De Nederlandse regering van liberalen en christen-democraten, met gedoogsteun van de rechtse populisten rond Wilders, voert een hard besparingsbeleid. Wat nog rest van de sociale zekerheid wordt nu onder handen genomen. Ook bij onze noorderburen is de autoriteit van de gevestigde partijen fors afgenomen. Politieke onstabiliteit is daar het gevolg van, met de PVV-gedoogsteun aan de regering als tastbare uitdrukking ervan. Jammer genoeg grijpt de linkse partij SP de internationale crisis van het kapitalisme niet aan om een duidelijk links en socialistisch antwoord te bieden. Op een ogenblik dat het kapitalisme haar falen aantoont, stelt voormalig kopstuk Marijnissen de term socialisme in vraag. We publiceren een analyse van de Nederlandse politieke situatie uit de krant Socialistisch Alternatief.
Artikel door Gerbrand Visser uit de krant Socialistisch Alternatief (Nederland)
De kracht van het kabinet Rutte ligt niet in het politieke programma. Dat bestaat uit 18 miljard aan bezuinigingen, een aanval op wat nog resteert van de welvaartsstaat die in hun totaliteit de hele bevolking pijn doen, behalve de rijken dan natuurlijk. De kracht van het kabinet Rutte ligt ook niet bij de politieke stromingen waaruit het is samengesteld.
Het neoliberalisme van de VVD is een ideologie waarvan het falen met vele, vele nullen wordt geschreven. Het CDA, vroeger de belangrijkste partij voor de grote Nederlandse ondernemingen, is failliet. De ‘briljante’ zet van partijleider Verhagen om met de gedoogconstructie de PVV ‘leeg te eten’ is omgeslagen in zijn tegendeel. Hoe ver kan het CDA nog zinken? Nog verder, dat is zeker. De PVV is een partij die inhoudelijk niets bijdraagt aan het kabinetsbeleid. De PVV is er voor het rookgordijn van ‘buitenland(er)haat’, waarachter VVD en CDA de bezuinigingen doorvoeren. Deze regering staat alleen maar sterk omdat er totaal geen politieke oppositie is.
De PvdA, de vierde regeringspartij, is nodig voor de inspanningen van het kabinet om de kapitalistische EU te versterken in zijn bezuinigingsbeleid tegenover de Zuid-Europese landen. Maar meer dan dat heeft de PvdA niet te vertellen over het kabinetsbeleid. Groen Links, de vijfde partij die het kabinet heeft gesteund, is er voor het doorzetten van de militaire missie in Afghanistan, jammer van Uruzgan, lang leve Kunduz…
De SP is een geval apart. De SP staat voor tien miljard Euro aan bezuinigingen, waarmee de SP zich schaart in het Groot Bezuinigingskoor dat het parlement is geworden, de media zingen ook allemaal dit muziekje trouwens. De SP staat ook voor sommige nuttige bezuinigingen, zoals op de JSF. Maar de SP heeft onbedwingbare neigingen tot coalities, ook op gemeentelijk niveau, die bezuinigingen doorvoeren. Ook op landelijk vlak geeft de SP vaak de indruk niets liever te willen dan een coalitie met partijen die het kabinet soms steunen, zoals PvdA en Groen Links. In de “Spanning”, het kaderblad van de SP, was laatst ook met goedkeurende tonen een artikel over de nieuwe ‘linkse’ coalitie in Denemarken…, de afdrachtregeling, één van de hoekstenen van de SP, gaat de revisie in. De afdrachtregeling (SP vertegenwoordigers betalen hun vergoeding als raadslid e.d. aan de partijkas en krijgen een kostenvergoeding van de partij) is een sterke dam tegen carrièremakers. Het is nog maar de vraag of de SP in de komende periode, wanneer het verzet gaat groeien, er de spreekbuis van gaat worden. Voorlopig beweegt de SP zich in alle stilte (het gaat toch goed in de peilingen) verder naar rechts, zelfs een light versie van het socialisme kan er niet af. Volgens ex-partijleider Marijnissen is het begrip “socialisme” “bezoedeld” en zou het niet meer gebruikt worden als de SP nu zou worden opgericht.
De verkiezingen van 2006, toen de SP 25 zetels haalde en die van 2010, toen de steun voor de SP flink daalde, zijn een les over wat er kan gebeuren als de SP er niet in slaagt om de breed gevoelde afkeer van de bezuinigingssysteem, de bankiers, het kapitalistische systeem te mobiliseren en er een stem aan te geven. De politieke rot gaat door totdat dat het geval is. En als de politiek de bezuinigingen niet kan verkopen, haalt de heersende klasse, zoals in Griekenland en misschien wel Italië, wel een stel technocraten van stal. In Europa is duidelijk dat alle gevestigde politieke partijen, ook sociaaldemocratische en/of ‘linkse’ partijen staan voor bezuinigingsbeleid, voor het verhalen van de kosten van de crisis op de arbeidersklasse. De bal kan van rechts naar links en terug worden gespeeld, of zelfs door het midden, zoals met een zogenaamd “nationaal” kabinet of een kabinet van technocraten, als er maar bezuinigd wordt. Parlementen en partijen hebben in Europa ook niets meer te vertellen, het zijn de financiële ‘markten’ die bepalen wat regeringen doen en of ze blijven zitten of niet. Wat in Europa opgaat, geldt ook voor Nederland. Dat zou zo maar acuut kunnen worden, bijvoorbeeld als de financiële van markten van oordeel zijn dat Nederland een risicoland is vanwege de hoge hypotheekschulden, zoals de president van de Nederlandse Bank onlangs zei.
In Europa (en in Nederland) is er geen politiek draagvlak voor de enorme bezuinigingen en andere verslechteringen (ontslagrecht bv.) die nu op het programma staan. Logisch dat een programma om alles op te offeren aan het voortbestaan van de Euro, van de banken en van het kapitalisme zelf, niet populair is. Zelfs de Europese subsidies aan voedselbanken (in vergelijking met de enorme subsidies voor de bedrijven gaat het om een paar pinda’s) worden afgeschaft! In Griekenland en Italië zijn er sinds kort regeringen van ‘technocraten’ die de arbeiders de bezuinigingen door de strot moeten werken. In Nederland is de situatie iets anders, maar het is een teken aan de wand dat de klassieke rechtse regeringspartijen de PVV als ‘gedoogpartner’ nodig hadden om een rechts bezuinigingskabinet op te tuigen. In feite regeren zogenaamde markten via gezichtsloze nationale en EU marionetten die naar hun pijpen dansen. Deze politieke situatie is niet lang houdbaar…
De arbeiders die steeds meer in verzet zullen gaan tegen de knevel van bezuinigingen en de aanval op hun levenstandaard, zullen politieke organisaties testen en als deze niet voldoen, vanuit de protestbeweging en de vakbeweging overgaan tot het oprichten van een nieuwe, brede en democratische arbeiderspartij. Pas dan komt er het begin van het einde aan de (bezuinigings)rot in de politiek.