De afgelopen dagen kwamen er tal van cijfers naar buiten die bevestigen wat de meesten al een tijdje aanvoelden: de kloof tussen arm en rijk is aan het toenemen. Met 15% die officieel arm is tegen de achtergrond van prijsstijgingen, is dat niet verwonderlijk. Een record aantal mensen moet beroep doen op voedselhulp (108.100 in 2007). En ook steeds meer werkenden worden geraakt, het aantal mensen met twee jobs neemt sterk toe (in 2006 ging het om 259.562 Belgen).
De cijfers over de toenemende armoede lijken nu ook in een aantal kranten sterker aan bod te komen. In Gazet van Antwerpen stelde Lex Molenaar: “Het spook van de armoede waart door stad en land. Alleen al in de provincie Antwerpen krijgen 12.291 mensen voedselhulp. In de stad zelf zijn er liefst vijftig organisaties die dergelijke bijstand verlenen, maar ze kunnen het werk allang niet meer aan. Bij de bekende organisatie Moeders voor Moeders zouden er vier- à vijfduizend vrouwen op de wachtlijst staan. Wachtlijsten voor mensen die zelf niet genoeg eten kunnen kopen: is dat niet absurd, als je bedenkt dat wij in een van de meest welvarende regio’s ter wereld leven en de voorbije jaren een stevige economische groei hebben gekend?”
Hij voegt er aan toe: “Terwijl de armoede zeker in een stad als Antwerpen om zich heen grijpt, worden we bijna dagelijks geconfronteerd met de excessen van de vrijemarkteconomie. Topmanagers bedingen voor zichzelf astronomische oprotpremies, topsporters verkassen hun megafortuinen naar Monaco, de federale regering bedenkt wat staatssecretarissen om alle coalitiepartners tevreden te stellen en in de provincie Antwerpen zijn de zitpenningen voor de bestuurders van de sociale huisvestingsmaatschappijen sinds 2000 met 36 procent gestegen. Het kan niet op.”
Wat Molenaar de “excessen” van de vrijemarkteconomie noemt, is eigenlijk de logica zelf van dit systeem: de rijken worden rijker en de armen armer. Om daar iets aan te doen zal het niet volstaan om de hardste kantjes wat af te veilen, dat proberen de regeringen intussen al jarenlang en het enige resultaat was dat de armoede verder bleef stijgen.
Waar er in 1995 70.000 mensen naar de voedselbanken stapten, waren dit er in 2007 al 108.100. De Standaard schreef vandaag: “Het is vooral de stijgende levensduurte die prompt zichtbaar wordt in het aantal vragen voor een voedselpakket. De prijzen voor voeding, huur en energie lopen op. Voor mensen die op de armoedegrens balanceren, zijn de jongste stijgingen er te veel aan. In de laagste inkomenscategorieën maakt voeding een groter aandeel uit van het budget dan bij de beter gegoeden. Dus komt de klap daar harder aan. Wie al genoodzaakt was de allergoedkoopste producten uit de rekken te plukken, kan niet meer zakken.”
Opvallend is dat ook alleenstaande vrouwen met kinderen steeds meer risico lopen om in armoede terecht te komen. De armoede neemt toe onder gepensioneerden en vluchtelingen. De Standaard: “Ook een inkomen uit arbeid volstaat vaak niet. Dat er Belgen zijn die een baan hebben (weliswaar vaak deeltijds) en toch in armoede leven, is een zorgwekkende vaststelling in een welvaartsstaat.”
Het is opvallend dat dit soort standpunten steeds vaker wordt ingenomen in de media. Uiteraard wordt er geen conclusie uit getrokken over de noodzaak om te strijden tegen het neoliberale kapitalisme. Maar steeds meer wordt onze mening gedeeld dat het huidige systeem enkel maar de kloof tussen arm en rijk doet toenemen.