Your cart is currently empty!
COLUMN. Over slimme groei en flexibele troepen
Op weg naar het kantoor van Joe Higgins sta ik te wachten op de lift die mij naar de zevende verdieping van het Altiero Spinelli gebouw moet brengen. Ik merk op dat er met plakband een blad is aangebracht op de deuren van de lift. 24 maart is blijkbaar de internationale ijsdag. Bij die gelegenheid organiseert de Europese IJsliga een heuse persconferentie met nadien een proefsessie.
De grote verscheidenheid aan lobbygroepen verrast me telkens weer. Hun openlijke en soms minder directe aanwezigheid is een integraal onderdeel van het Europese Parlement. Maar het had erger kunnen zijn dan ijscrème bedenk ik. Naast de mededeling van de ijslobby hangt een aankondiging van het initiatief ter bescherming van de werkvrije Zondag. “Verdedig de werkvrije Zondag” is een breed initiatief van verkozenen van de Europese Volkspartij, de kerken, de vakbonden DGB en EVV naast vele anderen. Joëlle Milquet, de minister van arbeid en lid van de christen-democraten, zal een openingstoespraak houden op een bijeenkomst. Het is dus al zo ver gekomen dat ook hieromtrent wordt gelobbyd terwijl voor velen werken op zondag een realiteit is geworden. Vroeger voerden de vakbonden campagne met protestborden en affiches met een kleine jongen die eiste “op zaterdag moeten papa en mama bij mij zijn.” Momenteel kennen we de ergste crisis sinds Wereldoorlog Twee. De traditionele politici laten zich daarbij niet opmerken door een pleidooi voor een vermindering van de arbeidstijd. Integendeel wordt er steeds meer gezegd dat we langer moeten werken. Ook de zogenaamde vertegenwoordigers van de arbeiders steunen dit beleid. Het maakt me kwaad.
Intussen ga ik met de lift naar boven. Joe ondertekent een amendement van een EVP-lid op de Millenium doelstellingen. Alle documenten worden op tijd gefaxt en doorgestuurd.
Werkzaamheden in de handelscommissie
De commissie ontwikkelingssamenwerking vroeg een advies aan de internationale handelscommissie. Dat is een vaste procedure in het Europese parlement. De ene commissie vraagt de andere om advies waarop een lid een ontwerpadvies schrijft waarop de andere leden amendementen kunnen formuleren. Vervolgens wordt een eindversie opgemaakt en verstuurd naar de andere commissie. De berichtgever van die commissie kan vervolgens nagaan op welke wijze en hoe de amendementen in het verslag worden opgenomen. Uiteindelijk komt alles op een plenaire vergadering terecht om te worden gestemd. En daarna?
Joe zegt: “Ik ben niet zeker wat er met alle standpunten en documenten zal gebeuren.” Hij ziet niet in hoe dit het handelsbeleid van de Europese Commissie zou kunnen veranderen. Dat klopt. Het is voor ons steeds belangrijk om te weten dat onze strijd voor een socialistische wereld zich niet beperkt tot het parlement. Die kennis heeft ons de nodige energie om in te gaan tegen de dames en heren van het Parlement, de Raad en de Commissie en om steeds te vertrekken van de reële wereld.
Wereldwijde honger
Er is een nobele doelstelling om honger en armoede uit de wereld te halen tegen 2015. De secretaris-generaal van de Verenigde Naties klaagt daarbij over het gebrek aan inzet bij de VN-lidstaten. De cijfers spreken voor zich. Volgens de Wereldbank heeft de huidige internationale economische en financiële crisis ertoe geleid dat nog eens 64 miljoen mensen extra in extreme armoede leve (met minder dan 1,25 dollar per dag om te overleven). Dat is evenveel als de totale bevolking van pakweg Frankrijk.
