Soort zoekt soort – Dehaene liever bij “socialisten”?

In een interview in het weekblad Knack stelde oud-premier Jean-Luc Dehaene dat – indien hij vandaag terug in de politiek zou gaan – hij zou kiezen voor “een socialistische partij”. Hij bedoelt wellicht de SP.a en niet zozeer een partij als LSP. Veel journalisten en wellicht ook veel CD&V’ers zullen geschrokken zijn. Nochtans is het duidelijk dat het water tussen christen-democraten en sociaal-democraten vandaag absoluut niet diep is. Soort zoekt soort?

Jonas Van Vossole

Jean-Luc Dehaene herinneren we ons als de architect van het Globaal Plan, één van de grootste aanvallen op de arbeiders sinds de Tweede Wereldoorlog. In die tijd zaten de sociaal-democraten onder leiding van Louis Tobback ook al in de regering en steunden ze dat neoliberale beleid. Toen had men nog geen liberale regeringspartner nodig om het beleid te verantwoorden. Maar veel is er sindsdien bij de socialisten en christen-democraten niet veranderd, behalve dat ze allebei nog meer naar rechts opgeschoven zijn.

Nadat Dehaene door de opeenvolgende schandalen in het gerecht rond de affaire Dutroux en na de dioxine-crisis afgestraft werd door de kiezer had hij echter niet te klagen. Het dikke pensioen dat hij – in tegenstelling tot al die arbeiders wiens pensioenen hij met zijn regering herhaaldelijk aanviel – als staatsman ontvangt, wordt aangevuld met postjes bij grote bedrijven die hij van de patroons kreeg voor bewezen diensten.

Zo is Dehaene vandaag lid van de raad van bestuur van Inbev, de grote Belgisch-Braziliaanse biermultinational, en krijgt hij daar jaarlijks een vergoeding van 80.000 euro voor, zo’n dikke drie miljoen frank, om 10 vergaderingen bij te wonen. Voor het personeel van Inbev was “het pensioenpostje” van Dehaene echter geen opsteker; sinds zijn komst werden al meer dan 500 arbeiders en bedienden wandelen gestuurd bij het bedrijf.

Een vergelijking trekken tussen Dehaene met de huidige ‘socialisten’ leert al vlug dat er weinig verschillen te vinden zijn. Beiden kicken op een neoliberaal beleid – Van Globaal Plan tot Generatiepact – dat ze met de mantel der bevriende vakbondstop trachten te bedekken. Beiden zijn voorstanders van een Europees privatiseringsbeleid. Beiden hebben tegenwoordig een communautair staartje. Beiden zoeken postjes voor hun pensioen – Dehaene bij Inbev, zijn kompaan Vandenbossche bij Biac.

We zijn er ons echter wel van bewust dat die gelijkenis relatief is want veel verschil tussen SP.a-blauw en de ‘progressieve VLD’ is er ook al niet meer te vinden.

Tot slot kunnen we van een machtsgeile ex-premier als Dehaene wel begrijpen dat hij liever bij een partij zou zitten die de laatste 18 jaar in de regering zit dan bij een partij die het al 8 jaar in de oppositie moet doen zonder vetbetaalde ministerpostjes.