Your cart is currently empty!
Category: NMBS
-
Verdedig het recht op verzet tegen het rechtse beleid: handen af van het stakingsrecht!
Foto: PPICS Mensenrechten erkennen geldt blijkbaar niet wat het stakingsrecht betreft
De rechtse regering wil dat nieuwkomers een verklaring ondertekenen waarin ze de mensenrechten erkennen. Alvorens dit van anderen te vragen, zouden de rechtse partijen beter beginnen met het zelf te doen. Het stakingsrecht is immers een algemeen erkend mensenrecht. Zonder het recht op collectieve actie komen we al gauw in dictatoriale toestanden terecht. Maar toch wil de rechtse regering net dit recht op verzet tegen haar beleid drastisch afbouwen.
door Geert Cool, auteur van ‘Verdedig het stakingsrecht’
De regering wil dat de kleine spoorbonden ASTB en OVS niet langer stakingsaanzeggingen kunnen indienen. Dit komt niet toevallig net na de aankondiging dat de pensioenleeftijd van onder meer de treinbestuurders wordt verhoogd, een beroepscategorie waar ASTB de voorbije jaren een positie heeft uitgebouwd. Eerst wordt een aanval op het personeel ingezet en vervolgens wordt aangekondigd dat protest daartegen aan banden wordt gelegd. Uiteraard is dit slechts een opstap om alle protest in de kiem te smoren: het begint met kleinere vakbonden en als dat lukt, volgen de andere.
Ten onrechte menen de regering en de directie dat het stakingsrecht beperkt is tot wat de door hen erkende vakbondsleiders goedkeuren. Het recht om een vakbond op te richten en daarmee zijn belangen te beschermen, is door artikel 11 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens toegekend aan iedereen. Het Europees Sociaal Handvest erkent het recht van werknemers om collectief op te treden. Het beperken van een recht erkend door het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens is aan strikte voorwaarden onderworpen, voorwaarden waar het regeringsvoorstel en de bijhorende sancties niet aan voldoen.
Als het beperken van deze rechten dan nog eens gebeurt door de werkgever zelf (de regering), dan begeven we ons helemaal op glad ijs. Bij een collectief conflict tussen werkgever en werknemers is het dan de werkgever die bepaalt hoe de werknemers zich in dit collectief conflict moeten gedragen. Wordt protest straks beperkt tot online petities of vormen van ‘embedded’ protest binnen het gevoerde beleid? Het doet denken aan de Turkse dictator Erdogan die zelf wil bepalen welke vorm van oppositie tegen zijn beleid kan (met name een volgzame oppositie) terwijl andere vormen van oppositie meteen hardhandig en repressief de kop ingedrukt worden.
De regering stelt dat OVS en ASTB wel hun status van vakbond behouden, maar dat ze geen stakingsaanzegging mogen indienen waardoor acties van hun leden steeds “wilde en illegale” stakingen zijn. Die kunnen bestraft worden met boetes en soms zelfs ontslag. Dit botst niet alleen met de Europese grondregels, het gaat ook regelrecht in tegen de heersende Belgische rechtspraak die door strijd afgedwongen is. Naar aanleiding van een staking in de Antwerpse petroleumsector in 1976 stelde het Hof van Cassatie dat een staking op zich geen onrechtmatige daad kan zijn. Hoe kan dat kan gerijmd worden met sancties en ontslagen wegens collectieve acties?
Natuurlijk raakt de regering hiermee aan de syndicale vrijheid. Het doel is om protest van het personeel aan banden te leggen, net zoals dit voor het afdwingen van het stakingsrecht in de 20e eeuw het geval was. Dit belangt niet alleen de militanten van ASTB en OVS aan, het treft alle syndicalisten.
Bij de NMBS is er niet alleen het optrekken van de pensioenleeftijd voor rijdend personeel, binnenkort wordt ook opnieuw gediscussieerd over ‘minimale dienstverlening.’ Het personeel en de reizigers hebben belang bij discussies over maximale dienstverlening, maar actiemiddelen om dat af te dwingen worden aan banden gelegd. Daar gaat het immers echt over bij het voorstel van ‘minimale dienstverlening’ bij stakingsacties. Om deze aanval mee mogelijk te maken, kondigen regering en directie ook aan dat het aantal vakbondsafgevaardigden drastisch naar beneden moet. Nu zijn er 1.600 afgevaardigden voor 34.000 personeelsleden op 2.700 werkplekken. De regering wil dat de vakbonden zelf voorstellen doen om hun aantal afgevaardigden te beperken en hun stakingsrecht af te bouwen, zoniet neemt ze zelf maatregelen.
De voorstellen van de regering hebben niets met ‘moderne vakbonden’ te maken, ze brengen ons integendeel terug naar de 19de eeuw. Het is aan de werknemers om te beslissen welke vakbondsstructuren ze aannemen, daar moet de werkgever zich niet mee moeien. Of geldt artikel 11 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mensen niet langer in België? Het behouden van ons recht op collectieve actie, met inbegrip van het stakingsrecht, kunnen we het best door gebruik te maken van dit recht en het door mobilisatie van onderuit door de hele arbeidersbeweging in de praktijk steeds opnieuw af te dwingen.
Vaststellen dat de regering en de directie hypocriet zijn, is terecht maar volstaat niet. De strijd tegen de aanvallen moet georganiseerd worden, zoniet zullen die aanvallen steeds harder worden en gaan niet alleen onze syndicale rechten terug naar de 19de eeuw maar ook onze arbeidsvoorwaarden. Waarop wachten de vakbondsleiders bij het spoor om over de verschillende vakbonden heen de basis te laten beslissen over een opbouwend actieplan gekoppeld aan een duidelijk eisenplatform waarbij elke volgende stap in de acties en elk voorstel in onderhandelingen ter stemming wordt voorgelegd aan die basis?
