Category: verkiezingen 2024

“Tax the rich!” Deze slogan siert t-shirts, petjes en protestborden over de hele wereld. En met goede reden. Terwijl de elite ons telkens weer probeert wijs te maken dat wij ‘boven onze stand leven’, stapelt zij ongekende rijkdom op. De concentratie van haar decadente rijkdom is verbijsterend en blijft toenemen. Dit is kapitalisme, waar de rijken telkens opnieuw zichzelf bedienen. De recente cijfers zijn adembenemend. Van alle nieuwe rijkdom die sinds 2020 is gecreëerd, ging twee derde naar de rijkste 1% van de wereldbevolking. Tegelijkertijd lijdt onze samenleving onder tekorten, wachtlijsten, armoede, schulden en krimpende budgetten. 

Een echte rijkentaks nu, zonder achterpoortjes en met een stok achter de deur! 

De rijkentaks is geen kwestie van afgunst, zoals liberalen graag verkondigen, maar van gerechtigheid. De rijke elite vergaart haar geld op het hard labeur van de werkende klasse. Ze verbergt haar geld in belastingparadijzen en laat de lasten rusten op de schouders van de werkende klasse. Het is genoeg geweest! Maar hoe kunnen we dit veranderen? Stemmen voor een partij, de PVDA die consequent een miljonairstaks verdedigt, is één stap. Maar uiteindelijk hebben we nood aan een strijd van onderuit om zo’n taks af te dwingen. 

De miljonairstaks die de PVDA voorstelt zou de overheid 8 miljard euro opbrengen. Het belast de rijkste 1% van de bevolking, met 2% op hun vermogen boven de 5 miljoen en 3% op het vermogen boven de 10 miljoen. Dit bescheiden voorstel zou een stap in de goede richting zijn. Maar om echt budget te creëren voor de massale publieke investeringen die ons onderwijs, gezondheidszorg, openbaar vervoer, betaalbaar wonen, …. nodig heeft, is meer nodig, een grotere vermogensbelasting en meer radicale maatregelen die komaf maken met de kapitalistische samenleving.  

—> Wij eisen een belasting van 5% op het volledige vermogen van de rijkste 1% van de gezinnen. Deze hebben een gemiddeld vermogen van 11 miljoen 830 duizend euro. Zo’n belasting zou ons jaarlijks 30 miljard euro opbrengen. 

Kapitalisten zijn er meester in om achterpoortjes te vinden en belastingen te ontduiken. Daarom hebben we een strakke controle en een stok of twee achter de deur nodig. 

Compleet scheefgetrokken belastingsysteem

Er worden in ons land veel belastingen betaald. Maar niet door iedereen! Voor de grote vermogens is België een belastingparadijs. 

Voor elke 100 euro aan belastingen aan de overheid, komen er 42 euro van consumptietaksen (BTW en accijnzen) en 38 euro uit belasting op onze lonen en uitkeringen. Dus 80% van alle belastingen komt hoofdzakelijk van de werkende klasse. Uit bedrijfswinsten komt 13% en daarnaast komt 6,8% van belasting op voertuigen, woningen en gronden, ook in meerderheid betaald door de werkende klasse. Slechts 0.25% komt uit belastingen op grote vermogens. Nochtans leveren die grote vermogens heel veel inkomsten op voor hun bezitters.

Op bedrijfswinsten dalen de belastingen al lang! 

Pas in 1956 werd een vennootschapsbelasting ingevoerd, afgedwongen door intense strijd van onderuit. Met een tarief van 45% werden vanaf toen de bedrijfswinsten belast. De inkomsten hieruit waren essentieel in de opbouw van onze sociale zekerheid, zorg, onderwijs en openbare diensten. In de jaren ‘70 bedroeg deze bron van inkomsten voor de overheid nog tot 30% van haar totale inkomsten uit belastingen. Vandaag is dit gedaald tot 13%. Het officiële tarief daalde stelselmatig tot slechts 25% vandaag. Door een enorme koterij aan aftrekposten is de gemiddelde reële belastingvoet een pak minder dan 20% en voor sommige bedrijven quasi nul. Alle partijen, behalve de PVDA, willen het officiële tarief van vennootschapsbelasting nog verder naar beneden halen. Het resultaat kunnen we nu al voorspellen: een verdere concentratie van rijkdom en vermogens in handen van een kleine groep. Het zijn de enorme bedrijfswinsten, die alsmaar minder worden belast, die aan de oorsprong liggen van de decadente opstapeling van rijkdom. 

De stroom geld naar de rijkste 1% moet worden ingedamd. Als eerste stap moet de vennootschapsbelasting terug naar haar hoogste punt, zoals in de jaren 70, naar 50%. Daarmee verhogen we de inkomsten van de overheid met minstens 20 miljard euro.

Waarvoor dienen inkomsten uit belastingen? 

België heeft nu al de laagste pensioenen van West-Europa, tot 49% lager dan in onze buurlanden en nog beweren ze dat we deze niet meer kunnen veroorloven. We werken ons te pletter. Nergens in Europa zijn zoveel mensen langdurig arbeidsongeschikt: 7,2% van de beroepsbevolking. We dragen extreem veel af aan de overheid. Daartegenover staan nog steeds enkele pilaren van onze welvaartsstaat overeind, maar ze wankelen. We hebben een degelijke maar kreunende gezondheidszorg, een automatische indexering van onze lonen en pensioenen die onder druk staat, een potentieel sterk en emancipatorisch onderwijs maar dat dringend veel investeringen nodig heeft, het meest fijnmazige openbaar vervoer netwerk in de wereld maar het is in tragisch verval. Deze pilaren van onze welvaartsstaat staan onder druk vanwege de hebzucht van de superrijken.

Geen geschenken aan de kapitalisten. We want our money back!

België is in Europa de kampioen in het uitdelen van bedrijfssubsidies, 18 miljard euro per jaar. Bijna hetzelfde bedrag wordt jaarlijks via de vennootschapsbelasting betaald. Voor elke euro belasting die betaald wordt op de bedrijfswinsten vloeit er een euro via de goocheltruc van de bedrijfssubsidies terug naar de kapitalistische klasse. Deze vestzak-broekzakoperatie moet stoppen. 

Wij pleiten voor: 

• een echte rijkentaks nu, 5% op het volledige vermogen van de rijkste 1%
• de onteigening van de kapitalisten die gaan lopen met het geld
• de vennootschapsbelasting terug op 50% 
• een afschaffing van BTW op levensnoodzakelijke producten en 21% op echte luxeproducten 
• een strakke controle op de kapitalisten door de vakbonden in de bedrijven met inzage in de volledige boekhouding 
• inbeslagname wanneer kapitalisten bij aankondiging van deze maatregelen dreigen hun productie te verhuizen en verderzetting van de productie onder beheer en controle van de werknemers 
• voor een massaal programma van publieke investeringen in zorg, onderwijs, sociale zekerheid, betaalbaar wonen en infrastructuur

De ‘tegen’argumenten ontkracht 

Of het nu de bazen van VOKA en het VBO, hun ‘economen’ als Stijn Baert, kranten of partijen zijn. Altijd horen we hetzelfde liedje. Jamaar, jamaar, dat gaat niet, het is niet realistisch, het zal ons meer kosten dan het zal opbrengen.  

