Category: ACV

Is de stakingsbereidheid geblust of spelen de vakbondsleidingen met vuur?

Betoging van ACOD eind maart in Antwerpen. Foto: MediActivista

Van het ACV-congres in Oostende heeft de pers vooral onthouden dat de vakbond het stakingswapen wil inruilen voor andere actievormen. Bij het ABVV zou de animo om er alleen voor te gaan ook niet al te groot zijn, zeker niet in Vlaanderen. Is dat zo of spelen de vakbondsleiders met vuur?

Artikel door Eric Byl, lid Uitvoerend Bureau LSP, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Dat de beweging dit voorjaar in een dipje is beland, erkennen we. Dat komt niet omdat de regering plots aan populariteit gewonnen heeft, noch omdat men heeft vastgesteld dat er niets tegen te beginnen valt. Integendeel, afgelopen najaar heeft voor velen herbevestigd dat de arbeidersbeweging wel degelijk nog bestaat, dat ze de motor voor verandering is en alle lagen van de maatschappij in beweging kan zetten. Het ontbrak slechts aan een klein duwtje om de regering ten val te brengen, maar dat duwtje is er niet gekomen.

Velen waren – bij wijze van spreken – dronken van het succes van de beweging in het najaar, maar daardoor ook onvoorbereid voor de onvermijdelijke complicaties, dit voorjaar geïllustreerd door het desastreuse effect van een leiding zonder daadkracht en zonder alternatief. Juist omdat we er zo dicht bij waren om de regering ten val te brengen, is de ontgoocheling nog zo groot. Regering en patronaat willen dat aanwenden om ons te demoraliseren. De vakbonden tegen elkaar opstoken en de verschillen tussen Vlamingen en Franstaligen uitvergroten zijn beproefde methodes.

In zijn slottoespraak op het ACV-congres negeerde Leemans dat het congres bij de discussie over nieuwe actievormen expliciet liet inschrijven dat “we uiteraard nog steeds gebruik zullen maken van het stakingswapen als dat nodig is”. “Voor medebeheer is de organisatie nog niet rijp”, zei hij. Leemans zou best op zijn tellen passen. In januari behaalde hij met de hakken over de sloot een historisch nipte meerderheid over het loonakkoord. Vertegenwoordigers van beroepscentrales wilden hem toen niet publiekelijk te kijk zetten. Maar als hij hen zo blijft schofferen, zou dat voortaan anders kunnen uitdraaien, deze keer niet alleen bij de bediendencentrales.

In de pers gaat men er prat op dat ‘slechts’ 35% van het federale comité van het ABVV zich uitsprak voor een algemene staking op 12 mei. Wij lezen dat anders: na de slecht georganiseerde actieweek van april en de staking van de openbare diensten vreesden wij en vele anderen dat een algemene staking zo kort voor de zomer slechts een opgestoken middenvinger zou betekenen die eerder de zwakte dan de sterkte van de beweging zou illustreren. Dat er toch nog zoveel voor stemden, is een uiting van protest tegen het gebrek aan een daadkrachtige strategie van de ABVV-top, een protest dat ook door heel wat van de 65% tegenstemmers gedeeld wordt, wiens tegenstem niet ingegeven was door steun aan de top, maar door vrees voor een mislukking op 12 mei.

Wie denkt dat het sociaal verzet ‘over and out’ is, vergist zich. Deze regering is nog maar pas begonnen. Na zes maanden zal ze niet op haar lauweren gaan rusten. Het patronaat zal na de eerste successen ook meer willen. We weten nu hoe een actieplan een krachtsverhouding kan opleveren en wat er schort aan de leiding. De arbeiders hebben de eerste veldslag na een beloftevolle wending uiteindelijk nog verloren. Het patronaat en deze rechtse regering zijn echter niet uit op een veldslag, maar op een heuse klassenoorlog waarbij alles op de schop moet.

June 3, 2015
ACV. Zaten wij op hetzelfde congres?

Op het vierjaarlijks federaal ACV-congres van 23 en 24 april in Oostende met als thema ‘zeggenschap’, werden een heel aantal vooruitstrevende zaken op papier gezet, denk maar aan de eis van arbeidsduurverkorting met loonbehoud en compenserende aanwervingen of nog een steunmotie aan de linkse regering in Griekenland. Wat onze voorzitter Marc Leemans echter beklemtoonde in zijn slotspeech waren andere zaken dan degene die door de militanten naar voor gebracht werden.

Door een ACV-militant

Zo wilde de vakbondstop gaan voor het systeem van ‘mitbestimmung’ zoals dat in Duitsland bestaat: delegees die zetelen in raad van bestuur van hun bedrijf en mee beslissen (dus ook over herstructureringen en ontslagen). Aangezien dit voor de overgrote meerderheid van militanten absoluut ‘not done’ is, werd het al snel zonder al te veel discussie weggestemd. In zijn slotspeech had Leemans het echter over ‘het nog niet rijp zijn van de organisatie voor dit idee’. Hopelijk zal het ACV er nooit rijp voor worden!

