Wanneer een stem voor de arbeiders in het parlement?

Ten tijde van het Generatiepact hadden de stakers en hun sympathisanten niemand in het parlement die volmondig hun eisen kracht kon bijzetten. Op de tribune van het parlement was er eensgezindheid over de neoliberale logica, op straat betoogden 100.000 mensen die bij de volgende verkiezingen geen echte stemkeuze hadden. Ook vandaag wordt in het communautaire opbod maar één stem gehoord. Aan beide kanten van de taalgrens wordt gesteld dat er een grote communautaire tegenstellingen zijn. Er zijn inderdaad tegenstellingen, maar de belangrijkste bevinden zich niet daar waar de tradtionele partijen ze plaatsen.

Bart Vandersteene

Volgens een opiniepeiling in De Standaard zou 44% van de ondervraagde Vlamingen de Belgische staatstructuur willen behouden, een sterker federaal België of een unitaire staat. Na bijna een jaar, en in de feiten reeds vele jaren, communautaire propaganda van de bovenste plank, kan dit tellen. Slechts 12% wil een splitsing van het land. Na (minstens) een jaar van intensieve communautaire propaganda, zijn deze cijfers veelzeggend.

En toch blijft de communautaire retoriek domineren. Zelfs bij oppositiepartij SP.a is er een opstoot van Vlaamsgezindheid. Gennez stelde dat de SP.a goed had begrepen dat een meerderheid van de Vlamingen voor een grote staatshervorming is. Wellicht denkt Gennez in dezelfde logica dat een meerderheid van de Russen een dictatoriaal regime wenst aangezien Poetin de Russische verkiezingen wint?

Het magazine bij de krant “Le Soir” publiceerde een peiling die werd afgenomen in de dagen na de stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde. Uit deze peiling blijkt een algemeen ongenoegen tegenover de traditionele politici. Eén van de vragen was: “Vindt u dat de Belgische politici nog weten wat er onder de bevolking leeft?” Daarop antwoordde 67% van de Vlamingen, 72% van de Brusselaars en 78% van de Walen neen. 71% van alle respondenten vindt niet dat de politici vertegenwoordigen wat leeft in de samenleving! Slechts 10% stelde dat de politici bezig zijn met onze bekommernissen. Soms lijkt het politieke spel inderdaad op een heel slecht en wereldvreemd theater.

Over BHV stelden 60% van de Vlamingen, 66% van de Brusselaars en 71% van de Walen dat dit geen grote institutionele crisis waard is. Opvallend daarbij is dat er in de verschillende delen van dit land afwijzend wordt geantwoord. De communautaire strijders beschikken dan wel over veel generaals, maar niet over veel troepen.

Om de sociaal-economische problemen (tekort aan sociale woningen, prijsstijgingen, steeds meer slecht betaalde flexibele jobs,…) te verbergen, hebben de traditionele politici het communautaire gebruikt. Ze hebben daarmee een monster gecreëerd dat ze zelf amper nog onder controle kunnen houden. Het patronaat laat zich daar overigens niet aan vangen: het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) eist snelle en doeltreffende maatregelen om nieuwe lastenverlagingen toe te kennen aan de bedrijven. Het VBO weet dat alle traditionele partijen de patronale logica aanvaarden en dat over de communautaire grenzen heen.

Het politieke theater van de afgelopen maanden leidt tot ongenoegen en onbegrip. “Onze” politieke vertegenwoordigers staan ver af van wat leeft in de samenleving. En toch blijven ze maar verder doen, omdat er geen alternatief klaar staat om de belangen van de arbeiders en hun gezinnen te vertolken.

Enkel de arbeidersklasse kan dit theater stoppen. Via mobilisatie en verzet. Maar vooral ook door de creatie van een nieuwe politieke stem die uitdrukking kan geven aan haar verzuchtingen. Daartoe is er nood aan eenheid van Vlaamse, Brusselse of Waalse arbeiders, jongeren, gepensioneerden,… Met deze arbeiderseenheid kan de neoliberale eenheidsworst van besparingen worden doorbroken. De enige gemeenschap waartegen we ons moeten verzetten, is die van de patroons en de aandeelhouders.