-
Spoorstaking ging niet om privileges van personeel, maar om protest tegen de afbraak van het openbaar vervoer
Staking 9 november 2015, piket in Gent. Foto: socialisme.be Eind mei en begin juni waren er verschillende stakingsdagen bij het spoor. De eenzijdige beslissing van de directie om kredietdagen af te nemen, leidde tot woede en protest. Kredietdagen zijn recuperatiedagen die toegekend worden omdat het personeel in de praktijk 40 uur per week werkt, terwijl er officieel een 36-urenweek is. Dagen afnemen, betekent dus langer werken voor hetzelfde loon. Waarom werd er zo lang en zo veel gestaakt? We vroegen het aan een treinbegeleider.
Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
“Het ongenoegen zit heel diep. Op een goede tien jaar tijd kwamen er 50% reizigers bij, maar nam het personeelsbestand met een kwart af. Het gebrek aan middelen en investeringen leidt tot meer problemen met het materieel, extra flexibiliteit voor het personeel, kortere wisseltijden in eindstations, … Meer vertragingen en frustraties onder zowel personeel als reizigers zijn daar het gevolg van.
“En dan wil de regering nog eens tot 20% van de publieke middelen afpakken, het gaat om 663 miljoen euro. Eén op de vijf treinen zou een one-man-car worden, dus zonder treinbegeleider. Zal ik als treinbegeleider morgen nog een job hebben? Uit ervaring weet ik dat mijn functie belangrijk is voor de veiligheid, ik heb al verschillende ongevallen voorkomen. Een trein met slechts één personeelslid aan boord, de bestuurder, is een onveiligere trein. Van het loketpersoneel moet 60% weg, probeer als reiziger maar eens informatie te vragen aan een automaat… Nu stelt de directie het graag voor alsof het personeel enkel voor eigen privileges opkomt, maar 663 miljoen euro besparen kan niet zonder gevolgen voor de dienstverlening en dus ook voor de reizigers.
“De aankondiging dat we kredietdagen moesten inleveren, was de druppel die de emmer deed overlopen. Het komt bovenop alle eerdere maatregelen. En het gaat gepaard met arrogantie: de directie doet alsof wij een geprivilegieerd werkritme hebben, terwijl veel collega’s op erg afwisselende en soms onmogelijke uren moeten werken. Hoeveel verdienen die topmanagers eigenlijk om ons hele dagen zwart te maken?
“De acties werden voorgesteld als een operatie ‘reizigers gijzelen’. Dat is nonsens, het is een verdeel-en-heersspel van een directie en een regering die het openbaar vervoer willen afbreken. Enkel als er gestaakt wordt, lijken ze over dienstverlening te spreken. Over iets anders dan minimale dienstverlening horen we hen niet, maximale dienstverlening willen ze namelijk niet. Moesten de regering en haar volgzame media echt om het lot van de reizigers bekommerd zijn, dan zouden ze de besparingen terugdraaien, de acties van het personeel ondersteunen en investeren in meer en degelijk openbaar vervoer. Dat zou ook het milieu ten goede komen.
“Het klopt wel dat we voor onze acties meer en beter moeten informeren onder de reizigers. Nu was het personeel zelf vaak niet goed geïnformeerd, laat staan de reizigers. We vernamen uit de kranten, dezelfde die de propagandacampagne van de directie klakkeloos overnemen, waarover er onderhandeld werd en wat de resultaten daarvan waren. De spontane acties toonden dat de woede overkookt. Maar het ontbrak aan centrale ordewoorden. De vakbondsleiding is daar nochtans toe in staat, dat zagen we toen de acties stilgelegd werden.
“Uiteindelijk is er een compromis uit de bus gekomen waarbij we nog altijd twee extralegale feestdagen verliezen en in geval van ziekte ook kredietdagen. We gaan erop achteruit. Door de spontane acties misschien iets minder dan in het oorspronkelijk voorstel. Maar we hadden veel meer kunnen bekomen door de strijd ernstig te organiseren op nationaal vlak. En er blijft de dreiging van sancties, daarover zou afzonderlijk onderhandeld worden.
“Het ongenoegen is niet verschillend in Vlaanderen, Brussel of Wallonië. Het werd voorgesteld als een ‘Waalse’ staking alsof er in Brussel en Vlaanderen door iedereen werd gewerkt. Dat is een leugen die bewust in de hand gewerkt werd door de directie. De cijfers van het aantal stakers spreken de leugen tegen: ook in Vlaanderen waren er veel stakers. Minder dan langs Franstalige kant omdat de acties bijna niet georganiseerd werden. Want ja, ook spontane acties vergen een minimum aan organisatie.
“Het initiatief werd aan de basis overgelaten. In Antwerpen organiseerden we personeelsvergaderingen om met strijdbare militanten en collega’s elke stap van de acties en de onderhandelingen te bespreken. Hierdoor werd de actie gedragen en goed opgevolgd.
“Er zullen nog acties volgen. Deze regering wil het openbaar vervoer kapot besparen. Aan de 4 miljard subsidies voor bedrijfswagens wordt niet geraakt, maar de 3 miljard voor de NMBS vindt ze niet kunnen. In plaats van het openbaar vervoer af te bouwen, is er dringend nood aan een plan van extra publieke investeringen. Met deze regering zal dat niet gebeuren, we zullen ze moeten wegstaken.”
