Een internationale delegatie heeft dan toch Gaza bereikt. Dat gebeurde via de grens met Egypte. In de delegatie bevindt zich ook Europees Parlementslid Paul Murphy die eerder dit jaar al twee pogingen ondernam om met een konvooi naar Gaza te trekken. Die pogingen werden telkens gestopt door het Israëlische regime. Nu slaagde een delegatie er wel in om Gaza te bereiken.
Bij de derde poging ben ik dan toch in Gaza geraakt. De eerste poging afgelopen zomer werd onmogelijk gemaakt door Israëlische sabotage van het Ierse schip naar Gaza en de uitbreiding van de blokkade van Gaza tot in Griekenland. De tweede poging werd een goede week geleden gestopt, dan belandden we zeven dagen in een Israëlische gevangenis nadat op we 45 mijl van de kust van Gaza waren geraakt met de vrijheidsvloot. Ons schip werd gewelddadig overgenomen door Israëlische soldaten. Nadat het twee keer mislukte langs de zee, was er nu een mogelijkheid om Gaza langs de grens met Egypte te betreden als onderdeel van een delegatie van parlementsleden en NGO’s georganiseerd door de Council for European Palestinian Relations.
Zondagochtend trok ik van het congres van de Socialist Party in het Ierse Cavan naar Istanboel en vervolgens Caïro waar ik ’s nachts aankwam. In de taxi naar het hotel stond het radionieuws op. Zonder een woord Arabisch te verstaan, kon ik uit dat radionieuws wel opmaken dat er iets aan het gebeuren was op het Tahrirplein. Spijtig genoeg was er geen tijd om even naar het plein te trekken om solidariteit met de betogers te betuigen.
Pas later bleek dat het leger er alles aan deed om het plein op te ruimen en betogers te intimideren. De betogers probeerden vervolgens het plein opnieuw te bezetten. Daarbij vielen meer dan 30 doden en meer dan 1.000 gewonden.
Maandagochtend vroeg, amper enkele uren nadat ik in het hotel was aangekomen, vertrokken we met bussen naar Gaza. Er werd ons beloofd dat we op vijf uur in Rafah zouden zijn, aan de grens met Gaza. Het duurde meer dan acht uur. Overal langs de weg was er een sterke militaire aanwezigheid. Aan de grenspost van Rafah moesten we opnieuw lang wachten.
Een aantal deelnemers vertelden hoe ze eerder al de grens waren overgetrokken en daarbij lang moesten wachten, soms werd de toegang tot Gaza hen ontzegd. Sinds de revolutie is de grensovergang een beetje geopend, maar het is zeker nog geen open grens. Het is bijzonder moeilijk om voorbij de grensovergang te geraken. Na drie uur wachten, mochten we uiteindelijk allemaal verder en bracht de bus ons over de grens.
We kwamen aan in Gaza, een smalle landstrook die in werkelijkheid een openluchtgevangenis is voor de 1,6 miljoen inwoners. Voor heel wat Palestijnse deelnemers van de delegatie was dit voor het eerst in lange tijd dat ze naar huis terug konden keren. We werden verwelkomd door een uitgebreide delegatie van de Palestijnse Wetgevende Raad, de mediabelangstelling was overweldigend.
Na een snelle persconferentie trokken we met de bus naar Gaza stad. Jammer genoeg was het al donker toen we aankwamen, waardoor we geen duidelijk beeld van de stad kregen. Na een maaltijd in ons hotel zag ik een oude vriend die nu met een NGO in Gaza werkt. We trokken er op uit voor een wandeling naar een koffiehuisje.
Tijdens de wandeling van tien minuten bleek het vernietigende effect van de Israëlische bombardementen. Rijen van grote gebouwen worden onderbroken door lege ruimtes waar afval en rommel opeengestapeld liggen, een zoveelste slachtoffer van een bombardement. De afgelopen maand is er een toename geweest van het aantal nachtelijke bombardementen.
Een ander opvallend gegeven is de enorme armoede in Gaza. Deze zomer zat ik in Newstalk in een debat met een woordvoerder van het Israëlische regime. Die verklaarde dat de economische crisis in Ierland ervoor zorgt dat de levensstandaard in Ierland en deze in Gaza ongeveer dezelfde is. Wat een leugen! Mijn vriend toonde me een van de supermarkten die door het Israëlische regime wordt aangehaald als bewijs van de goede levensstandaard in Gaza. Maar zelfs deze bijzonder luxueuze supermarkt was niet bepaald overweldigend en duidelijk erg uitzonderlijk.
Gelukkig waren er maandagnacht geen bombardementen en was er eindelijk wat tijd om te slapen. Dinsdagochtend viel me op dat ik een bijzonder mooi uitzicht op het strand van Gaza had. Vandaag is dit een humanitaire rampenzone, maar het zou even goed een paradijselijk oord kunnen zijn. We hebben een druk programma de komende dagen met een bezoek aan een vluchtelingenkamp en ontmoetingen in Gaza.
De armoede en de vernietiging zijn verschrikkelijk, maar ik ben blij dat ik eindelijk de mogelijkheid heb om Gaza te bezoeken. Deze ervaring zal het mogelijk maken om de strijd tegen de blokkade van Gaza en de onderdrukking van de Palestijnse bevolking te versterken.