijk in november 2013. Een referendum over 15 dollar met een grote steun van vakbonden haalde een meerderheid in Sea Tac, een klein stadje waar de internationale luchthaven van Seattle en Tacoma gevestigd is.
Tegelijk werd het eerste openlijk socialistische gemeenteraadslid sinds honderd jaar verkozen in Seattle. Kshama Sawant van Socialist Alternative haalde bijna 100.000 stemmen en haalde het van een zetelend raadslid die al 16 jaar verkozen was. Deze overwinning was mogelijk door een programma waarin de eis van 15 dollar per uur, als onderdeel van een programma om Seattle betaalbaar te maken, centraal stond.
Het belang van deze overwinning werd duidelijk toen Kshama Sawant meteen tot actie overging. Ze lanceerde de campagne 15 Now in januari 2014 om een instrument te hebben waarmee activisten de strijd kunnen organiseren en tegelijk een volledige democratische controle over hun strijd hebben.
Van bij het begin werden comités en actiegroepen opgezet in de wijken en op de scholen. Zo werden zoveel mogelijk mensen geactiveerd in de campagne. Op 15 maart was er een grote betoging voor 15 dollar. Een nationale conferentie bracht honderden mensen bijeen op 26 april. Er werd een referendum voorbereid om de druk op de gemeenteraad te vergroten en als plan B voor als de gemeenteraad de beloofde verhoging niet zou realiseren.
Er waren mobilisaties en er werden activiteiten in alle delen van de stad opgezet om mensen te overtuigen. Er waren betogingen, conferenties, affichecampagnes, … Deze enorme inspanningen waren nodig om een brede steun te vinden onder de bevolking en om in te gaan tegen de propaganda van de grote bedrijven en de massamedia.
Strijd tegen big business
Kshama Sawant stelde na de invoering van de 15 dollar: “Je moet geen socialist zijn om voor sociale rechtvaardigheid te strijden, maar het helpt wel. Het helpt om te begrijpen dat werkenden geconfronteerd worden met de macht van de grote bedrijven en hun politici – niet alleen die ter rechterzijde die rechtstreeks betaald worden door de broers Koch, maar ook de leiding van de Democratische Partij. Om 15 dollar te halen, was het nodig om bewust onze kant te organiseren, de werkenden, vakbonden en gemeenschapsgroepen.”
Doorheen de hele strijd voor 15 dollar in Seattle was er discussie binnen de beweging over de strategie. David Rolf, voorzitter van vakbondsafdeling SEIU 775, legde de opstelling van de belangrijkste vakbondsleiders uit. In een interview stelde hij dat het nodig was om een “linkerflank” te hebben waarbij hij “enkel maar respect heeft voor Sawant en haar organisatie 15 Now.” “Maar we waren het niet eens over strategie. We maakten gedurende een hele tijd duidelijk dat we het concept van een gefaseerde invoering steunden, we wilden een compromis bereiken en dachten dat het beste compromis er een zou zijn die door werkgevers en vakbonden samen zou voorgesteld worden.” (KPLU.org, 1 mei 2014).
Maar zoals de voorzitter van de lokale afdeling in Seattle van de werkgevers in de restaurantsector verklaarde, zouden de werkgevers het voorstel van de burgemeester enkel maar aanvaarden als het “minst offensieve van de slechte oplossingen.” Hij stelde: “Indien Seattle naar 15 dollar gaat – en zo ziet de politieke realiteit er uit – dan zijn er voordelen aan dit akkoord”. (Seattle Times, 3 mei 2014).
Het bevestigt de realiteit dat de brede publieke steun die opgebouwd werd door Sawant, 15 Now en de arbeidersbeweging de werkgevers ertoe dwong om zich aan de nieuwe politieke realiteit van een minimumloon van 15 dollar per uur aan te passen.
