Category: Lokaal – Brussel

Op maandag 20 december voerden een 100-tal mensen actie aan de Raad van Bestuur van de ULB om te protesteren tegen het asociaal beleid van de directie van de universiteit.

EGA-ULB

Enerzijds riepen de vakbonden op voor een bijeenkomst als protest tegen de arbeidsvoorwaarden van de tijdelijke werknemers (die gemakkelijk kunnen ontslagen worden, geen recht hebben op een pensioenbijdrage van ongeveer 35% van het loon,…). De directie van de ULB kent verschillende statuten toe aan het personeel en dat met het oog op het verdelen van het personeel in hun strijd. Om gelijke rechten voor alle werknemers te eisen, kwam er een gezamenlijke mobilisatie. Zelfs indien bepaalde eisen kunnen afgedwongen worden voor een deel van het personeel, met name op vlak van het statuur voor onderzoekers, blijft die overwinning onzeker aangezien het doorgeschoven wordt naar de Onderzoeksraad waar ook de rector in zetelt.

Anderzijds kwamen enkele tientallen studenten samen op de actie om te protesteren tegen de repressieve politie-interventie vorige week waarbij een 20-tal studenten werd opgepakt. De politie werd ingezet op vraag van de directie en was gericht tegen een symbolische actie waarbij de cafetaria bezet werd door een groep studenten. De politie kwam gewelddadig tussen en ging over tot willekeurige arrestaties op de campus. De beperkingen van de beweging rond de cafetaria werden duidelijk door het gebrek aan duidelijke eisen en een gebrek aan verkozen leiding om de strijd te voeren en verbanden te leggen met andere privatiseringen op de campus (restaurants), met de aanvallen op het personeel en de onderfinanciering van het onderwijs,… Het is niet mogelijk om door symbolische acties of geïsoleerde daden een halt toe te roepen aan het asociaal beleid van de universitaire autoriteiten of de regering. Het geeft een excuus aan de autoriteiten om iedere protestbeweging neer te slaan en de politie te laten tussenkomen op onze campus.

De aanvallen op de arbeidsvoorwaarden, de privatiseringen van bepaalde diensten zoals de schoonmaakdienst, het onderhoud of een deel van de veiligheidsdienst, de privatisering van bepaalde verworvenheden voor de studenten (universitaire restaurants, cafetaria,…), passen in de winstlogica die wordt toegepast door de directie. Een ander voorbeeld van deze politiek is het afschaffen van het verlaagde inschrijvingsgeld en het afschaffen van de mogelijkheid om het inschrijvingsgeld in schijven te betalen. Al die maatregelen passen in het kader van de privatiseringen van het onderwijs, een politiek die wordt doorgevoerd door verschillende Europese regeringen.

Voor ons is het duidelijk dat er een krachtsverhouding moet opgebouwd worden aan de universiteit en dit onder zowel studenten als personeel, met een duidelijk programma en perspectieven, een verkozen leiding die steeds afzetbaar is. Daarmee kunnen we de neo-liberale aanvallen aan de universiteit tegenhouden. Die politiek moet ook gekaderd worden in de algemene aanvallen die we vandaag zien plaatsvinden (de 40-urenweek, aanvallen op de brugpensioenen, flexibiliteit, privatiseringen van openbare diensten). We moeten ons op de arbeidersbeweging richten om effectieve verandering te kunnen bekomen. Enkel de arbeidersbeweging kan de economie stilleggen om zo de druk op te voeren tegenover regering en patronaat.

Tegenover de aanvallen van het patronaat en haar politieke lakeien, is een georganiseerd antwoord nodig. De sociaal-democratie komt niet langer op voor de belangen van de jongeren en arbeiders, maar verdedigen de belangen van het patronaat. Elio Di Rupo zetelt bijvoorbeeld in de Raad van Bestuur van Dexia waarvoor hij een "onkostenvergoeding" krijgt van 32.000 euro. Of Arena, minister-president van de Franstalige Gemeenschap (PS), die het comfort op haar kabinet verbeterde voor een bedrag van 310.000 euro. De sociaal-democratie voert vandaag een neo-liberaal beleid waarbij de levensvoorwaarden van de meerderheid van de bevolking worden aangepakt. Daarom komen wij op voor de vorming van een nieuwe arbeiderspartij die de rechten en verworvenheden van de meerderheid van de bevolking verdedigt, en niet die van een kleine minderheid.

