Your cart is currently empty!
Author: vandevelnick
-
De loonwet wegstaken!
Koopkracht, openbare diensten, syndicale vrijheden… Een sociaal noodprogramma afdwingen met al onze kracht!
Nationale betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront op 20 juni, 11 uur, Brussel Noordstation
Het regent crisissen. Voor de gezondheid, de economie, het klimaat, energie, voeding ; en er is oorlog. De ene crisis versterkt de andere. Onzekerheid explodeert. Het hele kapitalistische systeem gaat recht tegen de muur. Maar voor het handjevol profiteurs dat aan de top staat, gaat het heel goed. Energiecrisis? Volgens het Internationaal Energieagentschap hebben de energiebedrijven in de Europese Unie door de stijgende prijzen al 200 miljard euro aan “onverhoopte” winsten vergaard.
Dit systeem is georganiseerd rond zulke crisis- en oorlogsprofiteurs. Er is voor 2030 een budget van 20 miljard euro uitgetrokken voor defensie. Geen enkel ander federaal ministerie krijgt zo veel middelen, en de regering wil op deze weg voortgaan. En dan wordt ons verteld dat er geen geld is?
Toen de banken in 2008-09 in gevaar waren, aarzelden de autoriteiten geen seconde om ze te redden. Tijdens de pandemie stond de gezondheid van de bedrijven steeds voorop en werden er voordien ondenkbare maatregelen genomen om die te ondersteunen. Maar als het om onze koopkracht gaat … De Vivaldi-coalitie doet het “piano piano”… Een groep experts heeft de opdracht gekregen eind juni een eerste verslag uit te brengen. En de BTW op gas en elektriciteit blijft 6% tot september, net voordat we de verwarming weer aanzetten … De regering doet alsof de index alles regelt, maar die wordt achteraf toegepast en de vorige regeringen hebben ervoor gezorgd dat de index niet de reële stijging van de kosten van levensonderhoud weerspiegelt.
Zij organiseren onze ellende – Wij moeten onze woede organiseren
Het is schandalig! In mei bereikte de inflatie haar hoogste peil sinds augustus 1982. Dat is 40 jaar geleden! En daar zal het niet bij blijven. De woede stijgt. Eerst waren er spontane stakingen in verschillende bedrijven in Wallonië en Brussel. Vervolgens verschillende actiedagen in maart, april en mei, met het vooruitzicht van een nationale demonstratie op 20 juni.
Er is haast bij, en niet alleen voor onze lonen. Het Franstalige personeel uit het onderwijs had het al in drie betogingen (10.000 in Brussel op 10 februari, 7.000 in Bergen op 29 maart en 15.000 in Luik op 5 mei) uitgeschreeuwd. De staking van de openbare diensten van 31 mei heeft het nog eens onderstreept: wij hebben middelen nodig die aan onze behoeften beantwoorden! Ook in Vlaanderen zijn werknemers in de kinderopvang in actie gekomen. Wat wij nu nodig hebben is een programma en een actieplan dat de verschillende sectoren in de strijd kan verenigen. Zo kan een krachtsverhouding worden opgebouwd die niet genegeerd kan worden. Anders wat? Weer een leeg Interprofessionele Akkoord (IPA) aan het eind van het jaar? Een nieuwe pensioenhervorming die ons rechtstreeks van het werk in de doodskist stuurt? Een belastinghervorming die de grote bedrijven nog meer in de watten legt?
Onze ambitie mag zich niet beperken tot het terugdraaien van de door de regering Michel ingevoerde verstrenging (in 2017) van de “loonblokkeringswet” van 1996. De schandalige IPA’s dateren van lang daarvoor. Deze hele wet van ellende moet zo snel mogelijk worden afgeschaft. Als eerste stap.
Een operatie waarheid en actieplan
Stel je voor wat we zouden kunnen doen met een syndicale “Operatie Waarheid” om de leugens van het patronaat te weerleggen. Die laatsten beweren namelijk dat er een loon-prijsspiraal is, wij weten dat er vooral een winst-prijsspiraal is! Zo’n informatiecampagne ging vooraf aan de “Staking van de Eeuw” in de winter van 1960-61. Een dergelijke campagne (met openbare meetings, personeelsvergaderingen, …) op de werkplaatsen en in de wijken zou nog worden versterkt door de publicatie van een “koopkrachtkrant”, vergelijkbaar met de “pensioenkrant” van het gemeenschappelijk vakbondsfront in 2018 ten tijde van de – succesvolle – mobilisatie tegen het op punten gebaseerde pensioenstelsel. Zoiets moet natuurlijk gecombineerd blijven met de gebruikelijke mobilisatiemiddelen zoals pamfletten, affiches ophangen op het werk (die misschien door de delegatie zelf gemaakt kunnen zijn), en zelfs het uithangen van interessante artikels uit de media om de aandacht van collega’s te trekken.