Zelfs de burgemeester van Seattle, Ed Murray, gaf dit nadien toe. “Als we het voorstel dat we onderhandeld hadden niet zouden onderhandeld hebben, dan was er een kleine klassenstrijd gekomen met verschillende voorstellen in een referendum. Ik denk dat ’15 Now’ een kans had om het te halen. Dus probeerden we het aan te passen voor verschillende sectoren van de ondernemerswereld.” (Puget Sound Business Journal, 2 januari 2015).
De agenda van de bedrijfswereld was duidelijk: als de maatregel van 15 dollar niet kon gestopt worden, zou minstens geprobeerd worden om het zoveel mogelijk af te zwakken. Wat we afdwongen, was het resultaat van de sterkte van de beweging opgebouwd door Kshama Sawant, Socialist Alternative en de arbeidersbeweging. De beperkingen van het uiteindelijke voorstel zijn het resultaat van het tegenoffensief van de werkgevers en de steun die ze daarbij kregen van de Democratische burgemeester en de meerderheid in de gemeenteraad.
Strijd loont
“Onze overwinning is niet compleet, maar we hebben tot de laatste snik gevochten om de achterpoortjes in het voorstel te sluiten. We zullen terugkomen op de kwesties van fooien, de fasering op lange termijn, het loon voor stagiairs, …”, stelde Sawant in haar toespraak voor ze het voorstel van nieuw minimumloon goedkeurde. “Wat we verloren door de achterpoortjes voor de bedrijven, moet er ons aan herinneren dat we moeten blijven bouwen aan een nog krachtiger beweging. De boodschap vandaag is echter duidelijk: als we de werkenden organiseren met een socialistische strategie, dan kunnen we de ongelijkheid en sociale onrechtvaardigheid bestrijden. De verhoging van het minimumloon in Seattle is slechts het begin. We hebben een volledige wereld te winnen.”
Op heel wat vlakken doet de strijd voor 15 dollar denken aan de vroege strijd van de arbeidersbeweging 100 jaar geleden. Toen was dit rond de eis van een achturendag. De noodzaak voor het heropbouwen van de arbeidersbeweging en een stevige socialistisch beweging is duidelijk. De overwinning van de verhoging van het minimumloon tot 15 dollar in Seattle zal de geschiedenis ingaan als een keerpunt in het aanvatten van deze historische taak.
We moeten duidelijk maken hoe 15 dollar werd bekompen. Het werd ons niet zomaar gegeven door de ondernemers. Er was een echte tegencampagne van de grote bedrijven die zich daarvoor verstopten achter de kleine bedrijven. Zonder een georganiseerde beweging hadden we deze overwinning niet kunnen bekomen.
Op naar 15 april
Laag betaalde werkenden, vakbonden, gemeenschapsgroepen en vele anderen bereiden nu een nationale actiedag op 15 april voor. “15 Now roept iedereen op om dit protest te ondersteunen”, stelde Ty Moore, de nationale organisator van 15 Now. “We hebben het momentum aan onze kant, we strijden voor 15 dollar in alle 50 staten en dit nog in 2015.”
-
Video. Concert van Tom Morello en Chris Cornell voor 15 Now
Op vrijdag 26 september hield de campagne 15 Now, een Amerikaanse campagne voor de verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur, een benefietconcert in Seattle. De headliners waren niemand minder dan Tom Morello (ex-Rage against the Machine) en Chris Cornell (ex-Soundgarden). Ze wilden de campagne een duwtje in de rug geven zodat er na de belangrijke overwinning in Seattle, waar een verhoging tot 15 dollar per uur werd doorgevoerd, nationaal kan gestreden worden voor een hoger minimumloon. Na het concert werd ook gesproken door Kshama Sawant, de lokale verkozene van Socialist Alternative die mee aan de kar van 15 Now trekt. Hieronder een video van een deel van het concert.