Verder werd er op het congres amper gerept over naar het Grondwettelijk Hof trekken om de indexsprong te laten annuleren. Het heeft zelfs enige krachttoeren gekost om in de congresteksten te krijgen dat we ons blijven verzetten tegen de indexsprong, waarbij mijn inziens weinig militanten de illusie koesteren dat dit kan geregeld worden via het Grondwettelijk Hof. Ondertussen is elk momentum van actie verdwenen en heeft de vakbondsleiding de kans om de regering te doen vallen (toen ze eind 2014 wankelde) verkwanseld.

Ook dat er alternatieven vereist zouden zijn op het stakingswapen, is iets wat in de pers verscheen, maar niet op het congres aan bod kwam. Integendeel: in de passage van de congrestekst waarin we discussieerden over mogelijke nieuwe actievormen, lieten de militanten expliciet opschrijven dat we (uiteraard) nog steeds gebruik zullen maken van het stakingswapen als dat nodig is. Dat de vakbondsleiding deze aanpassing liever niet had gezien, bleek alweer uit de speech van de voorzitter die dit vakkundig negeerde.

De beweging die in dit congres zat, was duidelijk een gevolg van de strijd die eind 2014 gevoerd werd en stond in schril contrast met het vorig gezapig congres van 2010. Men kan zich dus afvragen of voorzitter Leemans deelnam aan hetzelfde congres als wij… Zo strijdbaar als hij eind 2014 in de pers uit de hoek kwam, zo mak stelt hij zich nu op. In het licht van de stemming over het interprofessioneel akkoord waarbij hij nauwelijks een meerderheid kon overtuigen, is dat mijns inziens een gevaarlijk spel.

April 28, 2015
ACV-top sleept zich naar meerderheid met belofte voor actie in vakbondsfront

De algemene raad van het ACV keurde op 10 februari het sociaal ontwerpakkoord goed met de meest nipte meerderheid ooit: 52% voor, 48% tegen (147 stemmen voor, 135 stemmen tegen, 17 onthoudingen). Als je de onthoudingen zou meetellen, kom je aan 49% voor, 45% tegen, 6% onthouding. Een bijzonder nipte goedkeuring dus. Historisch nipt, zelfs.

Artikel door een militant van LBC-NVK voor de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’

Het ABVV had het ontwerpakkoord al onmiddellijk verworpen. En terecht. Als een werkgeversorganisatie zoals het Verbond van Belgische Ondernemingen “opgetogen” is, dan is het duidelijk dat er voor werknemers geen stappen vooruit gezet worden, integendeel. Op 5 februari schreef het werkgeversblad FDMagazine: “Het VBO is opgetogen over het ontwerpakkoord […] met daarin een indexsprong, uiterst beperkte reële enveloppes voor loononderhandelingen voor 2016 en een lastenverlaging. […] Daarnaast blijft voor 2015 een reële loonblokkering (0%-norm) van kracht. Pas vanaf 2016 zijn zeer beperkte enveloppes voor loononderhandelingen voorzien [alles bij elkaar 0,8% – n.v.d.r.] en daar gaat het om maxima, wat betekent dat sectoren en bedrijven minder (of zelfs niets) kunnen geven”.

Strikt genomen maakt de indexsprong echter geen deel uit van het ontwerpakkoord. De tekst zegt zelfs expliciet dat er over de indexsprong geen akkoord is: “Werkgevers en werknemers verschillen van mening over de opportuniteit en het nut van een indexsprong. In die context werd er niettemin tot onderstaand ontwerpakkoord gekomen.” Maar dat houdt het patronaat, hun politici en hun media niet tegen om toch te doen alsof het ACV door dit sociaal akkoord goed te keuren, zich automatisch ook moet neerleggen bij de indexsprong.

Bij de discussie binnen het ACV waren de meningen verdeeld over de kwestie van het al dan niet aanvaarden van het ontwerpakkoord. De leiding van het ACV had alle argumenten ‘voor’ uitgebreid aan bod laten komen, onder meer via nieuwsbulletins (IPO-News) en Powerpoint-presentaties die via de centrales en de verbonden werden verdeeld. Er was geen enkele manier om de argumenten ‘tegen’ op een even systematische manier te verspreiden. Op vlak van evenwichtigheid van het democratisch intern debat is er dus zeker nog marge voor verbetering.

Een eerste IPO-News had de titel: ‘Zaaien naar de zak’, een West-Vlaamse uitdrukking waarmee de ACV-top bedoelde dat er weinig onderhandelingsmogelijkheden waren, en dat ze dus gegeven de mogelijkheden het onderste uit de kan hadden gehaald, aangezien de werkgevers in een spreekwoordelijke ‘zetel’ zaten met een rechtse regering aan de macht. Dat was ongetwijfeld zo, maar de vraag is: waarom gaan ze aan de onderhandelingstafel zitten als het op voorhand duidelijk is dat de werkgevers toch geen enkele echte toegeving gaan doen? Op die manier werd het sociaal verzet een tijdje ‘on hold’ gezet, waardoor de wankelende rechtse regering rustig de tijd kreeg om te bekomen en de aandacht af te leiden met angstzaaierij.

In het volgende IPO-News argumenteerde de ACV-top dat er weliswaar nog veel werk aan de winkel was rond andere onderwerpen (zoals de indexsprong en de besparingen in openbare diensten), maar dat dit akkoord niet alles ineens kon oplossen en slechts een eerste kleine stap was. We moesten geduldig zijn, dossier per dossier werken, en vooral niet te veel naar het totaalplaatje kijken. “Door het bos de bomen zien”, was de boodschap.