Lukt dit wel? 

‘Een miljonairstaks is compleet onwerkbaar’, zegt Melissa Depraetere van Vooruit. En ze somt alle klassieke vooroordelen op. We kennen het vermogen niet, beweert ze. Dat klopt niet. Alle info met betrekking tot het vermogen van de gezinnen is potentieel beschikbaar. Het is maar een kwestie van het bij elkaar te voegen. 

De middenklasse zal weer moeten betalen. 

Typisch een argument dat je bij ‘Open VLD’ zal horen. Zij beweren dat via een miljonairstaks het zuur verdiende spaargeld zal worden belast. De 1% rijksten, of 50.000 gezinnen, hebben een gemiddeld vermogen van een kleine 12 miljoen euro. Dat is geen spaargeld. Om 12 miljoen euro bij elkaar te ‘sparen’ moet je 1.000 jaar lang 1.000 euro per maand sparen. In een mensenleven moet je op 25 jaar 40.000 euro per maand opzij leggen. Geen enkele werkmens kan dit. Iemand met een vermogen van 12 miljoen heeft geprofiteerd van het werk van een ander, heeft zich de vrucht van iemand anders arbeid toegeëigend. 

Het kapitaal zal vluchten. 

Als je aan ons geld durft te raken dan gaan we lopen met ons geld. Tegen kapitaalvlucht kan worden opgetreden. We hebben een stok achter de deur nodig, een exit-taks en de inbeslagname. Ook de middelen van financiële instellingen die deze vlucht faciliteren, moeten in beslag genomen worden. 

Er is daar geen meerderheid voor.

Er is heel duidelijk een meerderheid in de publieke opinie. Acht op tien Belgen is gewonnen voor een vermogensbelasting. Dit aantal zou nog kunnen stijgen wanneer deze expliciet enkel voor de 1% rijksten geldt. Zoals vaak zal de publieke opinie zich niet uitdrukken in parlementaire zetels. Er is slechts één partij die resoluut voor een miljonairstaks pleit en dat is de PVDA. Wachten tot er een meerderheid in het parlement is, is een slechte strategie. De geschiedenis leert dat enkel een volgehouden en massale strijd van onderuit zo’n eis kan realiseren. 

Oproep aan de PVDA → lanceer een echte strijd voor de miljonairstaks. We want our money back!

De strijd voor een echte miljonairstaks moet meer zijn dan een interessant verkiezingsthema. De PS pleit ondertussen ook voor een vermogensbelasting, maar dan op het Europese niveau. Daar kan je niet tegen zijn, maar het mag geen argument zijn om niet in België van start te gaan. Ook Groen en Vooruit sprongen op de kar en pleiten nu plots ook voor een miljonairstaks. Weliswaar in een heel sterk verwaterde vorm. Deze zou slechts één miljard euro opbrengen, peanuts dus. Wij pleiten om in het kieshokje voor het sterkste voorstel te opteren en roepen daarom ook op om voor de PVDA te stemmen. 

Verandering afdwingen via strijd!

Om een echte rijkentaks te realiseren hebben we nood aan een mobiliserende strijdcampagne, waar iedereen die voor deze eis wil strijden wordt samengebracht. Waarom maakt de PVDA niet van deze verkiezingscampagne gebruik om zo’n brede campagne op poten te zetten? Een echte rijkentaks afdwingen, geen flauw afkooksel, zal jaren van volgehouden strijd vergen. Wij roepen de PVDA en de vakbonden op om alle organisaties, groot en klein, uit te nodigen om de handen in elkaar te slaan. Zo’n campagne ‘We want our money back’ zou een brede infocampagne op poten kunnen zetten, hoorzittingen en meetings kunnen organiseren, kunnen spreken op personeelsvergaderingen in werkplaatsen, acties op poten zetten op publieke plaatsen en ten slotte grote manifestaties kunnen organiseren om de maatschappelijke steun op de been te brengen en zichtbaar te maken.

Zo brengen we deze eis in het centrum van het politieke debat. Zo’n strijdcampagne zou kunnen werken op basis van actieve lokale comités met een stuurgroep op een nationale conferentie verkozen. Om dat te realiseren moet de PVDA het geweer van schouder veranderen en strijd centraal plaatsen, niet verkiezingen. Ze zou bereid moeten zijn met anderen samen te werken zonder deze samenwerking te willen controleren. Logischerwijs zou ze electoraal voordeel halen wanneer zo’n strijd tot een echte overwinning leidt. 

Word actief in de strijd voor een socialistisch alternatief op de kapitalistische waanzin. Sluit aan bij LSP

Zolang het idee van een miljonairstaks een slogan van politieke marketing blijft, zal deze eis dode letter blijven. Strijden voor een rijkentaks is een daad van verzet tegen een systeem dat draait om de winsten van enkelen ten koste van de meerderheid. Ook jij kan mee aan de kar trekken. 

Of het nu gaat om de strijd voor een miljonairstaks, om de strijd tegen discriminatie en onderdrukking, tegen oorlog, kolonialisme en imperialisme, we strijden tegen een systeem op maat van de kleine kapitalistische elite. Om het probleem bij de wortel aan te pakken hebben we een economie nodig in het belang van de meerderheid. Enkel wanneer de gemeenschap de economie bezit en democratisch beheert, kunnen de dromen over een toekomst van gelijkheid en solidariteit, van vrede en welzijn voor iedereen, realiteit worden. Voor zo’n toekomst strijden wij. 

Laten we de woede omzetten in actie. De machtigen zullen nooit uit zichzelf hun decadente macht en rijkdom opgeven. Daarvoor hebben we een revolutie van onderuit nodig. Een socialistisch alternatief is nodig en mogelijk! Dat is waar LSP als Belgische afdeling van International Socialist Alternative voor strijdt. Wil je meehelpen om onze ideeën te verspreiden? Word lid en bouw mee! Sluit aan bij LSP en International Socialist Alternative.

[leform id=’2′ name=’Lid worden’]

Regeringen die niet in de besparingslogica stappen en een miljonairstaks invoeren

Openbare diensten storten in, net als onze koopkracht. De werkdruk is onhoudbaar, wat leidt tot een epidemie van burnouts en geestelijke gezondheidsproblemen. Overal zijn er eindeloze wachtlijsten. Extreemrechts moet niet veel doen om te scoren, zeker het Vlaams Belang doet dit langs Nederlandstalige kant. De andere partijen en hun beleid, dat ongelijkheid en sociale frustratie aanwakkert, bieden hen voortdurend kansen om hun haat te verspreiden.