-
Video van Kshama Sawant in gemeenteraad na verhoging minimumloon in Seattle
In de gemeenteraad van Seattle werd deze week gestemd over de verhoging van het minimumloon. Kshama Sawant sprak in de gemeenteraad onder applaus van de aanwezige activisten over deze overwinning.
Dit is de Engelstalige tekst van de toespraak:
“We have a world to win.”
This is the text of a speech by Socialist Alternative Seattle City Councilmember Kshama Sawant about the City Council enacting a $15 minimum wage on June 2, 2014.
Today, workers in Seattle have made history.
A half century ago, Dr. Martin Luther King Jr. fought for a living wage at the March on Washington, where a quarter of a million people, mostly black workers, demanded their rights. They called for $2/hr. In today’s dollars it is the same number – Dr. King and his movement had launched the first fight for 15, at the same time they fought against the brutal racism of Jim Crow.
With this vote, Seattle will become the first major city in the U.S. to win a $15/hr minimum wage.
Our victory comes less than 6 months after the launch of 15 Now, after the election of the first socialist to the city council in 100 years. We built on the work of labor in Seatac, on the growing movement of the fast food workers which began in New York one year before. We worked alongside organized labor in Seattle, which campaigned continuously for 15.
We forced the city establishment to lift the wages 100,000 low wage workers in Seattle – to transfer $3 billion from business to workers at the bottom of the wage scale over the next 10 years.
We did this. Workers did this.
Today’s first major victory for 15 will inspire people all over the nation.
We need to recognize what happened here in Seattle that led us to this point.
15 was not won at the bargaining table as the so-called “sensible compromise” between workers and business. It was not the result of the generosity of corporations or their Democratic Party representatives in government.
What was voted on in the city council was a reflection of what workers won on the street over this last year.
In 15 Now, groups of workers and activists met weekly, held mass conferences and debates, organized rallies, and engaged thousands of people around the city about the need for a living wage. We won the public debate – in a recent poll 74% of voters now support 15. We defeated the arguments of business in the corporate media.
Let this be our guide. At every stage of the struggle, corporations and their representatives, have sought to undermine our efforts. And future victories will also depend on the organization of working people fighting for our interests.
This is also why we need an alternative to the two parties representing business. Despite the Democratic Party posing as a progressive alternative to the Republicans – we can see here in Seattle how it was only with the election of a socialist that the establishment was forced to pass real gains for workers. We need many more independent and socialist candidates to turn the tide against corporate politics.
Our victory is not complete, but we have fought until the last day, the last hour, against all the loopholes demanded by business.
We’ll come back to the questions of tip penalty, the long-phase in, the training wage.
What was lost through corporate loopholes is a reminder to us that outcomes are determined by the balance of forces. It is a reminder that we need to continue to build an even more powerful movement. A movement strong enough to overcome the counterattacks from business. A movement that goes on from 15 to win further gains to address the stunning income inequality workers face – that will fight for rent control, taxes on millionaires and big developers, and full funding for all public services.
I appeal to all workers to join the movement. The attempts of business to undermine 15 will continue, well after this vote today. They may submit legal challenges, they may challenge at the ballot, they may wait for their moment to make the “temporary” tip penalty permanent.
But today’s message is clear: If we organize as workers, with a socialist strategy, we can tackle the chasm of income inequality and social injustice.
15 in Seattle is just a beginning. We have an entire world to win.
Solidarity!
-
Kshama Sawant en Jess Spear over de overwinning in Seattle
In onderstaande video wordt ingegaan op de overwinning van de campagne 15Now in Seattle. Gemeenteraadslid Kshama Sawant en Jess Spear, kandidaat van Socialist Alternative bij de verkiezingen voor het regionaal parlement, leggen de inhoud en het belang van deze overwinning uit.
Na de vergadering van de commissie van de gemeenteraad op 29 mei waarbij het voorstel werd gestemd, legde Kshama Sawant uit wat werd bekomen en hoe dit gebeurde.