-
Voorakkoord NMBS: er zat meer in
Op donderdag 16 juni kwam het tot een voorakkoord tussen de syndicale onderhandelaars en de directies. Hierbij zouden we vanaf dit jaar 15 november verliezen als extralegale feestdag. Voor 2017 komt daar de schrapping van de extralegale feestdag 2 november bij en het inleveren van 1 kredietdag (KD) per 28 kalenderdagen ziekte. Dit is slechts een kleine verbetering tegenover het origineel bericht, een verbetering die afgedwongen werd door de spontane stakingen van 25 mei t.e.m. 3 juni. Rond de sancties staat er niets in het voorakkoord, daarover zou er nog afzonderlijk onderhandeld worden. Bij velen leeft het gevoel dat er meer toegevingen, of zelfs de volledige afschaffing van het bericht, in zaten.Bovendien moet niet enkel naar het bericht over de KD’s gekeken worden. Dat was voor veel collega’s slechts de druppel die de emmer van jarenlange productiviteitsverhogingen deed overlopen. Op een goede tien jaar tijd kwamen er 50% reizigers bij, maar verdween bijna een kwart van het personeel. Het ongenoegen is niet beperkt tot één maatregel, het gaat om het volledige mobiliteitsbeleid. Met een meer globale benadering in onze acties kunnen we overigens ook makkelijker reizigers overtuigen.
De grote zwakte was dat de vakbonden weinig tot geen coördinatie aan de spontane staking gaven, behalve om deze stil te leggen, en zich volledig toelegde op de onderhandelingen. In de week “stakingspauze”, waarbij er eerst voor een week dan voor 2 weken stakingsaanzeggingen waren ingediend van zondagavond 12 juni tot zondagavond 26 juni, werd niet actief gemobiliseerd of geanalyseerd. Er waren wel her en der militantenraden en algemene vergaderingen, maar deze werden vaak op korte tijd aangekondigd. Algemene personeelsvergaderingen om het personeel te betrekken bij de discussies van de onderhandelingen en de organisatie van de staking vanaf 12 juni zou tot een grotere betrokkenheid leiden, een beter beeld van wat leeft bij het personeel en veel meer druk op de onderhandelingen hebben gevormd.
Ondanks de beperkingen van de beweging, geeft een interview van Michel Bovy van HR Rail in L’Echo (Franstalige tegenhanger van De Tijd) van 18 juni aan dat we de directie onder druk gezet hebben en dat enkele van haar projecten terug in vraag gesteld worden.
De vakbondsleiding liet het initiatief voor de acties aan het personeel over, ook spontaan protest vergt immers organisatie. Het zou dan ook logisch zijn dat de basis die de acties voerde, kan beslissen over het voorakkoord. Dat kan door overal personeelsvergaderingen of militantenraden te houden om het voorakkoord te duiden en ter stemming voor te leggen, waarbij deze bijeenkomsten niet één of twee dagen op voorhand terloops worden aangekondigd.
Er moet in de komende weken en maanden discussies opgestart worden binnen de structuren van de vakbonden om een analyse te maken van deze strijd. Niet om ons te beperken tot frustraties en kritieken die tot een anti-vakbondspositie leiden, maar om de sterktes en zwaktes te evalueren om onze strijd de komende weken en maanden beter te kunnen voeren. Ook moet er nagedacht worden over tactieken en strategie, een actieplan voorgesteld worden, met een programma van syndicale eisen om op middellange termijn de krachtsverhouding op te bouwen in het voordeel van het personeel.
Het spoorpersoneel kan, eventueel samen met andere openbare diensten, het algemeen actieplan aanvullen, omdat de aanvallen blijven komen. Daarbij kan nagedacht worden bijvoorbeeld aan wekelijkse 24u stakingen te houden in september en oktober, waarbij rond de algemene staking in gemeenschappelijk vakbondsfront van 7 oktober een 48u staking of zelfs een 72u staking kan uitgeroepen worden bij de spoorwegen en andere openbare diensten.
De val van de regering en haar neoliberaal beleid moet ook op de agenda geplaatst worden. Want wie denkt dat deze regering grote toegevingen gaat doen, maakt zich slechts illusies. Er is een dringendheid om het algemeen actieplan op te voeren tegen deze asociale regering en haar talloze maatregelen. De spontane stakingen bij de spoorwegen, maar ook in andere sectoren, tonen een algemeen ongenoegen en grotere actiebereidheid. De maat is meer dan vol. We zullen de aanvallen enkel stoppen door onze strijd ernstig te organiseren.
-
NMBS. NEEN aan dezelfde aanvallen in een andere verpakking
Voorstel B volstaat niet. Optie C: strijd ernstig organiseren!De spontane stakingen van 25 mei tot en met 3 juni bij de spoorwegen toonden aan hoeveel woede er heerst bij het spoorpersoneel. De ene maatregel na de andere wordt eenzijdig opgelegd door de directie zonder dat er voldoende op wordt gereageerd door de vakbonden.
-> PDF van dit pamflet van Libre Parcours
Sommigen denken dat we via onderhandelingen zoveel mogelijk moeten redden wat er te redden valt. Maar enkel strijd loont! Na de spontane stakingen begon de directie – weliswaar minimale – toegevingen te doen. Eens de hete adem van de staking verdween, kwam de directie op veel punten terug en kwamen er zelfs nieuwe punten op de onderhandelingstafel. Denk maar aan het voorstel dat nieuwe aangeworvenen vanaf 1 juli 2016 slechts 20 verlofdagen zouden krijgen in plaats van 24.
