Willockx (SP.a): “Ik ben fier op het Globaal Plan”. Waarom de SP.a niets aan de koopkracht zal doen…

De centrale discussie onder veel werkenden vandaag is deze van de koopkracht. De prijzen stijgen veel sneller dan onze lonen en dit leidt tot een ernstige ondermijning van onze koopkracht. Het patronaat heeft er moeite mee om dit te erkennen, maar probeert ons intussen wel te stimuleren om verschillende jobs aan te nemen. Wie hoopt dat de SP.a vanuit de oppositie op federaal vlak het voor onze koopkracht zal opnemen, komt bedrogen uit.

Eén van de redenen waarom de koopkracht van de werkenden onder vuur ligt, is de invoering van de gezondheidsindex met het Globaal Plan in 1993. Dat plan werd doorgevoerd onder de regering-Dehaene waarin ook de sociaal-democraten zaten. Het leidde tot protest en betogingen, de algemene staking van november 1993 was toen de numeriek grootste algemene staking sinds de Tweede Wereldoorlog. Dat het protest terecht was, merken we vandaag met de ondermijning van onze koopkracht. Op basis van het argument dat de index geen ongezonde producten als tabak mocht omvatten en geen milieu-onvriendelijke producten als brandstof, werd de korf van producten die de index bepaalt aangepast. De indexering is een automatische aanpassing (met de nodige vertraging) van onze lonen aan de stijgende prijzen. Om die stijgende prijzen te meten, is er een korf van producten waarvan de prijs regelmatig wordt nagegaan.

Eén van de eisen vandaag is het herstel van een volledige index. Dat zou betekenen dat de maatregel van het Globaal Plan terug wordt ingetrokken. Voor die eis kunnen we alvast niet rekenen op de SP.a, ook al zit die partij nu in de oppositie. Afgelopen weekend nog verscheen in De Morgen een interview met de Sint-Niklase burgemeester Freddy Willockx. Hij verklaarde: “Ik ben fier op mijn samenwerking met Jean-Luc Dehaene en Philippe Maystadt aan het Globaal Plan. Ik heb een belangrijke rol gespeeld om dat verkocht te krijgen aan de socialistische beweging, zonder de banden met de vakbond door te knippen. Een belangrijk verschil met het Generatiepact.” Willockx ziet het als zijn verdienste dat hij het verzet tegen een asociale maatregel de kop heeft kunnen indrukken. Hoe kunnen we dan op hem en zijn partij rekenen om vandaag in verzet te gaan tegen de stijgende levensduurte?

Willockx haalt ook uit naar de vakbondsleiding die bereid was om in actie te gaan tegen het Generatiepact. Het feit dat die actie er pas kwam nadat de basis dit had geëist, doet er natuurlijk niet toe. Willockx: “Mensen als Mia De Vits, wijlen François Janssens en Michel Nollet wisten in mijn tijd dat de overheidsfinanciën gesaneerd moesten worden en beseften dat daarvoor onpopulaire maatregelen nodig waren. Bij het Generatiepact was dat anders. Ik heb enorm veel respect voor de technicus Xavier Verboven, maar hij was een zwakke politieke figuur. Hij had niet de autoriteit om ook maar iets te verdedigen bij de achterban.” Willockx neemt het Verboven dus kwalijk dat hij er niet in geslaagd is om het asociale Generatiepact aan de basis verkocht te krijgen. Zou het Willockx dan ontgaan zijn dat de basis niet te spreken was over de poging om het brugpensioen af te schaffen? Ook in het ACV is de leiding er niet in geslaagd om het verzet tegen het Generatiepact te stoppen, ondanks de (publieke) pogingen van een deel van de ACV-leiding daartoe.

Het standpunt van Willockx maakt duidelijk dat we niet op zijn partij moeten rekenen voor een verzet tegen een beleid dat in de lijn ligt van wat zijn partij jarenlang mee heeft uitgevoerd en nog steeds blijft verdedigen. Hetzelfde geldt voor de PS. ABVV-topman Jean-Claude Vandermeeren stelde in La Libre dat de PS “tegenwoordig het patronaat lijkt te verkiezen boven de vakbonden.” Hij voegde er aan toe: “In Wallonië engageert de partij zich niet meer genoeg voor de arbeiders en dat is een belangrijk politiek probleem.” Echt nieuw is dat probleem niet, maar het is positief dat ook een deel van de vakbondsleiding dit probleem lijkt te erkennen.

Vandermeeren heeft gelijk als hij het volgende stelt: “Het is een probleem van links in heel Europa dat ze de logica van het kapitalistische systeem niet meer in vraag durft te stellen.” Willockx verwijt de vakbondsleiding dat ze onvoldoende de logica van het kapitalisme heeft verdedigd bij de basis. De vaststelling van Vandermeeren klopt: de officiële linkerzijde heeft het neoliberalisme vervoegd. De vakbonden hebben er geen belang bij om de banden te behouden met de verdedigers van een neoliberale politiek. Het ABVV moet breken met SP.a en PS en stappen ondersteunen in de richting van een nieuwe arbeiderspartij.