-
Overwinning! Verhoging van minimumloon afgedwongen in Seattle
Seattle is de eerste grote Amerikaanse stad die een minimumloon van 15 dollar per uur invoert. Zowat 100.000 werkenden zullen hierdoor uit de armoede geraken en miljoenen anderen doorheen de VS en de rest van de wereld zullen inspiratie opdoen uit deze overwinning.
Op 29 mei besliste het comité van de gemeenteraad die bevoegd is voor het minimumloon om de norm in Seattle op te trekken tot het hoogste niveau in het hele land. Op 2 juni wordt hierover in de gemeenteraad gestemd.
Het voorstel houdt in dat vanaf 1 april 2015 alle werkenden in grote bedrijven zoals McDonald’s, Starbucks, Macy’s en Target een onmiddellijke verhoging tot 11 dollar per uur krijgen en tegen 2025 zullen alle werkenden een minimum van 18 dollar per uur krijgen.
Er wordt geschat dat alle bedrijven in Seattle hun personeel in totaal 3 miljard dollar extra loon zullen betalen in de komende tien jaar. Het toont aan dat strijd loont, dat gewone mensen de grootste bedrijven ter wereld kunnen aanpakken en winnen, als we georganiseerd zijn en de strijd aangaan.
De beweging van de fastfoodarbeiders, die inspiratie haalden bij Occupy, heeft de eis van 15 dollar per uur in heel het land op de agenda gezet. Het werd versterkt in Seattle toen de arbeidersbeweging in november vorig jaar in Seat Tac, een kleine stad buiten Seattle, een referendum over 15 dollar per uur won. De verkiezing van Kshama Sawant afgelopen herfst was beslissend in het creëren van een politiek momentum voor de 15 dollar in Seattle. Die eis stond centraal in de campagne van Sawant en zorgde voor een grootschalig debat in de stad. Met bijna 100.000 stemmen raakte ze in november 2013 verkozen.
Op Al Jazeera America schreef Arun Gupta: “De overwinning van Sawant toont aan dat socialist zijn niet langer een nadeel is bij verkiezingen. Bovendien leverde de campagne voor 15 dollar per uur een model op voor democratie van onderuit die ingaat tegen het door de grote bedrijven gecontroleerde politieke proces. Waarnemers verwachten dat de wet tegen eind mei zal passeren. Als dit gebeurt, zal de overwinning – zelfs indien het geen volledige overwinning is – de benadering van Socialist Alternative bevestigen, die organisatie versterken en meer ruimte creëren voor een socialistische politiek in de VS.” (21 mei 2014)
Socialist Alternative en Sawant gebruikten de verkozen positie in de gemeenteraad om de strijd van onderuit te versterken. In tegenstelling tot de gevestigde politici gebruikte Sawant haar positie en de mediabelangstelling ervoor om te bouwen aan een krachtige beweging van onderuit. Vlak na de verkiezingen van november werd de campagne 15Now opgezet om de druk op te voeren. Er werden 11 actiegroepen in wijken doorheen de stad opgezet om te mobiliseren en publieke bijeenkomsten te houden. Met de actiegroepen en democratische conferenties waren het de activisten zelf die de strijd voor 15 dollar in handen namen.
De publieke positie van Kshama Sawant maakte het mogelijk om de propaganda in de gevestigde media te beantwoorden en om in te gaan tegen de pogingen van de grote bedrijven om de 15 dollar af te zwakken door zich achter de kleine bedrijven te verschuilen. Tegen de beweringen dat verkozen posities enkel leiden tot het recupereren van bewegingen in, toonden wij aan dat een verkozen positie ook kan gebruikt worden om bewegingen op te bouwen en te versterken. Socialist Alternative slaagde er met 15Now en de arbeidersbeweging in om voldoende druk van onderuit op te bouwen om 15 dollar af te dwingen. Dat is een historische verwezenlijking.