Tegelijkertijd hebben we nood aan een serieus actieplan met een aantal belangrijke data die voldoende van tevoren bekend zijn, vergelijkbaar met het plan in het najaar van 2014, toen de kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging de regering-Michel deed wankelen. De enige reden waarom de regering toen overleefde, was dat er geen tweede, krachtiger actieplan was, met bijvoorbeeld een reeks algemene stakingen van 24, 48 en 72 uur.
De beste manier om ervoor te zorgen dat het momentum niet van bovenaf wordt gestopt, is door organisatie aan de basis. Het belang van algemene vergaderingen werd in deze eerste helft van het jaar onderstreept. Over het algemeen was de mobilisatie het grootst daar waar dergelijke bijeenkomsten plaatsvonden, ook op sommige plaatsen (zoals scholen) waar jonge werknemers gewoon nog nooit een dergelijke bijeenkomst hadden meegemaakt. Zij bieden niet alleen informatie, maar kunnen ook de gelegenheid zijn om specifieke spandoeken en slogans te ontwikkelen om te voorkomen dat vage eisen de acties overheersen. Het zijn ook uitstekende gelegenheden om delegaties te versterken met meer informele gesprekken in kleine groepen. Maar deze vergaderingen kunnen ook democratisch stemmen over moties over wat er moet worden gedaan, wat er moet worden geëist, enz.
Van 20 juni een zo groot mogelijk succes maken
De eerste uitdaging was duidelijk: de mobilisatie voor de nationale betoging van 20 juni verzekeren. Deze datum moet een springplank zijn voor verdere actie in het najaar. Het doel van de acties voor onze koopkracht mag niet louter zijn om druk uit te oefenen op de parlementaire verandering of om “links” te versterken in de regering zelf. Het gaat erom een krachtsverhouding op te bouwen die de bazen en hun politieke vertegenwoordigers niet kunnen negeren. Een dergelijke strijd om koopkracht zou ons beter in staat stellen de vele andere uitdagingen van vandaag het hoofd te bieden. Het werktempo en de werkdruk nemen toe, het klimaat wordt vernietigd, alle vormen van discriminatie worden erger, het onderwijs en de gezondheidszorg raken achterop … Dit alles hangt met elkaar samen. Dit zijn geen excessen, maar het onvermijdelijke gevolg van het kapitalistische systeem. Dit systeem moet verdwijnen.
De gezondheidscrisis heeft aangetoond dat dit systeem niet in staat was tot rationeel crisisbeheer. Oorlog en inflatie moeten ons aan het denken zetten over de vraag hoe we de productie van essentiële goederen en diensten op een andere basis kunnen organiseren dan via privé-bezit van de productiemiddelen. Het idee dat de particuliere markt betere diensten tegen betere prijzen biedt, wordt door de realiteit ondermijnd. Maar je kunt niet controleren wat je niet bezit. De energiesector moet om twee redenen worden genationaliseerd: om de energietransitie naar een koolstofarme economie voor te bereiden en om de hele bevolking tegen een betaalbare prijs van groene energie te voorzien.
Het is de hoogste tijd om te strijden voor een ander systeem: een democratisch socialistisch alternatief, d.w.z. een democratisch geplande maatschappij waarin het hart van de economie (financiën en verzekeringen, energie, farmaceutica, enz.) onder de democratische controle en het beheer van de werknemers zou staan. Dit is de enige manier om alle beschikbare middelen en technieken te mobiliseren, zodat de mensheid niet regelrecht de afgrond inloopt.
- Betalen om te gaan werken? Geen denken aan! Volledige vergoeding van de vervoerskosten.
- Volledig herstel van de index met controle van de werkende klasse over de berekening en samenstelling ervan. Telkens wanneer de index wordt overschreden, moeten alle lonen en uitkeringen onmiddellijk worden verhoogd.
- Breek de loonwet! Verhoog alle lonen met 2 euro per uur!
- Verhoging van het minimumloon tot €15 per uur of €2.470 bruto per maand en het minimumpensioen op €1.700.
- Tegen de onhoudbare werkdruk en voor werkgelegenheid: de 30-urige werkweek, zonder loonverlies, met compenserende aanwerving.
- We hebben een massaal investeringsplan nodig om openbare diensten zoals openbaar vervoer, kinderopvang, onderwijs, gezondheidszorg uit te breiden en gratis te maken …
- Voor onze portemonnee en voor een groene transitie: nationalisering van de hele energiesector!