Het falen van de traditionele politiek is nu al op alle vlakken duidelijk, terwijl de klimaatcrisis verergert en het gevaar van militaire conflicten toeneemt. Voor de invoering van een sociaal noodbeleid dat niemand aan hun lot overlaat, zijn bijzonder veel middelen nodig. Zonder dit zal het onmogelijk zijn om te voorkomen dat de meervoudige crises van het systeem uitbuiting en onderdrukking in al hun vormen versterken.

Tenzij er een echte regering van ongehoorzaamheid komt ter ondersteuning van de massale strijd, is het sociaaleconomische beleid van toekomstige regeringen al bekend: België wordt verondersteld 30 miljard euro te besparen in de komende zes jaar. Een terugkeer naar fiscale soberheid ligt op de lippen van de politici van de heersende klasse in Europa, nu het spook van de economische recessie boven België en andere landen opdoemt.

De vooruitzichten voor besparingen hangen als een donkere wolk boven alle machtsniveaus, ook in de gemeenten, waarvan velen onder de financiële controle staan van het Brussels Gewest of het Centre régional d’aide aux communes  (Regionaal Centrum voor Hulp aan Gemeenten), het ‘Waalse IMF’. We zullen moeten vechten, lessen trekken uit de zwakheden van de strijd tegen de besparingen in het verleden, om de budgettaire dwangbuis te doorbreken, waar het zich ook bevindt, en niet alleen op federaal en gewestelijk niveau.

Het kapitalisme en zijn crises bestrijden

De samenleving is in enorme crises gestort. Het systeem is failliet en de partijen die het de afgelopen decennia steunden gaan mee ten onder. Ze zijn niet in staat om te reageren op de crises die we doormaken.

Binnen de logica van het kapitalistische systeem is het onmogelijk om de problemen op te lossen die veroorzaakt of verergerd worden door dit systeem. Het kapitalisme kan alleen maar ellende, onderdrukking, oorlog en de vernietiging van onze ecologische omgeving brengen. Het is gebaseerd op het privébezit van de productiemiddelen en het nastreven van winst tegen elke prijs. Het werkt alleen voor een klein laagje van de ultrarijken – ongelijkheid en armoede maken deel uit van de fundamenten van de kapitalistische samenleving.

Het is de hoogste tijd om na te denken over een ander soort samenleving! We moeten van een beleid gericht op de winsten van een kleine minderheid naar een beleid door en voor de arbeidersklasse en jongeren.

Debat aangaan over welk programma nodig is om aan linkse coalities deel te nemen

Niet minder dan 43.000 kinderen in België, één op tien, moeten minstens één maaltijd per dag overslaan wegens armoede. Een derde van de kinderen gaat regelmatig naar school met een lege of nauwelijks gevulde brooddoos. Door de armtierige pensioenen (die tot de laagste in Europa behoren) moeten onze ouderen het onder vreselijke omstandigheden stellen, terwijl rust- en verzorgingstehuizen peperduur zijn. Overal brokkelen openbare diensten af door een gebrek aan middelen. En de lijst gaat maar door. Een beleid dat breekt met dit beleid, moet opgewassen zijn tegen de uitdagingen.

We hebben strikte voorwaarden nodig om tot een coalitie te komen, waarbij als die niet ingelost worden er geen basis is voor een meerderheid. Dit kan de vorm aannemen van een 10-puntenplan. Het zou het politieke verkiezingsdebat richting geven omtrent een programma dat een sociale breuk maakt en het zou linkse kiezers voorbereiden op de komende onderhandelingen.

Vakbonden, activisten en actiegroepen  kunnen zich aansluiten bij een campagne die de linkse partijen onder druk zet om een coalitie samen te stellen die echt breekt met het verleden. Een plan met voorwaarden, niet alleen om een akkoord te krijgen, maar ook als basis tijdens de zittingsperiode om deelname aan een regering op te zeggen als het regeerakkoord niet wordt nageleefd.

Om te krijgen wat we nodig hebben, moeten we strijd voeren. Vechten voor de toepassing van zo’n programma zou de arbeidersklasse in heel België verenigen, en zelfs buiten onze grenzen. Als het daarentegen de tekorten zijn die het debat in de samenleving domineren, zonder een echte strijd van onze kant, zal de ruimte enkel vergroten voor de zelfverzekerde uitdrukking van verdeeldheid binnen de gemeenschap, maar ook op basis van racisme, seksisme en LGBTQIA+fobie.

Hier enkele ideeën over hoe zo’n plan eruit zou kunnen zien, waarover een breed debat kan worden gevoerd:

1/ LAAT DE SUPERRIJKEN EN GROTE BEDRIJVEN BETALEN

• Een echte vermogensbelasting zonder achterpoortjes en een wapenstok bij de hand: de onteigening van kapitalisten die zich asociaal gedragen door er met hun geld vandoor te gaan.
• Meer overheidsmiddelen voor belastingdiensten en hogere belastingen voor grote bedrijven.
• Open de bedrijfsboekhouding en roep vakbondsdelegaties op om te controleren wat er op hun werkplek gebeurt.
• BTW op essentiële producten afschaffen en een belasting van 21% heffen op echte luxegoederen.
• Geen cent voor speculanten: afschaffing van betaling van staatsschuld, zonder compensatie, behalve op basis van bewezen noodzaak.

2/ LONEN, PENSIOENEN EN UITKERINGEN VERHOGEN

• Afschaffing van de loonwet van 1996.
• Handen af van de index! Voor een loonindexeringsmechanisme dat echt – en direct – de reële stijging van de kosten van levensonderhoud weerspiegelt.
• Verhoging van alle uitkeringen en pensioenen; verhoging van het minimumloon naar €17/uur (€2.800 bruto/maand).
• Individualisering en herwaardering van sociale uitkeringen boven de armoedegrens en een minimumpensioen van € 1800/maand netto.
• Afschaffing van degressieve werkloosheidsuitkeringen en uitbreiding van het recht op uitkeringen naar iedereen vanaf 18 jaar.
• Een studentenloon gelijk aan het minimumloon en vergoeding voor alle stages.
• Meteen terugbrengen van de wettelijke pensioenleeftijd naar 65 jaar; volledig pensioen voor iedereen na een loopbaan van 40 jaar.

3/ COLLECTIEVE ARBEIDSDUURVERMINDERING TOT 30 UUR PER WEEK – ZONDER LOONVERLIES EN MET COMPENSERENDE AANWERVING

• Om onhoudbare werkdruk en burn-out tegen te gaan; om mensen in staat te stellen werk, gezinsleven en vrije tijd te combineren; en om jobs voor iedereen te garanderen.

4/ STOP TEKORTEN! EEN GROOTSCHALIG PLAN VOOR OVERHEIDSINVESTERINGEN IN OPENBARE DIENSTEN EN INFRASTRUCTUUR

• Herfinancier openbare diensten en stop het proces van privatisering en uitbesteding van diensten.
• Nabijheid, toegankelijkheid en kwaliteit van openbare diensten, gegarandeerd voor iedereen.