Onder militanten was het meest gehoorde ‘voor-argument’ dat een loonmarge van 0,8% niet veel is, maar toch beter dan 0%. We moeten nu pakken wat er ligt, ook al is het niet veel, en dan kunnen we zeggen dat de stakingen “toch iets opgeleverd hebben”. Zo zouden we beter kunnen mobiliseren naar toekomstige acties.

De argumentatie ‘tegen’ klonk vaak zo: we hebben drie dagen gestaakt in november en december, onze eisen waren duidelijk: voor behoud van de index, tegen langer werken, voor rechtvaardigere fiscaliteit (o.a. vermogensbelasting), en tegen de afbraak van publieke diensten. Dit akkoord bevat voor geen enkel van die vier punten een verbetering. Bovendien dreigen we het gemeenschappelijk vakbondsfront te hypothekeren en onze mobilisatiekracht te verliezen als we een dubbelzinnig signaal geven: “we hebben wel ons akkoord gegeven maar we blijven toch actie voeren.”

Zowel degenen die ‘voor’ argumenteerden als degenen die ‘tegen’ argumenteerden, benadrukten het succes van het vorig actieplan en de noodzaak om een nieuw stevig actieplan uit te werken. Opnieuw in gemeenschappelijk vakbondsfront, geleidelijk opbouwend, met lang op voorhand aangekondigde acties. Ook de samenwerking met de bredere beweging Hart Boven Hard / Tout Autre Chose werd erg op prijs gesteld.

De ACV-basis geeft dus misschien op het eerste gezicht een ‘verdeelde’ indruk als je naar de stemming over het ontwerpakkoord kijkt. Maar achter de tactische meningsverschillen gaat inhoudelijk een zeer grote eenheid schuil en een grote vastberadenheid om opnieuw in actie te komen. Om de strijd te blijven voeren tot er écht geluisterd wordt, tot de asociale besparingsmaatregelen ingetrokken worden, tot desnoods de regeringen vallen.

De indexsprong moet van tafel! Langer werken blijft onaanvaardbaar als ondertussen jongeren niet alleen geen werk vinden, maar bovendien hun uitkering verliezen! Besparingen in onderwijs, gelijke kansen, cultuur, de socioculturele sector, kinderopvang, gezondheidszorg, openbaar vervoer, publieke diensten in het algemeen: het is nefast voor onze samenleving en het is bovendien nergens voor nodig als we het geld durven halen waar het zit.

‘t Is maar een begin, wij gaan door met de strijd!

February 27, 2015
Meeting Politiek initiatief voor sociale rechtvaardigheid, opgezet door militanten van ACV

Verslag door een ACV-militant

ACV-militanten tijdens de algemene staking van 15 december

Op woensdagavond 28 januari ging een meeting door van het Politiek Initiatief voor Sociale Rechtvaardigheid, opgericht door enkele strijdbare personeelsleden en militanten van ACV-CSC-Brussel. Dit initiatief werd in juni 2014 genomen ter ondersteuning van de oproep van ABVV-Charleroi en Zuid-Henegouwen tot de creatie van een politiek verlengstuk voor syndicale eisen.

Deze oproep werd gelanceerd op 1 mei 2012 nadat men bij FGTB-Charleroi tot de conclusie kwam dat er ter linkerzijde een vacuüm was, aangezien de vakbondseisen niet in wetgeving omgezet werden door de PS (die toen met Elio Di Rupo het land leidde) en Ecolo, integendeel. Deze vaststelling werd door velen gedragen, ook in het ACV waar een aantal militanten het Politiek Initiatief voor Sociale Rechtvaardigheid oprichtten en op 28 januari een meeting hielden. Op deze meeting was Daniel Piron – van het ABVV van Charleroi – uitgenodigd als gastspreker.

De meeting startte met een inleiding door een personeelslid van ACV verbond Brussel die de achtergrond van het initiatief schetste. Vervolgens sprak Daniel Piron over de oproep van ABVV-Charleroi en Zuid-Henegouwen voor een geloofwaardig politiek alternatief links van de PS en Ecolo. Hij benadrukte dat men radicaal links wilde samenbrengen (PSL, LCR, PTB, PC, PH, CAP,…) en dat PTB-GO! (met de GO van “Gauche d’Ouverture”) hier deels het resultaat was. Het bleek helaas al snel niet voldoende, want de PTB ging zich meer en meer afzetten van de GO! en bleek niet bereid om heel radicaal links te verzamelen. Daarom blijft de roep bestaan naar een politiek verlengstuk die de acht vragen en tien objectieven (twee brochures die door het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen in dit kader werden uitgegeven) serieus neemt.

Vervolgens werd een tekst (“wat willen we”) besproken die moet dienen als basis voor het Politiek Initiatief voor Sociale Rechtvaardigheid en waarvan het doel is dat zoveel mogelijk strijdbare ACV-delegees hem ondertekenen. Deze tekst benadrukt vooral het feit dat het Politiek Initiatief voor Sociale Rechtvaardigheid antikapitalistisch moet zijn.

