De afgelopen dagen waren er protestacties voor ‘echte democratie’ in onder meer Rome, Turijn, Napels, Milaan, Reggio Emilia, Padova, Palermo, Brescia, Trieste, Venetië, Cagliari, Virareggio, Pavia, Firenze, Sassari, Verona, Lecce, Bologna, Pisa,… De lijst van steden waar de “Italiaanse revolutie”-beweging “voor echte democratie” actief is, wordt stilaan erg uitgebreid.
De beweging die in Spanje van start ging, gaat heel Europa rond. Het voorbeeld van de Spaanse jongeren en arbeiders vormt een inspiratie voor heel wat jongeren in Italië die eveneens op straat komen om pleinen te bezetten.
Deze beweging ontstond spontaan en hield grote publieke meetings in tientallen steden. Dit is geen partij, maar ook geen apolitieke beweging. Het nationale manifest van de Italiaanse groep stelt onder meer: “Deze beweging is er een van burgers die willen vechten tegen de politieke klasse en opkomen voor een nieuwe samenleving waarin de prioriteit bij het leven ligt en niet bij economische en politieke belangen.”
De naam van de Italiaanse beweging, “Italiaanse revolutie”, is een uitdrukking van een oprechte wil voor radicale verandering en een gevolg van de inspiratie van de revolutionaire golf in Noord-Afrika en het Midden-Oosten onder een brede laag van jongeren. Een protestbord op het Piazza del Duomo in Milaan stelt: “Berlusconi, game over”. Inspiratie voor de slogan werd opgedaan bij de slogans tegen Ben Ali in Tunesië enkele maanden geleden.
Een van de meest interessante elementen van deze beweging is het jonge karakter ervan. Veel jongeren komen voor het eerst in aanraking met politiek en strijd.
De vergaderingen bediscussiëren specifieke thema’s zoals onzekere jobs, ecologie of onderwijs. Op basis van de discussies moeten de analyses van de beweging worden aangescherpt en worden eisen opgesteld. Het moet ook de basis vormen voor een methode van actievoeren waarbij aansluiting wordt gezocht bij bredere lagen van de arbeidersklasse. De beweging moet de strijd aangaan tegen alle onzekere jobs, voor een minimumloon en degelijke pensioenen voor de 50% gepensioneerden die met minder dan 500 euro per maand moeten rondkomen,…
De grote deelname van jongeren in deze beweging en hun enthousiasme is een uitdrukking van de wil tot strijd en actie. De jongeren willen zich organiseren en de strijd aangaan tegen de crisis in de economie, de politici en de grote bedrijven. Ze gaan in tegen de dominantie van de banken en de industrie waardoor de gewone mensen moeten opdraaien voor de gevolgen van de crisis van hun systeem.
Tegelijk is het begrijpelijk dat veel jongeren hoop, illusies en soms naïeve ideeën hebben over hoe de beweging vooruit kan gaan. In Italië is dit mee een resultaat van het enorme politieke vacuüm ter linkerzijde en van een grote desoriëntatie als gevolg van het falen van de huidige leidingen om een socialistisch alternatief op het huidige systeem naar voren te schuiven. Dit leidt er toe dat de actievoerders niet noodzakelijk een uitgewerkt beeld hebben van hoe een revolutie kan worden bereikt en welke lagen van de samenleving daartoe moeten worden gemobiliseerd.
De afwezigheid van een sterke organisatie die jongeren kan organiseren doet geen afbreuk aan hun wil om te strijden. Maar uiteindelijk kan de politieke en organisatorische zwakte het potentieel van de beweging om verder vooruit te gaan ondermijnen. Dat kan ertoe leiden dat de woede tegen het systeem geen uitdrukking krijgt.
Met onze beperkte middelen proberen we met Controcorrente (het CWI in Italië) tussen te komen in de beweging om de verontwaardiging tegenover de politici om te zetten in de organisatie van een verzet tegen de besparingen en het besparingsbeleid dat het kapitalisme ons oplegt.
Het is soms moeilijk om in de algemene vergaderingen tot een gezamenlijk politiek standpunt te komen rond belangrijke sociale thema’s. Controcorrente probeert uit te leggen dat een echte democratie, waar alle activisten voor opkomen, enkel mogelijk is als de meerderheid van de bevolking ook reële controle heeft over hoe het land wordt beheerd. Dat vereist de nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie onder de controle en het beheer van democratisch verkozen vertegenwoordigers van de arbeiders en jongeren. Een dergelijk standpunt geeft een concrete inhoud aan een slogan zoals “echte democratie.”