Groene discussie nu de kiesdrempel terug in zicht komt

In Groen is opnieuw wat discussie losgebarsten na de meest recente peiling die er niet bepaald goed uitzag. Met 5,4% komt de kiesdrempel terug in zicht met de mogelijkheid om in een aantal provincies opnieuw buiten de prijzen te vallen. In Limburg kwam die boodschap niet zo goed aan. Groen lijkt met zichzelf te worstelen en heeft haar verleden nog niet van haar afgeworpen.

De pogingen om een sterkere oppositierol te spelen, worden steevast doorkruist door het verleden van de Groene partij. Zelfs in de discussie over de Oosterweelverbinding en het brede verzet tegen dit Antwerpse prestigeproject dat niet alleen veel zou kosten, maar ook nog een gevaar voor de gezondheid inhoudt, worden de Groenen geconfronteerd met de rol van partijvoorzitster Vogels die destijds uitriep “Wat een mooie brug” en prompt toelating gaf voor dit project. Dat ondermijnt uiteraard de geloofwaardigheid van het Groene verzet tegen het prestigeproject.

Groen is de afgelopen maanden niet aanwezig geweest in belangrijke acties van de vakbonden, onder meer rond koopkracht. Terwijl de wetstraat over het communautaire bezig was, gingen de bekommernissen in de dorpsstraat (en ook de stadslaan) uit naar de dalende koopkracht. Dit leidde reeds tot massale betogingen, maar van de Groenen was hier amper een spoor te vinden. Integendeel, langs Franstalige kant kwam de Naamse OCMW-voorzitter en het Ecolo-kopstuk Defeyt zelfs naar buiten met een studie die moest aantonen dat de koopkracht niet zou zijn gedaald. Het idee dat een dalende koopkracht leidt tot “consuminderen”, blijkt nog aanwezig te zijn onder een aantal Groenen.

Daarnaast moet Groen blijvend afrekenen met de fouten uit haar regeringsdeelname of lokale deelname aan coalities. Ook in Antwerpen is het niet evident om zich te distantiëren van een stadsbeleid dat verder bouwt op het beleid dat door de vorige coalitie met de Groenen erbij werd opgezet. Dit wordt nog moeilijker als symbolen van de regeringsdeelname, zoals Mieke Vogels, opnieuw het uithangbord van de partij worden.

De slechte peiling zorgde meteen voor onrust in Limburg. Als Groen effectief maar 5,4% zou halen, is de kans groot dat de kiesdrempel in Limburg niet wordt gehaald waardoor deze afdeling zonder parlementsleden blijft zitten. Flor Orij, een voormalig Vlaams parlementslid, had wellicht al gehoopt om na 2009 opnieuw zijn vroegere post te kunnen innemen. Dat is nu helemaal niet meer zeker. Resultaat: interne discussie en opnieuw een discussie over samenwerking met anderen. Orij verwijt Vogels bovendien te “polariserend” te zijn en de Groen-leiding is voor hem te Antwerps waardoor het teveel een stadspartij wordt. Niet dat Groen zo sterk scoort in Antwerpen, met 8,7% in 2007 bleef de partij er nog ver onder de 14% van 2003. Met twee gemeenteraadsleden in Antwerpen kan Groen evenmin hoog van de toren blazen.

Het probleem van Groen is volgens ons geen kwestie van personen of regionale gevoeligheden. De partij heeft nog niet afgerekend met haar verleden. Bij de vorige verkiezingen hoopte de partij al meteen voldoende groot te worden om terug in een regering te kunnen stappen met een klimaatminister. Er is nooit nagegaan wat er fout is gelopen met de vorige regeringsdeelname en waarom geen antwoord werd geboden op het rechtse beleid waar de partij mee voor verantwoordelijk werd. Als Groen echt een consequente linkse oppositiepartij wil worden, dan moet de partij zich uitbouwen op straat. Een actieve partij die deelneemt aan acties en deze mee organiseert, gekoppeld aan een consequent anti-neoliberaal programma waarmee meteen wordt duidelijk gemaakt dat een coalitie met neoliberalen wordt uitgesloten, zou een stap vooruit betekenen. We vrezen echter dat dit niet bepaald de richting is waarin Vogels en co willen gaan.