De studenten aan de ULB hebben dezelfde belangen om op te komen voor goede voorwaarden bij hun studies en werk op de campus. Enkel een massale oppositie tegen het beleid van de directie van de universiteit, kan dat beleid stoppen. Wij organiseren met EGA (Etudiants de Gauche Actifs, Franstalige Actief Linkse Studenten) een anti-kapitalistische oppositie die strijd voert voor gratis en degelijk onderwijs waarbij de studentenstrijd gekoppeld wordt aan de arbeidersstrijd. In dat kader roepen we op om mobilisatiecomités op te zetten voor de Jongerenmars voor Werk in Brussel op 19 maart.

> Massale herfinanciering van het onderwijs en het onderzoek!

> Neen aan de politie-aanwezigheid op de universitaire campus!

> Uitbating van de cafetaria en de restaurants door de universiteit onder controle van de studenten en het personeel!

> Gratis en degelijk onderwijs voor iedereen op alle niveau’s!

> Eenheid van studenten, arbeiders en werklozen tegen de neo-liberale politiek en het asociale beleid van de regering!

> Voor een nieuwe arbeiderspartij die de belangen van de meerderheid van de bevolking verdedigt!

Sinds enkele weken ligt de ALS aan de VUB opnieuw onder vuur. De aanvallen komen dit keer zowel vanuit de nieuwe vice-rector studentenzaken Prof. Michel Magits, als vanuit de overkoepelende studentenfederatie BSG. Duidelijk is dat het gaat om een politieke aanval op de enige studentenorganisatie aan de VUB die een oppositie voert tegen de besparingen en asociale maatregelen in het onderwijs.

Een correspondent aan de VUB

In september 2004 lag op de Sociale Raad (SoR) van de VUB een budgetvoorstel ter stemming waarin de budgetten voor de Sociale Dienst (geld dat wordt gebruikt om studenten met financiële moeilijkheden te ondersteunen) werden verminderd met 65%, van 200 000€ naar 70 000€! De ALS-vertegenwoordigers in de Sociale Raad protesteerden samen met de vertegenwoordiger van het ACOD tegen deze besparingsmaatregel. Uiteindelijk werd het voorstel wel aangenomen, maar enkel doordat de vertegenwoordigers van de directie het voorstel goedkeurden, de meerderheid van de 5 aanwezige studentenvertegenwoordigers stemde niet in met het voorstel. Enkel ALS en het ACOD hadden echter het lef om effectief tegen te stemmen.

Daarop besloot ALS om de studenten van de VUB op de hoogte te brengen van deze asociale maatregel. We publiceerden pamfletten en muurkranten waarin wij ons standpunt naar voren brachten, en waarin we opriepen om een oppositie uit te bouwen tegen het asociale beleid van de regering en van de VUB-directie. Ook publiceerden we de uitslag van de stemming in de SoR, om de studenten duidelijk te maken dat de studentenvertegenwoordigers van de lijst LSD niet de belangen van de studenten vertegenwoordigen, maar eerder zonder kritiek het besparingsbeleid doorvoeren ten koste van de studenten. Wij vonden het onze plicht om de studenten te informeren over de gang van zaken in de SoR, zeker wanneer de andere studentenvertegenwoordigers hun verantwoordelijkheid om de studenten te informeren over wat er beslist wordt in de SoR niet nakomen.

Klaarblijkelijk viel deze vorm van basisdemocratie niet in goede aarde bij de directie van de VUB. Tijdens de rondvraag in de laatste SOR-vergadering haalde vice-rector Magits scherp uit naar de muurkranten die ALS had gepubliceerd. Hij sprak over “geheimzinnige antipolitieke organisaties”, en noemde de inhoud van onze muurkrant “laster”, en “een aantasting van het imago van de SoR en de studentendemocratie”.

Alsof dit nog niet genoeg was voegde de voorzitster van de SoR Liesbeth Verreydt er aan toe dat zij de ALS verbood om nog affiches te publiceren over de SoR wanneer niet alle studentenvertegenwoordigers akkoord gingen met de inhoud ervan. Natuurlijk zullen wij nooit een dergelijke inperking van onze vrije meningsuiting aanvaarden, en zolang de Sociale Raad het zich permitteert om besparingen door te voeren op de kap van de studenten, zal ALS het zich permitteren om dat beleid aan de kaak te stellen via pamfletten en muurkranten.