5/ MASSALE INVESTERINGEN IN GEZONDHEIDSZORG, SOCIALE VOORZIENINGEN EN ONDERWIJS OM AAN DE BEHOEFTEN TE VOLDOEN

• Herfinancier de gezondheidszorg om kwaliteitsdiensten te kunnen bieden en wachtlijsten tegen te gaan; verhoog de personeelsnormen zodat er meer personeel aan het bed van de patiënt staat.
• Garandeer vrije toegang tot abortus, genderbevestigende zorg en psychologische gezondheidszorg.
• Herfinanciering van onderwijs voor betere werk- en leeromstandigheden; vermindering van de werkdruk van onderwijzend personeel; gratis schoolkantines.

6/ BETAALBARE HUISVESTING VOOR IEDEREEN

• Stop de wachtlijsten! Massale bouw en renovatie van openbare sociale woningen zodat de vastgoedmarkt niet wordt overgelaten aan de grillen van huisbazen en speculanten.
• Een verbod op huisuitzettingen zonder sociale woningbouw.

7/ ECOLOGISCHE PLANNING OM AF TE KOMEN VAN KOOLSTOF EN KERNENERGIE

• Voor een ecologisch en sociaal nuttig investeringsplan om af te stappen van koolstofhoudende energie en kernenergie, waarbij de omscholing van werknemers en massale aanwervingen in de betrokken sectoren verzekerd worden.
• Een publiek plan om gebouwen te renoveren en te isoleren, wijk per wijk, om de uitstoot van de energie die in gebouwen wordt gebruikt drastisch te verminderen.
• Een publiek plan voor stadsplanning en land- en rivierbeheer om extreme weersomstandigheden en de schok van overstromingen en hitte op te vangen. Dit plan moet op transparante wijze worden opgesteld, met betrokkenheid van vakbonden en basisorganisaties.
• Massale overheidsinvesteringen in brandweer- en reddingsdiensten: meer middelen, meer collega’s, betere arbeidsomstandigheden en een beter loon!
• Heropbouw van het openbaar vervoer: meer, beter, gratis en milieuvriendelijk.
• Voor onze portemonnee en voor een groene transitie: nationalisatie van de hele energiesector.

8/ NIEMAND IS VRIJ TENZIJ IEDEREEN VRIJ IS – VOOR EEN ECHTE STRIJD TEGEN ALLE VORMEN VAN ONDERDRUKKING

• Stop seksisme; Stop geweld tegen vrouwen en LGBTQIA+ mensen. Voor een investeringsplan dat in verhouding staat tot de behoeften, met centrale betrokkenheid van basisorganisaties.
• Systemisch racisme en islamofobie echt aanpakken. Stop politiegeweld – Gerechtigheid en waarheid voor slachtoffers. Een verbod op politiecontroles op basis van etnische profilering.
• Steun voor een grootschalige campagne om mensen zonder papieren te organiseren en hun status te regulariseren.
• Publieke middelen en rechten voor mensen met speciale behoeften.

9/ MASSALE STRIJD ORGANISEREN OM DEZE MAATREGELEN OP TE LEGGEN!

• Oproep aan werkenden en jongeren in België om actief deel te nemen aan de uitvoering van deze maatregelen: mobiliseer een maatschappelijke tegenmacht door strijd om het noodzakelijke beleid op te leggen.

10/ INTERNATIONALE OPROEP TOT SOLIDARITEIT EN STRIJD

• Roep jongeren, onderdrukten en de werkende klasse in het algemeen in andere landen op om solidariteit te tonen door gelijkaardig beleid te eisen van hun eigen regeringen.
• Stop het neokolonialisme! Internationale betrekkingen en overeenkomsten gebaseerd op de belangen van onderdrukte mensen en werkenden ter plaatse, niet op de belangen van kapitalistische elites, de zucht naar winst van multinationals of het terugdringen van vluchtelingen.
• Solidariteit met de Palestijnse massa’s en met mensen over de hele wereld! Afschaffing van alle wapenexportvergunningen. Omschakeling van de wapenindustrie naar sociaal nuttige productie, met behoud van arbeidsomstandigheden en lonen.

Hoe voorkomen dat sommigen niet meedoen?

De PS, en de mainstream media, bekritiseren de PVDA met het argument dat die partij “geen verantwoordelijkheid wil nemen” en niet bereid is om toegevingen te doen om tot een linkse coalitie te komen. Raoul Hedebouw reageert terecht: “De andere partijen willen graag dat de PVDA in een regering komt zodat ze kunnen zeggen: ‘kijk, er is geen alternatief’. Maar mensen stemmen op ons om een breuk te krijgen (…) Mensen die op links stemmen willen niet eindigen met rechts beleid. Een van de redenen voor ons succes is dat we mensen hoop geven. Als de PVDA zich zou gedragen als alle anderen, zou dat een echte tragedie zijn voor links.”

We kunnen maar beter op onze hoede zijn. De PS staat bekend om haar gewoonte om een meer linkse campagne te voeren om vervolgens haar programma op te bergen eens de verkiezingen voorbij zijn. Als er een linkse coalitie komt, zouden de vakbeweging en de verenigingen, samen met de PVDA en alle linkse activisten, die kunnen gebruiken om een krachtsverhouding in de samenleving op te bouwen om tegen de besparingen te vechten en een offensief links programma toe te passen – wat het voor de PS en Ecolo heel moeilijk zou maken om te manoeuvreren om het noodzakelijke beleid niet te hoeven toepassen.

De onderhandelingen voeren via openbare vergaderingen die voor iedereen toegankelijk zijn en via personeelsvergaderingen op de werkvloer, zouden de vakbonden rechtstreekse inspraak geven en de mogelijkheid om bij te dragen tot het opleggen van een ander beleid.

Als de PS haar eigen verkiezingsbeloften nakomt, dan zouden de werkende klasse en de jongeren een belangrijke sociale vooruitgang boeken. De PVDA kan laten zien waartoe het in staat is. Maar als de PS weigert, zal het voor iedereen zichtbaar zijn. In dat geval zullen de personeelsvergaderingen en -bijeenkomsten de verdienste hebben dat ze een radicaal links programma verankeren op vele werkplekken en in publieke debatten, om zo een krachtsverhouding op te bouwen die tot overwinningen zal leiden. Overwinningen die een enorm enthousiasme zouden opwekken en de basis zouden leggen voor een strijd voor veel meer, ook elders.

Voor een offensieve verkiezingscampagne

De sociale beweging in de breedste zin van het woord, van verenigingen tot vakbonden, mist ervaring noch talent. Veel werkplekken kunnen rekenen op activisten en delegees die onvermoeibaar vechten om het dagelijks leven van hun collega’s te verbeteren.

