Iran: verkiezingen zullen niet leiden tot verandering

De achtste parlementsverkiezingen in Iran liggen achter de rug. De fundamentalisten hebben zoals verwacht gewonnen. Naast hen zitten ook de hervormers in het parlement (de Majles shora e Islami, of “het parlement van islamitische raden”). Deze verkiezingen vonden plaats tegen de achtergrond van de slechtste economische situatie voor het Iraanse regime en een grotere repressieve onderdrukking van politieke activisten en gewone mensen. Tegelijk blijft ook de discussie over de mogelijke productie van kernwapens sluimeren.

Door Reza Farnoud

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Socialisme 2008

5 en 6 april

Zaterdag 5 april 15u30-18: In het Midden-Oosten leidt de politiek van het Westen tot een gevaarlijke onstabiele situatie.

Vele van de zogenaamd terroristische groepen die de VS vandaag bestrijdt, werden opgericht, opgeleid en/of gefinancierd door de VS. Nationalisme en religieus fanatisme werd gecreëerd en gebruikt tegen de bevolking. Door het ontbreken van een geloofwaardig socialistisch alternatief zoekt men in wanhoop naar antwoorden, ook in de religie. Welke houding nemen socialisten in zo’n situatie aan? Benjamin V was recent op bezoek bij onze zusterorganisatie in Israël en getuigt over onze werking en onze politiek. Reza is een Iraans vluchteling en zal spreken over de situatie in Iran en de nood aan een correct programma voor de linkerzijde. Jean Peltier zal ingaan op de algemene politieke situatie in het Midden-Oosten.

Zondag 6 april 14u30-16u30: Religie en aan religie gelieerde materies vormen regelmatig het middelpunt van discussie en propaganda. Denk maar aan de zogenaamde oorlog tegen terrorisme en politieke islam, het hoofddoekenverbod, …. Welke houding nemen marxisten aan in deze discussie?

• Azar Behrouz is een Iraanse politieke vluchteling en getuigt over de rol van religie in het Midden-Oosten en welke houding daartegenover aan te nemen.
• Tanja Niemeier bekijkt de rol van religie in de klassenmaatschappij.

Meer info vind je op de volgende pagina: > Socialisme 2008
[/box]

Khamenei, de aanvoerder van het regime, stelt zich rustiger op en probeert naar buiten uit te tonen dat zijn regime het beste in staat is om de belangen van het imperialisme te dienen door alle oppositie onder de knoet te houden.

Twee weken voor de verkiezingen stelden de kranten en de regime – media dat 70 tot 80% van de bevolking zou deelnemen aan de verkiezingen. In Europa en de VS koos de media uitdrukkelijk de kant van de hervormers. Ook Bush koos kant in de verkiezingen. Het regime in Iran maakte daar handig van gebruik om de verkiezingen voor te stellen als een democratisch proces.

In de weken voor de verkiezingen werden alle kandidaten gecontroleerd door het regime. Meer dan 80% van de kandidaten van de hervormers werden afgewezen. Ze doorstonden de religieuze filter van de controle niet. Bovendien blijft er een grote repressie bestaan. Als een krant iets schrijft dat ingaat tegen het regime, is er steeds de mogelijkheid om de journalisten te vervolgen omdat wordt ingegaan tegen de fundamenten van het islamitisch regime en tegen de staat. Dat kan worden bestraft met een levenslange opsluiting of zelfs met de doodstraf.

De hervormers maakten snel duidelijk dat zij zich inschakelen binnen het kader van de grondwet en het karakter van het huidig islamitisch regime. Zij willen het regime versterken en betuigen hun trouw aan Khamenei. Dat publieke standpunt zorgde ervoor dat uiteindelijk een groter aantal hervormers aan de verkiezingen kon deelnemen, zo’n 40 tot 50% van de kandidaten kon dan toch deelnemen.

Met deze tactiek hoopten de hervormers meer zetels te kunnen behalen in het parlement. Daarnaast was het voor het regime nuttig om deze verkiezingen te kunnen voorstellen als democratische verkiezingen. Dat moet het beeld van de onderdrukking van de afgelopen jaren wat verzachten. De liberalen, die altijd goede contacten hadden met de VS en Europese landen, hebben daar handig gebruik van gemaakt. De liberale krachten hebben sinds 1979 meermaals met het regime samengewerkt, net zoals er met monarchisten, buitenlandse militairen of oliemultinationals kan worden samengewerkt. Linkse groepen als Todeh en de Fedaii (meerderheid) waren destijds mee verantwoordelijk voor het regime met hun idee van een democratisch front met nationaal-religieuzen (die ervoor zijn om de politiek van de VS naar Iran te brengen). Deze groepen lijken amper te hebben geleerd uit hun fouten.

Op straat is er in Iran veel wantrouwen. De door het regime gecontroleerde media moest toegeven dat minder dan 60% van de kiesgerechtigden kwamen opdagen. Andere media (BBC, CNN en andere imperialistische media) had het over minder dan 40%. Linkse oppositiegroepen hebben het in Iran over een nog lagere opkomst. Er is een grote afkeer tegen het geweld en de brutaliteit van het regime tegenover arbeiders, vrouwen en studenten. Een steeds bredere laag is de onderdrukking beu en ziet het nut niet in om te gaan stemmen.

Het is opvallend dat er gezocht wordt naar een alternatief. Het VS-imperialisme is zich daarvan bewust en steunt de leiders van democratische bewegingen. Er wordt zelfs geprobeerd om leiders van de arbeidersbeweging (zoals Osanlo) te steunen. De arbeidersbeweging kent een opgang, in de periode voor de verkiezingen waren er meer dan 7000 arbeiders in verschillende steden aan het staken. Dat leidde tot brutale repressie waarbij een aantal stakers door het regime werden vermoord. Vakbondsleider Osanlo stelde dat het beter was om voor de hervormers te stemmen omdat er onder president Khatami een vorm van vakbond was toegelaten. Veel arbeiders gingen niet mee in deze optiek en gingen niet stemmen aangezien ze niet over eigen kandidaten beschikten. Bovendien wordt nog steeds campagne gevoerd om de vakbondsleider Salehi vrij te krijgen.

De oproep van een aantal arbeiders om niet te gaan stemmen, werd gesteund door radicale studenten. Die eisen meer vrijheid en willen ook de vrijlating van hun kameraden die nog vastzitten na de acties in december.

Het regime van Iran wil contact met het imperialisme en de banden verbeteren. Daartoe zal het gebruik maken van een aantal hervormers. Tegen de achtergrond van een conflictperiode in het Midden-Oosten en ongenoegen onder de bevolking wil het regime niet alleen staan tegenover de eigen bevolking en mogelijk ook tegen het imperialisme. Om aan de macht vast te houden, gebruiken ze de “hervormers”.

Voor arbeiders en linkse activisten in Iran is het belangrijk om een duidelijke positie in te nemen tegen het imperialisme en tegen het reactionaire regime. Om verandering te bekomen, zal er nood zijn aan een revolutionaire beweging. Dat kan niet zonder een revolutionaire theorie om bewegingen richting te kunnen geven en zo effectief overwinningen te kunnen boeken.