De Verenigde Naties brengen in hun recente rapport “Rethinking Poverty” ook enkele schokkende cijfers. Het aantal mensen dat honger lijdt, nam tussen 1990/92 en 2004/06 toe van 842 miljoen tot 873 miljoen. In 2009 werd het hoogste aantal ooit behaald met 1,02 miljard mensen die honger lijden!
Dat betekent dat een zesde van de wereldbevolking honger lijdt. En waarom is dat zo? De Verenigde Naties zeggen dat dit grotendeels komt door een verminderde toegang tot voedsel als gevolg van de hogere prijzen en de wereldwijde economische en financiële crisis die heeft geleid tot een grotere werkloosheid.
Het antwoord van de Europese Commissie en de meerderheid in het parlement? Meer vrijhandelsakkoorden, het verbeteren van het concurrentievermogen van de Europese Unie en een verdere militarisering van het buitenlandse beleid. De drijfveer van het Europese beleid is duidelijk niet de werkende en arme bevolking in de zogenaamde “derde wereld” (lees: neokoloniale wereld) en ook niet de gewone bevolking in Europa.
Daarbij kan ik ook verwijzen naar het rapport “Een concurrentieel Europa in een geglobaliseerde wereld” van de Commissie uit 2006. In het hoofdstuk over de “toegang tot energie en grondstoffen”, staat daar: “Europa moet meer dan ooit invoeren om te kunnen uitvoeren. De beperkingen bij het aanleveren van hulpbronnen zoals energie, metaal en primaire grondstoffen met inbegrip van bepaalde landbouwproducten moeten dringend worden aangepakt. De stappen van enkele van onze belangrijkste handelspartners om de toegang tot hun voorraden te beperken, plaatsen de economische ontwikkeling van de EU voor grote problemen.”
De winsthonger van de Europese bedrijven leidt tot een aanhoudende zoektocht naar steeds goedkopere grondstoffen, alleszins goedkoper dan de prijs die de internationale concurrenten betalen. Het feit dat er de afgelopen jaren in heel wat documenten wordt gesproken over “duurzaamheid” en “groene economie” verandert daar niets aan. Het idee van “slimme groei” is nog altijd een modewoord. Wat wordt er eigenlijk mee bedoeld? Is het “slim” omdat ook de gevolgen van de economie in rekenschap worden gebracht? Of omdat het goed klonk en er bijgevolg wordt geantwoord op de vele twijfels bij de brutale wijze waarop dit systeem functioneert. Dat laatste lijkt het meest waarschijnlijke.
Concurrentie
Het centrale motief van de Europese instellingen – los van de vraag of het als “groen” of “slim” wordt omschreven – is en blijft de concurrentiepositie van de bedrijven. In het actuele rapport “Europa 2020” wordt dat opnieuw bevestigd. Dat plan heeft het over de stabilisering van de overheidsfinanciën met de nood aan ingrijpende structurele hervormingen op het vlak van pensioenen, gezondheidszorg, sociale bescherming en onderwijs. Het rapport stelt dat de overheden de crisis als een kans moeten aangrijpen om de “kwaliteit” en de “efficiëntie” van de dienstverlening te verbeteren.
De vele dure woorden dienen enkel om een aanval op de gepensioneerden en de gezondheidssector te verbergen, net als een oproep tot het privatiseren van het onderwijs en mogelijk ook andere diensten.
Wie twijfelt aan mijn negatieve interpretatie van de teksten moet deze maar eens grondiger lezen. Zo staat er de vaststelling in dat de dienstenrichtlijn een interne dienstenmarkt zou tot stand hebben gebracht. De kwaliteit van de dienstverlening zou beschermd worden en de dienstenrichtlijn zou het aantal buitenlandse investeringen hebben doen toenemen met als gevolg een toename van het bbp van 0,5% tot 1,5%. Ook wordt er beweerd dat langer werken “mogelijkheden biedt om nieuwe vaardigheden aan te leren of uit te bouwen.” Onder het hoofdstuk “Structurele zwakheden” staat dat “slechts 46% van de oudere werknemers (tussen 55 en 64 jaar) werken (VS en Japan: 62%).” Ook wordt gesteld dat in Europa gemiddeld 10% minder wordt gewerkt per jaar.