De PVDA zou al deze krachten – individuen, verenigingen, delegaties, enz. – aan haar zijde kunnen krijgen door haar campagne in te zetten met het verklaarde doel om niet simpelweg regeringen van “sociaal beheer” van de status quo met de PS en Ecolo te bereiken, maar een echte breuk gebaseerd op de kracht en de druk van de georganiseerde werkende klasse, met respect voor al haar diversiteit.

Er zouden lokale strijdcomités kunnen worden opgericht, op werkplekken, scholen, campussen en in buurten, om een actieve campagne te voeren en te proberen de breedst mogelijke lagen bij deze strijd te betrekken.

Er kan geen gelijkheid bestaan in een sociale woestijn, dus het is van vitaal belang dat jongeren en bewegingen tegen onderdrukking hun specifieke eisen laten horen voor de verkiezingen. Deze sociale bewegingen kunnen de stemmen voor de PVDA versterken en een begin maken met het creëren van de krachtsverhouding die binnen de samenleving nodig is om ervoor te zorgen dat er een beleid wordt gevoerd dat aansluit bij de behoeften.

Strijd voorafgaand aan de verkiezingen zou de werkende klasse beter positioneren in de confrontatie met het besparingsbeleid dat de EU wil opleggen. Het bespreken en populariseren van een radicaal links programma vóór de verkiezingen, het integreren ervan in sociale verkiezingen in bedrijven en het tot leven brengen door middel van discussies op scholen en op campussen maakt deel uit van de klassenstrijd. Dit zal de werkende klasse meer bewust maken van haar specifieke rol in de samenleving en de voorwaarden scheppen om te beginnen met vechten voor een samenleving naar haar beeld en gebaseerd op haar belangen.

Met openbare vergaderingen, betogingen en stakingen

Het ABVV zou de oproep tot een ‘links front’ kunnen combineren met de organisatie van openbare vergaderingen waar zowel vertegenwoordigers van de partijen als de basis van de sociale beweging aan het woord komen om duidelijk te maken wat er op het terrein moet gebeuren.

Deze grote programmatische discussiebijeenkomsten zouden voorafgegaan kunnen worden door lokale betogingen om strijd aan te moedigen door de dynamiek van de verkiezingscampagne heen, in plaats van deze op ‘pauze’ te zetten. De beste campagne is de sociale strijd. De meest effectieve manier om onze eisen op te leggen aan het publieke debat is door middel van mobilisaties, massabetogingen en stakingen.

De regionale vakbondsafdelingen, sectorale organisaties en strijdbare delegaties zouden vergaderingen en acties kunnen organiseren om een campagnedynamiek te ondersteunen en de noodzakelijke sociale eisen tot leven te brengen. Sociale strijd is ook de beste manier om te voorkomen dat extreemrechts de woede en frustraties van het dagelijks leven naar zich toetrekt.

Dit soort dynamiek is ook belangrijk om vertrouwen op te bouwen in collectieve actie en om ons voor te bereiden op de strijd die komt na de verkiezingen.

Voor openbare discussies en onderhandelingen

Een akkoord over een linkse coalitie staat sterker als het gesloten wordt op basis van discussies en onderhandelingen die publiek gebeuren. Een open debat zou het mogelijk maken om collectief te bepalen of een akkoord al dan niet mogelijk is, via bijeenkomsten en mobilisaties. Dit zou zoveel mogelijk mensen betrekken bij de krachtsverhouding die na de onderhandelingen nodig is: om het regeringsbeleid te steunen tegenover het kapitalistische antwoord in geval van overeenstemming; en om zich te verzetten tegen het gevoerde beleid in geval van onenigheid.

De debatten moeten openlijk en nu al worden gevoerd, in een breed publiek debat met linkse activisten en kiezers, vakbondsleden en -afgevaardigden, feministen, klimaatactivisten, antiracisten, verenigingen die actief zijn, enz.

Ons nu voorbereiden op het kapitalistische antwoord

LSP wil aan de zijde van de PVDA strijden zodat er een programma komt dat breekt met het kapitalisme, als een stap naar veel meer: de omverwerping van het kapitalisme.

De klimaat- en biodiversiteitscrisis is een bijzonder goede illustratie van de noodzaak van publiek eigendom van de productiemiddelen. De huizencrisis, de gezondheidscrisis en de crisis van jobonzekerheid illustreren dit net zo goed.

Er is geen gebrek aan middelen voor een radicaal programma, maar deze zijn vandaag geconcentreerd in de handen van een handvol ultra-rijken. Het uitvoeren van zo’n programma betekent je voorbereiden op de onvermijdelijke tegenaanval van de heersende klasse, wier belangen in gevaar zullen komen. Elke kapitalist die probeert te ontsnappen door met zijn kapitaal te ontvluchten of zich elders te vestigen, moet meteen het antwoord van de onteigening krijgen. In dit titanengevecht kan onze sociale klasse het wapen hanteren van de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, zonder compensatie, en geplaatst onder de democratische controle en beheer van de werkende klasse en de gemeenschap, om een rationele en democratische planning van de economie te ontwikkelen. Dit dient te beginnen met de bank- en financiële sector, maar omvat ook energie, telecommunicatie, de staalindustrie, petrochemie, etc. Op deze basis zullen we de middelen in handen hebben om de economie en de ecologische transitie te plannen.

Zo zullen we in staat zijn om socialistische maatregelen toe te passen die ons in staat stellen om een nieuw systeem op te bouwen, een democratische socialistische maatschappij vrij van uitbuiting en de wet van de winst. We zullen pas echt als overwinnaars uit deze strijd naar voren komen als het kapitalisme omvergeworpen wordt. Fundamentele, revolutionaire verandering in de samenleving – het einde van privébezit van de belangrijkste productiemiddelen – is een zaak van absolute sociale, ecologische en economische urgentie.

Volgens de Nationale Bank zijn de 10% rijkste Belgen goed voor 55% van het vermogen in dit land. De 50% armsten moeten het doen met 8,4% van dat vermogen. Dergelijke cijfers versterken de roep naar een vermogensbelasting, een voorstel dat brede steun onder de publieke opinie geniet. De rechterzijde wil echter niet daar het geld halen. Het zoekt het integendeel bij de armsten, werklozen en de sociale zekerheid. Terwijl de zorgsector kreunt onder de tekorten, wil rechts daar verder op besparen.

De N-VA is erg openlijk over het neoliberale Thatcheriaanse beleid dat het wil voeren. Harde besparingen op de uitgaven in de gezondheidszorg worden gekoppeld aan draconische aanvallen op werklozen, leefloners en armen in het algemeen. Volgens N-VA moet werken meer lonen dan niet werken. Om het verschil groter te maken, wil het niet dat de lonen stijgen. Neen, dat zou de winstbelangen van de bevriende superrijken raken. De N-VA wil integendeel de leeflonen en werkloosheidsuitkeringen naar beneden trekken.