- Bevries alle huurprijzen. Voor de massale bouw van sociale woningen, zodat de vastgoedmarkt niet wordt overgelaten aan de grillen van huisbazen en speculanten.
- De financiële sector in publieke handen nemen, zodat de gemeenschap een overzicht heeft van alle geldstromen en de beschikbare middelen worden geïnvesteerd in wat sociaal noodzakelijk is.
Voor een democratisch geplande economie, democratisch socialisme.
-
Succesvolle staking van de overheidsdiensten een voorbode van een hete herfst
Volgende stap: de nationale betoging op 20 juni!
De staking van de overheidsdiensten op 31 mei gaf uiting aan de algemene malaise in de overheidsdiensten. Geconfronteerd met inflatie en lonen die geen gelijke tred houden, dat spreekt vanzelf, maar ook met het gebrek aan middelen, het gebrek aan personeel en de toenemende werklast. LSP/PSL was aanwezig op de stakingspiketten in verschillende steden van het land. Teams van onze militanten deden solidariteitsbezoeken.
Er was gisteren een heel mooi spandoek te zien aan het piket in het station van Gent ter gelegenheid van de staking van de openbare diensten: “stakende spoorwegarbeiders zijn klimaatactivisten van de 21ste eeuw”. Een uitstekende manier om te onderstrepen hoe de strijd voor het klimaat en de strijd voor onze openbare diensten één en dezelfde zijn!
Het thema dat waarschijnlijk het vaakst ter sprake kwam in de gesprekken die we voerden was het gebrek aan collega’s en middelen. Degenen die werken komen onder enorme druk komen te staan en vertrekken uit de job of worden ziek. Waar de wil om in actie te gaan het grootst was, was in veel van de overheidsdiensten die tijdens de pandemie zijn blijven doorwerken; de helden van het verleden hebben nu het gevoel dat zij in de rug worden gestoken.
In Bergen is dit nog pijnlijker gebleken: daar bestaan plannen om het openbare ziekenhuis Embroise Paré gedeeltelijk te privatiseren, wat zou betekenen dat duizend contractuele werknemers geen statutaire werknemers zouden kunnen worden. Ter gelegenheid van deze privatisering hebben werknemers uit verschillende sectoren zich voor dit ziekenhuis verzameld en een korte strijdbare betoging georganiseerd.
Een ander thema was uiteraard de stijgende kosten van levensonderhoud en het feit dat de index dit verschijnsel slechts gedeeltelijk wegwerkt doordat het achterop raakt. Voka, Unizo en ook Eerste Minister Alexander de Croo reageerden op deze koopkrachtbeweging door te zeggen dat de indexering de inflatie compenseert, wat slechts gedeeltelijk waar is. Zij wezen natuurlijk ook op een “loon-prijs”-spiraal. Alsof onze lonen verantwoordelijk zijn voor de huidige inflatie!
Het is al moeilijk om geld te sparen, onze koopkracht smelt weg en sommige lonen zijn schandalig laag. De laagste moeten worden verhoogd tot een minimum van 15 euro bruto per uur of 2.470 euro bruto per maand. Wat met het geld dat naar winsten gaat? Dat blijft records breken. Energieproducenten of distributeurs bijvoorbeeld hoeven stijgende kosten niet door te rekenen aan klanten: ze kunnen ook hun enorme winstmarges aanpassen. Inderdaad, er is eerder sprake van een “winst-prijs”-spiraal dan van een “loon-prijs”-spiraal.Onze kameraden vonden een grote openheid om over onze voorstellen te discussiëren op de piketten en de acties. Er was een gevoel van urgentie: zaken hebben vaak jaren aangesleept, maar nu is de maat vol. Het is de hoogste tijd om serieus tot actie over te gaan. Daarom is er dringend behoefte aan een koopkrachtplan om de ellende aan te pakken waarin veel mensen dreigden te vervallen. We beseffen ook dat dit niet zal worden bereikt met de actiedag van vandaag alleen, maar dat verdere actie nodig zal zijn.
De nationale demonstratie op 20 juni is duidelijk de volgende stap voor een bredere mobilisatie van de collega’s, maar we moeten ons nu al voorbereiden op het najaar met een “Operatie Waarheid”. Waarom niet met een “salariskrant” zoals de “pensioenkrant” die enkele jaren geleden de mobilisatie tegen het puntenpensioen heeft helpen opbouwen. Zo’n sensibiliseringscampagne zou bovendien enorm versterkt worden als we de nieuwe data voor mobilisatie in het najaar al kennen. Die zouden kunnen worden besproken in algemene vergaderingen van het personeel, zowel in de privé als in de overheidssector.
