VS. Superrijken blijven in het geld zwemmen… Enkel massastrijd kan echte verandering afdwingen

In een minder dan een jaar heeft de overheid van de VS meer dan één triljoen dollar aan de grote investeringsbanken en de verzekeringsmaatschappijen gegeven. Een triljoen dollar schrijf je met twaalf nullen: $1.000.000.000.000. Dat is een enorm bedrag.

Artikel door Bryan Koulouris. Vertaald door Etienne Heyndrickx

Met dat geld kon de overheid van de VS alle contante medische uitgaven voor iedereen in het land zeven jaar betaald hebben. Met dat geld kon de overheid New Orleans en de golfkust volledig herbouwd hebben (na de verwoestingen met de orkaan Katrina). De overheid kon elke werkende Amerikaan een contante geldbonus van 3500 dollar hebben gegeven.

De reddingsplannen (bailouts) kunnen de markten tijdelijk stabiliseren, maar dat zal niet blijven duren. Zo kreeg één van de grote banken (AIG) 143 miljard dollar, maar daar werd reeds 90 miljard dollar onmiddellijk van uitgegeven waarbij het management nog steeds belachelijk hoge sommen krijgt toegestopt. De speculanten op de huisvestingsmarkt waren mee verantwoordelijk voor deze crisis en worden nu beloond voor hun hebzucht. De reddingsplannen worden niet gekoppeld aan enige verantwoordingsplicht of democratische controle.

Na al het geld dat reeds is uitgegeven aan de financiële sector, zien we intussen dat de markten nog steeds problemen kennen en de crisis zich aan het verspreiden is over de hele economie en dat op wereldwijd niveau. Begin november bedroeg de index van de marktvolatiliteit 80%. Ieder niveau boven de 50% wordt beschouwd als “financieel gevaarlijk”. Het afgelopen jaar was er in de VS bovendien een stijging van het aantal werklozen met 2,8 miljoen mensen. Meer dan 1 miljoen mensen verloren reeds hun huis.

Recente cijfers tonen een daling van het BBP en ook van de particuliere consumptie. De huizenprijzen blijven intussen dalen. De arbeiders hebben niet genoeg inkomen om de economie verder vooruit te stuwen. We zitten in een recessie die mogelijk lang kan duren. Dit zal ertoe leiden dat de kapitalisten zullen proberen om verdere aanvallen in te zetten tegen de werkenden door te besparen op de lonen, arbeiders af te danken en de uitbuiting op te drijven door ons langer te laten werken.

Kapitalisme leidt tot crisis

Deze recessie is een gevolg van de werking van het kapitalistisch systeem. De grote bedrijven maken meer winst door de arbeiders minder te betalen. De afgelopen 20 jaar zijn tal van goedbetaalde jobs in de VS verdwenen en overgeplaatst naar lageloonlanden als Mexico of China.

Dit proces werd versterkt door maatregelen als de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (NAFTA) die werd gesloten onder Clinton in 1994. Deze overeenkomst moest de globale neerwaartse spiraal op het vlak van lonen en sociale verworvenheden verder versterken. Sindsdien gingen miljoenen jobs in de industrie verloren.

De jobs die er de afgelopen 20 jaar bijkwamen in de VS waren vooral laag betaalde jobs. De supermarktketen Wall-Mart is de grootste werkgever in de VS geworden. Dit bedrijf staat bekend voor haar anti-vakbondsbeleid en de lage lonen met enorme flexibiliteit. Er worden geen degelijke jobs met degelijke lonen gecreëerd en dan zijn de kapitalisten verwonderd dat hun systeem in de problemen komt. Nu willen de superrijken ons ook nog eens laten betalen voor dat falen van hun systeem.

In de verschillende staten en steden zal er bespaard worden op de begroting. Zo wordt in Massachusetts gepland om zwaar te besparen op de ziekenhuizen en de sociale diensten voor blinden. In het onderwijs zal er worden bespaard waardoor er grotere klassen zullen zijn met minder personeel. De bibliotheken, bejaardenzorg, gemeenschapscentra en andere openbare diensten zullen steeds meer en erg snel onder vuur liggen.

Wie moet voor deze crisis betalen en hoe?

De financiële steun voor de grote banken en bedrijven leidt niet tot de creatie van jobs of voordelen voor de werkende mensen. We hebben dringend nood aan een vorm van economische groei die ook wordt gevoeld door de meerderheid van de bevolking. Bij de groei van de afgelopen jaren was er echter voor de meeste arbeiders een daling van de levensstandaard.

Er is nood aan een economie waar niet de inhaligheid van de grote bedrijven centraal staat, maar wel de behoeften van de meerderheid van de bevolking. Er is nood aan een massaal programma van openbare werken om de scholen, de gezondheidszorg en het transport te verbeteren. Er is nood aan massale investeringen om alternatieve energie te ontwikkelen en onze infrastructuur opnieuw op te bouwen en uit te breiden. Er is nood aan kwaliteitsvolle openbare kinderzorg en betaalbare huisvesting. Vandaag zien we echter dat de financiële hulp enkel naar de rijksten gaat.

Wij denken dat de middelen moeten worden gebruikt om jobs en openbare diensten te betalen. Dat kan door de financiële instellingen en de superrijken zwaar te belasten en de oorlogen in Irak en Afghanistan te stoppen. De sleutelsectoren van de economie moeten in gemeenschapsbezit worden genomen onder democratische controle van de arbeiders. Dat zou miljarden en mogelijk zelfs triljoenen dollars vrij maken om de behoeften van de gewone mensen centraal te stellen.

Om onze jobs en koopkracht te verdedigen, zullen we moeten strijden. In de jaren 1930 organiseerde de arbeidersbeweging massale acties, zitstakingen, steunbijeenkomsten, protestbetogingen,… van de werklozen. Dit soort acties leidde tot toegevingen waardoor er betere jobs kwamen en degelijke diensten. Alle verworvenheden van de arbeidersbeweging zijn door strijd afgedwongen.

Het is noodzakelijk om de arbeiders te organiseren tegen de komende aanvallen. De vakbonden en arbeidersorganisaties hebben de potentiële middelen om echte bewegingen op te bouwen die in staat zijn om een einde te maken aan de inhaligheid van de grote bedrijven en de kleine groepen van grote aandeelhouders die het vandaag voor het zeggen hebben.

Het zijn de arbeiders die de samenleving laten functioneren door goederen te produceren, de distributie ervan te doen en diensten te verlenen. Het zijn niet de topmanagers die met de bussen, treinen of vrachtwagens door het land rijden. Het zijn niet de politici die onze kinderen les geven, de vloeren schoonmaken of de zieken verzorgen. Wij hebben de potentiële macht om dingen te veranderen. De patroons en politici hebben er nu enkel voor gezorgd dat het slechter werd.

We kunnen vechten voor een beter leven in de plaats van een sombere toekomst zoals deze vandaag wordt aangeboden door het kapitalisme. We zullen ons moeten organiseren aan de basis met organisaties die bereid zijn om strijd te leveren voor onze behoeften. Als dit systeem, het kapitalisme, niet in staat is om ons jobs, verwarming en huizen aan te bieden, dan zijn wij niet in staat om dit systeem te steunen.