Eigen partij van de werkenden en jongeren nodig
“De overwinning van Sawant toont aan dat socialist zijn niet langer een nadeel is bij verkiezingen. Bovendien leverde de campagne voor 15 dollar per uur een model op voor democratie van onderuit die ingaat tegen het door de grote bedrijven gecontroleerde politieke proces. Waarnemers verwachten dat de wet tegen eind mei zal passeren. Als dit gebeurt, zal de overwinning – zelfs indien het geen volledige overwinning is – de benadering van Socialist Alternative bevestigen, die organisatie versterken en meer ruimte creëren voor een socialistische politiek in de VS.” (Al Jazeera)De beweging van werkenden en socialisten bracht 15 dollar op tafel. De Democratische Partij bracht de grote bedrijven mee aan tafel om het voorstel af te zwakken.
Aanvankelijk keerden de Democratische politici in Seattle zich tegen de eis van 15 dollar. Gezien de enorme publieke steun, gooiden de twee belangrijkste Democratische burgemeesterkandidaten het in september 2013 over een andere boeg en besloten ze de eis van 15 dollar te steunen. Na de verkiezingen van november stelde burgemeester Ed Murray dat hij 15 dollar steunde, maar het wilde doorvoeren zodat het “ook voor de bedrijven zou werken.”
Er kwam een adviescomité met ondernemers en vakbondsleiders (maar vooral ondernemers) om een compromis te onderhandelen. Het establishment erkende dat het niet mogelijk was om 15 dollar te stoppen, maar ze probeerden enkele achterdeurtjes in te bouwen zoals een gefaseerde invoering over een lange periode. De bedrijven vochten tot op het laatste moment om het voorstel verder af te zwakken.
Bij de stemming op 29 mei stelde een meerderheid van de Democratische raadsleden voor om de invoering van de maatregel uit te stellen tot april volgend jaar en om lagere lonen voor tieners en “stagiairs” mogelijk te maken. Socialist Alternative en 15Now voeren actie aan de gemeenteraad van 2 juni om tegen deze toegevingen te protesteren.
De Democraten gebruiken dan wel een meer progressieve retoriek dan de Republikeinen, maar beide partijen dienen uiteindelijk de belangen van de grote bedrijven. Met één verkozene slaagden we er met Socialist Alternative in om op minder dan een jaar tijd een beweging uit te bouwen waarmee de eis van 15 dollar per uur werd afgedwongen. In die tijd hebben de Democraten er alles aan gedaan om de eis af te zwakken zodat het voor de grote bedrijven aanvaardbaar werd. Op nationaal vlak hebben de Democraten geen ernstige strijd gevoerd voor het minimumloon van 10,10 dollar per uur. Dat cijfer wordt enkel gebruikt in het kader van de verkiezingen.
Dat is waarom Socialist Alternative stelt dat de werkende bevolking een eigen politiek alternatief op de Democraten en Republikeinen moet uitbouwen. De enorme afkeer tegenover het parlement, het wantrouwen in de gevestigde politici en de noodzaak van een kracht die opkomt voor de werkende bevolking, zorgen ervoor dat zich unieke kansen beginnen te stellen voor de opbouw van een nieuwe partij van de werkende bevolking.
Het werk van Kshama Sawant en Socialist Alternative toont aan dat het mogelijk is om een onafhankelijke politieke stem uit te bouwen die ingaat tegen de twee gevestigde partijen. Dit succes kunnen we verspreiden doorheen het volledige land.
Strijdbare strategie nodig
Seattle zal het hoogste minimumloon in het land krijgen, maar de bedrijven slaagden er in om het voorstel op verschillende vlakken af te zwakken. Er is een onredelijk uitstel van 3 tot 10 jaar vooraleer de 15 dollar volledig wordt doorgevoerd (naargelang de grootte van het bedrijf waar je werkt). In de eerste tien jaar is een aftrek van fooien en van bijdragen aan gezondheidsverzekering mogelijk.
