Your cart is currently empty!
Personeel in de solden, stakingsrecht in de uitverkoop
De afgelopen weken werd het aantal agressieve aanvallen op het stakingsrecht opgedreven. Deurwaarders kwamen met dwangsommen of zelfs gewoon om iedereen op het piket op te pakken, zoals het geval was bij Carrefour in Ninove. Terwijl het verhaal van Daens met een musical wordt gebracht, is het voor werknemers een realiteit aan het worden. Ons wordt immers gevraagd om voor minder loon meer te werken, wie daartegen protesteert krijgt slaag.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Prioriteiten van de rechters…
Ook rechters hebben blijkbaar hun prioriteiten. Het gerechtelijk onderzoek naar de megafraude van textielgigant Roger ‘boer’ De Clerck (Beaulieu) sleept al meer dan 18 jaar aan en het ziet er niet naar uit dat het ooit tot een veroordeling zal komen omdat de “redelijke termijn” werd overschreden. Toen eerder deze week bij een Beaulieu-vestiging in Wielsbeke werd gestaakt, kon het echter niet snel genoeg gaan. In geen tijd werden deurwaarders ingeschakeld om de staking te breken. Ook in Oostakker stond deze ochtend omstreeks 8u30 al een deurwaarder aan de vestiging van Carrefour om de stakende arbeiders te wijzen op het ‘recht op arbeid’. Opvallend toch hoe snel en efficiënt de Belgische justitie kan werken als er stakingen moeten gebroken worden.
Vroeger werden de piketten nog uiteengeklopt door de rijkswacht. Blijkbaar doet dat niet genoeg pijn en daarom worden nu astronomische dwangsommen opgelegd aan stakende arbeiders. Dat de patroons hiermee flagrant eerdere afspraken met de voeten treden zal hen een zorg wezen. In 2002 werd het zogenaamde ‘herenakkoord’ afgesloten waarin de werkgevers beloofden geen eenzijdige verzoekschriften meer te gebruiken tegen stakers. Dat de patroons alles behalve ‘heren’ zijn is de voorbije weken jammer genoeg talloze keren gebleken.
Bij Eandis in Erembodegem werd een stakingspiket op bevel van een gerechtsdeurwaarder wandelen gestuurd. Bij Carrefour in Ninove werd een dertigtal vakbondsmensen hardhandig administratief aangehouden omdat ze zich weigerden te identificeren voor de gerechtsdeurwaarder. Als kers op de taart vaardigde de rechter nog een verbod af om gedurende 1 maand actie te voeren in de vestiging in Ninove. Nochtans, volgens onze aardrijkskundige kennis ligt Ninove nog altijd niet in Latijns-Amerika…
Professor Blanpain komt ons zeggen dat vakbondsacties waarbij militanten de toegang tot een onderneming beletten of bemoeilijken, “onwettelijk” zouden zijn “omdat de vrijheid van arbeid en ondernemen in het gedrang brengen.” Dat vakbondsmilitanten een verbod krijgen om een maand lang actie te voeren, is de professor compleet ontgaan toen hij op zoek ging naar “onwettelijke” toestanden. Het recht om actie te voeren, wordt wel degelijk gegarandeerd door zowel internationale verdragen als nationale wetgeving. Blanpain moet blijkbaar dringend wat nieuw studiewerk verrichten.
Het rijtje van stakingspiketten die de laatste weken opgeheven werden door een gerechtsdeurwaarder blijft aangroeien: diverse vestigingen bij Beaulieu, Eandis, Carrefour… Wie volgt?
Het is niet toevallig dat in het perspectief van een zware economische crisis er een aanval op het stakingsrecht gelanceerd wordt. Patronaat en regering zullen de crisis willen doen betalen door de werknemers en hun gezinnen met een verhevigde aanval op onze lonen, arbeidsomstandigheden, afbouw van openbare diensten… met een algemene verpaupering van de bevolking (en niet alleen van de armsten) tot gevolg. Men wil het krachtigste wapen van de enigen die nog de belangen van de werkenden verdedigen, de vakbonden, neutraliseren en daarmee neutraliseert men ook grotendeels de slagkracht van de arbeidersbeweging.
Na het inzetten van gerechtsdeurwaarders lijkt een heksenjacht op strijdbare militanten op de werkvloer logischerwijze een volgende stap. Betreffende ontslag van delegees is er de laatste jaren veel gepalaverd en inkt gevloeid. Echter buiten een occasionele fakkeltocht bleef het hierbij…
Het wordt hoog tijd dat de nationale vakbondsinstanties reageren met concrete stappen én acties waaronder het enige wapen dat ons nog rest tegen het juridisch en politiek apparaat dat enkel de belangen van de werkgevers verdedigt: (een reeks van) massamobilisatie(s). Ondertussen worden syndicalisten en vakbondssecretarissen gemolesteerd door de politie op bevel van de deurwaarder, een escalatie waarvan we niet weten waar het gaat eindigen. Er heerst heel wat verontwaardiging onder vakbondsmilitanten over de huidige ontwikkelingen: het komt er op neer dit op een constructieve manier te kanaliseren in georganiseerde massa-acties alvorens het in woede omslaat in geïsoleerde vechtpartijen aan piketten. De nationale vakbondsleidingen dragen hier een zware verantwoordelijkheid.
