Op woensdag 4 januari duurt de impasse voort. Het geweld vanwege de rijkswacht houdt aan, de neutrale zone rond het parlement wordt bewaakt. Bij een charge op betogers valt een zwaargewonde. De betogingen houden aan en de economie ligt nog steeds plat. Het Waalse Coördinatiecomité brengt evenmin ordewoorden.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Dag aan dag verslag:
- 19 december
- 20 december
- 21 december
- 22 december
- 23 december
- 24 december
- 25 december
- 26 december
- 27 december
- 28 december
- 29 december
- 30 december
- 31 december
- 1 januari
- 2 januari
- 3 januari
[/box]
Het Coördinatiecomité van de Waalse gewesten van het ABVV dat, nog steeds onder voorzitterschap van André Renard, samenkomt op 4 januari 1961, publiceert een resolutie waarin onder meer staat: “(het comité) veroordeelt het gedrag van de zogenaamde “ordetroepen”, die zich in bepaalde regio’s in Wallonië gedragen als pure provocateurs, en die zich schuldig maken aan buitensporigheden tegenover de bevolking. Het onderstreept het ernstige karakter van de vastberadenheid dat aanwezig is bij de deelnemers aan de beweging, feliciteert de arbeiders die, ook in Brussel en in Vlaanderen, op straat zijn gekomen om uiting te geven hun vastberaden tegenstand tegen de Eenheidswet, de enige doelstelling van de acties die plaatsvinden.”
Zowat de hele dag vinden nog nieuwe betogingen plaats. Vijftienduizend betogers bezetten ’s namiddags het centrum van Brussel. Georges Debunne, nationaal secretaris van het ACOD, wil vanop het balkon van het gebouw van de BSP de manifestanten vragen de betoging te ontbinden. ‘La Cité’ rapporteert dat “het boegeroep hem onmiddellijk onderbreekt en dat de manifestanten een “Mars op Brussel” eisen, een bezetting van het Parlement, en “onmiddellijke actie, vandaag”.” Een groep manifestanten van de SJW en de studenten splitst zich af van de betoging en marcheert naar de gebouwen van Sabena, waarbij onderweg bussen met stakingsbrekers worden aangevallen en de “Internationale” wordt gezongen. Aan de rand van de neutrale zone zijn er gewelddadige confrontaties met de rijkswachters. De rijkswacht is massaal uitgerukt om de zone te verdedigen. Er vallen heel wat arrestaties. De regering heeft bijkomende veiligheidsmaatregelen genomen: er werden extra rijkswachters aangevoerd en overal sluiten hekken de zone af. De volgende ochtend veroordeeld ‘Le Peuple’ streng de “ontaarding door een kleine groep onbenullen, gekleed in zwarte hemden, die door hun acties na de betoging gedurende een half uur een sfeer van gewelddadige opstand hebben laten overheersen.”
De reformistische leiders van de BSP keren zich dus publiekelijk tegen de acties van de jongeren. De Brusselse federatie van de Socialistische Jonge Wacht publiceert een standpunt dat een idee moet geven van de enorme kloof tussen de stakers aan de basis en de socialistische leiders. Dit standpunt stelt onder meer: “Sinds enkele dagen merken we dat er een systematische lastercampagne wordt gevoerd tegen bepaalde acties die werden ondernomen door betogers in Brussel. Het zijn de bladen van de arbeiderspers die uithalen naar “de acties van zwarthemden en jongelingen”. Deze jongelingen zijn nochtans gewoon arbeiders in staking. Zij hebben vaak heel wat meer moed aan de dag moeten leggen om deel te nemen. Gisteren was het de jeugdorganisatie van de KPB, vandaag zijn het de studentenorganisaties van KPB en BSP die hun veroordeling uitspreken over de “onverantwoordelijken”. Wie is er onverantwoordelijk? Het zijn niet zozeer zij die ruiten ingooien of bussen tegenhouden: dat zijn over het algemeen acties van stakers die al meer dan tien dagen gevraagd worden om enkel in het rond te draaien, en die wanhopig op zoek zijn naar andere vormen van actievoeren. Maar dan zijn diegenen die de voorbije dagen opriepen om naar het parlement te marcheren de onverantwoordelijken… De Socialistische Jonge Wacht heeft, als organisatie van de arbeidersklasse, op geen enkel ogenblik opgeroepen tot geweld, maar weigert om al die honderden jonge stakers die tot de directe actie zijn overgegaan te laten omschrijven als provocateurs en nozems. Deze gewelddaden zijn de uitdrukking van de wil van de jonge arbeiders om een systeem dat hen ieder toekomstperspectief ontneemt, omver te werpen.”
De KPB stelt aan de andere partijen voor om het parlement te ontbinden en naar nieuwe verkiezingen te gaan. Renard houdt vast aan zijn regionalistische benadering. Dat moet de aandacht afleiden van de kritieke situatie. Er zijn tal van sabotagedaden, zo worden bomen omgehakt om de wegen rond Bergen en Charleroi te versperren.