Bovendien staat op het politiek materiaal dat wij uitbrengen steeds zeer duidelijk vermeld dat het om materiaal van de ALS gaat, verdachtmakingen over “geheimzinnige organisaties” zijn dus pure stemmingmakerij. Wij denken niet dat dit het “imago van de studentendemocratie” aantast, integendeel zelfs. Het gedrag van die studentenvertegenwoordigers die het besparingsbeleid van de VUB zonder enige vorm van kritiek uitvoeren is een veel grotere aantasting van de studentendemocratie dan onze affiches!

De aanvallen op onze organisatie bleven echter niet bij verbale verdachtmakingen. En ditmaal kwamen de aanvallen van het BSG. Voor het plakken van de muurkranten kreeg ALS twee forse boetes van het BSG, één van 125€, en een andere van 250€. Doordat ALS deze boetes natuurlijk niet zal betalen, zijn wij als organisatie, volgens de statuten van het BSG, onze erkenning als studentenkring kwijt. Het BSG beweert alle studenten te vertegenwoordigen, maar in plaats van samen met ons de studenten te mobiliseren tegen de besparingen, speelt ze een reactionaire rol door net die organisatie aan te vallen die als enige zich verzet tegen de besparingen! Het BSG beweert deze boetes uit te schrijven wegens het “wildplakken van affiches”, maar gaat daarbij voorbij aan het feit dat het plakken van politieke affiches een politiek recht is dat de studentenbeweging in de strijd heeft verworven, en dat dit ook de enige manier is om studenten te informeren, en te mobiliseren in een strijd tegen de besparingen. Het BSG schaart zich met het uitschrijven van deze boetes aan de zijde van de directeurs en de vice-rector, en steunen de politieke repressie tegen de ALS.

Het moet duidelijk zijn dat ALS niet onder de indruk is van deze aanvallen, en dat wij een campagne zullen voeren waarin we ten eerste de studenten van de VUB zullen informeren over deze gebeurtenissen. We sturen ook een waarschuwing uit naar het BSG en de directie dat wanneer volgend semester ALS effectief zou geschorst worden, wij een zeer harde campagne zullen voeren onder de studenten en het personeel van de VUB tegen deze politieke repressie!

Eerder werd bekend dat de Franstalige groupuscule Nation in de problemen gekomen is door de electorale druk van het Front National, een organisatie zonder enige inplanting en met bijzonder weinig actieve militanten. Het FN zou in het Franstalige landsgedeelte boven de kiesdrempel komen en zelfs tot 8% van de stemmen halen. Een aantal activisten van Nation, waaronder Grégory Bourguignon (de nummer drie van die organisatie) zagen hun kans gekomen om bij het FN aansluiting te zoeken in de hoop via die weg hogere scores te halen bij de verkiezingen.

Geert Cool

In Brussel lijkt Nation nu uit frustratie omwille van de overlopers naar het FN, bereid om het Vlaams Blok actief te ondersteunen. Naar verluidt zou Nation deze steun binnenkort bekendmaken.

Dit is opvallend gelet op de inhoudelijke koers van Nation en het feit dat het een Franstalige organisatie is. Recent waren er in het Brusselse Blok nog spanningen nadat in Evere twee Blok-gemeenteraadsleden de partij verlieten uit onvrede met het feit dat de partij tegen de Franstaligen zou zijn, één van de Blokkers in de Everse gemeenteraad was overigens zelf een Franstalige.

Nation noemt zichzelf ‘nationaal-revolutionair’. De groep wordt geleid door Hervé Van Laethem die al enige geschiedenis achter zich heeft binnen de radicaal-rechtse kringen. In de jaren ’80 nam hij deel aan de Vlaamse Militanten Orde (VMO), een verboden privé-militie. In 1986 werd de Brusselse VMO-afdeling omgevormd tot een groep met de naam ‘L’assaut’ (de aanval). Die groep was, haar naam getrouw, verantwoordelijk voor het vormen van ordediensten of het uitvoeren van specifieke opdrachten. Zo stond L’Assaut in voor de bescherming van de beruchte holocaust-ontkenner Robert Faurisson toen deze België bezocht. In 1996 moesten 4 leden van L’Assaut voor de correctionele rechtbank verantwoording afleggen omtrent hun rol in een gewelddadige actie in Luik in 1992. L’Assaut onderhield tevens nauwe banden met ‘Blood and Honour’.