Tijdens de spontane stakingen waren er nauwelijks of geen ordewoorden vanuit de vakbondsleidingen om de strijd effectief te organiseren. Deze week is de communicatie nauwelijks verbeterd. Terwijl het personeel ongeduldig wacht op informatie over wat de vakbonden en directie onderhandelen, lekt in de pers een hele resem maatregelen uit gaande van vage compromissen tot nieuwe aanvallen. Zo zouden de straffen behouden blijven, maar niet in het dossier komen.
Uiteindelijk liggen er twee voorstellen op tafel:
A: 15 november afschaffen, kredietdagen op basis van gewerkte uren in het jaar ervoor
B: 15 november afschaffen + extralegale feestdag die op zaterdag of zondag valt, 1 kredietdag minder per 28 ziektedagenVoorstel A is nog erger dan het origineel bericht. Maar het voorstel B met kleine toegevingen op het eerste bericht – bekomen door onze spontane strijd – blijft een aanval op onze rechten. De strijd ernstig organiseren met degelijke communicatie en een mobilisatieplan kan meer toegevingen afdwingen, zelfs het volledig schrappen van het bericht als opstap naar de stopzetting van het volledige besparingsmodel.
Op donderdag 9 juni zijn er verschillende militantenraden en algemene ledenvergaderingen van ACOD/CGSP, maar dit gebeurt niet overal. Tot nu toe organiseert het ACV-Transcom doorgaans haar basis helemaal niet. Raadplegen en discussies gebeuren beter ook via personeelsvergaderingen op de werkvloer zelf! Ook hebben de vakbonden zo goed als een week laten voorbijgaan zonder ten volle aan de mobilisatie te beginnen. En wat met de campagnes naar de reizigers toe? Er had van deze week de kans moeten genomen worden om op zijn minst de overblijvende folders van Treinopoly uit te delen dat heel kort op verschillende problemen bij het spoor ingaat!
Het besparingsmodel werkt niet. De eerste berichten dat het dodelijk treinongeval werd veroorzaakt omdat aan het betrokken sein geen TBL1+ systeem geïnstalleerd was, na een identiek ongeval in 2008, leidt bij velen tot vragen over de veiligheid bij het spoor.
We mogen niet toelaten dat wat spontaan van onderuit begon, nu boven onze hoofden gestopt wordt. We zullen onze eisen niet afdwingen door mee te stappen in het onderhandelingskader dat door de directie is opgelegd. Strijd organiseren we niet via achterkamerpolitiek, maar door betrokkenheid en een mobilisatieplan. Waarom geen wekelijkse 24 of 48-urenstaking met bijhorende personeelsvergaderingen om de strategie en onze eisen voor de onderhandelingen te bespreken?
Alleen kunnen we niet winnen. Maar het spoorpersoneel staat niet alleen. Overal komt het ongenoegen tot uitbarsten: bij de cipiers, gemeentediensten, brandweer, magistraten, … Het zal erop aankomen om samen in actie te gaan om deze regering weg te krijgen. Deze regering moet weg en met haar het besparingsbeleid dat in alle sectoren een ravage aanricht op vlak van dienstverlening en arbeidsomstandigheden. Rond offensieve eisen in onze strijd kunnen we de solidariteit en eenheid opbouwen die vereist is om tot overwinningen te komen.
-
Solidariteit met de stakende spoormannen/vrouwen!
Met LibreParcours willen we onze (actieve) solidariteit betuigen aan de stakers bij het spoor. Een staking met als concrete aanleiding het afnemen van verschillende KD’s. Maar vooral een staking tegen heel het besparingsplan bij de Belgische spoorwegen.Een besparingsplan van maar liefst 3 miljard € op kap van personeel en reizigers. Een plan dat tot op het bot snijdt en de mobiliteits- en klimaatproblemen alleen maar zal doen verergeren.
In deze neoliberale logica moet alles plaats maken voor de winsten van een beperkte elite. Niet alleen door te besparen op dienstverlening, maar evengoed door de hapklare stukken te privatiseren en de rest af te bouwen. Op deze, of eender welke andere regering die een besparingsbeleid doorvoert om de winsten te maximaliseren, hoeven we niet te rekenen.
Naomi Klein stelde al dat “stakende spoorarbeiders de klimaatactivisten van de 21e Eeuw zijn.” Voor onze regering is klimaat enkel iets om af en toe ronkende verklaringen over te doen, om nadien terug te gaan naar de orde van de dag. De media gaat hier klakkeloos in mee en volgt regering en patronaat bijna kritiekloos in hun leugens.
Vergelijk de verontwaardiging van de traditionele media over de stakingsacties bij het spoor met de berichten over de Belgische bedrijven die vorig jaar maar liefst 62 miljard € naar Luxemburg doorsluisden om belastingen te ontwijken. Niet alleen de hypocrisie druipt ervan af, het maakt ook meteen duidelijk aan welke kant ze staan. Wie zijn hier de profiteurs?
Diezelfde media praat de regering na en wil ons laten geloven dat langs Vlaamse kant er geen basis is voor het protest en de Vlamingen de maatregelen steunen. Niets is minder waar, niet bij het spoor, niet bij andere sectoren. Niet alleen de media doet hier zijn werk, ook aarzelingen bij de syndicale leiding doen hun werk.
Regering en patronaat gaan in de aanval op het stakingsrecht met sancties voor stakers, tussenkomsten van deurwaarders en politie, de dreiging van de minimale dienstverlening. We mogen hier niet in meegaan. In het verleden zijn er al heel wat toegevingen gedaan, maar de aanvallen blijven komen en gaan steeds verder, regering en patronaat zullen niet rusten tot dit volledig aan banden is gelegd. De enige manier om dit te vrijwaren, is hoe het is bekomen. Door ervoor te vechten!
