Welke gevolgen had de regionalisering van het onderwijs ?

De regionalisering van het onderwijs heeft tot enorme besparingen in die sector geleid sinds die plaatsvond in 1989. Sindsdien zijn het de gemeenschappen die beslissen waar hoeveel geld naar gaat terwijl het budget wel nog van de federale staat komt. De “financieringswet” voor het onderwijs die uit die institutionele hervormingen voortkwam legde het nationaal budget voor onderwijs vast op 296 miljard frank.

Standpunt van de Actief Linkse Studenten

De aanpassing van dit bedrag (o.a. door indexaanpassing en berekening v/d. schoollopende bevolking) hield enkel rekening met de evolutie van de schoollopende bevolking tussen de 3 en 18 jaar, bijgevolg leidde een toename van het aantal studenten in het hoger onderwijs niet tot een toename van de middelen voor hoger onderwijs. Daarbovenop kwam nog dat de index niet correct werd toegepast.

Het totale onderwijsbudget ging daardoor tussen 1980 en 2004 achteruit van 7% van het BBP naar 4,9%, en dat ondanks een toename van het aantal studenten. Het gevolg hiervan is dat de studenten dan maar meer moeten betalen. Het “herfinancieringsdecreet”(van blauwe Frank) toont heel duidelijk waar de Vlaamse regering en Europa naartoe willen en verder verzet tegen deze asociale maatregelen zal ALS blijven ondersteunen en mee organiseren.

Een ander gevolg van deze regionalisering was dat de vakbonden in het onderwijs ook op communautaire basis verdeeld werden, wat het moeilijker maakt om zich te verzetten op nationale basis. Elke strijd in het onderwijs na de splitsing van de onderwijsbonden heeft de neoliberale nationale eenheid van de burgerij in België niet kunnen breken.

Ook op het vlak van onderwijs voert men de communautaire discussie sinds 1999 voort (het jaar nadat de financieringswet een nieuwe wet voorzag), maar deze vervalt in het niets als men het globale budget dat naar onderwijs gaat van naderbij bekijkt, en vooral de evolutie daarvan.

De daling tot 4,9 % van het BBP betekent een verlies van 120 miljard frank per jaar. De kloof tussen rijke en arme scholen neemt enkel maar toe en het “gelijkekansenbeleid” is een grove leugen, leerkrachten dienen meer te presteren en steeds meer jongeren dienen te werken om hun studies te kunnen betalen.

Wat met België?

De traditionele partijen zullen tot een oplossing komen voor de regeringsvorming om de simpele reden dat het door de NVA en het Vlaams Belang gewilde alternatief, Vlaamse onafhankelijkheid, slechts door een kleine minderheid wordt gewild, zowel bij de werkende bevolking als bij de burgerij.

In de regeringsonderhandelingen werd al duidelijk welk beleid de partijen zullen voorstaan. Ondanks dat men op het communautaire vlak niet overeenkwam was er sociaal-economisch overeenstemming over welk beleid er dient te komen. Daarbij werden nieuwe aanvallen voorbereid op onze levensstandaard en sociale zekerheid.

Om de patronale cadeaus te betalen (de liberalen eisten minstens 3 miljard euro aan lastenverlagingen), zal opnieuw bespaard worden op uitkeringen, lonen,… Het totaal aan lastenverlagingen (waardoor patronale bijdragen dus dalen terwijl de sociale zekerheid zogezegd niet betaalbaar zou zijn door toenemende vergrijzing) bedroeg in 2006 zo’n 5,415 miljard euro. Omtrent de notionele interestaftrek valt geen kritiek te bespeuren terwijl het nog zo’n fiscaal achterpoortje is die enkel voordelen biedt voor een steeds rijker wordende kapitalistische klasse.

Op het vlak van gezondheidszorg willen zowel de liberalen als christen-democraten een grotere rol voor private instellingen, de uitgaven voor gezondheid mogen slechts beperkt verder stijgen. De nadruk op private instellingen leidt tot een verdere kloof tussen rijk en arm.

