Verslagen vanop de zomerschool van het CWI
Op de zomerschool van het CWI waren beide Ierse parlementsleden van de Socialist Party aanwezig alsook Europarlementslid Paul Murphy. Ze spraken allen in een of meerdere discussies. In de discussie over Europa was er een tussenkomst door het nieuw verkozen parlementslid Clare Daly (verkozen in Noord-Dublin). Zij had het over het groeiende verzet tegen het asociale beleid. Een verslag.
Terwijl de Ierse regering overal verkondigt dat Ierland Griekenland niet is, vragen veel gewone Ieren zich af waarom ze niet meer als de Grieken zouden worden. Waarom is er in Ierland voorlopig nog niet meer oppositie tegen de politiek om de banken en speculanten te redden op onze kap, vragen ze zich af.
De verkiezingen vormden een keerpunt, het ging om historische verkiezingen waarbij de traditionele regeringspartij Fianna Fail werd afgestraft. Van de afgelopen 84 jaar waren er 65 dat deze partij in de regering zat. Sinds decennia was dit de grootste partij en daar kwam nu verandering in. In de hoofdstad Dublin houdt Fianna Fail nog één zetel over, dat is de helft van het aantal zetels dat de Socialist Party haalde en een vierde van wat we met de United Left Alliance behaalden in de hoofdstad. De afstraffing van Fianna Fail was een uitdrukking van het verlangen naar verandering onder brede lagen van de bevolking.
Het resultaat na de verkiezingen was evenwel dat er een regering kwam die hetzelfde beleid voortzet. De nieuwe regering heeft samen met de vorige regering 130 van de 166 zetels, dat maakt duidelijk dat de oppositie in de samenleving niet wordt weerspiegeld in het parlement. Het verzet komt ook niet tot uiting in de positie van de vakbondsleiding. Die riep voor de verkiezingen op om voor Labour te stemmen, de sociaal-democratische partij die nu de regering leidt en hetzelfde beleid voortzet.
Onder de bevolking is er nog een gemengd gevoelen. Enerzijds is er het idee dat wij niet willen opdraaien voor hun crisis, maar anderzijds stellen velen zich de vraag wat dan wel een alternatief kan vormen. De crisis zorgt voor massale miserie. Er zijn een half miljoen werklozen en een vierde van de bevolking heeft na het betalen van de essentiële rekeningen nog 20 euro per week over om van te leven. Midden deze miserie en ondanks de bewering dat we allemaal moeten bijdragen om voor de crisis te betalen, zijn er vorig jaar 2.000 miljonairs bijgekomen in Ierland. Kortom, een kleine laag wordt stinkend rijk en een meerderheid van de bevolking wordt in miserie ondergedompeld.
De partijen die nu de regering vormen, hadden beloofd om het ritme van de besparingen af te zwakken. Ze hebben gelogen. Er komen extra besparingen in gezondheidszorg en onderwijs. Het verzet daartegen groeit, er waren al duizenden betogers tegen de sluiting van lokale ziekenhuizen. De premier kon niet naar een voetbalwedstrijd van de lokale ploeg uit zijn kiesdistrict gaan kijken omdat de supporters van de tegenstander mobiliseerden om tijdens de wedstrijd hun ongenoegen te uiten over de sluiting van een ziekenhuis in hun district.
De nieuwe regering is verre van stabiel, binnen de eerste honderd dagen viel er al een ontslag. Dat is nog maar een voorsmaakje van wat er zal gebeuren als er in het najaar een aanpassing van de begroting komt.
Op politiek vlak is er nood aan een sterke linkse oppositie. Sinn Fein beperkt zich tot radicale standpunten in het parlement maar heeft geen optiek om strijdbewegingen buiten het parlement op te bouwen. Met de Socialist Party doen we dat wel. Zo namen we een initiatief om protest van leraars en ouders van kinderen met een beperking tegen de besparingen in het buitengewoon onderwijs te bundelen. Veel ouders en leraars waren kwaad omdat net de zwaksten het eerste werden aangepakt. Maar ze wisten niet hoe ze hun woede konden organiseren. Wij hebben samen met hen en met andere onafhankelijke parlementsleden het initiatief genomen voor een platform en een betoging waarop we met 1.000 aan het parlement betoogden. Dat kan de basis vormen voor een brede campagne rond dit thema.
In september zullen nieuwe acties volgen. De regering zal de besparingen verder opvoeren en heeft geen andere keuze, de crisis is immers bijzonder groot. Wij moeten ervoor zorgen dat de winter van ongenoegen ook een winter van actief verzet wordt.