De afgelopen weken is er veel gebeurd in Iran. De overheid ging over tot nooit geziene daden. Er werden een reeks journalisten en andere hervormingsgezinde figuren opgepakt. Ook theoretici van de hervormingsgezinden, zoals Hajjarian, werden gearresteerd. Mousavi liet niet van zich horen.
Terwijl Khamenei de repressie opdrijft tegen de hervormers, komt er amper enige reactie van Rafsanjani of Mousavi. Op de televisie werden een aantal hervormingsgezinden opgevoerd die bekenden dat ze politieke banden hadden met Westerse landen. Rafsanjani stelde dat het land rustig moest worden en dat iedereen de geestelijke leiders (en dus Khamenei) moet gehoorzamen.
De houding van Mousavi en de figuren rond hem is veelzeggend. Hij stelde dat de rust en de orde moesten terugkeren. Dat betekent dat hij stelt dat wie actie voert, mag opgepakt worden. Daarmee toont hij de beperkingen van wat Mousavi de “groene weg van de hoop” noemde. Mousavi voegt er overigens aan toe dat deze groene weg onderdeel is van de echte islam, waarbij we ons moeten laten leiden door religieuzen zoals imam Khomeini. Het komt er dus op neer dat Mousavi en co een kritieke situatie willen voorkomen.
Ahmadinejad verscheen op televisie om zijn boodschap te verspreiden, hij maakte daarbij ook gebruik van het bezoek van Chavez. Hij stelde dat de universiteit een gevaarlijke plaats is en dat de Basij (paramilitaire groepen) worden uitgebreid. Volgens Ahmadinejad zouden er dit jaar maar liefst honderdduizend leden van de Basij bijkomen. De fabrieken en openbare ruimten staan steeds meer onder militaire controle.
Het regime wil nieuw jongerenprotest vermijden en richt zich daartoe tegen de scholen en universiteiten. Deze zullen nog een tijdlang dicht blijven, maar als ze terug openen zullen er een aantal jongeren afwezig blijven. Veel jongeren zijn opgepakt, vermoord of weg gevlucht. Dat leidt tot heel wat discussie onder de mensen en ook tussen verschillende organisaties die onder jongeren actief zijn.
Linkse activisten hebben de taak om hun alternatief naar voor te brengen. Er is een openheid hiervoor omdat steeds meer duidelijk wordt het “groene alternatief” van Mousavi geen antwoorden biedt. Het enige alternatief is een sociale samenleving voor iedereen en dat kan enkel door een massale beweging van de werkende bevolking. Er is nood aan een sterke marxistische stroming in de Iraanse samenleving.
Er heerst een harde repressie tegen de linkse activisten en arbeiders. Vakbondsleiders van de clandestiene vakbeweging bij onder meer de buschauffeurs of in de auto-industrie en linkse jongerenactivisten worden hard aangepakt en gemarteld in de gevangenissen. Wij moeten onze solidariteit betuigen en het verzet tegen het regime steunen en koppelen aan een programma van maatschappijverandering.
Lees ook
> Hoe verder met de Iraanse revolutie? Arbeidersklasse moet beslissende rol spelen. Het standpunt van onze organisatie dat eind juni werd gepubliceerd.