Breek de loonnorm! Geen bevriezing van de lonen!

De ene provocatie volgt snel op de andere. We zijn amper bekomen van de maatregel die bepaalt dat onze lonen de komende twee jaar niet mogen stijgen of er worden al plannen gesmeed om tot een permanente loonstop te komen. En alsof dat nog niet genoeg was, staan de liberale extremisten van Unizo en VLD al klaar met hun Duitse mini-jobs met bijhorende mini-lonen.

Artikel door Geert Cool uit de juni-editie van ‘De Linkse Socialist’

De afgelopen jaren werden de grote bedrijven in ons land getrakteerd op een fiscaal gunstregime. Allerhande ingewikkelde constructies zorgen ervoor dat multinationals amper nog belastingen betalen. In plaats van te investeren in spitstechnologie om armoede en miserie te bestrijden, lijkt er de afgelopen jaren vooral in fiscale spitstechnologie geïnvesteerd te zijn.

Het resultaat is er naar: een enorme transfer van middelen van de gemeenschap – van ons allemaal dus – naar de zakken van de grote aandeelhouders. De topmanagers, aandeelhouders en speculanten zitten op een fenomenale geldberg. Maar hun inhaligheid kent geen grenzen, ze eisen steeds meer. Het nieuws dat er 25.000 miljard euro op rekeningen in enkele belastingparadijzen staat, wordt al gauw naar de achtergrond geduwd om onze lonen als het grote probleem voor te stellen.

Alle obstakels voor het in stand houden van de recordwinsten worden onder vuur genomen. Van de belastingen bleef al niet veel over, dus wordt op andere ‘kosten’ gejaagd. Dat is waarom onze lonen vandaag in het vizier liggen. Officieel wordt gezegd dat iedereen in deze crisistijden inspanningen moet leveren.

Dat geldt nochtans niet voor de grote aandeelhouders die nog nooit zo hard verwend werden en evenmin voor de topmanagers die steeds meer verdienen. Bovendien is nergens aangetoond dat een drastische loonsverlaging leidt tot economische groei. De Griekse werkenden leverden inmiddels soms tot de helft van hun inkomen in, maar zonder resultaat. Integendeel, na vijf jaar van crisis wordt nu al gesproken over een verloren decennium.

In een aantal bedrijven in ons land legt het personeel zich terecht niet neer bij de loonnorm. Zo eist het personeel van Bayer in Antwerpen een opslag van 4%. Dat is nog een pak minder dan de 15% verhoging van de dividenden voor de aandeelhouders. ‘Onwettelijk’, schreeuwt de patroonsfederatie. ‘Onverantwoord’, vullen de gevestigde partijen aan. ‘Rode’ neoliberalen zoals minister De Coninck (SP.a) willen een loonstop op langere termijn opleggen en zelfs wettelijk verplicht maken. Waarom sociaal overleg tolereren als de uitkomst toch op voorhand vastligt: onze levensstandaard moet naar beneden.

Als het van de donkerblauwe neoliberalen afhangt, moet nog een stap verder gegaan worden. In die kringen wordt gepleit voor mini-jobs met mini-lonen. Dat zou de toegang tot de arbeidsmarkt gemakkelijker maken. Vertel dat maar eens aan de 60% werkloze jongeren in Griekenland en Spanje! Of aan de ruim 30% werkloze jongeren in Brussel. Het doel van de donkerblauwen is duidelijk: de lonen drastisch naar beneden trekken.

Overigens is het hypocriet dat zo’n partijvoorzitter als Gwendolyn Rutten met een bruto jaarloon van meer dan 200.000 euro voorstellen doet om minijobs aan 450 euro per maand in te voeren. Zelf verdient ze meer op een dag.

Als we hen laten doen, zullen we steeds verder wegzakken in een neerwaartse spiraal van lage lonen, onzekere jobs en onveilige arbeidsomstandigheden. Niet onze lonen zijn de reden waarom de economie stokt. Dat komt door het falen van hun systeem. Een verkeerde diagnose van de problemen leidt tot verkeerde remedies. Bovendien gebeurt het met kwaad opzet: het verder verrijken van de superrijken ten koste van de levensstandaard van de overgrote meerderheid van de bevolking.

Verzet is nodig, iedere zwakheid langs onze kant zal nieuwe patronale agressie uitlokken. Het breken van de loonnorm kan een eerste stap zijn om het tij te keren. Het ongenoegen neemt toe en moet dringend op een ernstige manier georganiseerd worden in een strijd die niet alleen gericht is tegen de sociale afbraak maar ook op het afdwingen van nieuwe verworvenheden. Het besparingsbeleid heeft zoveel tekorten gecreëerd (kinderopvang, plaats op school, betaalbare huisvesting, ouderenzorg,…) dat we ons niet kunnen beperken tot een defensieve strijd.

LSP komt in die strijd op voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme, een alternatief waar de noden en behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking – en niet de bankrekeningen in belastingparadijzen – bepalen wat en hoe er wordt geproduceerd.TEXT