De uitspraken van Mia Doornaert in De Standaard over de radicale linkerzijde in Frankrijk waren opvallend. Mia nam haar dromen voor werkelijkheid en verklaarde dat Frankrijk "adieu" had gezegd aan Marx… Nochtans haalden de kandidaten links van de PS samen bijna 10%. Vooral de score van Besancenot (LCR) was goed: hij haalde 4% van de stemmen op basis van een fris imago dat ook jongeren aanspreekt. Het klopt dat de "oude krokodillen" het minder deden: de PCF dat reeds droomt van een coalitie met de PS of de eeuwige Laguiller (LO) verloren terrein. Maar het potentieel voor links blijft erg groot.
Na de beweging tegen de CPE (het jongerenbanenplan) en het verwerpen van de Europese Grondwet was het duidelijk dat er heel wat ruimte was links van de sociaal-democratie. Het klopt wel dat die ruimte niet optimaal werd benut. De PCF trok naar de kiezers met de boodschap dat het in de tweede ronde voor de vrienden van de PS zou stemmen en met de hoop op een nieuwe regering van de "Gauche Plurielle" met de PCF. Die vorige "linkse" regering maakte echter weinig verschil.
LO haalde alle oude recepten boven. Arlette Laguiller vroeg de "travailleurs et travailleuses" voor de zesde keer om op haar te stemmen in een campagne die een exacte kopie leek van de vijf vorige. Opvallend gegeven is wel dat LO er in slaagt om kiezers van het FN te bereiken.
José Bové hield zijn campagne beperkt tot sterke uitspraken rond genetisch gemodifieerde organismen, kernenergie,… Dat sprak misschien wel een laag intellectuelen aan, maar niet de bredere lagen. Bij gebrek aan concurrentie kon de LCR makkelijker scoren. Het had met Besancenot een frisse kandidaat en de campagne had een dynamiek. Hierdoor kon LCR zich opwerken tot de "onbetwiste leider van radicaal-links" aldus de krant De Tijd.
Het blijft echter de vraag wat de LCR met deze positie zal doen na de verkiezingen. Zoals we maandag op deze site reeds schreven, hopen we dat Besancenot en de LCR een duidelijke oproep zullen doen om de kiezers van radicaal-links te mobiliseren in de creatie van een brede anti-neoliberale formatie waarin verschillende groepen en politieke tendensen welkom zijn en die zich baseert op strijdbewegingen die plaatsvinden. Het mag daarbij niet tot woorden blijven of verklaringen die sowieso zullen worden afgewezen door de anderen, na de presidentsverkiezingen heeft de LCR zelf een verantwoordelijkheid op te nemen!
Hieronder publiceren we een column geschreven door Karel Mortier op de satirische blog links-socialisme.blogspot.com.
Marx is dood. Leve Marx
Naar aanleiding van de presidentsverkiezingen werd de correspondente van De Standaard in Frankrijk weer volop ten tonele gevoerd om commentaar te leveren op het verloop van de verkiezingen en de uitslag van de eerste ronde. Het toont overigens aan hoe beperkt het aantal buitenlandse correspondenten van de Belgische mediagroepen eigenlijk is.
We spreken natuurlijk over mevrouw Doornaert. Trouwe lezers van deze blog hadden uiteraard al begrepen dat het om haar ging. Een van de eerste artikels die mevrouw Doornaert na de eerste ronde schreef, was een stuk om te zeggen dat Marx nu ook dood was in Frankrijk.
De relatief slechte resultaten van de “gauche de la gauche” zijn voor de dame meteen een aanleiding om Marx ten grave te dragen. Doornaert woont graag in Frankrijk, maar vindt de steun en kracht van radicaal-links er toch een doorn in haar oog. Ze vormen een belemmering om volop te kunnen genieten van haar job in Frankrijk.