De groep rond Van Laethem houdt zich bezig met tal van nevenactiviteiten. Zo vormden ze het "Comité d’Action Rudolf Hess- Belgique" ter nagedachtenis van de nazi-leider Rudolf Hess, en vormden ze in 2001 samen met anderen het "Comité Nationalisten tegen globalisering". Het adres van het comité ter herdenking van Rudolf Hess blijkt hetzelfde te zijn als het adres van het "Odal Aktiekomitee" dat midden jaren 1990 werd opgezet in een poging om aansluiting te vinden bij het VMO-verleden. Dat comité probeerde een alliantie van gelijkgezinden op te zetten en contacteerde daartoe de groep rond Van Laethem, maar ook de Vlaamse Jongeren Mechelen en het Brugse NJSV (Nationalistisch Jong Studentenverbond). Samen probeerden ze een optocht van Blokbuster in Brugge begin 1997 te verstoren. Wij betoogden toen tegen fascistisch geweld, o.a. nadat een verantwoordelijke van het lokale NJSV een bomaanslag op zichzelf pleegde om Blokbuster te beschuldigen.

De banden met de Vlaamse Jongeren Mechelen bleven behouden, o.a. doorheen het Comité Nationalisten tegen Globalisering dat in 2001 een opvolger was van het zogenaamde comité van nationalisten tegen de NAVO. Recent werd Nation, met kopstuk Van Laethem, opgemerkt op een betoging van Groen-Rechts, een groupuscule uit het Antwerpse, en nadien ook op de betoging van de NSV (Nationalistische Studentenvereniging) in Antwerpen op 11 maart. Aan die betoging nam ook NSV-erelid Filip Dewinter deel.

Nation verdedigt zogenaamd "nationaal-revolutionaire" ideeën. Die term werd in Vlaanderen wellicht het eerst gebruikt door het Odal-Actiecomité (een poging tot opvolger van de verboden privé-militie VMO). Zij schreven hierover in hun tijdschrift ‘De Politieke Soldaat’ dat de term gebruikt wordt omdat "nationaal-socialistisch" (de term die de nazi’s gebruikten) wat verbrand is… Tevens wordt gepoogd om door het gebruik van die term aan te sluiten bij de rechtse oppositie tegen Hitler binnen de Duitse nazi-partij in de jaren 30 en 40. Ideologisch kan er dus weinig twijfel bestaan over waar Nation zich positioneert.

Dat deze groep zich in Brussel tot het Vlaams Blok richt is deels een gevolg van de frustratie tegenover het Front National, maar wijst er ook op dat Nation ervan uitgaat dat het Vlaams Blok nog steeds nauw aansluit bij haar eigen gedachtengoed. Het valt af te wachten hoe het Vlaams Blok zelf zal reageren op de aankondiging die haar vrienden van Nation binnenkort zullen doen inzake de verkiezingen.

---

Lees ook:

• Nation in crisis (april 2004)
• Nation: mislukte actie tegen Afghaanse asielzoekers & Actie aan kerk in Elsene (augustus 2003)
• Radicale fascisten proberen eenheidsbeweging op te zetten (januari 2003)
• Dossier: Blood&Honour (2003)
• Dossier: Fascisme en globalisering (2001)
• Franstalig dossier over Nation op de site van Résistances

Volgens een recente opiniepeiling staat het Vlaams Blok op 8,4% van de Brusselse stemmen voor de volgende regionale verkiezingen. Met 37% van de Vlaamse stemmen zou die partij de meerderheid in het Vlaamse kiescollege van het regionale parlement krijgen, door de bijdrage van 3,4% Franstalige stemmen voor het Blok.

Thierry Pierret

Als deze opiniepeiling een feit wordt, staan de PS en de liberale MR voor grote problemen. Ofwel verbreken ze het "cordon sanitaire", ofwel kiezen ze voor de blokkering van de besluitvorming, omwille van de noodzakelijke dubbele meerderheid in de aanduiding van ministers en in bicommunautaire zaken. Zo’n scenario zaait paniek in de politieke wereld.

Enkele politici stellen voor om de regel van de dubbele meerderheid te versoepelen. Anderen roepen op om te stemmen voor de traditionele Vlaamse partijen, om zo een dam op te werpen tegen het Vlaams Blok. Niemand heeft echter een geloofwaardige oplossing voor de problemen die het Vlaams Blok groot maken in de hoofdstad: de scherpe crisis in de woningmarkt, de toenemende verarming, een record aantal werklozen (21%!), de verloedering van de wijken,…

We hebben geen nood aan een institutioneel opbod, maar aan een breuk met het neoliberale beleid dat de regionale en gemeentelijke financiën in een korset wringt, zonder dat de taksen en de belastingen dalen. Liever dan de partijen te steunen die verantwoordelijk zijn voor deze puinhoop, moeten we een geloofwaardig links alternatief uitbouwen dat uitgaat van de noden van de werkende bevolking en hun families.

