Irak. Waartoe hebben vier jaar bezetting geleid?

Vier jaar geleden viel de VS Irak binnen. Wat heeft dit de bevolking van Irak opgeleverd? Nog meer gevaar en onveiligheid dan ooit voorheen. 2006 was het meest gewelddadige jaar sinds het bezit van de bezetting. 44% van de burgerdoden tijdens de bezetting vielen in 2006.

Greg Maughan

Het is dan ook niet verrassend dat de media berichten brengt van het feit dat zowat de volledige bevolking van Irak denkt dat de aanwezigheid van de “coalitie van de bereidwilligen” geen succes is. 78% van de Irakezen spreekt zich uit tegen de bezetting.

In de peilingen komt ook tot uiting hoe het dagelijkse leven er voor de gewone bevolking uitziet. Slechts 39% van de Irakezen heeft een positief beeld over hun leven; dat lage cijfer is natuurlijk niet verwonderlijk als we zien hoeveel sectair geweld plaats vindt. Drie vierden van de bevolking voelt woede, depressie of concentratiestoornissen.

67% van de bevolking stelde dat de heropbouw niet efficiënt gebeurt. En, opnieuw weinig verrassend, heel wat van het budget van 16,5 miljard dollar voor heropbouw wordt opnieuw gebruikt voor veiligheidsdoeleinden en het beschermen van de winsten.

De Amerikaanse studiegroep Baker-Hamilton Iraq Study Group schatte dat er jaarlijks tussen 5 en 7 miljard dollar gewoon “vermist” raakte.

79% van de Irakezen denkt dat er weinig werk is in het land, ook dat is niet verbazend in een land waar er naar schatting 70% werkloosheid is… De campagne van de VS en haar bondgenoten tegen de infrastructuur van Irak heeft geleid tot enorme vernielingen. Een laag van de bevolking ziet geen andere uitweg dan deel uit te maken van de Irakese politie, enkel daar lijken er nog wat jobs voor handen te zijn.

In een interview met de New York Post verklaarde Ahmed Habib dat hij 200 dollar smeergeld moest betalen om toegelaten te worden tot de sollicitatieprocedure voor de Irakese politie. Hij kon dit niet betalen en brengt nu de meeste dagen door aan de rand van de weg samen met andere werklozen, in de hoop dat iemand een kleine job aanbiedt zodat hij toch 10 dollar kan verdienen.

“Als er geen werk is, blijf ik tot zonsondergang en dan ga ik terug naar huis”, stelde Habib. “Ik ga terug en zeg aan mijn familie dat ze beter kunnen gaan slapen aangezien er geen avondmaal zal zijn.”

De infrastructuur van het land is verwoest, er is een enorme werkloosheid en dagelijks geweld als gevolg van de oorlog voor macht, prestige en winsten in het Midden-Oosten. De extra troepen vanuit de VS zullen daar geen antwoord op bieden. Het leidt er enkel toe dat de uitgaven voor de oorlog nog hoger zullen komen te liggen. Dat zal de situatie voor de arbeiders en de armen in het land niet verbeteren, integendeel. De aanwezigheid van Amerikaanse troepen versterkt enkel de sectaire tegenstellingen en de ontwikkeling van een burgeroorlog.

De enige uitweg is een verenigde strijd van Soennieten, Sjiieten en Koerdische arbeiders voor het einde van de bezetting en voor een controle van de bevolking op de enorme natuurlijke rijkdommen van het land om zo het leven van de meerderheid van de bevolking te verbeteren in plaats van de zakken van de winsthongerige multinationals of regionale kapitalisten. Dit betekent dat er nood is aan een anti-kapitalistische strijd die zich ook richt tegen de sectaire verdeeldheid die het imperialisme aan de arbeiders oplegt.