Iran. De moeilijke strijd om een vakbond op te zetten onder de arbeiders in het suikerriet

In Iran worden pogingen ondernomen om arbeiders te organiseren in het verzet tegen het reactionaire regime dat er aan de macht is. We publiceren hierbij een interview met een arbeider die het voortouw nam bij het opzetten van een vakbond bij arbeiders in de sector van het suikerriet. Reza Farnoud sprak met één van de oprichters.

Reza Farnoud

Haft Tappeh is het grootste suikerbedrijf van het Midden-Oosten. Het bedrijf controleert 20.000 hectare landbouwgrond en heeft een uitgebreide werking met 10 onderdelen: het suikerbedrijf, landbouw, ingenieursdienst, handelsafdeling, financiële dienst, onderzoek, personeelsdienst, transport, dierenvoedsel en kantoorzaken. Haft Tappeh betekent letterlijk “zeven heuvels”.

Zowat twee jaar geleden begon het Iraanse regime met de import van suiker op vraag van de Wereldbank en het IMF. Dat leidde tot jobverlies in de eigen suikersector en een grotere afhankelijkheid van het wereldkapitalisme. Na anderhalf jaar van strijd met stakingen en betogingen en acties in het stadje Shoush, zitstakingen voor de zetel van de gouverneur en het ministerie van arbeid, worden de arbeiders steeds meer geconfronteerd met problemen van inflatie. De autoriteiten hebben een repressief antwoord op de acties met arrestaties en geweld tegen de arbeiders, maar ook hun vrouwen en kinderen. Nu wordt een onafhankelijke vakbond opgezet bij de arbeiders, kun je daar iets meer over zeggen?

“Twee weken geleden hebben de arbeiders een discussie gehad op een algemene personeelsvergadering. Daarbij werden hun kandidaten verkozen om in een raad te zetelen waarbij met de directie zou worden onderhandeld. Die raad komt in de plaats van de vroegere “Raad van het islamitisch werk”, dat in alle bedrijven bestaat. Wij denken dat de arbeiders zelf hun vertegenwoordigers moeten verkiezen en voor hun eigen rechten opkomen. Nu vormen de arbeiders de zwakste klasse omdat ze niet georganiseerd zijn, als we ons organiseren zullen we sterker staan. Na meer dan 25 jaar van islamitische raden die ons zogezegd zouden moeten vertegenwoordigen, hebben we geen stap vooruit gezet. De staat controleert de productie en wil haar macht niet verliezen, zij verschillen in hun optreden niet van de private sector.

“We proberen al twee jaar om een onafhankelijke vakbond op te zetten en hebben daartoe de gouverneur, het parlement en andere diensten gecontacteerd. Maar die waren altijd tegen en stelden dat we met de Islamitische Raad moesten werken, ook al kunnen wij daarvoor geen kandidaat zijn. We beslisten dat de arbeiders hun eigen vertegenwoordiging moesten verkiezen om in te gaan tegen de ondermijning van de arbeids- en loonsvoorwaarden op het werk.”

Hoe hebben jullie dat gedaan?

“We organiseerden onafhankelijke verkiezingen met twee duidelijke punten: een eigen organisatie en een vakbond. 90% van de arbeiders waren voorstander van een onafhankelijke vakbond die ingaat tegen de autoriteiten en opkomt voor onze basisbehoeften. Deze vakbond staat open voor iedereen met enige ervaring op syndicaal vlak. Er zijn arbeiders van verschillende onderdelen van Haft Tappeh betrokken bij dit initiatief en we roepen anderen op om ook lid te worden.”

Wat is jullie programma?

“We komen specifiek op voor de arbeids- en levensvoorwaarden van de arbeiders. We maken een klassenanalyse van de samenleving en stellen op die basis een aantal eisen rond de lonen, huisvestingsproblemen,… We kunnen enkel rekenen op de arbeiders om zaken af te dwingen, we kunnen niet rekenen op de islamitische raad, de ministeries of andere diensten die zich niet toevallig verzetten tegen onafhankelijke vakbonden.”

Krijgen jullie enkel steun onder de arbeiders?

“Er komt ook steun van de actieve studenten die onder meer een lied hebben gemaakt in de drie verschillende talen van het gebied (er zijn drie grote nationaliteiten: Arabieren, Fars en Lor). Dat is zeer belangrijk aangezien het ook een antwoord biedt op de nationale kwestie en de noodzaak van solidariteit voorop stelt. De afgelopen jaren waren de studenten meermaals actief aanwezig met pamfletten en tijdschriften en werd ook bericht over onze strijd.”

Blijft dit initiatief beperkt tot Haft Tappeh?

“We willen hier beginnen omdat we de arbeiders hier kennen en we willen hier het klassenbewustzijn versterken onder de arbeiders. Het is belangrijk om een krachtsverhouding uit te bouwen en ook onze banden met de ondergrondse activisten te versterken. We moeten daar heel voorzichtig bij zijn en dat maakt het moeilijker om meteen al een open oproep te lanceren die verder gaat dan de arbeiders die we zelf kennen.

“Tenslotte wil ik alle vrouwen en kinderen van de arbeiders bij Haft Tappeh bedanken voor hun steun in de acties die we ondernemen. Bij alle stakingen en acties waren de vrouwen actief aanwezig, voor sommige acties kwamen zij met specifieke slogans. Dat was de beste steun die we ons konden inbeelden, het maakte duidelijk dat er in de arbeidersstrijd geen onderscheid mag worden gemaakt tussen mannen en vrouwen.”