Sarkozy en co: Racisme, corruptie, crisis… en klassenstrijd!

“Vertrouw nooit een gewond dier.” Dat is een volkswijsheid die de laatste acties van de regering-Sarkozy perfect samenvat. Het Franse kapitalisme wordt gekenmerkt door een combinatie van explosieve crisissen en dit heeft de heersende klasse ertoe aangezet om het oude wapen van het racisme terug boven te halen.

Artikel door Cédric Gérôme uit de oktobereditie van De Linkse Socialist. Voor het standpunt van Gauche Révolutionnaire over de stakingsacties vandaag verwijzen we naar dit Franstalig artikel.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Alex Rouillard, Gauche Révolutionnaire: “[Op de betoging van 7 september in Parijs] werd duidelijk dat dit maar het begin is. Maar zelfs indien de Franse arbeiders duidelijk niet bereid zijn om zich stilzwijgend bij de aanvallen neer te leggen, is het tevens duidelijk dat ze evenmin bereid zijn om met het hoofd tegen de muur te lopen. De arbeiders en jongeren zijn bereid om te staken en de strijd aan te gaan, maar er is vandaag geen duidelijk alternatief tegen Sarkozy. “De Parti Socialiste (PS) beperkt zich tot de oproep om de pensioenhervorming te herzien om op een meer ‘eerlijke en onderhandelde’ basis verder te gaan. Sarkozy zal zijn plannen niet zomaar terug intrekken, want dit zou het volledige Europese besparingsbeleid op de helling zetten. We moeten gaan naar een reeks van algemene stakingen om de strijd aan te gaan.”
[/box]

Sinds eind juli is een heuse heksenjacht ingezet tegen de Roma’s met een reeks repressieve en racistische maatregelen. De regering stelde onder meer voor om de Franse nationaliteit af te nemen van wie van buitenlandse afkomst is en misdrijven heeft begaan. Dat is een wanhopige poging om de aandacht af te leiden van de vele problemen die zich de afgelopen jaren hebben opgestapeld als gevolg van een beleid in dienst van de kapitalisten. Het heeft tevens als doel om de strijd van de arbeidersbeweging te breken.

De politieke kliek die aan de macht is, wordt geteisterd door schandalen. Dit doet de steun voor Sarkozy in de samenleving verder afnemen, nu al tot een historisch dieptepunt. De context van de economische crisis versterkt dit fenomeen. Het begrotingstekort loopt op tot 8% van het bbp en om het te beperken tot 3%, zoals de regering voorop stelt, zou op drie jaar tijd 100 miljard euro uit de zakken van de werkenden en hun gezinnen moeten worden gehaald. De Franse heersende klasse heeft nog nooit in haar geschiedenis een besparingsoperatie van die omvang doorgevoerd.

Volgens officiële cijfers was 2009 op vlak van tewerkstelling het slechtste jaar sinds Wereldoorlog Twee: er gingen 256.100 jobs verloren, waarvan 168.200 in de industriële sector. Dat betekent dat er gemiddeld iedere dag een fabriek met 700 arbeiders de deuren sloot…

De winsten van de grote Franse bedrijven gingen intussen een andere richting uit. De winsten van 28 van de 40 grootste Franse bedrijven waren in het eerste kwartaal van dit jaar meer dan verdubbeld tegenover het zelfde kwartaal vorig jaar. Een enorme winst wordt gemaakt als gevolg van een afbouw van de industriële tewerkstelling en de superuitbuiting van wie wel nog werkt. Dat werd aangevuld met staatssteun aan de financiële sector.