Op woensdag 17 december vielen een 50-tal gemaskerde en gewapende agenten onze universiteit binnen rond 6u ‘s ochtends. Ze kwamen een 50-tal Iraanse asielzoekers oppakken die op de campus zijn sinds bijna drie maanden. De agenten haalden de zaal leeg waar de bezetters zich bevonden en vielen ook de lokalen van de studentenvertegenwoordigers (BEA) binnen omdat daar de vrouwen en kinderen sliepen.

Standpunt van EGA-ULB

De politie kwam tussen op bevel van de minister van Binnenlandse Zaken, Patrick Dewael, en had toelating van de universitaire overheden. Alhoewel het officiële ultimatum vastgesteld werd op vrijdag 19 december, verkoos de ULB repressie in plaats van steun aan de asielzoekers.

Het is de eerste keer dat de ULB toelating geeft voor een razzia tegen sans-papiers (en dat net in de blokperiode om een brede mobilisatie van de studenten te vermijden). Dat toont aan tot wat de universitaire overheden bereid zijn tegenover protestbewegingen. De universiteiten zouden plaatsen moeten zijn waar kan gedebatteerd en gestreden worden. De studenten moeten zich ten stelligste verzetten tegen politie-aanwezigheid op de campus!

Er werd woensdagmiddag reeds een actie georganiseerd voor het rectoraat. Meer dan 300 studenten werden gemobiliseerd om zich uit te spreken tegen die razzia. We vonden enkel een gesloten deur en geen enkele verantwoordelijke durfde zich komen verantwoorden. Daarop werd de toegang tot het rectoraat geblokkeerd en riepen we slogans als "Buccella: ontslag" (Buccella is de verantwoordelijke van de ULB in de discussie over de bezetting en is tevens PS-politicus), "1ste, 2de, 3de generatie, wij zijn allemaal kinderen van migranten",…

Opnieuw werd de politie ingezet: 2 waterkannonnen, 5 combi’s en een helikopter van de federale politie vormden een ontvangstcomité voor de betogers. De politie blokkeerde de betoging op de campus zelf, en rechtvaardigde dit door de toelating die ze hadden om die ochtend op de campus tussen te komen waardoor ze dit in de namiddag nog zouden mogen… Na drie uur werd de actie verdergezet door de bezetting van een lokaal.

Sinds de komst van de Iraniërs op de campus hebben de autoriteiten van de ULB zich uitgesproken tegen die bezetting. Ze hebben geweigerd om de vluchtelingen logistiek te ondersteunen, alhoewel een steunmotie werd gestemd op de Administratieve Raad. Tijdens de hongerstaking, die gevoerd werd door een 30-tal bezetters, werd de politiek van de ULB duidelijk: hun doel was om zo snel mogelijk de Iraniërs weg te krijgen. Sheriff Buccella werd aangesteld om die taak uit te voeren.

Er was weinig hulp en veel druk: weigering van terbeschikkingstelling van de nodige infrastructuur voor een degelijk leven tijdens de bezetting (bedden, sanitair, elektriciteit,…); het herhaaldelijk wegsturen van het Rode Kruis, wiens aanwezigheid nochtans nodig was voor de hongerstakers; verschillende brieven met ultimatums om de ULB te verlaten;.. Na enkele weken werd de elektriciteit opnieuw aangesloten, maar dat werd enkel gedaan om de groeiende druk tegen te gaan en zonder belangrijke toegevingen te moeten doen.

In de afgelopen 3 maanden kregen meer dan 200 Iraanse vluchtelingen het bevel om het land te verlaten van de Dienst Vreemdelingenzaken, en dus van de regering. Ze hielden verschillende lokalen aan de universiteiten bezet om een collectieve regularisatie te eisen en de toekenning van een werkvergunning, dus het recht om een normaal leven te hebben: werken, studeren of gewoon op straat wandelen zonder de vrees om opgepakt te worden en in een gesloten – centrum te belanden.