Daar waar haar Belgische collega’s radicaal-links kunnen negeren, ligt dat in Frankrijk veel moeilijker. Al was het maar omdat radicaal-linkse lijsten wettelijk ook veel meer ruimte en mogelijkheden krijgen om hun ding te doen, dan in ons land het geval is.
Het is waar dat op Besancenot na de linkse kandidaten het niet goed hebben gedaan in de verkiezingen. Met name de kandidaten van de PCF en LO hebben een zware klap gekregen, met als resultaat dat de score voor de partijen links van de PS lager ligt dan bij de vorige presidentsverkiezingen.
Het is echter de vraag of daarmee Marx begraven is in Frankrijk. Dat roept men in Frankrijk ieder decennium wel een keer. Staat er net in de krant dat “deze generatie braver is dan de vorige” of ze leggen het land plat.
De resultaten werden wellicht negatief beïnvloed door de schrik voor een herhaling van de vorige verkiezingen, waarbij PS’er Jospin de duimen moest leggen voor de extreem rechtse Le Pen. Er was ook de sterke campagne van de centrumkandidaat Bayrou, die veel proteststemmen weghaalde bij radicaal-links. Enkel in Frankrijk kan een centrumkandidaat wellicht radicaal-linkse protestkiezers weghalen, maar dat is een andere discussie.
Daarnaast was er ook het gebrek aan een ernstig alternatief dat het kon opnemen tegen de grote partijen. De mogelijkheden na de vorige presidentsverkiezingen, en zeker na de overwinning van het Franse neen-kamp tegen de EU-Grondwet, waren zeker aanwezig. Jammer genoeg werden ze niet benut.
De PCF wilde wel meewerken aan een links initiatief, maar dan alleen als de PCF de kandidaat leverde. Wat de LCR niet zag zitten, onder meer omdat de PCF helemaal niet wilde breken met de PS. Al was het maar om tal van postjes niet in gevaar te brengen: posities die een gevolg zijn van de samenwerking tussen PS en PCF.
LO wou er traditioneel alleen voor gaan. Nog anderen vonden dat de kandidaat iemand nieuw moest zijn, los van de bestaande partijen. Nu de PCF, LO en José Bové behoorlijk zwaar op hun bek zijn gegaan (al scoren ze elk op hun beurt uiteraard nog altijd beter dan radicaal-links in ons land) en de LCR met Besancenot een mooie score behaalde, bestaat misschien de kans om tegen de parlementsverkiezingen werk te maken van een eenheidslijst van mensen links van de PS.
De PCF haalde weliswaar een beperkte score, maar qua lidmaatschap en partijapparaat is de partij nog altijd een pak groter dan bijvoorbeeld de LCR. Het voordeel van de LCR is dat ze jongeren aanspreken. In die zin zouden PCF en LCR best een mooie tandem kunnen vormen. Ex-stalinisten en ex-trotskisten samen kan best een mooi plaatje opleveren, maar de vraag is of het gesubsidieerde deel van de PCF dat wel ziet zitten.
LO zit met het probleem dat haar boegbeeld met pensioen gaat en ze op het eerste gezicht niemand in de pijplijn zitten hebben om haar op te volgen. In die zin kan er ook bij LO wat bewegen de komende periode, al valt dat af te wachten.
José Bovés houdbaarheidsdatum is ook overschreden en de vraag is of de man nog kan terugkomen. Een Mc Donalds in de prak slaan – het zou van mij niet waar zijn – zal hem niet meer helpen en het is niet dat hij veel vrienden heeft gemaakt bij de georganiseerden tijdens de campagne.
Gezien het resultaat zal het initiatief vanuit de LCR moeten komen. In het verleden deed deze partij meermaals verklaringen ten gunste van een brede antineoliberale kracht, zonder daar echter praktische stappen aan te verbinden.
Laten we hopen dat ze er dit keer effectief voor gaan. Al was het maar om mevrouw Doornaert een aantal slapeloze nachten te bezorgen in Parijs, over de vraag hoe ze de verrijzenis van Marx in Frankrijk aan de Standaardlezer moet verkopen.