Alle media moeten telkens weer toegeven: er is een probleem met de koopkracht. De traditionele politici houden zich intussen enkel bezig met de thema’s die zij zelf belangrijk vinden en hebben moeite om te begrijpen wat er leeft onder arbeiders die moeilijk rondkomen, laat staan wat de leefsituatie is van mensen met een uitkering. Hoe zouden ze dat kunnen begrijpen, hun wereld is zeker niet de onze.
De wereld van de traditionele politici gaat niet veel verder dan die van de patroons en grote aandeelhouders die recordwinsten binnen rijven terwijl de arbeiders en hun gezinnen in moeilijkheden komen.
Didier Bellens, topman van Belgacom, kreeg in 2007 bijna 1 miljoen euro meer dan in 2006. Met een jaarloon van 3,57 miljoen euro komt hij bijna aan 10.000 euro per dag! Dan steekt het niet op een halve euro meer voor een brood. Wellicht vindt Bellens het spijtig dat hij minder verdient dan topmanager Carlos Brito van Inbev, die was goed voor 4,25 miljoen.
Terwijl de voedselprijzen toenemen, herziet Colruyt haar winstverwachtingen naar boven met 2%. Een pintje wordt duurder, maar Inbev haalde in 2007 wel 48% meer winst! De dure olieprijzen leiden tot recordwinsten voor de grote oliemultinationals, Exxon Mobil boekte vorig jaar de grootste bedrijfswinst ooit in de VS: 40,6 miljard dollar. Zelfs de financiële crisis zou de winsten van de grote banken niet fundamenteel te raken.
Behalve prijsstijgingen, wordt de kas van de patroons en grote aandeelhouders ook gunstig gevoed door het fiscaal regime in ons land. België wordt stilaan een nieuw belastingparadijs voor de grote bedrijven. De Bel-20 bedrijven maakten vorig jaar 21 miljard euro winst na belastingen. Ze betaalden 3,4 miljard euro belastingen of één derde minder dan het jaar voordien! Hun gemiddeld belastingtarief bedroeg nog maar 14% (bij Fortis was er zelfs een negatief tarief: het bedrijf kreeg 235 miljoen euro terug van de belastingen!). Met dat soort cijfers kan het niet anders dan dat er geen middelen zijn om iets aan onze koopkracht te doen! Alle traditionele politici stappen in deze logica mee.
Volgens de politici, maar ook vertegenwoordigers van bijvoorbeeld de Nationale Bank, zullen we de broeksriem moeten aansnoeren. Guy Quaden van de Nationale Bank verklaarde dat loonsverhogingen een bijzonder negatief effect zouden hebben. Zelf is hij goed voor een jaarloon van 474.000 euro. Dat is zowat 1.300 euro per dag, voor steeds meer werkenden is dat een maandloon.
Ook de politici kunnen niet klagen over hun inkomsten. Een minister is goed voor 202.340 euro bruto per jaar, een parlementslid voor 95.927 euro. Daarnaast zijn politici vaak nog actief in de raad van bestuur van grote bedrijven. Zo kreeg Dehaene in 2006 33.000 euro van Umicore, bij Inbev kreeg hij 67.000 euro en een variabele vergoeding van ongeveer 12.000 euro (en dat allemaal na het bijwonen van 13 vergaderingen!).
Dat soort cijfers geeft aan waarom een traditionele politicus weinig belang heeft bij het verdedigen van onze koopkracht. Enerzijds staan ze ver verwijderd van onze leefwereld, maar anderzijds worden ze zelf mee betaald door de grote bedrijven. De politici hebben er persoonlijk belang bij dat de winsten recordniveaus blijven halen, ook al gebeurt dat op de kap van de gemeenschap.
Als we iets willen doen voor onze koopkracht, zullen we het zelf moeten doen. De afgelopen maanden waren er verschillende acties bij onder meer Ford Genk, Duracell, Crown, Bekaert,… Daar werden toegevingen afgedwongen. Ook de Vlaamse ambtenaren gaan in actie. Dat is slechts een eerste stap. Er zal nood zijn aan eengemaakt syndicaal verzet, maar ook de discussie over een politiek verlengstuk zal zich snel stellen. We kunnen immers niet vertrouwen op de professionals uit de wereld van politici en zakenlui.