Had Marijnissen op een lijst van het Vlaams Belang kunnen staan?

Het Vlaams Belang heeft steeds oog voor nieuwe trends en probeert er op in te spelen. Na de verkiezingsoverwinning van de Socialistische Partij in Nederland, stelde de partij dat SP-kopstuk Marijnissen even goed op een lijst van het VB had kunnen staan. Een dergelijke recuperatie is natuurlijk populisme ten top gedreven.

Terwijl de Franstalige PS van Elio Di Rupo in VB-kringen vaak vergeleken wordt met het stalinistische regime dat in de Sovjetunie heerstte voor 1989, kan de radicalere Nederlandse SP – ondanks haar maoïstische verleden – op iets positievere omschrijvingen van het VB rekenen.

De partij stelde op haar website dat de SP de verkiezingen kon winnen omwille van een kritische houding. Dat de SP zich uitspreekt tegen het neoliberale model dat tegenwoordig ook steeds meer door het VB wordt verdedigd, wordt gemakkelijkheidshalve achterwege gelaten.

Het VB concentreert zich op de houding van de SP tegenover migranten. Marijnissen stelde dat hij voor de lijsten van zijn partij niet met een positieve discriminatie wil werken. Ook werd nogmaals verwezen naar het oude migrantenstandpunt van de SP, dat inmiddels sterk werd aangepast.

De SP spreekt zich uit tegen privatiseringen en liberaliseringen, zo wordt gepleit voor een hernationalisatie van de Nederlandse Spoorwegen. De partij is tegen een verdere commercialisering van gezondheidszorg, onderwijs en andere diensten. Ook verzet de SP zich tegen verdere aanvallen op de pensioenen en de uitkeringen. Verder is de SP actief betrokken in campagnes voor een algemene regularisatie van mensen-zonder-papieren.

Al die standpunten staan haaks op het programma van het Vlaams Belang. Die partij volgt de neoliberale logica van onder meer de VW-directie (“een bedrijf is geen liefdadigheidsinstelling”) of van het Generatiepact dat niet ver genoeg ging voor het VB. Het VB staat niet aan de kant van de arbeiders en hun gezinnen. Dat is een fundamenteel verschil met de Nederlandse SP.

Het VB is met een anti-establishmentretoriek groot kunnen worden in de jaren 1990. Dat gebeurde voornamelijk op basis van een passief ongenoegen en een zoektocht naar individuele oplossingen. Exact 15 jaar na de Zwarte Zondag van 1991, begint de slinger in een andere richting te gaan. In plaats van een passief ongenoegen, zien we steeds meer actief verzet en een zoektocht naar een politiek alternatief dat daar antwoorden op biedt. Dat geeft ruimte aan de linkerzijde als het naar voor komt met een geloofwaardig alternatief.