De meeting vervolgde met een tussenkomst door een militant van LBC-NVK die de recente regeringsmaatregelen in de context van het ‘sociaal pact’ van de regeringen en vakbonden toelichtte. Deze historische context bestaat uit een akkoord van de vakbonden om het kapitalisme niet langer te bestrijden in ruil voor sociale zekerheid en sociaal overleg. Dit ‘sociaal pact’ is steeds meer onhoudbaar, de arrogante rechtse regering kiest dermate openlijk de kant van het patronaat dat zelfs de voorzitter van het ACV het woord ‘klassenstrijd’ in de mond neemt.

Tot slot werd in de discussie nog een interessante parallel getrokken met de situatie in Griekenland, waar Syriza onlangs verkozen werd. Daniel Piron maakt het punt dat de Grieken 30 dagen gestaakt hebben zonder al te veel succes (de besparingen bleven voortduren), totdat er een politiek instrument – in dit geval Syriza – voor handen was om een koerswijziging in te zetten. Natuurlijk kan men zich afvragen of de 30 stakingsdagen voldoende waren en genoeg deel uitmaakten van een actieplan om echte verandering te kunnen afdwingen, maar hoe dan ook is het grote succes van Syriza voor ons een grote inspiratie. Verder werd nog het punt gemaakt dat in België niet enkel komaf moet gemaakt worden met de huidige rechtse regering, maar dat alle regeringen die een besparingsbeleid willen voeren moeten afgevoerd worden.

February 11, 2015
Brusselse LBC-afdeling zegt duidelijk ‘njet’ aan akkoord en pleit voor tweede actieplan
In het ACV gaan stemmen op voor een tweede actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront. Aan de basis is er heel wat ongenoegen over de wijze waarop de leiding het ontwerp-akkoord met de regering en de werkgevers verdedigde. Dat blijkt onder meer uit een evaluatie van de Brusselse afdeling van de LBC, de bediendencentrale in het ACV, die circuleert op sociale media. Daarin wordt het akkoord verworpen en is er een concreet voorstel voor een tweede actieplan. Hieronder kan je deze evaluatie lezen.

[divider]

Ontwerpakkoord: Evaluatie LBC-NVK afdeling Brussel
(Tussenkomst op LBC-raad 08/02/2015)

We hebben de volgende evaluatie gemaakt van het ontwerpakkoord.
- “een einde aan de loonstop” is wel heel erg optimistisch. Voor 2015 blijft de loonstop gewoon behouden. De marge voor loonsonderhandelingen van 0,8% zal zelfs in de sterke sectoren nog steeds een reële loondaling van -1,2% betekenen in 2016. In de zwakkere sectoren kan die loondaling oplopen tot -2%. Bovendien staan de meeste aanbevelingen i.v.m. de manier van invulling van de loonmarge ons niet aan: langer werken, tweede pijler, maaltijdcheques, bonusplannen.
  Het standpunt van de werkgevers dat de indexsprong een reeds genomen regeringsbeslissing is, is een flauw excuus. De loonstop was ook een regeringsbeslissing. En zelfs met een indexsprong zou de indexsprong nog steeds kunnen gecompenseerd worden door een loonsverhoging van méér dan 2%.
  De vrije universiteiten merken op dat voor het personeel van de KU Leuven en de VUB, de lonen de barema’s volgen van de overheidsinstellingen, en dat er voor hen dus in elk geval geen sprake is van loonsverhoging, enkel van een indexsprong.
Kortom: dit punt is voor ons onverteerbaar.
- We merken op dat deze enveloppe eigenlijk al verworven was en dus niet moet voorgesteld worden als een overwinning. We hadden het liever gehad dat de onderhandeling over de besteding van de welvaartsenveloppe apart zou gebeurd zijn, precies om te vermijden dat het als “chantagemiddel” wordt ingezet. Bovendien kunnen we eigenlijk niet spreken “welvaartsvastheid” als er ondertussen ook een indexsprong gebeurt. De optrekking van een aantal uitkeringen (in feite enkel de laagste en de hoogste, iedereen daartussen valt uit de boot!) met 2% terwijl er ondertussen een indexsprong van -2% gebeurt, dat is eerder een “gedeeltelijke uitzondering op de indexsprong” dan een echte invulling van het principe ‘welvaartsvastheid’.
  We merken verder op dat er over de inkomensgarantie-uitkering (IGU) voor deeltijds werkenden niets gezegd wordt, en dat m.a.w. het inkomensverlies tot 23% voor deze categorie behouden blijft.
  We merken tenslotte op dat het “optrekken” (eigenlijk dus gewoon indexeren) van de minimumuitkeringen weinig zin heeft als er ondertussen uitkeringen geschrapt worden en dat dus het de facto minimumbedrag niet met 2% naar omhoog gaat, maar tot nul daalt. We denken bijvoorbeeld aan de inschakelingsuitkeringen voor schoolverlaters zonder diploma. In Brussel zijn er momenteel 6000 jongeren in die situatie, die hun uitkering dreigen te verliezen. Volgens de huidige stand van zaken zou de uitkering toch behouden kunnen blijven als ze een opleiding volgen, wat op zich redelijk lijkt, maar blijkt dat er enorme wachtlijsten zijn en dat men slechts hooguit 1000 opleidingen kan aanbieden, m.a.w. 5000 van de 6000 werkloze jongeren zullen nog steeds uit de boot vallen!
  De vrije universiteiten signaleren bovendien dat de verlaging van de leeftijdslimiet van 30 naar 25 jaar voor inschakelingsuitkeringen bijzonder problematisch is; er zijn heel wat slachtoffers onder de studenten.
- SWT, landingsbanden. In grote lijnen is dit enkel wat “uitstel van executie” maar wordt er geen enkele fundamentele toegeving gedaan op het principe van langer werken.
- Beschikbaarheid tot 65, rechtvaardige fiscaliteit. Er ligt nog niets concreet op tafel. Eerst zien en dan geloven. Er zijn heel veel interpretaties mogelijk van het concept ‘tax shift’.
Om een evaluatie te maken van het ontwerpakkoord moeten we het gerealiseerde vergelijken met wat we vroegen tijdens de acties van het najaar. De belangrijkste redenen waarom we betoogd en gestaakt hebben waren volgens ons de volgende vier punten:
1. Behoud van de index
2. Langer werken terwijl werklozen gestraft worden?
3. Rechtvaardige fiscaliteit (tax shift / vermogensbelasting)
4. Degelijke publieke diensten: tegen de besparingen in openbaar vervoer, onderwijs, gezondheidszorg enz. waarbij we meer moeten betalen voor minder dienstverlening
Het akkoord geeft op geen enkel van die vier punten een verbetering. Bovendien zou het aanvaarden van dit akkoord (onder het motto “liever enkele borrelnootjes dan helemaal niets”) onze mobilisatiekracht en het gemeenschappelijk vakbondsfront verzwakken. Het is zo al moeilijk genoeg om mensen warm te maken voor het voeren van actie, als je dat moet doen op basis van een dubbelzinnig en gemengd signaal – “we hebben wel ons akkoord gegeven maar we gaan eigenlijk niet akkoord” – dan wordt het niet gemakkelijker. Bovendien gaan we dan energie moeten steken in het sectoroverleg, en onze actiemogelijkheden zullen dan beperkt zijn aangezien we dan wellicht “het sectoroverleg alle kansen moeten geven”.