De werkloosheidsuitkering in de tijd beperken, zou volgens rechts aanzetten om sneller aan het werk te gaan en niet in de ‘hangmat’ van de uitkering te blijven. In werkelijkheid zal het vooral de stap richting leefloon versnellen. Ook daar heeft de N-VA een oplossing voor: het leefloon laten dalen door opeenvolgende indexsprongen. Werkenden zijn best op hun hoede: een indexsprong voor de lonen was één van de gehate en asociale maatregelen van de regering-Michel toen N-VA mee aan het stuur zat. Na de uitkeringen dreigen ook de lonen te volgen. Een indexsprong is erg asociaal. Het betekent dat de uitkering of het loon niet aangepast wordt aan de stijgende prijzen en dus eigenlijk minder waard is. Het is een regelrechte aanval op de koopkracht. Een leefloon van 858,97 euro per maand voor een samenwonende omschrijven als een ‘hangmat’ getuigt overigens van erg weinig realiteitszin.

Een besparing van 10 miljard op de sociale zekerheid zal de ongelijkheid vergroten en de crisis in onder meer de zorgsector verdiepen. De zorgsector zit al op zijn tandvlees en kent veel gelijkenissen met het onderwijs, waar er momenteel opmerkelijk grote protestacties zijn tegen een beleid van jarenlange tekorten. Het personeel trekt het niet meer en de kwaliteit van de dienstverlening gaat daaronder gebukt. Dat oplossen gebeurt niet door te schuiven met tekorten, maar net door massaal te investeren. Rechts wil daar niet van weten, het wil integendeel nogmaals de hakbijl in de zorg zetten!  

Naar de superrijken kijken om hen te laten bijdragen, is volgens de N-VA niet haalbaar. 2,5 miljard euro bij de werklozen halen, 500 miljoen bij de leefloners, 800 miljoen op de ambtenarenpensioenen en 4,5 miljard in de gezondheidszorg, vindt de partij van De Wever dan weer perfect haalbaar. Het stopt daar niet, zo wil de N-VA onder meer besparen op de dotatie voor de NMBS, op opvang voor vluchtelingen … Sociale huisvesting hoeft niet, de resterende publieke participatie in onder meer Bpost moet weg … De lijst van asociale maatregelen die alle werkenden en hun gezinnen treffen, is lang.

Waarom wil rechts zo hard besparen? De andere kant van dezelfde medaille bestaat uit historisch hoge bedrijfswinsten, miljarden aan bedrijfssubsidies, ‘lastenverlagingen’ voor bedrijven … Wat uit de zakken van de werklozen, leefloners en werkenden gehaald wordt, verdwijnt zo in die van de superrijken. Terwijl de N-VA meer dan 10 miljard op sociale uitgaven wil besparen, voorziet het nu al een cadeau van bijna 1 miljard nieuwe lastenverlagingen voor de bedrijven. Dat is wat de N-VA en de rechterzijde onder ‘evenwicht’ verstaan.

In De Standaard van vandaag stelt Marc Reynebeau dat N-VA voor een “een omgekeerde klassenstrijd” staat. Hij gebruikt de term ‘omgekeerd’ omdat het gericht is tegen de armsten, maar eigenlijk gaat het om gewone klassenstrijd. N-VA stond in die strijd immers altijd aan de kant van de superrijken. Daar tegenover moet de linkerzijde stoutmoedig voor de belangen van de werkende klasse opkomen. Reynebeau stelt ook nog: “Anders dan wat de rechterzijde doorgaans vreest, lijken de aanstaande verkiezingen het linkse discours eerder te temperen dan te radicaliseren. Beloften moeten immers concreet en geloofwaardig zijn en een indruk van realisme wekken.” Er is nood aan eisen die concreet en geloofwaardig zijn, niet voor de besparingsinstanties die de winsten van de grote bedrijven en hun aandeelhouders voor ogen hebben maar voor de vele werkenden en mensen die uit de boot vallen. Hen perspectief geven om doorheen collectieve strijd sociale vooruitgang te bekomen, is nodig.

“De PVDA heeft de macht gegrepen in Wallonië en Brussel…” schreef Demetrio Scagliola, hoofdredacteur van Sudinfo (La Meuse, La Capitale, enz.) verontrust op 17 april. Aanleiding was de stemming over de hervorming van het Franstalig hoger onderwijs, het zogenaamde ‘landschapsdecreet’ (décret Paysage). Zoals steeds overdrijft Sudinfo, maar anderzijds is het precedent historisch. De alternatieve meerderheid van PS, Ecolo en PTB luidde de doodsklok van de Franstalige regering van PS, MR en Ecolo. Meteen wordt ook het debat over de mogelijkheid van linkse regeringen nieuw leven ingeblazen.

Dit haalt het belangrijkste argument van de PS tegen de PTB onderuit. De PS herhaalt immers steevast dat de PTB weigert om “verantwoordelijkheid op te nemen”. Paul Magnette, die moeite heeft om zijn frustratie te verbergen, legde sterk de nadruk op dat argument in een debat tussen de partijvoorzitters eind maart. Hij had het zelfs over de “lafaards” van de PTB.

Kort nadien opperde een prominente PS’er voor het eerst de mogelijkheid van een coalitie met de PTB. “Laten we samen iets doen, een regering van breekpunten”, zei staatssecretaris Thomas Derminne aan Sofie Merckx, de fractievoorzitster van de PTB/PVDA in de Kamer. Niet toevallig gebeurde die uitspraak tijdens een debat in de lokalen van het ABVV in Charleroi, voor een publiek van vakbondsleden die met hun tussenkomsten de PS-vertegenwoordiger danig in de war brachten. 

De discussie opleggen

Derminne werd meteen tot de orde geroepen door Magnette en co. De voorkeur van de partijleiding is duidelijk: een olijfboomcoalitie van PS, Ecolo en de christendemocratische Engagés die stijgen in de peilingen. De kunst voor de PS is om niet te openlijk te zeggen dat ze liever met rechts regeert. De uitspraak van Derminne is vooral te verklaren door het vakbondspubliek dat zich sterk uitsprak tegen het beleid dat de PS de afgelopen decennia voerde. De vakbondsleden sloten zich aan bij de oproep tot een “links front” die ABVV-voorzitter Thierry Bodson in februari deed. Er kwamen toen weinig reacties van de betrokken partijen op die oproep.  

Deze vakbondsbijeenkomst in Charleroi toonde de cruciale rol die de arbeidersbeweging, en de vakbonden in het bijzonder, kunnen spelen tijdens een kiescampagne. Vakbondsprotest en sociale acties zetten de belangen van de werkende klasse op de agenda, niet alleen in het publieke debat maar ook om te wegen op toekomstig beleid. 