In het strategiedocument wordt gesteld dat er een duidelijk Europees buitenlands beleid moet zijn waarbij de EU een leidinggevende internationale rol moet spelen. Daartoe werd een speciale hoge vertegenwoordiger van de EU aangesteld, barones Catherine Ashton, die onder toezicht van de Europese instellingen moet werken. Een eengemaakte buitenlandse politiek is gezien de soms wel erg tegenstrijdige belangen van de 27 lidstaten niet echt haalbaar. Daarom zal de Europese minister van buitenlandse zaken zich beperken tot de rol van aanvulling op de bestaande nationale ministeries van buitenlandse zaken.
Het doel is echter wel duidelijk. Het werd samengevat door een Duitse verkozene van de EVP, Elmar Blok, die stelde: “We moeten van Europa een globale speler maken en niet louter een globale betaler.”
Het parlement nam een verslag van de Franse conservatieve verkozene Arnaud Danjean aan waarin wordt gesteld dat de uitvoering van een gemeenschappelijk Europees buitenlands- en veiligheidsbeleid vereist dat de Unie “haar civiele en militaire capaciteiten moet ontwikkelen om in de toenemende operationele behoeften te voorzien en haar crisisbeheersing te professionaliseren.” (volledige tekst)
Danjean komt tot de vaststelling dat “de Battlegroups, ondanks de hoge kosten, om politieke redenen maar ook vanwege de strenge vereisten betreffende hun inzet, tot op heden nog altijd niet zijn ingezet” en ook dat er nood is aan “een doeltreffender en flexibeler gebruik van de Battlegroups zodat zij eveneens kunnen worden ingezet als reservetroepen of als gedeeltelijke vervanging wanneer het proces voor troepenopbouw niet tot de gewenste resultaten heeft geleid.”
Handelscommissie
De zitting van de internationale handelscommissie had het nu onder meer over de handelsbetrekkingen tussen de EU en Turkije. Er waren sprekers uit het bedrijfsleven en vertegenwoordigers van de Turkse ambassade die stelden dat hun land volwaardig lid van de EU wil worden, onder meer om deel te kunnen nemen aan vrijhandelsakkoorden met landen als Zuid-Korea.
(Graaf) William Dartmouth, een aristocraat die verkozen is voor de conservatieve en racistische UKIP (UK Independence Party) greep de gelegenheid aan om zijn eigen campagne te voeren. Hij zei dat Turkije te groot is om tot de EU toe te treden. Bovendien groeit de Turkse bevolking verder aan en zou lidmaatschap ertoe leiden dat er nog meer Turken naar het Verenigd Koninkrijk zouden trekken.
Joe Higgins gebruikte zijn spreektijd om zijn solidariteit te betuigen met de arbeiders van TEKEL die protesteren tegen een privatisering in Turkije. Hij protesteerde ook tegen het verbod op de Koerdische partij DTP. Deze stellingen konden niet bepaald op instemming van de Turkse vertegenwoordigers rekenen. De anders joviale en wat onhandige waarnemende voorzitter van de handelscommissie wees er snel op dat de spreektijd van Joe voorbij was. Maar uiteraard zullen we onze stem blijven naar voor brengen.
Het is geen toeval dat zo weinig mensen vertrouwen hebben in de politici. Volgens De Morgen heeft 83% geen vertrouwen in politici. Enkel een duidelijke en geloofwaardige positie dat diegenen die verantwoordelijk zijn voor de crisis er ook de prijs voor zullen moeten betalen, kan daar iets aan veranderen. Tenslotte misschien nog even wijzen op positieve feedback die er kwam. Een Canadese NGO verklaarde tevreden te zijn met de tussenkomst van Joe Higgins tegen de mogelijke privatisering van water als gevolg van een vrijhandelszone tussen de EU en Canada. hier kan je die verklaring lezen.