Met LibreParcours zullen we er dan ook alles aan doen om de (actieve) solidariteit verder te organiseren.
-
NMBS: ENKEL STRIJD LOONT !
Photo: PPICS Na meerdere dagen van spontane stakingen, hebben de onderhandelingen tussen vakbonden en directie nog steeds niet tot een akkoord geleid. De directie doet alsof ze wil onderhandelen, maar stelt enkel minieme wijzigingen voor. Mobiliteitsminister Bellot staat open voor de intrekking van de rondzendbrief over kredietsdagen (KD’s), maar wel in ruil voor andere maatregelen die de productiviteit verhogen.
« Er is meer dan KD’s »
De spontane staking toont dat de woede en frustratie bij het personeel enorm is. Het gaat niet meer enkel over het bericht van de KD’s, maar ook over de vele besparingsmaatregelen die vaak eenzijdig opgelegd worden: het protocol van sociaal akkoord dat niet gesteund wordt door de meerderheid van het personeel, de concentratie van de seinhuizen en administratieve diensten, het verder afbouwen van het personeelsbestand en de stijgende werkdruk, de sluiting van stations en loketten, de constante aanpassing van de reglementering die voor onveilige situaties zorgt, de afschaffing van het inbrengen als arbeidstijd van de treinvertragingen, en een hele resem andere zaken.
Maar de echt “zware dossiers” komen nog! De One Man Car met treinen die zouden rijden zonder begeleider, het pensioendossier, de liberalisering van binnenlands reizigersvervoer, en nog meer. Dit allemaal tegen de achtergrond van besparingen en belastingsverhogingen aan de lopende band (de indexsprong, pensioenleeftijd op 67, Turteltaks, accijnsverhogingen,…). Op onze piketten kwamen veel delegaties langs van andere vakbonden of individuen om hun solidariteit te uiten. Iedereen wordt immers getroffen.
Tegenover de opeenvolgende aanvallen, de agressie van de directie, en het communautaire discours : nood aan een actieplan !
Het besef groeit dat we er met één dag staking of één betoging niet gaan komen. Het voorbeeld van de loodsen, de luchtverkeersleiders en de cipiers tonen dit aan. Het actieplan II van de vakbonden wordt nu al deels voorbijgestreefd door steeds meer stakingsaanzeggingen en acties. Magistraten staken in Nijvel op 2 juni en in Brussel op 7 juni. BBTK social profit houdt een actie met stakingsaanzegging op 10 juni. De TEC is op woensdag 1 juni de 2de stakingsdag ingegaan en waarschijnlijk volgen nog sectoren.
De strijdbaarheid van de spoormensen wordt doorkruisd door de dreiging met straffen door HRRail en het gebrek aan ordewoorden en organisatie van de spoorbonden. De straffen bestaan uit een eenmalige boete van 12,5 € en een strenge vermaning. Wie een straf krijgt, heeft 10 werkdagen tijd (weekend niet inbegrepen) om advies in te winnen. Teken dus niet onmiddellijk!
De stakingsaanzegging door de socialistische bond voor woensdag tot en met vrijdag (1 tot 3 juni), en het intrekken ervan enkele uren later langs Vlaamse zijde, heeft de verwarring naar een nieuw hoogtepunt gestuwd en de spontaan groeiende stakingsbeweging grotendeels lamgelegd ondanks de stakingsbereidheid en plannen om de staking te organiseren in Antwerpen, CW Mechelen, Turnhout, Hasselt, Oost-Vlaanderen en andere plaatsen.
Donderdag (2 juni) komt de socialistische bond nationaal samen om een gezamenlijk standpunt in te nemen en hopelijk de verwarring op te lossen. Er is nood aan een specifiek actieplan om de strijd langdurig te organiseren. Bijvoorbeeld iedere week 24u of 48u staken, wat loonsverlies beperkt tot een vijfde. Zo zouden we langer kunnen volhouden. Er is reeds een stakingsaanzegging door de socialistische vakbond (voor zowel de publieke als de private sectoren). Deze methode zou ook toelaten om regelmatig personeelsbijeekomsten te organiseren, de beweging uit te breiden tot alle werkplaatsen en stakingspiketten te zetten aan stations en ingangen van de werkzetels om de staking te doen respecteren. Ook moet de hand gereikt worden naar andere sectoren, zowel openbare als private, om samen strijdinitiatieven te nemen.
Deze regering weet niet van ophouden en moet zo snel mogelijk ten val gebracht worden om aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen een halt toe te roepen !
Wij eisen
- volledig intrekking van de rondzendbrief over de kredietdagen
- stop de toepassing van het Protocol van Sociaal Akkoord dat niet gedragen wordt door de meerderheid van het personeel, stop ook de productiviteitsverhogende maatregelen die in de marge van het PSA zijn goedgekeurd of nog op tafel liggen
- intrekking van het Plan Galant
- integratie van de centrale eisen van de verschillende beroepscategorieën
- geen enkele sanctie of bestraffing van de stakers
-
NMBS. Verwerp het voorstel van de directie en staak (verder)
Aan een spoorpiket in Brussel. Foto door PPICS Libre Parcours stelt voor om het standpunt van de Antwerpse collega’s te volgen. Zij hielden vrijdagavond een personeelsvergadering voor het station van Antwerpen-Centraal en maakten er een verslag van op dat we hier overnemen.
-
Genoeg is genoeg. Aanval op kredietdagen moet volledig weg!