Luik
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/FxLZ9mBJgHYsmFRx5]
Brussels
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/H2B8zU9K9S7SDzCYA]
Namen
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/Uo9o31GQmj2ZGtT68]
-
Zomerkamp 2020: een fantastische editie!
“Verzet, verzet, internationaal. Tegen het racisme van het kapitaal!” klonk het meermaals op het zomerkamp van campagne ROSA, ALS en LSP. Met 131 jongeren en werkenden discussieerden we een week lang “social distancing gewijs” over een hele reeks verschillende onderwerpen zoals dagelijks seksisme, overproductie, de russische revolutie, International Socialist Alternative, kolonialisme,…
Door Febe en Evelynn (Brugge)
Dat het dit jaar een speciale editie ging worden, was al snel duidelijk. Om aan de sanitaire maatregelen te voldoen, moest de praktische organisatie van het kamp, van de keuken tot de verschillende discussieworkshops, grondig worden herzien. In feite was er niet één kamp, maar drie aparte kampen, één voor de jongsten en twee voor de werkenden; de laatste twee werden nog eens gescheiden in verschillende levensbubbels van 15 kameraden elk. Een echte puzzel! Maar het kamp was absoluut niet minder de moeite waard!
Er was een groot enthousiasme om bij te leren hoe we strijd kunnen organiseren. Dit was al merkbaar voordat het kamp begon, op het voorkamp dat traditioneel een paar van de kameraden samenbrengt die verantwoordelijk zijn voor de praktische organisatie van het kamp, waren er dit jaar maar liefst een dertigtal jonge mensen die graag aan de slag wilden gaan! En sommigen van hen zijn zelfs in 3 dagen met de fiets naar het kamp gekomen, om al te genieten van een goede balans tussen ontspanning en politieke discussies. Discussies werden afgewisseld met een bosspel, gezellige bar momenten, een feestje (met boomstronken!) en heel lekker eten!
Dit kamp werd duidelijk gekenmerkt door de gezondheidscrisis die de omvang van het onvermogen van het kapitalisme om de vooruitgang van de samenleving te waarborgen aan het licht bracht. Tijdens het kamp werd een bijeenkomst gewijd aan dit thema, getiteld “We zullen niet betalen voor hun crisis”! Het andere sterke element van het nieuws was natuurlijk de buitengewone internationale antiracistische beweging Black Lives Matter, die in België een bijzondere connotatie kreeg met de verjaardag van de onafhankelijkheid van Congo die 60 jaar geleden werd verkregen.
Het is onmogelijk om de inhoud van deze zes dagen van uitwisseling hier correct samen te vatten, maar laten we toch aangeven dat elke discussie actiegericht was, om ons beter te wapenen voor de campagnes die we deze zomer voeren en dat we zullen leiden tot de terugkeer naar school in deze bijzondere context van de crisis van het kapitalisme op alle fronten: economisch, sociaal en ecologisch.Na de lanceringsrally van campagne solidarity en de slotmeeting op zondag was iedereen klaar en enthousiast om de zomer in te gaan. Om campagne te voeren met ROSA en solidarity en te strijden tegen racisme en het kapitalistische systeem dat er nood aan heeft. Blokkeer de eerste week van juli 2021 nu al in je agenda voor het zomerkamp van campagne ROSA, ALS en LSP!
-
Protest: Abortus is een recht!
Abortus, mijn keuze – niet die van De Wever!
Protest aan het NVA kantoor, Koningstraat 47, 1000 Brussel – Woensdag 15 juli, 18u
(met respect voor social distancing – Neem uw eigen masker mee!)NVA-voorzitter Bart De Wever wil een stemming over de verlenging van de abortustermijn en het uit de strafwet halen van abortus tegenhouden, ondanks het feit dat daar een parlementaire meerderheid voor bestaat.
Stop de politieke spelletjes, stop de chantage van de NVA! Jaarlijks moeten nog zo’n 500 vrouwen naar het buitenland trekken om abortus te plegen, wat enkel doenbaar is als je over de middelen beschikt om dit te betalen. Vrouwen hebben lang genoeg gewacht!
Mijn lichaam, mijn keuze! Dat De Wever zich bemoeit met zijn eigen lijf, niet met het mijne!
-
Abortus tot 18 weken of niet – dat is niet aan De Wever om te beslissen!