De regering is niet bereid om een collectieve regularisatie door te voeren en haar asielpolitiek te veranderen. Zelfs indien de dossiers opnieuw behandeld worden, zullen veel Iraniërs zich binnenkort in dezelfde situatie bevinden en een bevel krijgen om het land te verlaten. Het antwoord van het Commissariaat voor de Vluchtelingen werd al duidelijk met 6 weigeringen en bevelen om het land te verlaten. De illusie van een individuele oplossing die door de regering naar voor werd geschoven, is er enkel op gericht om de Iraniërs te verdelen en de beweging te breken.

De uitwijzingspolitiek dwingt veel Iraniërs tot de illegaliteit. Kleine flexibile jobs in het zwart, die onderbetaald worden, zonder enige sociale bescherming, dat is de toekomst die hen aangeboden wordt door onze regering. Hele delen van de kapitalistische economie komen in de illegaliteit terecht, wat ook druk zet op de lonen en arbeidsvoorwaarden in de legale sectoren.

De sans papiers kunnen enkel een overwinning behalen als ze de steun kunnen verkrijgen van een groter deel van de bevolking, zeker in de georganiseerde arbeidersbeweging. De Iraniërs kunnen enkel op dat perspectief van strijd rekenen, en niet op de traditionele politici die mee verantwoordelijk zijn voor het asielbeleid.

Het is duidelijk dat de vluchtelingen opgevoerd worden als zondebok voor de economische crisis. Het zijn nochtans niet de vluchtelingen en migranten die onze sociale rechten aanvallen op vlak van onderwijs (afbraak van de restaurants, dure huurprijzen,…), die overgaan tot ontslagen (3.000 jobs weg bij Ford, duizenden jobs die zullen verdwijnen bij de Post, het spoor, Cockerill,…), die bedrijven sluiten, die de openbare diensten privatiseren, die de pensioenleeftijd verhogen of die besparingsplannen opleggen.

Tijdens de aanwezigheid van de vluchtelingen aan de ULB, kwam er een zekere solidariteit van de studenten. Er was een steuncomité, dat zich jammer genoeg enkel concentreerde op de dringende humanitaire noden in plaats van die te eisen van de universitaire overheden die reële middelen hebben om te voorzien in die noden. De studentenvertegenwoordigers die zich aanvankelijk aan het hoofd van de beweging stelden, oefenden druk uit om de strijd te beperken.

De studentenvertegenwoordigers hoopten van de kwestie te kunnen regelen op bureaucratische wijze, hand in hand met Bucella en zonder zich te baseren op een studentenbeweging die nochtans veel potentieel had. De studentenvertegenwoordigers waren er tegen om een politiek debat te voeren en de strijd te verbreden. Het steuncomité zelf was niet bepaald democratisch georganiseerd: studenten werden het woord geweigerd, bepaalde brieven van Bucella werden achter gehouden,…

Van bij het begin brachten de Etudiants de Gauche Actifs (EGA, de Franstalige Actief Linkse Studenten) de noodzaak naar voor om een echte krachtsverhouding uit te bouwen onder de studenten om de ULB te dwingen om de Iraniërs te ondersteunen en zo druk te zetten op de regering.

We stelden dat het doel van een steuncomité moest zijn om de studenten te politiseren rond de asielproblematiek. Het is door het verband te leggen tussen de neo-liberale politiek van onze regeringen en de duizenden mensen die zich genoodzaakt zien om de miserie en oorlog te ontvluchten in de ex-koloniale wereld, dat we stappen vooruit kunnen zetten.

De landen van de ex-koloniale wereld, de zogenaamde Derde Wereld, zijn verplicht om hun markten open te zetten voor Westerse bedrijven. Multinationals hebben enkel als doel om winst te maken en spelen een belangrijke rol in het ondersteunen van reactionaire regimes, de politiek van leegroven van de natuurlijke rijkdommen en de enorme uitbuiting van de arbeidskrachten (afwezigheid van sociale bescherming, lange arbeidsdagen, kinderarbeid,…). De grote machten twijfelen er niet aan om hun economische en politieke dominantie met alle mogelijke middelen op te leggen. De imperialistische interventie van de VS in Irak, of van Frankrijk in de Ivoorkust, zijn daar voorbeelden van.

Wij weigeren dan ook om een onderscheid te maken tussen politieke en economische vluchtelingen aangezien het de politiek van de kapitalistische machten is die leidt tot miserie en bloedige conflicten waardoor mensen vluchten. De kloof tussen rijk en arm was nog nooit zo diep. De wetenschap en techniek waren nooit zo ontwikkeld als vandaag. Normaal zou dat ertoe moeten leiden dat voorzien wordt in alle elementaire behoeften. Het kapitalisme bewijst haar failliet, er is nood aan een socialistische wereld waar de productie democratisch wordt gepland in functie van de behoeften.