Wat ons betreft is de evaluatie dus zowel inhoudelijk als strategisch duidelijk.

De afdeling Brussel zegt klaar en duidelijk “NJET!” en pleit voor een “deel twee” van het actieplan, in gemeenschappelijk vakbondsfront, opnieuw geleidelijk opbouwend in een vooraf aangekondigde crescendo:
- eerst een militantenconcentratie,
- vervolgens een informatie- en sensibilisatiecampagne, dit keer niet enkel een opsomming van wat de regeringen op ons bord hebben gelegd, maar met de nadruk op onze alternatieven, om in te gaan tegen de “er is geen alternatief”-retoriek van De Wever:niet alleen (onze versie van) de tax shift, maar ook bijvoorbeeld het voorstel van Femma om een 30-urenweek in te voeren kunnen daarbij aan bod komen
- een grote nationale betoging (al dan niet in het weekend) met meerdere vertrekpunten want het station van Brussel-Noord kon het op 6 november al niet aan
- opnieuw provinciale stakingsdagen naar aanloop van uiteindelijk een nationale algemene 48u-staking.
We beseffen dat zeker niet iedereen staat te popelen om opnieuw te staken, en hopelijk hoeft het ook niet zover te komen en volstaat de druk (van de acties in de aanloop en de aankondiging op zich) om de regeringsplannen van tafel te vegen, maar we denken dat het potentieel er zeker is. Het is onze taak om ‘actiebereidheid’ te creëren. De betoging van 6 november was de grootste betoging in tientallen jaren, de stakingen waren zeer geslaagd (vele mensen, zowel jongeren als ouderen, hebben voor het eerst in hun leven gestaakt!), we hebben aangetoond dat we de publieke opinie aan onze kant kunnen krijgen als we de zaken helder genoeg uitleggen. Bovendien beweegt er in Europa één en ander: de verkiezingsoverwinning van Syriza in Griekenland en het succes van Podemos in Spanje tonen aan dat de Europese besparingslogica niet langer geslikt wordt en dat er alternatieven mogelijk zijn.

Wij willen een strijdbare vakbond zijn die actief het verzet organiseert tegen onrechtvaardige en asociale maatregelen, geen ‘vakbond’ die rechtse maatregelen ‘verkocht’ krijgt en een zachte landing kan maken, ook al is het een landing in een moeras van verarming. De teneur en de titel van het ACV-pamflet over het ontwerpakkoord staat ons dan ook helemaal niet aan: de keuze is niet “akkoord gaan” of “rechtse regering laten doen”, de keuze moet zijn “niet akkoord gaan én de rechtse regering niet laten doen!”. We vinden het onaanvaardbaar dat de ACV-leiding op een dergelijke tendentieuze manier het ontwerpakkoord “voorlegt”. Dit is niet “voorleggen”, dit is “opdringen”.

