Na de nieuwste crisis in de preformatie haalde Di Rupo de leden van de Groep van 10 bij zich. Dat was een ongebruikelijke manier van werken om de dringendheid van de besparingen in het voetlicht te plaatsen. De vakbondsleiders stelden zich gematigd op, ACV-voorzitter Cortebeeck verklaarde op de radio dat zijn organisatie de preformatie ondersteunde door discreet te zijn en te zwijgen. Het VBO greep de aandacht aan om de besparingsplannen naar voor te brengen.
Vandaag publiceert De Standaard een uitgebreid interview met VBO-topman Thomas Leysen. Die laat er geen twijfel over bestaan: er moet snel een regering komen om 25 miljard euro te besparen. Net als Kris Peeters voert hij de druk op De Wever op: “Wat op tafel ligt, lijkt niet zo ver van een akkoord. Het gaat erover hoe je landt. Maar onmogelijk is het niet.”
Leysen en het VBO pleiten voor een hard besparingsbeleid naar Duits model (waar Merkel meer dan 80 miljard euro wil besparen). Leysen: “Het is de enige realistische aanpak. Je kan een zekere tijd een keynesiaans beleid voeren, maar je kan niet blijven de consumptie artificieel hoog houden en de schulden afwentelen op de toekomstige generaties. Er is een grens. Ik vrees dat ze in de Verenigde Staten bijzonder onzacht in aanraking gaan komen met die grens. Dan lijkt de Europese keuze me in elk geval de juiste.” Daarmee sluit Leysen zich aan bij het beleid van Merkel en Cameron: gedaan met hulpmaatregelen en overheidstussenkomsten, het botte besparingsmes wordt boven gehaald.
Een hard besparingsbeleid betekent dat de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking onder vuur zal worden genomen. Dat zal volgens Leysen geen gegeven van korte duur zijn. “We staan in Europa voor een heel moeilijke saneringsronde, in de VS wordt die nog moeilijker. We gaan naar een periode van tien jaar met relatief trage groei. Daar moeten we ons mentaal op voorbereiden. (…) Ons verwachtingspatroon van systematische welvaartsstijgingen in het Westen zullen we moeten bijsturen. Ons gestel is daar psychologisch en financieel niet op gebouwd. Een aanpassingsproces dringt zich op.”
Gevraagd naar het belang van de loononderhandelingen in het najaar op dit vlak, antwoordt Leysen dat de besparingen het centrale thema van de onderhandelingen moeten vormen. Blijkbaar wil hij absoluut vermijden dat er enige vorm van loonsverhogingen komt. Laat staan dat de loonsverhogingen die de topmanagers zichzelf toekennen (23% in de grootste bedrijven) ook zouden worden toegepast voor de gewone arbeiders en bedienden.
Het patronaat bereidt zich voor op een harde aanval op onze levensstandaard. Waar blijft het syndicale antwoord?