Prison Break op de Gazastrook

Honderdduizenden Palestijnen probeerden vanuit de Gazastrook naar Egypte te trekken. Ze wilden daar basisgoederen kopen aangezien deze niet meer beschikbaar zijn in Gaza. In een aantal gevallen wilden ze hun familie voor het eerst in decennia terugzien.

Judy Beishon

In Egypte werd geprobeerd om alles op te kopen: van voedsel tot cement. Alles dat te vinden was, werd opgekocht om mee te brengen naar Gaza. De door de Israël gecontroleerde grensovergang leek op een parkeerterrein van een immens groot shoppingcenter.

De Israëlische en Egyptische grensbewakers waren niet in staat om de massa tegen te houden. Ze waren verrast door de massale omvang van het aantal kooplustigen. De Israëlische blokkade werd hierdoor tijdelijk doorbroken.

Dit was een vernedering voor het Israëlische regime dat probeert de Gazastrook hermetisch af te sluiten. De bewaking van de grenzen was zo strikt dat er amper iemand in staat bleek om over de grens te raken. Zowat alle handel was stopgezet en de inwoners van Gaza konden hun gebied niet verlaten of bezoek van buiten Gaza ontvangen. Zelfs de humanitaire basishulp en brandstof voor Gaza werd op een laag pitje gezet. De energietoevoer werd eveneens beperkt.

Dit maakte de reeds moeilijke omstandigheden compleet ondraaglijk. Er is een probleem van honger en in de ziekenhuizen is er zelfs geen stroom meer voor levensnoodzakelijke machines.

De horror voor de opeengepakte 1,5 miljoen inwoners op de kleine Gazastrook blijft duren. In de feiten zitten ze gevangen in hun dorpen, terwijl er bombardementen zijn door Israëlische helicopters en tanks. In de eerste maand van 2008 vielen er minstens 45 Palestijnse doden bij dergelijke aanvallen. Dat leidt tot een groot ongenoegen en verontwaardiging, ook in de naburige Arabische landen.

Door delen van de zes meter hoge metalen grensafsluiting te bombarderen – er wordt beweerd dat Hamas hier achter zat – werd een doorgang geforceerd met een tijdelijke ontsnapping uit de gevangenis van Gaza. Er was een menselijke stroom naar de Egyptische dorpen over de grens.

De Egyptische president Moebarak moest de toevloed van de Palestijnen tolereren omwille van de brede steun onder de Egyptische bevolking. Zo waren er grote betogingen tegen de afsluiting van Gaza. Hij zette uiteindelijk toch het waterkannon in om de vernielingen aan het grenshekken te kunnen laten herstellen. Toen er een nieuwe doorgang werd geforceerd, liet de Egyptische regering de bevoorrading van winkels nabij de grens platleggen. Het Israëlische regime had daarop aangedrongen.

De gewone bevolking is het niet eens met dat akkoord tussen de Egyptische en Israëlische regeringen. Een Palestijnse taxichauffeur werd aangehaald in een krant. Hij stelde over het doorbreken van de grens: “Ik weet niet wie dit heeft gedaan, maar dit is een akkoord tussen twee volkeren, niet tussen regeringen”. Verschillende regeringen ruziën nu over wie de controle kan uitoefenen over de grensposten.

Het doorbreken van de grens was slechts een tijdelijk fenomeen. De meeste inwoners van de Gazastrook hadden bovendien te weinig middelen om er veel voordeel uit te halen. Het gaf wel een idee van de potentiële impact van een samenwerking van een grote groep mensen.

De Palestijnse arbeiders hebben jammer genoeg op dit ogenblik geen leiding die in staat is om die kracht te mobiliseren tegen de heersende klassen in de regio. Zowel de leiders van Hamas in Gaza als van Fatah op de Westelijke Jordaanoever stappen niet buiten het kader van het kapitalisme en sommigen van hen zijn zelf kapitalisten (of willen het worden).

De Israëlische heersende klasse wil niet toegeven aan de vestiging van een Palestijnse staat, dat zou op zich overigens niet volstaan om meer veiligheid te brengen in Israël. De primitieve raketten vanuit Gaza zouden nog steeds afgevuurd worden op dorpen als Sderot in Israël. De regering-Olmert probeerde de problemen op te lossen door de grenzen volledig af te sluiten met de belofte dat een beperkte hoeveel hulp en brandstof zou worden doorgelaten naar Gaza. De regering-Olmert kent echter enorme problemen. Naast de problemen in Gaza, was er ook een rapport over de oorlog in Libanon dat niet bepaald gunstig was voor de regering.

Enkel als de Palestijnse massa’s, samen met de Egyptische arbeiders en ook de Israëlische arbeiders hun eigen lot in handen nemen en bouwen aan socialistische krachten, zal het mogelijk zijn om tot een degelijke levensstandaard te komen en een einde te maken aan het bloedbad in het Midden-Oosten. Dat kan enkel op basis van een socialistische confederatie in het Midden-Oosten waarbij de huidige kapitalistische grenzen onder de controle van de arbeiders staan.