Opnieuw veel volk in Namen vandaag De pogingen om het protest af te doen als acties tegen het afnemen van vakantiedagen (letterlijk gehoord op de radio!), pakken niet. Wie gelooft hun leugens nog? Vandaag gaat het om het optrekken van de arbeidsduur. Kredietdagen als gevolg van een arbeidsduurvermindering afpakken, is onaanvaardbaar. Niemand is bereid om zomaar langer te werken voor hetzelfde loon, eigenlijk voor een lager loon aangezien de arbeidsduurvermindering met loonverlies gebeurde. Deze aanval op de arbeidsduur moet gestopt worden!
-> PDF van dit pamflet van Libre Parcours
Het ongenoegen zit diep, niet alleen bij het spoorpersoneel en niet alleen omwille van de aanval op de kredietdagen. Dit is slechts een druppel die de emmer doet overlopen. Het spoorpersoneel kreeg al verschillende aanvallen over zich. Met het plan-Galant wilde de regering 2,1 miljard euro besparen, samen met de maatregelen van de vorige regering erbij gaat het om 3 miljard. Op tien jaar tijd kwamen er 50% reizigers bij, maar verdween bijna een kwart van het personeel. Het plan-Galant was erop gericht om nog eens 20% te besparen, onder meer door het opvoeren van de productiviteit maar ook door maatregelen die de reizigers directer treffen. De directie wil bijvoorbeeld flexibele tarieven toepassen: reizigers meer laten betalen op bepaalde momenten. Minister Galant is weg, maar haar plan is nog niet volledig van tafel.
Het plan-Galant moet weg. Maar niet om terug te keren naar het beleid van iets tragere afbraak zoals we ervoor kenden. Toen de PS en de SP.a in 1988 terug in de regering kwamen, waren er nog 68.000 personeelsleden, toen de PS 25 jaar later uit de regering verdween waren ongeveer de helft van onze collega’s verdwenen. Het jarenlange afbraakbeleid dat nu versneld wordt doorgevoerd, leidt tot frustraties.
Bij de cipiers is de jarenlange frustratie over personeelstekort omgeslagen in een strijd voor meer collega’s en dus tegen alle tekorten en gebroken beloften van de afgelopen jaren. Laat ons bij het spoor hetzelfde doen: het plan-Galant moet weg, het vorige protocol dat een personeelsbestand van 38.000 garandeert moet nagekomen worden. Het zou meteen betere dienstverlening mogelijk maken, dat is in het belang van personeel en reizigers. In tijden van klimaatcrisis is meer openbaar vervoer geen overbodige luxe.
[divider]
Allemaal samen voor meer openbare diensten
Solidariteitsboodschap van de vakbondsdelegatie van het gemeentepersoneel in Stabroek We mogen de spoormannen en – vrouwen niet alleen laten strijden. Door op 31 mei met alle openbare diensten in actie te komen, kunnen we een krachtmeting starten tot de regering moet toegeven. Laat ons ervoor zorgen dat dit idee ook langs Nederlandstalige kant steeds meer ingang vindt.
De verbroeding tussen cipiers en spoorpersoneel, onder meer in Namen (waar de gevangenis aan de achterkant van het station ligt), is een goed voorbeeld: we hebben dezelfde belangen en voeren eenzelfde strijd.
Elke zwakte langs onze kant wordt uitvergroot en uitgespeeld. De media maken er een communautair spel van. Het ongenoegen is niet communautair verdeeld. In 1936 dwong een stakingsactie het betaald verlof af. Eén van de slogans toen was: “Uw voornaam is Waal of Vlaming, uw achternaam is arbeider.” Dat is vandaag nog altijd zo – we zouden er alleen nog de voornaam “Brusselaar” aan toevoegen. De zwakte waarop ingespeeld wordt, bevindt zich aan de top van onze vakbonden. Na jaren van twijfelen en het slikken van aanvallen in de hoop erger te voorkomen, zijn sommigen het niet meer gewoon om strijd te organiseren en op te bouwen. Laat ons hieraan werken door net zoals de cipiers of de Franse collega’s onze eigen strijd te organiseren met personeelsvergaderingen waar over de verdere acties en de eisen wordt beslist.
De strijd uitbreiden naar de volledige openbare sector is belangrijk: de tekorten stapelen zich op alle niveau’s op. Zowel federaal, lokaal als regionaal kreunen de openbare diensten onder de tekorten. De wegen zijn kapot met levensgevaarlijke tunnels, in musea regent het binnen, gevangenissen blijken mensonwaardige overblijfselen uit de 19de eeuw te zijn, magistraten willen meer collega’s, in het onderwijs wordt over het gebrek aan middelen geklaagd, … Overal horen we dezelfde eis: we willen meer collega’s voor betere dienstverlening.
Dat het om de dienstverlening gaat, blijkt overigens uit het feit dat er nergens offensieve looneisen gesteld worden. Toch blijven de regering en haar media al het ongenoegen afdoen als ‘egoïstisch’. Dat de ministers en ster-journalisten eens hun eigen loon op tafel leggen vooraleer ze over onze werkdruk oordelen.
Samen voor meer en betere openbare diensten, waaronder gratis en degelijk openbaar vervoer! Laat ons van het actieplan van de vakbonden – met de betoging van de openbare diensten op 31 mei, de algemene staking van 24 mei, de betoging van 29 september en de staking van 7 oktober – gebruik maken om de eerste stap naar meer en betere openbare diensten te zetten door de besparingsregering-Michel de laan uit te sturen. Elke regering die daarop volgt zal rekening moeten houden met een meer zelfbewuste arbeidersklasse.
[divider]
Sancties: “minimale democratische rechten” als het van regering en directie afhangt?