Met dit in het achterhoofd vond op 15 april een zeer interessante actie plaats in Brussel. Een coalitie van vakbondsmilitanten en activisten onder de noemer “Commune Colère” nodigde zichzelf uit naar de hoofdkwartieren van de Franstalige linkse partijen om op te roepen tot de “socialisering van het gemeengoed”. Daarmee wordt ingegaan tegen de privatisering van essentiële diensten en goederen zoals energie, huisvesting, landbouwgrond en vervoer. Tegelijk eisten het honderdtal actievoerders dat de drie partijen zich engageren om linkse coalities te vormen om deze kwesties aan te pakken. De PS, Ecolo en de PTB/PVDA stemden in om deel te nemen aan een debat van “Commune Colère” op 28 mei (18u30 in DK, St Gillis).  Een opmerkelijk detail is dat de PS de activisten twee uur in de kou liet staan vooraleer er een reactie kwam. Dat was dan nog eens nadat eerst politieversterking was gevraagd.  

Publieke discussie voeren

Soortgelijke initiatieven kunnen ook elders in het land genomen worden. Het klopt dat de situatie anders is langs Nederlandstalige kant. Een offensievere opstelling van de vakbonden en de politieke linkerzijde zou echter ook daar de ruimte voor het Vlaams Belang beperken om in te spelen op sociaal ongenoegen. Op 23 april was er een gezamenlijke vakbondsmobilisatie van het Franstalig en Nederlandstalig onderwijs. Helaas waren er niet meer van dergelijke acties. De sociale verkiezingen in mei bieden ook de kans om het belang van strijdbaar syndicalisme te verdedigen.  

Voor de lokale verkiezingen van oktober zullen de onderhandelingen voor de vorming van federale en regionale regeringen nog een cruciaal mobilisatiemoment vormen. In Wallonië kunnen de PS, Ecolo en PTB samen een meerderheid van 55% tot 60% halen en ook in Brussel is een meerderheid mogelijk. 

Onderhandelingen in achterkamers maken het mogelijk om daar andere standpunten in te nemen dan voor het oog van de camera’s. De vakbonden en de politieke linkerzijde moeten openlijke onderhandelingen eisen, met inbegrip van publieke bijeenkomsten, interprofessionele vergaderingen en discussies op de werkplaatsen waarbij vertegenwoordigers van de partijen worden uitgenodigd.

De PS heeft de gewoonte om tijdens de kiescampagne linkse standpunten in te nemen om vervolgens dat programma weer op te bergen. Een mobilisatie tijdens de onderhandelingen zou helpen om hen te dwingen om hun eigen verkiezingsbeloften na te komen. De PVDA zou tonen wat het kan realiseren. In het slechtste geval worden de partijen die weigeren om een progressief beleid te voeren meteen ontmaskerd. In dat geval zouden de mobilisaties en bijeenkomsten het terrein voorbereid hebben voor de strijd die nodig is tegen een nieuwe asociale regering. Het zou ook een springplank zijn naar de campagne voor de lokale verkiezingen om tot een front van rebelse gemeenten te komen. 

Consequent links versterken

Bij de verkiezingen is de beste optie om te stemmen voor een linkse breuk met het gevoerde beleid. LSP roept bij de parlementsverkiezingen al meer dan tien jaar stelselmatig op om voor PVDA-kandidaten te stemmen. We doen dit vanuit de overtuiging dat de positie van de werkende klasse versterkt wordt indien er meer PVDA-verkozenen zijn. Zeker langs Franstalige kant kan de PVDA een linkse coalitie steunen, of zelfs een minderheidsregering van PS en Ecolo mogelijk maken, waarbij enkel die voorstellen gesteund worden die een stap vooruit zijn voor de werkende klasse.

Natuurlijk is stemmen niet genoeg. Om verandering te bekomen, moet onze sociale klasse strijd voeren. Dat is niet alleen nodig om de eerste stappen te zetten naar een echt links beleid, maar ook om terug te vechten tegen de onvermijdelijke pogingen van de kapitalistische klasse en haar instellingen om elke aanzet tot links beleid te stoppen. De beste manier om ons hierop voor te bereiden is door vandaag het gesprek aan te gaan over welke samenleving we willen, een maatschappij van de “socialisatie van het gemeengoed” die een einde maakt aan de dictatuur van de aandeelhouders en de verwoestingen van het private winstbejag. Volgens ons is er nood aan een democratisch socialistische samenleving.

De traditie van 1 mei als dag van optochten en feesten gaat terug op een internationale strijdbeweging voor de 8-urendag in de 19^e eeuw. Het is opmerkelijk dat de arbeidersbeweging vandaag, ondanks alle technologische mogelijkheden, geen dergelijke internationale strijdcampagnes voert rond offensieve eisen die het leven van de werkende klasse verbeteren. Dat een internationale beweging impact heeft, blijkt uit het feit dat we op 1 mei nog steeds op straat komen.

Dit jaar stonden de optochten en toespraken in het teken van de kiescampagnes. Er zijn de sociale verkiezingen in mei en vervolgens de politieke verkiezingen van 9 juni. De mainstream media concentreerden zich op de toespraken van kopstukken van Vooruit en PVDA, vaak samen met een nadruk op verdeeldheid tussen die partijen. Gazet van Antwerpen had het over “50 tinten rood”, waarbij ook op de aanwezigheid van LSP werd gewezen. Zelfs partijen die niets met de geschiedenis van arbeidersstrijd te maken hebben (toch niet langs onze kant), proberen een graantje mee te pikken van de aandacht voor 1 mei. De Franstalige liberalen van MR hielden een bijeenkomst en het extreemrechtse Vlaams Belang huurde Plopsaland af.

De PVDA stelde terecht dat er nood is aan een beleid op mensenmaat. Het voorstel van een miljonairstaks, om de middelen die nodig zijn voor de vele tekorten te zoeken waar ze zitten, stond daarbij vooraan. Raoul Hedebouw benadrukte in Brussel dat een stem op de PVDA geen verloren stem is en dat de partij al heeft gewogen rond kwesties als de btw-verlaging op energie, de verhoging van het minimumpensioen en het noodfonds in de zorg. In Antwerpen zei Jos D’Haese dat een stem voor de PVDA ook een strategische stem is en hij riep Vooruit op om niet naar N-VA maar naar PVDA te kijken voor een coalitie.

De kwestie van mee besturen werd erg centraal geplaatst. Daarmee werd geantwoord op verwijten van de sociaaldemocratie en de gevestigde media. De Standaard merkte bijvoorbeeld op: “De communisten staan onder druk om aan te geven waar ze water bij de wijn willen doen.” De opbouw van een krachtsverhouding rond centrale eisen zoals een vermogensbelasting gekoppeld aan maatschappijverandering, zou daar een antwoord op vormen. Over socialistische maatschappijverandering hoorden we helaas niets op 1 mei. Eigenlijk werd erg defensief gereageerd op de kritieken, wat deze niet doet verstommen maar net verder aanwakkert.

Vooruit kwam dit jaar met halfslachtige sociale voorstellen, zoals de verhoging van het minimumloon tot 15 euro per uur. Met de inflatie van de afgelopen jaren is dat ruim onvoldoende. De PS heeft het terecht over 17 euro per uur. We mogen ons echter niet laten vangen door de electorale retoriek, voor de PS is dat een eis die het wil realiseren tegen het einde van de volgende legislatuur, dus pas binnen enkele jaren.