Met in de laatste verkiezingen net geen 25% van de stemmen in Vlaanderen, 16% in België, ziet Bart De Wever zich nog altijd als keizer van het land. Hij heeft de partijen die een verlenging van de termijn voor een legale abortus willen – die voor alle duidelijkheid een ruime meerderheid vormen in het federale parlement – de wacht aangezegd. Als ze dit stemmen, zal de NVA niet met hen in een federale regering stappen. Hij stelt dat het voorstel 0,0 draagkracht in Vlaanderen heeft, terwijl de pro-abortus-partijen ook in Vlaanderen bijna de helft van de stemmen hebben binnengehaald. Of hoe hij veronderstelt dat “zijn” Vlaanderen het recht heeft om het hele land onder zijn rechtse conservatieve knoet wil leggen.Hij speelt natuurlijk niet alleen met de kaarten die hij zelf in handen heeft – waarvan hij er een pak is kwijtgeraakt in vergelijking met de verkiezingen ervoor en waarvan hij er volgens alle peilingen nog meer is verloren – maar ook met die van het Vlaams Belang en de CD&V. Nochtans is na de vorige verkiezingen duidelijk gebleken dat behalve NVA geen enkele partij bereid is met het VB samen te werken en is de CD&V van de aloude machtspartij in het land verschrompeld tot een klein partijtje.
Daar waar het VB – uit populistisch opportunisme – zich als voorstander heeft geuit van een aantal eisen die door de arbeidersbeweging naar voor werden geschoven, is het VB ook voor De Wever van geen enkel belang. Een meerderheid in het parlement voor bijvoorbeeld een minimumloon van 14 euro/u zou door De Wever net zo goed verketterd worden, ditmaal door de stemmen voor de liberale partijen bij de zijne te tellen.
Het zou een tragikomisch schouwspel zijn indien de partijen die zich voor het recht op abortus uitspreken zich hier niets van zouden aantrekken. Dan kan de CD&V uit de regering stappen – als ze durft. Te vrezen valt echter dat de traditionele partijen in de pro-abortus meerderheid zich nog maar eens laten chanteren door de zelfverklaarde keizer van Vlaanderen met volgens de peilingen zelf nog maar één vijfde van de Vlaamse stemmen.
De enige manier om de impasse hierrond te doorbreken, is de mobilisatie van de steun voor een versoepeling van de abortuswetgeving op straat. Nu is De Wever – uiteraard! – ook een tegenstander van sociale mobilisaties. Van De Wever mogen we immers enkel besmet worden met het virus op ons werk en tijdens ons consumptiegedrag, in geen geval op betogingen en massa-actie.
Als het de partijen die voor de versoepeling zijn ernstig is, dan wordt het wetsvoorstel volgende week – eindelijk! – gestemd en staat de “keizer” zonder kleren te kijk. Voor de PvdA/PTB – de enige die in het verleden niet de politieke machtsspelletjes voor hun principes hebben laten gelden – is het zaak die mobilisatie te starten om partijen die dat wel doen voor hun onprincipiële gedrag aan de kaak te stellen.
-
Energieke betoging voor dringende maatregelen tegen klimaatopwarming
De derde Global Strike for Future werd over de hele wereld op meer dan 5.000 plaatsen aangegrepen voor acties en betogingen. Vandaag was de eerste van een hele week actiemomenten om druk te zetten op de VN-klimaatconferentie, die deze week in New York plaatsvindt. De organisatoren willen bekomen dat de VN een wereldwijde klimaatnoodtoestand uitroept. In Brussel kwamen meer dan 15.000 mensen op straat. Naast groepjes stakende scholieren en studenten, uit scholen en universiteiten van over het hele land, liepen er ook heel wat – al dan niet stakende – werkenden mee. Na een kleine pauze tijdens de zomervakantie galmde de oproep voor dringende maatregelen tegen klimaatverandering opnieuw luid door de Brusselse straten.
Wij kwamen opnieuw tussen met eisen die de winsten van de grote vervuilers in vraag stellen en met een pleidooi voor een ecologische en democratisch geplande economie. We verkochten er 66 kopieën van de septembereditie van ‘de Linkse Socialist’. Met onze jongerenorganisatie, Actief Linkse Studenten, vormden we er samen met enkele tientallen stakende jongeren een antikapitalistisch jongerenblok. Slogans zoals “Verzet, Verzet: Internationaal! Tegen de vervuiling van het kapitaal” en “Our climate, not their business!” werden vlot overgenomen door – zowel jonge als oudere – omstaanders.
Ook in Antwerpen vond er ‘s ochtend een kleinere actie plaats aan de gemeenteraad en ‘s avond volgt er nog een actie in Aalst. Zondag volgt er een ‘Rise for Climate’ actie, opnieuw in Brussel, vanaf 11u00 op Jean Rey Square.