Tot slot nog dit. Met alle Vlaamse en Federale regeringsmaatregelen die al doorgevoerd zijn of nog op tafel liggen, kan een modaal gezin met twee studerende kinderen en een huis dat moet afbetaald worden door minder inkomen en meer uitgaven in reële termen gemakkelijk 500 euro per maand verliezen. Het grootste deel daarvan zal echter pas vanaf 2016, 2017 echt voelbaar worden. Maar stel je dat eens voor: 25 briefjes van 20 euro, elke maand, uit de gezinsportemonnee, enkel en alleen om de bedrijfswinsten en de zakken van de rijken te spijzen. Die 25 briefjes van 20 euro zouden met dit akkoord in het beste geval gereduceerd worden tot 24 briefjes van 20 euro. Nemen we daar genoegen mee? Gaan we daarvoor het gemeenschappelijk vakbondsfront in gevaar brengen en onze mobilisatiekracht hypothekeren? Wij hopen van niet!
February 5, 2015
Staking. Pamflet vakbondsfront in Antwerpen

Komende maandag wordt in de provincies Antwerpen, Limburg, Henegouwen en Luxemburg gestaakt. Hieronder het pamflet van het gemeenschappelijk vakbondsfront in Antwerpen. De pdf kan je hier downloaden: Pamflet gemeenschappelijk vakbondsfront.

[divider]

Provinciale staking 24 november. Nationale staking 15 december. Doe mee

Want de regeerakkoorden zijn:

NIET RECHTVAARDIG

Zonder overleg beslisten de Vlaamse en de federale regeringen om ingrijpende maatregelen te nemen zoals de indexsprong, de loonstop, de beperking van het tijdkrediet, de afschaffing van de landingsbanen, inbraak in CAO’s, beperking van SWT (brugpensioen), de massale inleveringen door de werknemers tout court, …

NIET EVENWICHTIG

De werknemers en de sociale uitkeringstrekkers krijgen eenzijdig de rekening gepresenteerd. Werkgevers en vermogenden ontsnappen daarentegen aan de hakbijl … zij krijgen zelfs nog cadeaus! Een indexsprong van 2% die verdwijnt in de zakken van de werkgevers, zonder dat daar jobs tegenover staan. De inkomens uit vermogens kunnen rekenen op € 520 miljoen winst. Om er maar enkele te noemen …

NIET DOELTREFFEND

De economische groei en werkgelegenheid worden doodgeknepen door deze drieste besparingen. Snoeien om te groeien? Neen, snoeien om te bloeden want de maatregelen die nu voorliggen gaan niet leiden tot meer werkgelegenheid, bieden geen oplossing voor de jeugdwerkloosheid, zijn geen degelijk antwoord op de vergrijzing, zorgen niet voor een efficiëntere overheid, … Korte pijn? Door zo diep te snijden in het sociale weefsel zullen we de V van Verarming nog jarenlang meeslepen. De regeringen willen een economisch paradijs maar creëren een sociaal kerkhof. Dit pikken wij NIET!

Want de regeringen en de werkgevers (VBO,UNIZO,VOKA) bieden geen echte ruimte voor overleg. Sociale en syndicale actie door werknemers brachten ons sociale bescherming.

Ook nu is actie nodig voor echte sociale vooruitgang!

OOK GETROFFEN DOOR DE REGERINGSMAATREGELEN?

Check het hier:

Vlaamse regering-Bourgeois I

o vermindering woonbonus bij hypothecaire lening (= gemiddeld: – € 1.300 per gezin per jaar)
o niet-indexering van huidige bedragen bij hypothecaire leningen
o afschaffing gratis 100 kWh elektriciteit + 15 m³ water = € 200 duurder per gezin
o forse verhoging van stroomprijzen vanaf 2015
o stijging van Vlaamse zorgverzekering van € 10 à € 25 (lage inkomens) of van € 25 à € 50 (rest)
o indexsprong kinderbijslag (gemiddeld € 84 per jaar minder per gezin)
o duurdere tickets en (studenten)abonnementen De Lijn
o afschaffing Vlaamse aanmoedigingspremie bij tijdkrediet en loopbaanonderbreking
o verhoging inschrijvingsgeld hoger onderwijs naar €890 (voor niet-studiebeursstudenten)
o verhoging maximumfactuur voor lager en secundair onderwijs: + € 20 per leerling
o 1 uur gratis werken in het onderwijs, daardoor minder kansen voor jonge leerkrachten
o verhoging minimumtarief kinderopvang van € 1,57 à € 5/dag (45 weken opvang = + € 771/gezin)
o minder budget voor gezinszorg
o verhoging (?) lidgelden sport, jeugd en culturele bewegingen door vermindering subsidies
o …

Federale regering-Michel I

o indexsprong op jouw loon van 2% (= gemiddeld – € 907 bruto per jaar per werknemer)
o nieuwe loonblokkering 2015-2016 (na 4 jaar loonblokkering 2011-2014)
o nog meer flexibiliteit gevraagd van jou als werknemer
o verplichte gemeenschapsdienst voor langdurig werkzoekende (2 halve dagen per week)
o minder jobs bij de overheidsdiensten is extra werkdruk voor het personeel
o inlevering van 23% voor jou als deeltijdse op de inkomensgarantie-uitkering
o bedrag tijdelijke werkloosheid: van 70% à 65%
o indexsprong van 2% op jouw tijdelijke werkloosheid, ziekte-uitkering, kinderbijslag,…
o beperking van aantal dagen economische werkloosheid per jaar
o verhoging leeftijd SWT (brugpensioen) naar 60 jaar of ouder
o verhoging leeftijd vervroegd pensioen + vermeerdering van de vereiste loopbaanjaren
o verhoging leeftijd volledig pensioen van 65 jaar à 67 jaar tegen 2030
o mogelijkheid om in te stappen in landingsbaan (1/5e of 1/2e) van 55 jaar naar 60 jaar
o verhoging remgeld (+ 45%) bij bezoek aan bepaalde geneesheer-specialisten
o verlaging uitkering bij ziekte (berekend op laatste 12 maanden in plaats van laatste loon)
o hogere accijnzen op tabak, diesel, alcohol
o afschaffing niet-gemotiveerd tijdkrediet
o schoolverlater zonder kwalificatie (-21 jaar): geen recht op wachtuitkering
o verlaagde btw (6%) op renovatie van jouw woning: pas vanaf 10 jaar ipv 5 jaar
o ..

