Enkele weken geleden publiceerden we op deze site reeds een artikel over de beslissing van Steven Spielberg om zich terug te trekken als regisseur bij de Olympische Spelen. Nu kondigde ook Vlaams minister Bert Anciaux aan dat hij er niets voor voelt om naar Peking te trekken. Die boodschap is enkel voor gebruik in eigen land bedoeld, de Chinezen zullen er niet van wakker liggen. Premier Leterme overweegt een "signaal", maar het is duidelijk dat de economische belangen centraal blijven staan.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Lees ook:
- Opstand in Tibet
- Steven Spielberg wil niet langer artistiek directeur zijn voor Olympische Spelen in Peking
- Donkere wolken boven de Olympische Spelen in Peking
Socialisme 2008
Speciaal voor ons Socialisme-weekend op 5 en 6 april komt Vincent Kolo van de website Chinaworker naar ons land. Dat wordt een niet te missen gebeurtenis voor al wie de situatie in China probeert te volgen.
> Socialisme 2008
[/box]
China onderdrukt Tibetaanse opstand
Het Chinese regime heeft de noodtoestand uitgeroepen in Tibet na de meest ernstige protestacties in Tibet sinds 20 jaar. Er kwamen meer dan 100 mensen om in de hoofdstad Lhasa en er vielen ook honderden gewonden. Midden maart kwamen betogers op straat naar aanleiding van de verjaardag van een opstand voor onafhankelijkheid van Tibet. De kleine actie van monniken werd brutaal aangevallen door de politie en groeide aan tot een massale beweging.
Het Chinese regime wou een herhaling van de opstand in Birma vorig jaar vermijden en ging onmiddellijk over tot de vestiging van een censuur op het internet en de uitwijzing van journalisten. Repressie kan een beweging onderdrukken, maar neemt de redenen ervoor niet weg. Nieuwe opstanden zijn dan ook onvermijdelijk.
Tibet is één van de armste regio’s in China. De armoede op het platteland drijft velen, vooral jongeren, naar steden als Lhasa. Daar worden ze het slachtoffer van racisme, criminaliteit en politiemishandelingen. De recente vloedgolf van migranten van de etnische meerderheid in China, de Han-Chinezen, zorgde ervoor de Tibetanen nu een minderheid vormen in Lhasa.
Tibet was geen paradijs toen de Dalai Lama het er voor het zeggen had. De Dalai Lama was het hoofd van een samenleving waarin de Boeddhistische monniken alle grond in hun bezit hadden. De meeste Tibetanen werkten voor de monniken als onbetaalde werkkrachten (lijfeigenen) die bang waren van de repressie door de feodale heersers. Het was dan ook niet verwonderlijk dat in 1949 heel wat Tibetanen positief stonden tegenover de Chinese revolutie. De bureaucratische, dictatoriale en nationalistische wijze waarop het maoïsme heerstte over Tibet zorgde er echter voor dat eisen voor nationale en culturele rechten voor de Tibetanen vandaag opnieuw hoog op de agenda staan van heel wat Tibetanen.
In de jarne 1950 was er een collectivisering van de landbouwsector, maar zonder enige inspraak van de kleine boeren en arbeiders. Dat leidde tot verzet in Tibet met een opstand in Lhasa op 10 maart 1959. Die opstand vond plaats onder leiding van de grootgrondbezitters, maar het waren de arme boeren die werden afgeslacht door de Chinese troepen. De verjaardag van die gebeurtenis lag aan de oorsprong van de protestacties dit jaar.
De rijkste monniken en grondbezitters, waaronder de Dalai Lama, trokken over de grens naar India. Het VS-imperialisme bleef wapens in de regio binnen smokkelen tot het een akkoord sloot met de Chinese heersers in 1969. De Tibetaanse bevolking werd meermaals verraden door de westerse en regionale regeringen, maar de Dalai Lama blijft zich op die regeringen baseren.
De religieuze autoriteit van de Dalai Lama is nog steeds erg groot in Tibet, maar intussen keert hij zich tegen de eis van onafhankelijkheid en stelt hij een vorm van autonomie voor zoals ook Hong Kong een autonoom statuut kent. Intussen kunnen de acties van de Tibetanen zelf leiden tot een grotere beweging, die indien het geleid wordt door de arbeidersklasse, nationale en culturele rechten kan afdwingen indien deze gekoppeld worden aan arbeidersdemocratie.
Zelfbeschikkingsrecht
Wij verdedigen het recht van de Tibetanen om zelf te beslissen over hun toekomst, ook over onafhankelijkheid. Dat zou de bewegingen van andere minderheden in China en naburige landen versterken. Wellicht is dat een belangrijke reden waarom China zo hard reageert en waarom ook India repressief optrad tegen onafhankelijkheidsbetogingen.
Terwijl multinationals grote winsten boeken op de kap van de uitbuiting van de Chinese arbeiders, reageren de Westerse regeringen voorzichtig. Straffe uitspraken komen er amper en telkens binnen de grenzen die de economische banden met China niet in het gedrang kunnen brengen. Ook de uitspraak van Anciaux past in dat rijtje: die uitspraak is enkel bestemd voor het eigen land. In China zal men niet echt wakker liggen van het feit dat Anciaux niet komt opdagen. Toen de Dalai Lama naar ons land kwam, was een officieel bezoek aan het parlement niet mogelijk omdat dit de Chinese partners voor het hoofd zou kunnen stoten. Zelfs het koninklijk huis wordt ingezet voor economische missies naar China. De houding van de traditionele politici is hypocriet. De brede verontwaardiging tegenover de repressie door China wordt gebruikt voor uitspraken tegen het geweld, maar intussen worden de economische banden met China nog steeds centraal gesteld. De Chinese repressie tegen de goedkope arbeidskrachten (lees: fors uitgebuite arbeiders) is dezelfde als deze in Tibet, maar vormt voor de traditionele politici geen probleem.
De opstand in Tibet en de brutale onderdrukking ervan door het Chinese regime leiden tot verontwaardiging onder brede lagen. Oproepen voor een boycot van de Olympische Spelen zullen geen verandering afdwingen voor de Tibetaanse arbeiders en arme boeren. Het zal nodig zijn dat de Tibetaanse arbeiders en arme boeren zich organiseren en onafhankelijke organisaties opzetten die in staat zijn om strijd te organiseren en die strijd te verbinden met andere bewegingen van arbeiders in China.
Hetzelfde geweld en dezelfde censuur die vandaag tegen de Tibetaanse betogers worden gebruikt, komen terug in de houding van China tegen arbeidersbewegingen, protestacties rond ecologische thema’s, rond onteigeningen,… Onder meer rond de werken voor de Olympische Spelen zelf was er bijvoorbeeld heel wat ongenoegen.
De Tibetaanse armen moeten hun eisen voor nationale en democratische rechten koppelen aan een strijd tegen de uitbuiting en voor arbeiderscontrole en arbeidersbeheer over de economie. Democratische socialisten hebben ook niets gemeen met de bureaucratische partijdictatuur die thans in China heerst.