Dinsdag was er op initiatief van de Actiecomités Europa een actie voor de kantoren van de ONEM in Brussel. De ONEM is de Franstalige tegenhanger van de RVA. Er verzamelden enkele tientallen syndicale militanten en werklozen. De actievoerders hielden het kantoor een tijdlang symbolisch bezet uit protest tegen de nieuwe aanvallen op de werklozen. Deze aanvallen zijn het gevolg van de maatregelen van de regering Di Rupo.
De nieuwe maatregelen liggen in de lijn van eerdere regels om de werklozen aan te pakken. De uitkering zal sneller afnemen en beperkt worden in de tijd. In de plaats van de werkloosheid aan te pakken, worden de werklozen aangepakt. De regering kiest hiermee eens te meer de kant van diegenen die beweren dat werklozen zelf verantwoordelijk zijn voor de werkloosheid.
Zelfs op een ogenblik dat een bedrijf winstgevend is en amper belastingen betaalt, is jobzekerheid niet evident. Dat zagen we bij ArcelorMittal. De fiscale cadeaus zouden de werkgelegenheid moeten beschermen. Maar daar komt niets van in huis. Rond Luik dreigt na de warme fase ook de koude fase van de staalproductie te verdwijnen. Dat kan nogmaals honderden jobs op de helling zetten. Wat is de boodschap van de regering aan die nieuwe werklozen? Dat er genoeg werk is en zelf maar een inspanning moeten doen?
Het is de winsthonger die de economie en de tewerkstelling bedreigen. Het is deze winsthonger die leidt tot het aangroeien van het werklozenleger. De werkgevers en aandeelhouders gebruiken het bestaan van dat werklozenleger vervolgens om de arbeidsvoorwaarden van wie wel werk heeft te ondermijnen. Ze proberen ons wijs te maken dat werklozen lui zijn, maar intussen zijn er nog steeds veel meer werklozen dan er beschikbare jobs zijn.
Het besparingsbeleid wil de gevolgen van de economische crisis van het kapitalistische systeem doorschuiven naar de arbeiders, de jongeren en hun gezinnen. De tactiek is simpel: de bevolking verdelen, de zwaksten eerst aanvallen en hen proberen te isoleren. Veel jongeren hebben vandaag amper nog de kans om een degelijke en vaste job te vinden. Wie al werk vindt, moet het doen met tijdelijke en slechtbetaalde jobs.
Acties zoals afgelopen dinsdag zijn nuttig om het verzet tegen het besparingsbeleid op te bouwen. Alle werkenden en jongeren, met of zonder werk, moeten zich verenigen in de strijd voor onze arbeids- en levensvoorwaarden. De actie van dinsdag was een goede stap om ook onder werklozen de mobilisatie te starten naar de algemene staking van 30 januari.
Hopelijk wordt 30 januari een eerste stap in het kader van een strijdbaar actieplan tegen de besparingen, waarbij de werknemers, jongeren en werklozen mee kunnen beslissen over hoe de strijd en het verzet worden gevoerd.