Op het vlak van de pensioenen wil men een Generatiepact-bis en een verlenging van de loopbaanduur. De productiviteitsstijging in België zorgt er voor dat mensen uiteindelijk zullen moeten werken tot ze er bij neervallen.

In de tweede formatienota van Leterme riep oranje-blauw de sociale partners op om de loonhandicap verder weg te werken. Concreet: de lonen mogen niet stijgen en de reeds aanwezige daling van de koopkracht zal blijven duren. Voor de meeste mensen is het heel duidelijk dat de reeële lonen de afgelopen jaren gedaald zijn. De armoedecijfers bevestigen dit nog maar al te goed: 15 % van de Belgen leeft in armoede, 4% van de werkenden leeft in armoede!

Is de communautaire kwestie oplosbaar?

ALS verzet zich tegen regionalisering als de bedoeling ervan een nog hardere besparingspolitiek is, die kan afgedwongen worden in één regio, om het daarna in de andere nog eens over te doen. De splitsing van de onderwijsbevoegdheid biedt heel wat voorbeelden op dat vlak. Daarom zullen we de splitsing van de sociale zekerheid, de arbeidsmarktpolitiek en het sociaal overleg resoluut mee bevechten.

We staan voor een uitbreiding van democratische rechten. Dit betekent onder meer dat we opkomen voor recht op werk en diensten in eigen taal. Tweetaligheid kan niet worden opgelegd, enkel gestimuleerd, o.a. via een degelijk gratis en toegankelijk taalonderwijs voor alle scholieren. Met bijv. de onvoldoende middelen voor onderwijs vandaag is dit niet realiseerbaar en zal verdeelheid onder de arbeidersklasse kunnen groeien, vandaar de centrale eis dat de middelen voor onderwijs dienen opgetrokken te worden tot 7 % van het BBP.

Elk neoliberale regering de komende periode zal besparingen moeten doorvoeren, onder andere de mogelijk economische groeivertraging, het houden van een begroting in evenwicht, neoliberale maatregelen in de buurlanden… dwingen de Belgische burgerij daartoe. In die context wordt het vandaag duidelijk dat tot 2009 en nadien evenzeer, de communautaire discussie een dominante rol zal blijven spelen.

Het politieke circus dat zich reeds langer dan een half jaar afspeelt staat ver van de problemen van de meerderheid van de Belgische bevolking. Ondertussen krijgen die te maken met de echte problemen: de stijgende levensduurte, aanvallen op de sociale zekerheid, toenemende jobonzekerheid, onbetaalbare huisvesting,…

Om tot een oplossing voor die problemen te komen dient de discussie gevoerd te worden over in welk systeem we vandaag leven. Het kapitalisme zal de verworvenheden, die in het verleden zijn bekomen op basis van strijd door de arbeiders en jongeren, verder afbouwen om de winsten te maximaliseren. Zowel Vlaamse, Waalse als allochtone arbeiders en jongeren zullen hierdoor getroffen worden. De reden waarom wij tegen regionalisering zijn: alles wat ons verdeelt, verzwakt ons!

Daarom brengt ALS ook de noodzaak van een democratisch socialistische maatschappij naar voren. Een maatschappij waarin de sleutelsectoren van de economie worden genationaliseerd, en onder democratische controle geplaatst van de hele bevolking. Enkel zo kan de rijkdom die er is ook worden besteed aan zaken die prioritair zijn, zoals onderwijs. Een onderwijssysteem waarin de behoeften van studenten en scholieren centraal staan, en waar iedereen de mogelijkheden heeft om te studeren naar zijn/haar eigen interesses, en waar de ontplooiing van alle talenten van een individu centraal staan…

Neem contact op met de ALS in jouw universiteit of hogeschool, en vecht met ons mee voor een democratischer en rechtvaardiger onderwijs!