De eerste “groene scheuten” voor de economie doen de aandeelhouders en bankiers jubelen. De riante bonussen worden terug bovengehaald alsof er nooit iets is gebeurd. Voor de gewone werkenden en hun gezinnen moet het ergste van de crisis intussen nog komen. De werkloosheid en de armoede nemen toe, tegen eind volgend jaar zouden er in ons land 220.000 werklozen bijkomen volgens de OESO.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
10.000 jongeren schuiven aan voor een jobbeurs van de EU in Brussel
[/box]
De economen en toplui hopen dat het niet tot een grote depressie zoals in de jaren 1930 komt. Dezelfde experts die de recessie niet zagen aankomen, roepen nu het einde ervan uit. In werkelijkheid is er in het beste geval een stabilisering van de economie op een nieuw en lager niveau. De Britse krant Financial Times schreef deze zomer: “Een groot deel van het herstel valt te verklaren door de wetten van de fysica. Als je iets op de grond laat vallen, ketst het terug.” De econoom Nouriel Roubini, die de crisis wel correct voorspelde, waarschuwt voor een dubbele dip in de economie of een langere periode van crisis.
Indien het al tot een herstel van de economie zou komen, zal de meerderheid van de bevolking daar weinig van voelen. Voor hen moet het ergste nog komen. De gouverneur van de Nationale Bank, Guy Quaden (PS), bevestigt: “De werkloosheid zal duidelijk nog een hele tijd toenemen. Voor de bevolking is de recessie dus niet voorbij, dat is evident.” Hij erkent dat er “structurele elementen” een rol spelen, met name de overcapaciteit in verschillende sectoren (waarbij hij wijst op de automobielsector, de financiële sector en de bouwsector in Ierland en Spanje). De werkloosheid en armoede nemen niet toe omdat we te weinig produceren, maar omdat we te productief zijn.
Het zogenaamde “evenwicht” van de begroting is een illusie. De bijdragen van de banken of de elektriciteitsproducenten zijn “symbolisch” (aldus Quaden) of “worden doorgerekend aan de gezinnen” (aldus besparingsdeskundige Fons Verplaetse). Electrabel kan bovendien blijkbaar eenzijdig beslissen om geen bijdrage te betalen.
Voor het patronaat en de regering moeten de werkenden en hun gezinnen de crisis betalen. En dat terwijl er voor de crisis reeds 15% armen waren in ons land. In 2008 stelde 21% van de Belgen dat ze de eindjes moeilijk aan elkaar konden knopen. Eén op de vijf gepensioneerden heeft een inkomen onder de armoedegrens. Liberale extremisten stellen dan nog eens voor om net bij de zwaksten te besparen. Marc De Vos van de liberale denktank Itinera bijvoorbeeld in Job@: “Het geld zit bij de werkloosheidsuitkeringen. Nu betalen we daarmee mensen om in hun stoel te blijven zitten. Waarom gebruiken we dat geld niet om hen aan werk te helpen?” Daarmee bedoelt hij: laat werklozen werken voor hun uitkering.
De regering stapt voorlopig nog niet mee in het extremisme dat bepaalde liberalen en patroons willen, maar door zich te beperken tot neoliberale recepten als antwoord op een crisis van het neoliberalisme zullen ze daar uiteindelijk wel toe komen. De Nederlandse beslissing om de pensioenleeftijd tot 67 jaar op te trekken, is een teken aan de wand. Het feit dat er 135.000 jonge werklozen zijn in ons land, weerhoudt het patronaat niet van oproepen tot het aanpakken van het brugpensioen via nieuwe Generatiepacten. Voorlopig houdt de regering het op relatief zachte besparingen, maar uitstel betekent geen afstel. Zeker niet indien het verhoopte economisch herstel langer op zich laat wachten dan gedacht of bijzonder zwak uitvalt.
De arbeidersbeweging moet zich voorbereiden op een periode van hardere aanvallen. Dat kan het beste door niet mee te stappen in de neoliberale besparingslogica van regering en patronaat, maar door de strijd aan te gaan voor iedere job. Een offensieve campagne voor werk gekoppeld aan een anti-crisisprogramma dat vertrekt van de noden van de arbeiders en hun gezinnen, moet ons in staat stellen om een krachtsverhouding uit te bouwen zodat wij niet moeten betalen voor hun crisis.
Er is nood aan een andere samenleving waarin de belangen en behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal staan. Dat is een socialistische samenleving. Werk mee met LSP aan de opbouw van een socialistisch alternatief op het kapitalisme dat ons steeds opnieuw crisis en miserie brengt!