De eerste stakerseditie van ‘Libre Parcours’ werd vandaag in diverse steden verspreid, print er zelf ook enkele uit en geef deze aan collega’s De dreiging van sancties en de intimidaties tegen stakend personeel kunnen een zeker effect hebben. Maar het stakingsrecht is een van onze democratische rechten, de vakbondsleidingen kondigden aan dat ze de stakers dekken en tegen sancties zullen optreden.
Het is opmerkelijk dat politici die na de aanslagen in Brussel zoveel over democratische waarden en normen spraken, vandaag vanuit het parlement ophitsen om het democratische stakingsrecht aan banden te leggen. Hoogstens willen ze wel erg minimale democratische rechten.
Het stakingsrecht is afgedwongen door er samen gebruik van te maken, zo zullen we het ook behouden.
[divider]
Geen middelen?
Volgens de regering zijn er geen middelen voor meer openbaar vervoer. Er zijn wel middelen om de grote bedrijven jaarlijks miljarden cadeau te doen die ze vervolgens naar Panama en andere belastingparadijzen kunnen doorsluizen. Er zijn bij de NMBS wel middelen om een duur waterhoofd van drie directies en tal van externe consultants en andere raadgevers te betalen. Als er wordt geïnvesteerd, is het vooral in prestigeprojecten die achteraf makkelijker aan de private sector kunnen verkocht worden. Er zijn wel middelen om miljarden subsidies aan bedrijfswagens toe te kennen, ook al wordt daarmee het fileleed georganiseerd. Maar voor een oplossing op de filelast – meer openbaar vervoer – zijn er geen middelen? Niet investeren in openbaar vervoer is een politieke keuze van een beleid gericht op de belangen van de 1% rijksten.
Overigens is investeren in openbaar vervoer erg rendabel, niet alleen voor het milieu maar ook voor de economie. Na de spoorstaking van begin januari zei werkgeversfederatie VBO dat een dag spoorstaking de economie 40 miljoen euro kost. Op jaarbasis zou een goedwerkende NMBS de economie dus meer dan 10 miljard opleveren. En dat voor een investering van amper 3 miljard euro door de overheid. Er zijn al maatregelen ‘om de economie te stimuleren’ genomen die minder efficiënt waren… Is degelijk openbaar vervoer een kost of een investering die opbrengt?
[divider]
Neen aan de privatisering!
De regering wil het volledige spoorverkeer privatiseren. Het geprivatiseerde Britse spoor is onveilig en duur. Voor een gelijkaardige afstand als die tussen Antwerpen en Brussel betaal je in Groot-Brittannië voor een maandabonnement geen 136 maar 500 euro. Wat de voorstanders van privatisering ook niet uitgelegd krijgen, is dat er vandaag in Groot-Brittannië meer publieke middelen aan de private spoorbedrijven worden gegeven dan wat er voorheen in het publieke spoorbedrijf werd geïnvesteerd. Een grote meerderheid van de Britten wil dan ook de hernationalisatie van het spoor. Laat het bij ons niet zo ver komen en de privatiseringsplannen volledig afblokken!
-
Tot helft Nederlandstalig spoorpersoneel staakt – straks allemaal samen?
Pogingen om het protest van het spoorpersoneel communautair in te kleden, zullen mislukken. De berichten dat enkel treinen die uit Wallonië komen niet rijden langs Vlaamse kant, zijn niet correct. Er wordt immers ook langs Nederlandstalige kant gestaakt: nu reeds is een derde tot de helft niet komen opdagen. De percentages liggen nog onder die langs Franstalige kant, waar tot 80% staakt. Maar de staking breidt zich verder uit, ondanks de (niet hard te maken) dreiging van sancties. Zo vernamen we dat er op de werkplaats in Mechelen deze middag een spontane personeelsvergadering was waar gestemd werd om vandaag en morgen het werk neer te leggen.
In Namen was er het uitstekende initiatief om met cipiers en spoorpersoneel (onder meer van de werkplaats in Salzinnes) samen door de stad te betogen. Er zou door ACOD ook een motie gestemd zijn om met alle overheidsdiensten te staken vanaf 30 mei. Het zal belangrijk zijn om niet alleen met het spoorpersoneel in actie te komen. De cipiers staken ondertussen al vier weken om meer collega’s te eisen, ze houden het niet op defensieve eisen maar gaan zelf in het offensief. Dit is ook bij het spoor mogelijk. Niet alleen deze aanval op het personeel moet weg, alle aanvallen uit het zogenaamde ‘protocol’ moeten weg en er moeten meer collega’s bij met meer middelen zodat een maximale dienstverlening mogelijk is.
Hieronder enkele foto’s van de betoging in Namen:
-
NMBS-directie provoceert nieuwe acties. Woede leidt tot vastberaden en nationaal gedragen protest
Namen: cipiers en spoorpersoneel ontmoeten elkaar en trekken samen in betoging door de stad. De gevangenis van Namen ligt achter het station. De afstand is klein. Maar ook de eisen en bekommernissen liggen dicht bij elkaar: meer middelen voor betere dienstverlening! Goede dienstverlening vereist respect voor het personeel dat ondanks de gebrekkige middelen hard werkt om er toch het beste van te maken, maar hiervoor geen respect krijgt van directies en regering. De media zijn scherp voor het spoorpersoneel. “Weeral staking”, roepen ze. Het is inderdaad erg dat het spoorpersoneel opnieuw tot acties gedwongen wordt door een schandalige beslissing van de directie om eenzijdig, dus zonder overleg, de arbeidsduur te verlengen. Het spoorpersoneel werkt zich dagelijks de naden uit het lijf om met gebrekkige middelen zoveel mogelijk dienstverlening georganiseerd te krijgen. En wat krijgt het in ruil voor al die inspanningen? Vuistslagen in het gezicht door een directie voor wie de reizigers en de dienstverlening duidelijk geen prioriteit zijn.