We roepen op om strijdbare politieke organen op te bouwen aan de universiteiten en scholen om de jongeren te organiseren en de discussie aan te gaan over een alternatief op dit systeem, een socialistisch alternatief.

• We kunnen enkel op onze eigen strijd rekenen!
• Geen toegang voor de politie tot de universitaire campus! Onmiddellijk ontslag van rector De Maret en zijn sheriff Bucella!
• Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers. Papieren voor iedereen!
• Sluit de gesloten centra, stop de uitwijzingen en de repressie!
• Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons. Stop racisme, seksisme,… Allemaal samen tegen het kapitalistisch systeem!
• Voor een socialistische wereld die produceert in functie van de behoeften van de bevolking in plaats van voor de winsten van een kleine minderheid!

Op 19 september kwamen zo’n 17 Iraniërs naar de ULB (Franstalige universiteit van Brussel) en hielden er een bezetting met de eis tot regularisatie van hun situatie. Sommigen verbleven al 3 jaar in het Klein Kasteeltje en kregen een bevel tot uitwijzing. Maar het absurde is dat Iran geen gedwongen repatriëringen aanvaardt. Meer nog, voor de meerderheid van de Iraniërs staat een terugkeer gelijk aan vervolging of dood.

Karim Brikci, Aktief Linkse Studenten ULB

De onderdrukking van de tegenstanders van het regime is er vreselijk (duizenden studenten gevangen, gemarteld, opgehangen,…). Er zijn middeleeuwse straffen van toepassing (steniging, etc.).

De houding van de ULB

Fabrizio Buscella, vice-rector in de Raad Van Bestuur, "onderhandelt" in naam van de ULB met de Iraniërs. Na 2 weken verblijf in de universitaire restaurants, mochten de Iraniërs, na onderhandeling met de studentenvertegenwoordiging en Buscella, de zaal Honoris Causa bezetten. Een motie gestemd in de Raad van Bestuur gaf haar politieke steun aan de Iraniërs. Maar het is duidelijk dat de academische autoriteiten hen op geen enkele manier de nodige middelen ter beschikking stellen. Ze steunen hen zogezegd in hun actie, maar de materiële situatie waarin ze moeten leven is onaanvaardbaar. Ze zitten met meer dan 250 opeengepakt in deze zaal. Sinds kort zijn er een twintigtal een hongerstaking begonnen: zij zitten nu in een klein lokaaltje waar er electriciteit noch verwarming is. Wij hebben altijd gesteld dat enkel de ULB, en niet de studenten, de noodzakelijke middelen kan ter beschikking stellen van de Iraniërs (een fatsoenlijk lokaal, een veldbed, voedsel, etc.).

Het steuncomité

We hebben sinds de eerste vergaderingen van het steuncomité deelgenomen. Maar al snel zagen we dat het comité ging functioneren zoals de Vergadering van Buren in Elsene (tijdens de kerkbezetting van de Afghanen), met de focus op humanitaire hulp en de verwerping van elke politieke analyse. Er vonden al 2 Algemene Vergaderingen plaats op de ULB, die op een compleet bureaucratische manier werden voorgezeten. Een kameraad werd er zelfs het woord geweigerd.

Meer nog, het is voor de leiding van het comité uitgesloten om te discussiëren over eisen van de studentenbeweging en over de strijd van de sans-papiers in het algemeen. Deze weigering om de politieke discussie te openen is contraproductief, omdat het probleem een politiek probleem is. We geloven niet dat een interpellatie van parlementairen zoals Di Rupo (PS) gedurende 5 weken een vooruitgang betekent. Dit comité begaat dezelfde fouten als het gelijkaardige comité in Elsene. De mogelijkheid om de strijd uit te breiden is zeer groot, vele studenten nemen deel aan de vergadering en willen iets doen. Onze rol is om de politieke discussie aan te gaan en de rol van de officiële studentenvertegenwoordiging en de leiding van het comité, die tot nu toe elk serieus initiatief in het comité hebben afgeremd, te verduidelijken.

Hoe de strijd vooruithelpen?