Nieuwe oorlog tegen onveiligheid: verdeel-en-heers

Eind juli kondigde de president in een toespraak in Grenoble aan dat hij een nieuwe “nationale oorlog” tegen de misdaad wil voeren. Hij kondigde meteen een reeks maatregelen aan die in de eerste plaats tegen migranten zijn gericht. Minister van Industrie Christian Estrosi verklaarde: “Fransman of schurk, aan jullie de keuze” (met andere woorden: je bent ofwel een Fransman ofwel een schurk, want niet van Franse afkomst). Dat vat de nieuwe politieke koers van de Franse regering samen en het is tegen deze achtergrond dat de aanvallen op de Roma’s moeten worden gezien, evenals de quota voor deportaties van illegalen.

Het extreem-rechtse FN was er als de kippen bij om de “nieuwe toon van de president en zijn regering” een grote “verdienste” toe te schrijven: “het brengt een officiële bevestiging van het criminele karakter van een bepaalde immigratie, een waarheid waarvoor het FN drie decennia lang werd vervolgd.” Als er geen duidelijk arbeidersverzet komt en een partij om de strijd tegen Sarkozy te organiseren, dreigt extreem-rechts met de ontevreden kiezers te gaan lopen. Het FN dreigt dan gezien te worden als de enige “oppositie” die kan teren op een algemeen ongenoegen en een racistische propaganda die door de regering zelf wordt verspreid.

We zitten vandaag uiteraard niet in een zelfde situatie, maar de racistische maatregelen van de regering doen denken aan het collaboratieregime van Vichy en de nazibezetting tijdens Wereldoorlog Twee. Er worden specifieke maatregelen opgelegd voor specifieke gemeenschappen. Bepaalde bevolkingsgroepen worden tweederangsburgers. Hetzelfde zagen we tijdens de Algerijnse oorlog toen de politie in oktober 1962 in Parijs honderden militanten van de onafhankelijkheidsbeweging FLN ombracht toen deze vreedzaam betoogden tegen de avondklok die werd opgelegd voor “Algerijnse moslims”, “Franse moslims” en “Franse moslims van Algerijnse afkomst”.

Sarkozy beweert in te gaan tegen criminelen, maar hij beschermt intussen de echte schurken: de grote schurken die de economie controleren en hun hand leggen op een steeds groter deel van de rijkdom. Het zijn zij die volledige delen van de samenleving de dieperik insturen en ervoor zorgen dat totaal vervreemde delen van de bevolking overgaan tot criminele feiten.

Arbeidersklasse in verzet

Met de oproep tot een “nationale oorlog tegen onveiligheid” wil de regering de basis leggen voor racisme onder de arbeiders. Het is een afleidingsmanoeuvre om de sociale strijd die de komende periode zal plaatsvinden op een zijspoor te zetten. Dit werd helemaal duidelijk door het feit dat de regering haar wetsvoorstel over de “nationale veiligheid” perse op 7 september in de senaat wou bespreken. Dat was net de dag dat de vakbonden hadden geprikt voor een nationale actiedag met stakingen en betogen tegen de pensioenhervorming.

Op 4 september waren er al tienduizenden betogers tegen de racistische maatregelen van de regering, op 7 september waren er meer dan 2,5 miljoen betogers om de brugpensioenen en pensioenen te verdedigen.

De arbeidersklasse in Frankrijk, een land dat “traditioneel antikapitalistisch” is volgens de Britse krant The Guardian, kan deze rotte regering op de knieën dwingen. Maar dan heeft ze wel nood aan een vastberaden leiding die de massa’s het vertrouwen kan geven om verder te gaan dan wat vandaag het geval is onder invloed van het conservatisme van de vakbondsleiding.

De opbouw van een partij die steevast tussenkomt in klassenstrijd, op de werkvloer en in de vakbonden om daar een duidelijk programma voor de socialistische omvorming van de samenleving te verdedigen, is een dringende taak. De komende strijdbewegingen zullen veel kansen bieden. De leden van Gauche Révolutionnaire (de Franse afdeling van het CWI die actief is als oppositiekracht binnen de NPA) zullen er alles aan doen om dat proces te versterken tijdens de grote confrontaties die we de komende periode ongetwijfeld zullen zien.