Het is niet de taak van de nationale vakbondsleiding om voor ‘rust’ te zorgen in het door politieke en ondertussen ook economische crisis geplaagde België. De feiten van de afgelopen weken zijn niet zomaar een ‘fait divers’, een ‘toevallige’ provocatie om af te tasten wat mogelijk is, maar zijn vrij fundamenteel. Ook de werkgevers en achter hun de grote aandeelhouders staan met hun rug tegen de muur. De enige manier om de winsten op peil te houden (nu de ‘virtuele economie’ op zijn gat ligt) , is een nooit geziene aanval op de arbeidsvoorwaarden van de werknemers, een verdere afbraak van de openbare diensten…
De manier bij uitstek om dit te doen is door de ruggengraat van de vakbonden te breken. In het Verenigd Koninkrijk kan men er van mee spreken: de ‘iron lady’ verbrijzelde daar in de jaren ’80 de meest militante kern van de vakbonden: de mijnwerkers. De manier waarop kan gerust vergeleken worden met een semi-burgeroorlog. Er gingen dan ook enkele jaren van voorbereiding aan vooraf. De Britse mijnen waren tot dan winstgevend. Er was geen enkele ‘economisch argument’ om de mijnwerkers te provoceren, de politieke motieven waren dan ook overduidelijk. Tot op de dag van vandaag (2008) zijn de Britse vakbonden deze nederlaag nog niet te boven gekomen. Volgens officiële cijfers leven 30% van de Britten onder de armoedegrens: dat zegt genoeg!
Als we een soortgelijk scenario willen voorkomen in België, wordt het hoog tijd om in actie te schieten. Eén van de voorwaarden hiervoor is het herstellen van de eenheid in het ABVV en logischerwijze het verstevigen van de interprofessionele werking. Het probleem van het stakingsrecht overschrijdt de centrales en de sectoren zoals in de laatste weken gebleken is: Eandis (ACOD), Carrefour (BBTK), Beaulieu (ABVV TKD)…
Ondertussen beschikt de vakbond niet langer over een politieke stem: de SP.a hangt nog steeds in de koorden en lijkt enkel nog verder te zinken, wat ook vrij logisch is… De SP.a heeft 20 jaar lang mee gestalte gegeven aan de neoliberale politiek. Na de inhoudsloze ‘JA!’ verkiezingscampagne kwam men tijdens het recente SP.a-congres aandraven met hét alternatief: "de eerlijke maatschappij". Men zou voor minder als ABVV’er zijn broek laten zakken… Kennelijk zijn de nakomelingen van de Teletubbies de enigen op deze aardbol die nog geloven in een ‘maakbare’ eerlijke vrije markteconomie.
In onze buurlanden zijn er links van de sociaal-democratie en de groenen nieuwe breed-linkse partijen opgestaan die tot op zekere hoogte de verzuchtingen van syndicalisten verwoorden. Er is het voorbeeld van de Nederlandse SP, ‘Die Linke’ in Duitsland… Vooral in West-Duitsland speelden figuren uit de vakbond een belangrijke rol in het tot stand komen van de ‘WASG’ die op zijn beurt na de fusie met de PDS-Linkspartei tot ‘Die Linke’ leidde.
Het CAP-experiment in België was een eerste voorzichtige poging, een eerste ministapje in de tocht naar een nieuwe breed-linkse (arbeiders)partij in ons land. De twee grootste radicaal-linkse formaties (PVDA en LSP) kunnen het politiek vacuüm links van de SP.a met alle goede wil van de wereld niet invullen maar zij kunnen wel de ontwikkeling van een nieuwe partij versnellen of vertragen… De opbouw van een krachtige syndicale linkerzijde lijkt ons één van de basisvoorwaarden om tot een nieuwe breed-linkse partij te komen.
Oproepen en verwijzingen
- Speciale website over het thema door ABVV Total Raffinaderij Antwerpen: blog syndicale vrijheden
- Oproep syndicale delegaties ABVV Agfa Gevaert en ABVV Total Raffinaderij Antwerpen
- Artikel op website voor syndicalisten ter ondersteuning van de oproep
- Ons archief over syndicale vrijheden
Oproep: SOS Syndicale Vrijheden
Al jaren kennen we deze problematiek.
En telkens worden er solidariteitsacties in elkaar gestoken.
En telkens worden er oproepen verspreid om de getroffen kameraden te steunen.
Ook de afgelopen week was dit thema weer brandend actueel.
We hebben allemaal gehoord van Beaulieu, Carrefour, de rechtszaak van de kameraden van het Rode Kruis om er maar enkele op te noemen.
De ondertekende delegaties eisen dan ook dat er dringend werk wordt gemaakt van deze problematiek over de grenzen van de centrales heen.
Vandaag zijn zij het en morgen wij.
Het hart van de vakbond zijn de militanten die zich dag in dag uit inzetten voor andere. Laat hen dan ook niet in de kou staan wanneer zij problemen hebben en zorg ervoor dat ze hun kameraden kunnen blijven verdedigen.