“Verschrikt, uitgehonderd, getraumatiseerd, uitgedroogd, wanhopig”, dat was hoe de humanitaire coördinator van de Verenigde Naties in de Palestijnse gebieden het lot van de bevolking van Gaza omschreef. Het aantal doden bedraagt intussen meer dan 1.000, waaronder één derde kinderen. Er zijn meer dan 4.000 gewonden met vaak levenslange verwondingen. Dokters moeten brandwonden op basis van fosforbommen behandelen.
Onder internationale druk moesten Israëlische verantwoordelijken uiteindelijk toegeven dat de moord op meer dan 40 burgers in een VN-school een fout was, eerder werd beweerd dat er vanuit de school was geschoten. Het Israëlische leger heeft zelfs de drie uur durende wapenstilstand per dag die het had afgekondigd niet nagekomen. De VN maakte bekend dat een hulpverlener was omgekomen toen hij met een truck met hulpgoederen in Gaza reed tijdens de periode van drie uur.
Naast de doden en de gewonden, het gebrek aan voedsel en water is er ook het probleem dat veel huizen werden vernield waardoor veel mensen opnieuw vluchteling worden. Er was ook een vorm van psychologische oorlogsvoering door pamfletten te verspreiden en telefoonoproepen te doen waarbij de bevolking in Gaza wordt gezegd dat de slachtpartij verder zal worden uitgebreid en waarbij de burgers worden gewaarschuwd om uit de buurt van Hamas-strijders te blijven. Nochtans kunnen zowel burgers als strijders nergens heen vluchten.
De verdedigers van het Israëlische regime proberen het voor te stellen alsof het Israëlische leger voor de vrouwen en kinderen gaat staan, terwijl de Hamasstrijders zich achter de vrouwen en kinderen verstoppen. Op een ogenblik dat de dicht bevolkte Gaza-strook aanhoudend wordt bestookt en geterroriseerd, beschikt Hamas niet over wapens en een uitrusting die ook maar in de buurt komt van het Israëlische wapentuig.
Versterk het massaprotest
De imperialistische machten of de Verenigde Naties zijn niet in staat om een dit verschrikkelijke conflict te beëindigen. De regering-Bush is de grootste aanhanger van het Israëlische regime. De Amerikaanse regering onthield zich in de VN Veiligheidsraad bij een resolutie die opriep tot een wapenstilstand. Zonder die onthouding was de resolutie unaniem aangenomen.
Alle burgerlijke regeringen die voor VN-resoluties inzake een wapenstilstand stemmen, weten echter dat het Israëlische regime dit soort resoluties zal negeren. De afgelopen decennia werden ook alle andere resoluties genegeerd. Deze regeringen zouden de slachtpartij in Gaza kunnen stoppen door druk te zetten op de Israëlische bedrijven, maar dat weigeren ze te doen omdat het niet in hun eigen economische en politieke belangen is.
Tony Blair werd na zijn Brits premierschap aangesteld als speciaal gezant van de Verenigde Naties, de VS, de EU en Rusland voor het Midden-Oosten. Hij concentreert zich momenteel vooral op zijn vakantieplannen en verdient intussen 15 miljoen pond op twee jaar tijd. Hij ging zelfs niet naar de VN-Raad om zijn werk toe te lichten en zette nog nooit een voet in Gaza.
De enige kracht die de oorlog definitief kan stoppen is de arbeidersklasse. Er waren wereldwijd grote anti-oorlogsbetogingen. In Israël zelf waren er gezamenlijke betogingen van Joden en Israëlische Palestijnen, ook al zijn ze met hun anti-oorlogsstandpunt een kleine minderheid in Israël. Noorse spoorarbeiders besloten om gedurende korte tijd alle treinen te laten stoppen in een politieke staking tegen de oorlog. Als de massabetogingen internationaal blijven toenemen en er ook arbeidersacties komen, zoals in Noorwegen, dan zullen de regeringen wel iets moeten doen.
Boycot?
De wil om het Israëlische regime af te straffen voor haar verschrikkelijke agressie kan leiden tot een versterking van de oproep tot een consumenten boycot van Israëlische goederen en diensten. Soms wordt daarbij verwezen naar de internationale boycot van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime in de jaren 1970-1980.
Daarbij moeten we echter opmerken dat de apartheid ten val kwam door een massabeweging van de zwarte Zuid-Afrikaanse arbeiders en niet door de boycot. Een boycot van Israëlische producten zal evenmin een beslissende impact hebben, veel Israëlische bedrijven werken samen met onderaannemers in diverse landen waardoor het soms moeilijk is om te weten of het om Israëlische producten gaat. Bovendien speelt een boycot in de handen van de heersende klasse in Israël die niet zal nalaten om er gebruik van te maken om de Israëlische arbeiders te vervreemden van hun collega’s in de rest van de wereld.
Het zou efficiënter zijn als de arbeidersbeweging internationaal in actie zou komen om de export van wapens, bulldozers,… naar Israël te stoppen. Dat zou kunnen gekoppeld worden aan steun aan Israëlische arbeidersstrijd tegen de aanvallen op hun levensstandaard. Om de Israëlische heersende klasse en haar opeenvolgende regeringen die de Palestijnen onderdrukken weg te krijgen, zal de Israëlische arbeidersbeweging moeten worden uitgebouwd.
