Wat met het leefmilieu in een situatie van economische crisis?

De Europese Unie heeft een klimaatplan opgesteld om de opwarming van de aarde tegen te gaan, met individuele objectieven per lidstaat. Globaal gezien komt het erop neer dat men tegen 2020 wil dat 20% van de energie in Europa groen is. Momenteel ligt dat percentage in België bijvoorbeeld op 2%.

Jarmo Van Regemorter. Artikel uit de ALS-krant

In maart van vorig jaar was al vooropgesteld dat tegen 2020 in Europa 20% van de energie hernieuwbaar moet zijn en dat de CO2-uitstoot met 20% moet worden verminderd. Op 23 januari 2008 werd dit vertaald naar een individueel eisenpakket per land. België moet van 2% hernieuwbare energie naar 13% gaan en zijn CO2-emissie inperken met 15%. België, zo blijkt uit verschillende rapporten, is het land dat er het ergst aan toe is van alle EU-lidstaten wat het milieu betreft. Michelle Dardenne was er snel bij om te benadrukken dat het probleem zich vooral in Vlaanderen en Brussel bevond en dat Wallonië de enige regio is waar een vermindering van CO2-uitstoot is opgetreden. Hij vergat daarbij uiteraard wel te vermelden dat dat eerder te wijten is aan de sluitingen van tal van fabrieken in Wallonië en niet zozeer aan een efficiënte milieupolitiek van de Waalse regering!

Men zou kunnen stellen dat de doelen die vooropgesteld werden door de EU-Klimaatcommissie te weinig en te laat zijn. Ze voldoen zelfs niet aan de eisen die op het recente congres in Bali gesteld werden. Bovendien kan er geen twijfel over bestaan wie de kosten voor de groenere energie gaat dragen: de werkende bevolking. Het argument dat ‘iedereen zijn steentje moet bijdragen’ zal gretig gebruikt worden om arbeiders en hun gezinnen te verplichten meer te betalen voor groene energie. De ontwikkeling van de economische crisis beperkt de mogelijkheid dat kapitalisten –zelfs beperkte- maatregelen zullen nemen ten gunste van de planeet nog verder, want enkel het beveiligen van hun superwinsten winsten telt voor hen.