November 19, 2014
LBC en CNE in actie tegen besparingsbeleid

Gisteren verzamelden een duizendtal militanten en delegees van CNE en LBC, de bediendencentrales verbonden met het ACV, voor de Financietoren om te protesteren tegen het besparingsbeleid van de regering, de loonstop en de aanvallen op het bediendenstatuut in plaats van een harmonisatie naar boven van het statuut van werklieden. Het doel van de werkgevers en de gevestigde partijen is om de arbeidsmarkt zoveel mogelijk te flexibiliseren waarbij afdanken gemakkelijker wordt. Met LSP waren we op de betoging en ondersteunden we de strijdbare syndicalisten in actie.

Verslag door Pietro, foto’s door Michael

February 6, 2013
ACV en de staking tegen het Generatiepact: de cijfers

Naar aanleiding van het vierjaarlijks congres van het ACV volgende week zijn er in de pers artikels verschenen met allerhande interessant cijfermateriaal. Op het congres zal voorzitter Luc Cortebeeck documenten over de financies van de christelijke vakbond voorleggen. Voor het eerst krijgen de media inzage in de geldstromen binnen het ACV.

Overgenomen vanop marxisten.blogspot.com

Het desbetreffende ACV-document bevestigt de actiebereidheid bij de ACV-leden tegen het Generatiepact van de paarse regering. Vorig jaar organiseerden de drie vakbonden een nationale betoging op 28 oktober. Het aantal stakers bij het ACV bedroeg 100.000.

“Opmerkelijk is het aantal stakers van ACV-signatuur op de eerste nationale stakingsdag tegen het Generatiepact, op 7 oktober 2005”, volgens De Standaard van woensdag 11 oktober. Voor wie aan de piketten stond op 7 oktober was dit al overduidelijk. Bijvoorbeeld bij de blokkade van de 3de industiezone in Erembodegem bij Aalst waren er ook ACV-kleuren op de piketten. Onder andere de staking bij VPK (site in Erembodegem en Oudegem) werd in gemeenschappelijk vakbondsfront georganiseerd.

Officieel voerde het ABVV toen alleen actie. Maar ondanks de uitdrukkelijke oproep van de ACV-top om niet mee te doen met het ABVV, deden 58.000 ACV’ers dat toch. Een bevestiging dat het ABVV de sleutels in handen had voor de acties tegen het Generatiepact maar dat de vakbondsleiding het klassieke excuus van ‘het ACV wil niet’ heeft ingeroepen om de beweging te laten ‘landen’.

Ondanks het feit dat de ABVV-top noch moeite noch energie spaart om de band met de sp.a terug aan te halen, heeft het Generatiepact voor een onomkeerbare breuk gezorgd tussen enerzijds de militante lagen van de ABVV-vakbondsbasis en anderzijds de sp.a en de vakbondsleiding. De uitdaging voor het Comité voor een Andere Politiek bestaat er o.a. in deze breuk politiek gestalte te geven.

October 13, 2006
ACV roept op voor betoging ter bescherming van delegees

Naar aanleiding van de veroordeling van Flightcare wegens het onrechtmatig ontslag van ACV-delegee Maria Vindevoghel, houdt de christelijke vakbond op 8 maart een protestbetoging in Zaventem. Flightcare kreeg tot 8 maart om de ontslagen delegee te reïntegreren in het bedrijf. Dat zal echter niet gebeuren en bijgevolg wordt betoogd aan de luchthaven van Zaventem. Hieronder vind je de oproep van het ACV.

Oproep van het ACV

Betoging voor een echte bescherming van de delegees: reïntegratieplicht

Op 6 februari werd de NV Flightcare – werkgever van Maria Vindevoghel – veroordeeld door de voorzitter van de Brusselse Arbeidsrechtbank op basis van de anti-discriminatiewet. De rechter bevestigt dat Flightcare een discriminerende handeling heeft gesteld door Maria te (willen) ontslaan. Tevens zegt de rechtbank dat er geen sprake was van overmacht. De rechter herhaalt de stelling van de sociaal bemiddelaar dat het begrip overmacht niet thuishoort in discussies rond beschermde werknemers.

Meer bepaald stelt de rechter dat de werkgever het "conflict" had moeten oplossen via sociaal overleg in plaats van Maria te (willen) ontslaan.

De rechter stelt ten slotte dat Flightcare binnen de 30 dagen moet antwoorden op de eis tot reïntegratie. Op 8 maart is het dus de laatste dag. Samen met Maria vragen we dan de definitieve reïntegratie.