De acties begonnen gisteren spontaan toen een omzendbrief verspreid werd waarin de directie bekend maakte dat de arbeidsduur verlengd wordt door het aantal kredietdagen terug te brengen. Kredietdagen zijn vergelijkbaar met arbeidsduurverminderingsdagen (ADV) in de private sector. Toen de officiële wekelijkse arbeidsduur werd teruggebracht van 40 naar 36 uur, werd de reële wekelijkse arbeidsduur niet aangepast maar kwamen er compensatie- en kredietdagen. Alles afpakken, kan de directie niet. Het gemiddelde van 38 uur per week werken is voorlopig nog steeds de norm. Maar nu wil de directie toch wat knabbelen aan de kredietdagen. Misschien dacht ze: aangezien veel personeelsleden door de werkdruk achterstallige dagen hebben staan, kunnen we de achterstand beter wegwerken door kredietdagen te schrappen?
De woede zit diep en wordt nationaal gedeeld. Gisteren begon de staking in de werkplaatsen, onder meer in Salzinnes, Kinkempois (Luik), Mechelen, Gentbrugge, Vorst, Cuesmes, Antwerpen, Oostende, Hasselt, … Daarna volgde loketpersoneel in Charleroi en Brussel. Vandaag ligt het treinverkeer langs Franstalige kant volledig plat en is het ernstig verstoord langs Nederlandstalige kant. De directie dreigt met sancties wegens ‘ongewettigde afwezigheid’. Het gaat om een spontane staking, maar de vakbonden dekken de stakers. Er zullen geen sancties zijn aangezien het om een collectieve actie gaat en dat is een democratisch recht. Of verwijst de regering enkel naar democratische waarden en normen als het haar uitkomt en niet als democratische rechten gebruikt worden om te protesteren tegen haar beleid?
Ondanks de dreigementen en de chaos die eigen is aan een spontane staking nemen ook veel Nederlandstaligen deel. Zo vernamen we dat ongeveer 40% van de Antwerpse treinbegeleiders deze morgen niet aan de slag ging. Ook wordt op de werkplaatsen verder gestaakt. In Luik werd beslist om iedere dag om 10u en om 16u een algemene vergadering van het personeel te houden om over de verderzetting van de staking te beslissen. Er is opgeroepen tot een staking van onbepaalde duur. Het Franse voorbeeld van personeelsvergaderingen die beslissen over het verderzetten van de staking krijgt hiermee navolging in ons land. Een voorbeeld voor andere sectoren en bedrijven? Waarom van de staking van 24 juni geen gebruik maken om aan het piket een vergadering te houden met zoveel mogelijk collega’s om de campagne naar 29 september (nationale betoging) en 7 oktober (nationale algemene staking) voor te bereiden en te organiseren?
Natuurlijk horen we opnieuw allerhande verwijten over het spoorpersoneel dat teveel zou staken. Ongetwijfeld ondervinden reizigers hinder en zijn er hierdoor soms frustraties. Maar na de luchtverkeersleiders, havenloodsen, cipiers en straks mogelijk zelfs de magistraten, moet het wel duidelijk zijn dat er een algemeen ongenoegen is als gevolg van een tekort aan middelen voor de openbare diensten en een gebrek aan collega’s om maximale dienstverlening te kunnen aanbieden. Het gebrek aan middelen en investeringen leidt tot onveilige tunnels in Brussels, waterlekken in musea, aftandse gevangenissen met onmenselijke omstandigheden voor gevangenen én personeel, …
De regeringspartijen spreken over de nood aan minimale dienstverlening. Dat is wat ze momenteel aan het organiseren zijn op gewone werkdagen. Als de dienstverlening nog redelijk is, komt dit door de enorme inspanningen van het personeel waarbij sommigen tientallen kredietdagen nog niet konden opnemen wegens tekorten. De regering en de media lijken enkel op momenten van stakingen over de dienstverlening te spreken. Moest ze echt om de dienstverlening bekommerd zijn, dan zou de regering de nodige middelen voorzien om maximale dienstverlening aan te bieden in plaats van hierop te besparen. Moest de directie om de dienstverlening bekommerd zijn, dan zou ze het personeel dat daar dagelijks hard voor werkt geen mes in de rug steken door eenzijdig de arbeidsduur te verlengen.
Het personeel van de NMBS verdient de steun van collega’s uit andere sectoren en ook van de pendelaars. Als het personeel deze directie zomaar laat doen, zal er van de dienstverlening niet veel overblijven. De top wil nagaan hoe meer ‘flexibele tarieven’ mogelijk worden (lees: pendelaars meer laten betalen). Voor deze directie zijn het personeel en de reizigers citroenen die uitgeperst worden. En vervolgens nog wat meer uitgeperst worden.
We mogen dit niet aanvaarden. Laat ons het voorbeeld van de vastberaden acties van de Franstalige cipiers of van de beweging in Frankrijk volgen: ons niet met een kluitje in het riet laten sturen maar doorgaan rond offensieve eisen. Er zijn meer middelen voor het openbaar vervoer nodig met respect voor de enorme inspanningen van het personeel om maximale dienstverlening aan te bieden. In tijden van milieucrisis is een uitbouw van openbaar vervoer des te belangrijker. Het invoeren van gratis en degelijk openbaar vervoer zou de filelasten snel doen afnemen. Om dergelijke eisen te realiseren, zullen we de huidige besparingsregering die iedereen tegen zich in het harnas jaagt moeten wegkrijgen.
