Afghaanse strategie van Bush en Brown komt in de problemen

“Vergis je niet, de NAVO boekt geen overwinning in Afghanistan”. Die woorden komen niet van een anti-oorlogsgroep, maar van de denktank Atlantic Council in de Verenigde staten. Het rapport van de denktank waarschuwt voor het scenario dat Afghanistan een “gefaalde staat” wordt. Op een ogenblik dat defensieminister De Crem in ons land een grotere Belgische betrokkenheid wil bij de gevechtsoperaties in Afghanistan, lijkt een overwinning voor de NAVO steeds verder af.

Tom Baldwin

Een andere Amerikaanse denktank, de Afghanistan Study Group, stelde dat het nodig is om “onze economische en militaire strategieën te herbekijken”. De NGO Oxfam waarschuwt voor een humanitaire ramp indien er geen “belangrijke koerswijziging” komt. Dit soort verslagen geeft aan hoe diepgaan de problemen zijn voor de oorlog in Afghanistan. De invasie in dat land in 2001 maakte deel uit van het “neo-conservatieve” plan van de kliek rond Bush. Met dat plan wou men de Amerikaanse dominantie in de regio versterken.

Sindsdien is het leven van de gewone Afghanen er niet op verbeterd, de meerderheid leeft in enorme armoede. De levensverwachting is gedaald tot 46 jaar. Boeren produceren steeds meer opium om rond te kunnen komen. Vorig jaar was opnieuw een recordjaar voor de drugsteelt in Afghanistan. Ondanks wetswijzingen blijft ook de repressie tegen vrouwen een dagelijkse realiteit in het land.

Pogingen om het land opnieuw op te bouwen onder een NAVO-bezetting zullen niet leiden tot vooruitgang. Oxfam beschrijft hoe “hulp wordt verkwist bij erg dure raadgevers of bedrijven die grote winsten maken.” Het is onder deze omstandigheden dat de steun voor de Taliban en andere opstandelingen opnieuw toeneemt. In 2007 was er het grootste aantal aanvallen van de Taliban sinds 2002. De vice-gouverneur van de zuidelijke provincie Helmand werd recent omgebracht bij een bomaanslag.

De corruptie en de repressie onder het regime van Karzai, samen met de burgerslachtoffers die vallen bij militaire operaties en het falen van de heropbouw van het land, vormen een vruchtbare voedingsbodem voor een hernieuwde opkomst van de Taliban. De repressieve krachten van de Taliban bieden echter geen antwoorden op de noden van de bevolking.

De VS en Groot-Brittannië hebben de NAVO-partners gevraagd om meer troepen te sturen naar Afghanistan, maar dat leverde weinig enthousiasme op. Weinig regering willen meer troepen leveren voor een onpopulaire oorlog die niet kan worden gewonnen. Duitsland weigerde om nieuwe troepen te sturen en Canada stelde dat het haar 2.500 soldaten in het komende jaar wil terugtrekken indien er niet meer NAVO-ondersteuning komt.

Zelfs indien er meer soldaten worden gestuurd, zal dit de veiligheid niet versterken. Dit zien we ook gebeuren in Irak. Zelfs de door de VS ingestelde president Karzai bekritiseerde recent het falen om Afghanistan “veilig” te maken. Om iets van veiligheid te bekomen, willen de Britten nu ook honderdduizenden euro gebruiken om Taliban-strijders om te kopen en hen op te leiden tot politie-agenten.

De bezetting speelt een beslissende rol: de Westerse machten stellen hun eigen belangen voorop en slagen er niet in om het leven van de gewone bevolking te verbeteren. Op basis van een verdere bezetting is een humanitaire ramp onvermijdelijk. Enkel een terugtrekking van alle bezettingstroepen en een regering van de werkenden en armen in Afghanistan zelf, op basis van een socialistisch programma, kan de behoeften van de meerderheid van de Afghanen centraal stellen.