Spijtig genoeg stelt de rechter dat de reïntegratie juridisch niet kan opgelegd worden. Als de werkgever niet reïntegreert, zal hij een schadevergoeding moeten betalen. Alhoewel de rechter duidelijk stelt dat de werkgever volledig in de fout is gegaan.

Dit is wraakroepend en maakt duidelijk dat een wetswijziging meer dan nodig is om dergelijke wantoestanden in de toekomst te vermijden: de reïntegratieplicht moet ingevoerd worden. Geen overdreven verzuchting want in andere Europese landen zoals Frankrijk en Duitsland bestaat die verplichting. Hier in België rijden sommige werkgevers nog altijd fluitend door het rode licht en betalen met de glimlach de boete. Telkens weer.

Momenteel vindt in het ACV een uitgebreide consultatie plaats over een aanpassing van de wetgeving betreffende de bescherming van de vakbondsafgevaardigden. Ook binnen het ABVV staat de problematiek bovenaan de agenda. Denk maar aan de betoging in Gent voor een betere bescherming enkele weken geleden naar aanleiding van het ontslag van 2 delegees bij Stora-Enso.

We gaan op dit élan verder: EEN ECHTE BESCHERMING VOOR ALLE DELEGEES!

Betoging. Woensdag 8 maart in Zaventem.

17u30 vertrek: kerkplein Zaventem. Mars naar de luchthave

19u: meeting en persconferentie in de vertrekhal van de luchthaven met o.a. prof Rigaux van de universiteit Antwerpen

February 24, 2006
Druk op ACV-leiding wordt bijzonder groot. Basis wil actie.

De druk op de ACV-leiding wordt bijzonder groot. Er zal tot actie moeten worden overgegaan tegen de regeringsvoorstellen inzake onder meer het brugpensioen. Nadat pogingen werden ondernomen om de regeringsnota positief voor te stellen, wordt de leiding teruggefloten door de basis. Onder druk van de basis eist ACV-Metaal dat het ‘Generatiepact’ wordt verworpen en dat er stakingsacties komen. Ook andere centrales willen actie.

ACV-Metaal stelt voor om op 28 oktober te staken en een nationale betoging te houden. Eerder sprak ook de LBC zich uit tegen het Generatiepact en werd gesteld dat er een gezamenlijk actieplan met het ABVV moet worden opgesteld. CCOD Openbaar Vervoer en alle regionale afdelingen van het ACV langs Franstalige kant verwerpen eveneens het Generatiepact.

Vandaag beslist het ACV op een Algemene Raad over haar positie tegenover het Generatiepact. De ACV-leiding zal niet anders kunnen dan de regeringsnota af te keuren. Zoniet dreigt een interne discussie waarbij het wantrouwen van de basis in de leiding bijzonder scherp naar voor zal komen en bovendien zal versterkt worden door tegenstellingen aan de top van het ACV.

Het is opvallend dat na de wederzijdse beschuldigingen van de vakbondsleidingen en de mediacampagne van Cortebeeck tegen de ABVV-staking, de basis opkomt voor eenheid. Bij de acties van de afgelopen dagen bij VW en Cockerill of de aangekondigde acties in Charleroi, wordt telkens met een gemeenschappelijk vakbondsfront gewerkt. Dat is positief en het beantwoordt aan de vraag van de basis om samen in actie te gaan tegen het offensief van de regering. Bij het ABVV valt een zelfde geluid te horen bij de basis.

De ACV-leiding heeft in de discussie over het eindeloopbaandebat een foute inschatting gemaakt van het bewustzijn. Het ongenoegen onder de arbeiders is groot. Niet enkel omwille van de specifieke discussies rond het eindeloopbaandebat, maar ook omwille van de effecten van een jarenlang neoliberaal beleid. Het huidig beleid doet de kloof tussen rijk en arm toenemen, en met de huidige regeringsvoorstellen zal dat er niet op verbeteren. Er moet worden gebroken met het neoliberalisme.

Daartoe zullen de ACV-leden alvast niet kunnen rekenen op de CD&V. Die partij stelt dat de regering op de goede weg is met haar aanpak van de eindeloopbaandiscussie, maar niet ver genoeg gaat. CD&V stelt in haar sociaal-economisch programma een reeks besparingsmaatregelen voor die de arbeiders en hun gezinnen zouden treffen. De cadeaus aan het patronaat moeten uitgebreider (3 miljard euro), terwijl de arbeiders een loonsstop ("matiging van de groei van de inkomens") in de maag gespitst krijgen.

De ACV-leiding probeerde de basis af te schrikken door te stellen dat een verwerping van het Generatiepact betekent dat er harde actie zou komen, mogelijks om zelfs de regering weg te staken. Wellicht had de ACV-leiding er niet op gerekend dat dit voor veel militanten als muziek in de oren klinkt. Na het debacle van 7 en 10 oktober, is de actiebereidheid onder de basis erg groot. Dit zal nu tot uiting moeten komen in het actieplan dat opgemaakt wordt.

ABVV en ACV moeten samen een actieplan uitwerken waarbij er een zo groot mogelijke betrokkenheid van de basis is. Een actieplan om de regering weg te staken! Daarbij zal zich tegelijk ook de vraag stellen naar een politiek verlengstuk en de noodzaak om met vakbondsmilitanten te bouwen aan een eigen politieke vertegenwoordiging.

October 18, 2005