Dit was niet onvermijdelijk. De afgelopen maanden heeft Socialist Alternative een debat gevoerd binnen de arbeidersbeweging over de beste strategie. We vragen vakbondsmilitanten en leiders om de ervaring van deze strijd te bekijken en erover te discussiëren zodat we lessen kunnen trekken om verder vooruit te gaan.
We denken dat de strategie van de belangrijkste vakbondsleiders niet gericht was op een beweging van onderuit, maar op onderhandelingen met de burgemeester en de bedrijven. Ze dachten dat dit nodig was omdat de arbeidersbeweging het in een directe en open confrontatie met de grote bedrijven niet zou halen.
Na decennia van nederlagen is het begrijpelijk dat het zelfvertrouwen van de arbeidersklasse beperkt is. Maar Socialist Alternative stelde dat de eis van 15 dollar een enorme kans bood om nieuwe lagen van de arbeidersbeweging te betrekken en te mobiliseren. Dit zou extra druk zetten en het is een belangrijke manier om nieuwe generaties ervaring te laten opdoen om zich te organiseren, politieke lessen te trekken en op die manier de arbeidersbeweging opnieuw op te bouwen.
Het was in die context dat we voorstelden om een referendum te houden voor een sterke 15 dollar per uur. Als de grote vakbonden het dreigement van een referendum hadden ondersteund, waren er ongetwijfeld meer toegevingen mogelijk geweest. Het ophalen van 100.000 handtekeningen om een referendum af te dwingen, zou een kans bieden om brede lagen van de werkende bevolking te organiseren en te betrekken met duidelijk antwoorden op de argumenten van de grote bedrijven en de media.
De vakbonden in de VS hebben heel wat middelen en politiek gewicht. Ze hebben miljoenen dollars en miljoenen leden die in actieve campagnes voor een verhoging van het minimumloon kunnen gemobiliseerd worden. De stakingsacties in de fastfoodsector hebben een belangrijke rol gespeeld om de aandacht op de lage lonen te vestigen, maar de beweging zou veel sterker staan indien de vakbonden hun banden met de Democratische Partij zouden stopzetten en zouden overgaan tot het mobiliseren van de volledige kracht van de werkende bevolking doorheen democratische massabewegingen.
De afgelopen dertig jaar heeft de vakbondsleiding steeds geprobeerd om de grote bedrijven gunstig te stemmen in de hoop om toegevingen te bekomen. Het heeft de eisen van het patronaat enkel versterkt. We moeten hiermee stoppen.
En we moeten steeds beseffen dat geen enkele hervorming definitief is onder het kapitalisme. Grote bedrijven kunnen de verworvenheden in Seattle betwisten met een referendum of andere middelen. We moeten onze beweging daarop voorbereiden om te mobiliseren en te verdedigen wat we afdwongen.
Doe mee met de socialisten!
Op CNN.com schreven Arun Ivatury en Rebecca Smith: “Het resultaat in Seattle toont opnieuw aan wat de geschiedenis eerder bewees: als werkenden goed georganiseerd zijn en er een brede steun is voor hogere lonen, kunnen zelfs bedrijven die er zich tegen verzetten gedwongen worden om meer te betalen.” (15 mei)
Socialist Alternative steunt iedere mogelijke hervorming die onder het kapitalisme kan bekomen worden. De strijd voor 15 dollar toont aan dat we overwinningen kunnen boeken als we ons organiseren. We moeten de campagne 15Now nu nationaal verder uitbouwen.
Deze strijd toont ook aan dat de grote bedrijven in een winstsysteem steeds opnieuw harde strijd leveren om hun rijkdom en macht te beschermen. Ongelijkheid zit in het kapitalisme ingebakken. De strijd voor betere lonen, onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting, milieu en sociale rechtvaardigheid in het algemeen is een strijd voor de socialistische omvorming van de samenleving op basis van echte gelijkheid en de noden van de meerderheid van de bevolking.