De Israëlische regering staat op militair vlak sterk, maar wordt tegelijk geteisterd door corruptie en verdeeldheid. Haar sociale basis is erg beperkt, geen enkele traditionele partij beschikt over een brede steun. Er is dringend nood aan een nieuwe arbeiderspartij in Israël om een socialistisch programma naar voor te brengen dat vertrekt van de belangen van de arbeiders, zowel Joodse als Palestijnse arbeiders.
Hoe verder met de oorlog?
Er zijn tekenen van verdeeldheid aan de top van de Israëlische samenleving. Er is namelijk onenigheid over hoe ver zal worden gegaan en over wat de volgende stappen moeten zijn. De heersende klasse hoopt dat het Hamas op militaire wijze weg kan krijgen, maar wie zal dan op korte termijn Gaza besturen? Een Israëlische bezettingsmacht zou erg duur zijn en bovendien heel wat Israëlische levens in gevaar brengen. Een opgelegd regime onder leiding van het Palestijnse Fatah, zou door veel inwoners van Gaza worden gezien als een collaboratieregime.
Het is mogelijk dat de Israëlische leiders op korte termijn het einde van de oorlog kunnen aankondigen zonder de steun van de Joodse bevolking voor de oorlog, de regering en de militaire aanpak te verliezen. De Israëlische dodentol (13) ligt momenteel nog veel lager dan de 164 doden bij de oorlog tegen Hezbollah in Libanon in 2006. Een einde van de oorlog met een verzwakking van Hamas zou de ministers van buitenlandse zaken en defensie, Livni en Barak, versterken in de aanloop naar de verkiezingen van 10 februari. Een dergelijk scenario is echter niet zeker. Een sterke toename van het aantal Israëlische doden, een opvallende toename van de raketaanvallen vanuit Gaza of het mislukken van een beëindigingsstrategie, zou kunnen leiden tot woede en oppositie. Dat zou politici die rechts van Livni en Barak staan versterken, figuren als Likoed-leider Netanyahu of Lieberman van de partij Yisrael Beitenu (Israël onze thuis).
Los van het resultaat van de verkiezingen in Israël, zal blijken dat deze oorlog het nationale conflict enkel heeft verergerd en de veiligheid van de Israëlische Joden niet heeft versterkt. Wie er ook aan de macht zal zijn in Gaza, er zullen Palestijnse milities actief blijven met aanvallen in Israël en tegen gelijk welke opgelegde autoriteit in Gaza. Er werden dit jaar al raketten op Israël afgevuurd door het Islamitische Jihad, Hamas en ook door militanten van de Al-aqsa brigades die aan Fatah verbonden zijn. Het aantal zelfmoordaanslagen zou eveneens opnieuw kunnen toenemen.
Belangen van de arbeiders
De krant The Independent stelde in haar editoriaal van 10 januari: “Er bestaat een algemeen akkoord tussen brede lagen van de Israëlische en Palestijnse samenleving over de parameters voor een blijvend vredesakkoord”. De brede lagen waarnaar wordt verwezen, bestaan vooral uit de arbeiders en de middenklasse langs beide kanten van de nationale verdeeldheid. Daar bestaat er veel steun voor het idee van een Palestijnse staat op het grondgebied dat voor de oorlog van 1967 Palestijns was.
Het feit dat er geen stappen in de richting van een Palestijnse staat worden gezet, komt niet zozeer door de verdeeldheid tussen Hamas en Fatah. De conflicten tussen die formaties helpen de Palestijnse zaak niet vooruit, maar in feite hebben noch Hamas noch Fatah een ernstige strategie om vooruit te komen. De grootste verantwoordelijkheid ligt intussen uiteraard bij de Israëlische heersende klasse die de Palestijnen op brutale wijze blijft onderdrukken en er alles aan doet om de ontwikkeling van een echte Palestijnse staat onmogelijk te maken.
Het kapitalistische systeem laat de honger naar winst en prestige onder de heersende klassen en elites boven alles gaan. Om het bloedbad te beëindigen, is het nodig om op te komen voor een ander systeem, een socialistisch systeem. Daartoe moet het kapitalistische winstsysteem in heel het Midden-Oosten verdwijnen en moet de levensstandaard van de arbeiders langs beide kanten van het Israëlische Palestijnse nationale conflict worden verbeterd. Dat kan de basis leggen voor het einde van dit conflict.
- Stop het bloedbad, stop de bezetting
- Versterk de protestbeweging en arbeidersacties
- Voor massa-actie van de Palestijnse en Egyptische arbeiders om de blokkade te stoppen
- Voor democratische comités van Palestijnen om hun gewapende zelfverdediging en de hulpverlening te organiseren. Geen raketaanvallen op Israëlische burgers
- Voor onafhankelijke en massale arbeidersorganisaties in Israël en Palestina
- Een socialistisch Palestina naast een socialistisch Israël als onderdeel van een vrijwillige socialistische federatie van het Midden-Oosten