Gouden parachutes zijn het gevolg van extreme toplonen

De laatste maanden is er naar aanleiding van een aantal riante ontslagvergoedingen van topmanagers een discussie losgebarsten over dit onderwerp. Fortis-topman Mittler ontving een ontslavergoeding van maar liefst 4 miljoen euro. Dat was gezien de huidige economische crisis een beetje teveel van het goede. Het VBO greep deze discussie aan om een tegenaanval te lanceren op de ontslagvergoeding van de bedienden.

Door Karel (Brugge)

Het gaat niet op om de lonen en ontslagvergoedingen van topmanagers te vergelijken met die van doorsnee bedienden. Het VBO vindt de aanval wellicht de beste vorm van verdediging is.

Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de ondernemers zichzelf regels zouden opleggen om de ontslagvergoedingen van topmanagers in te perken, maar de regering besliste uiteindelijk om de ontslagvergoeding van topmanagers wettelijk te beperken tot 12 maanden. De laatste versie van de Code Lippens die begin 2009 zou moeten verschijnen, voorzag nog een ontslagvergoeding van maximaal 18 maanden. Dat bleek gezien het ongenoegen in de maatschappij echter onvoldoende. Het vertrouwen in de capaciteiten van topmanagers om zichzelf te regulieren is ook sterk gedaald. Het is pijnlijk dat de Code waarin beschreven staat hoe topmanagers en bestuurders moeten handelen, genoemd is naar iemand die mede verantwoordelijk is voor het verdwijnen van de grootste private onderneming van het land.

De wettelijke beperkingen van de ontslagvergoedingen zijn op zich stappen in de goede richting, maar we mogen ons geen zand in de ogen laten strooien. Een ontslagvergoeding van één jaar voor iemand die jaarlijks één miljoen euro verdient is nog altijd een fenomenaal bedrag waar gewone werkenden enkel van kunnen dromen. De hoogte van de gouden parachutes wordt niet zozeer bepaald door de duur van de opzegvergoeding, maar wel door de berekeningsbasis.

De loonspanning (het verschil tussen de hoogste en de laagste lonen) is de afgelopen jaren sterk toegenomen. Na de aanvallen op de laagste lonen (met allerhande minijobs en andere extreme flexibiliteit) en de duizelingwekkende stijgingen voor de toplonen, is de eis voor een beperking van de loonspanning meer dan nodig.

Kritiek op de topinkomens en ontslagvergoedingen van een beperkt aantal mensen mag ons tenslotte ook niet afleiden van de discussie over de verbetering van de koopkracht van de miljoenen werkenden in ons land en de globale verdeling van onze welvaart.