ABVV-topvrouw Miranda Ulens verdedigde bij Vooruit de eis van 17 euro per uur, maar is er blijkbaar zelf niet echt van overtuigd. Over Depraetere zei ze: “De cijfers kunnen al eens verschillen. Zij zegt 15 euro, ik 17 euro, maar inhoudelijk zitten we op dezelfde lijn.” Ulens verklaarde nog fan te zijn van de nieuwe Vooruit-voorzitster. Bij Vooruit maken ze zich nochtans op om met de N-VA te regeren. “N-VA gaat sowieso in een Vlaamse regering zitten. Het is of N-VA met Vlaams Belang, of N-VA met ons. Dan is de keuze snel gemaakt.”

Caroline Gennez had het in haar speech over verzet tegen de extremen, zowel rechts als links. Daarmee is voor de kopstukken van Vooruit de kous af en moet er zelfs niet gereageerd worden op sociale voorstellen van de PVDA. Aan de basis en ook in de peilingen werkt dat steeds minder. Pogingen om links en extreemrechts voor te stellen als gelijkaardig zijn naast de kwestie en dienen enkel om het status quo van een systeem in crisis te verdedigen. Vlaams Belang probeerde opnieuw 1 mei te recupereren. Niet met een optocht dit jaar, maar door Plopsaland volledig af te huren voor een familiefeest. Een dagje gratis naar een pretpark op kosten van de belastingbetaler. Zodra het concreet wordt rond sociale thema’s, valt het VB door de mand als een rechtse besparingspartij die voor de rijken rijdt. Uitgerekend op 1 mei lanceerde het Vals Belang voorstellen om de sociale zekerheid te ondermijnen!

In de aanloop naar 1 mei verdedigde ABVV-voorzitter Bodson het voorstel van een belasting op alle vermogens boven 1,25 miljoen euro om 8 tot 10 miljard op te halen om te investeren in sociale noden. Het is nuttig om het voorstel van linkse coalities inhoudelijk in te vullen en zo te concretiseren. Dat koppelen aan een actieve campagne en opbouw van een krachtsverhouding zou het nog sterker maken.

LSP-leden op de verschillende 1 mei activiteiten verdedigden onze benadering met een oproep om voor strijdbare kandidaten te stemmen in de sociale verkiezingen en voor de PVDA in de politieke verkiezingen, gekoppeld aan verzet tegen het kapitalisme en voor een socialistische samenleving waarin de meerderheid van de bevolking op democratische wijze de beschikbare rijkdommen en middelen controleert en planmatig beheert in het belang van mens en planeet.

2.781. Zoveel miljardairs zijn er volgens het mediaconglomeraat Forbes. Dat is een vervijfvoudiging op 20 jaar. Forbes vermeldt er 10 in België, met een gezamenlijk vermogen van 30 miljard. Ten koste waarvan en van wie gaat die onmetelijke rijkdom? Ten koste van de levenskwaliteit, de welvaart en de leefomgeving van de werkende klasse en de armen. Een systeem dat zo ongelijk is, is een systeem dat mensen tegen elkaar opzet.

door Michael Bouchez uit maandblad De Linkse Socialist

30 miljard is ook het bedrag dat volgens het IMF bespaard moet worden op de sociale uitgaven in België. Meer dan 43.000 kinderen in België – een op de tien – moet door armoede minstens één maaltijd per dag overslaan. Een op de drie kinderen gaat regelmatig naar school zonder of met onvoldoende voedsel. 176.026 mensen wachten in Vlaanderen jarenlang op een sociale woning. Ouderen leven in armoede door armtierige pensioenen en onbetaalbare zorgcentra. De openbare diensten kreunen onder de tekorten. Op de bus wachten, die velen nodig hebben om zich te kunnen verplaatsen, is een frustrerende bezigheid … als je al een halte in de buurt hebt. Kinderen naar de opvang? Dan moet je geluk hebben om een plaats te vinden. Vind je een plaats? Dan zie je personeel dat al maanden en jaren op straat komt om de onderbemanning aan te klagen. In de rest van de zorg moet het personeel zich evenzeer een kapotte rug werken om toch maar hun aantal patiënten te kunnen verzorgen.

Die tekorten en verdieping van de sociale crisis en ongelijkheid zijn de oorzaak voor de polarisatie in de komende verkiezingen. Media en traditionele partijen wijten het diskrediet van de traditionele partijen en de groei van extreemrechts vooral aan de kiezers of aan het te softe migratie- of integratiebeleid. Extreemrechts met rechtse voorstellen bestrijden, zoals ook Conner Rousseau en Vooruit proberen, veroorzaakt in werkelijkheid enkel de normalisatie van extreemrechts. Het zijn de tekorten, gecreëerd door dit systeem en haar vertegenwoordigers, die discriminatie en sociale spanningen creëren waar extreemrechts op groeit.

Toch is extreemrechts nooit bij voorbaat gewonnen. Op electoraal vlak is de beste stem tegen extreemrechts een stem voor het linkse programma van de PVDA. De PVDA heeft een programma dat de ongelijkheid wil aanpakken waar extreemrechts op teert. Bovendien schoppen ze nooit naar onder, maar altijd naar boven, naar de kleine minderheid aan ultrarijken. Ze voeren mee actie op straat met activisten en jongeren tegen extreemrechts. Als enige partij in het parlement is ze bereid om aan politiek te doen aan een gemiddeld werknemersloon. Zo houden de verkozenen voeling met de noden van de werkende klasse.

Onze strijd organiseren

Tegelijk blijft het geloof in de politiek en haar instellingen historisch laag. Naast een stem op de PVDA zijn sociale strijd en protest tegen discriminatie daarom ook in een verkiezingsjaar het sterkste instrument om een alternatief te bieden. De PVDA heeft met haar campagne voor een rijkentaks de discussie over ongelijkheid op de agenda gezet. Zelfs Open VLD moet zich nu “akkoord” verklaren met een grotere bijdrage van de ultrarijken. Stel je voor waarover de verkiezingen zouden gaan als de arbeidersbeweging een ambitieus actieplan had om de noden van de werkende klasse op de agenda te zetten. We kunnen nog iets leren van het boerenprotest qua stoutmoedige manieren om onze stem te laten horen! Door zelf in actie te gaan, kan de arbeidersbeweging extreemrechts in het nauw drijven en hun zogezegde sociale masker aftrekken. 

Sociale strijd kan de noodzaak aan herverdeling en een echte linkse regering op de agenda zetten en verbinden met de strijd voor de nodige middelen. Met LSP willen we de strijd aangaan voor een dergelijk consequent links beleid dat vertrekt van de noden in de samenleving en dat de middelen hiervoor haalt waar ze zitten.