We denken dat het doel van een comité is om de studenten door politieke discussie bewust te maken van de problematiek van de sans-papiers. De meerderheid van de Afghanen die de kerkbezetting voerden, hebben nog altijd geen papieren of werkvergunning, de Equatoriaanse gemeenschap is eveneens in strijd,… Het is door de link te leggen met de neoliberale politiek van onze regeringen in het algemeen dat we overwinningen kunnen boeken. De sans-papiers moeten proberen om de steun van bredere lagen van de bevolking te verwerven. Niet die van Ecolo of de PS, die deze asielpolitiek mee uitvoeren of mee uitgevoerd hebben. Dit is hoe we onze rol zien. Sluit aan!

Reeds enkele weken is er een bezetting aan de ULB bezig door zo’n 150 Iraanse vluchtelingen. Die eisen de regularisatie van hun situatie, het is te zeggen: het recht op een normaal leven, werken, studeren en gewoon op straat wandelen zonder de angst dat ze zullen opgepakt worden en in een gesloten centrum worden opgesloten. De Dienst Vreemdelingenzaken, en dus de regering waar die Dienst van afhangt, blijft echter doof voor de eisen van de vluchtelingen.

Het uitwijzingsbeleid dwingt tienduizenden mensen, waaronder heel wat gezinnen, in de illegaliteit. Ze overleven door in het zwart en onderbetaald bij te klussen. Ze hebben geen toegang tot sociale bescherming. De deregulering van de arbeidsmarkt en het uitwijzingsbeleid spelen in hun nadeel. Hele delen van de kapitalistische economie komen in de illegaliteit terecht, wat een druk zet om de lonen te verlagen en de arbeidscondities te verslechteren in de legale tewerkstelling. Daarom beschouwt LSP de strijd van de sans-papiers die voor hun regularisatie opkomen als een integraal deel van de strijd van de arbeiders, uitkeringsgerechtigden en jongeren tegen de asociale politiek van de regering en de aanvallen van het patronaat.

Solidariteit met de Iraanse studenten

Het reactionaire Iraanse regime wordt meer en meer betwist door de bevolking. In juli 1999 kwamen duizenden studenten op straat om de democratische hervormingen van president Khatami te ondersteunen, Khatami werd twee jaar eerder op overtuigende wijze verkozen. Maar Khatami, die niet wou breken met de heersende klasse waar hij deel van uitmaakt, heeft daarop de harde repressie tegen de studenten gesteund.

In november 2002 werd opnieuw betoogd tegen de ter-dood-veroordeling van Hachem Aghajar, een intellectueel die het aandurfde om op vlak van godsdienst het vrije onderzoek te verdedigen. De betogers waren niet zo talrijk als in 1999, maar des te vastberadener. Ze riepen slogans tegen de geestelijke leiders en tegen de repressie. De studenten hadden geen vertrouwen meer in Khatami. Hoewel die in 2001 werd herverkozen, heeft hij de problemen van de bevolking en in het bijzonder van de jongeren (2/3 van de bevolking) niet opgelost. Het strenge zedelijke beleid blijft wegen op de jongeren. De studentenorganisaties kondigden een bredere protestbeweging aan. De jongeren hebben geen angst om de confrontatie met het regime aan te gaan, zij hebben de bloedige nederlaag van 1979-1980 na de islamistische contra-revolutie niet meegemaakt. De arbeiders en boeren kijken naar de studentenbewegingen om zelf in strijd te komen. Op dit ogenblik beeft het regime van de mollahs op haar grondvesten zoals indertijd het regime van de Shah dit deed.

Voor een socialistisch alternatief

LSP is de Belgische afdeling van het Committee for a Workers’ International (CWI). Het CWI wil een revolutionaire socialistische internationale opbouwen. Er zijn afdelingen in meer dan 30 landen, jammer genoeg nog niet in Iran. Het is de afwezigheid van een geloofwaardig revolutionair socialistisch alternatief die de reactionaire geestelijke leiders in 1979 de mogelijkheid bood om de Iraanse revolutie neer te slaan. Het CWI is ook actief in de bewegingen ter verdediging van de sans-papiers. Onze Franse afdeling lanceerde indertijd Jeunes contre le Racisme en Europe (JRE). Meer recent ondersteunde onze Griekse afdeling de strijd van Afrikaanse vluchtelingen. Het CWI komt op voor een socialistische samenleving, een samenleving waar de economie op democratische wijze wordt gepland door de arbeiders voor de behoeften van de meerderheid van de bevolking in plaats van een economie ten dienste van de winsten van een kleine minderheid van kapitalisten.