Your cart is currently empty!
Actieplan nodig om Arizona te doen vallen!
Bij de spoorwegen gaat het er heftig aan toe. Het moet gezegd worden dat de pensioenhervorming voor ons een echte ramp is: met een berekening op basis van de hele loopbaan en de afschaffing van de voorkeursregeling zou het bedrag van onze pensioenen met meer dan 20% worden verlaagd. Voor treinpersoneel (machinisten en conducteurs) zou het einde van de mogelijkheid van vervroegd pensioen voor sommigen betekenen dat ze 12 jaar langer moeten werken! En dan hebben we het nog niet eens over de bedreigingen voor ons statuut, ons ziekenfonds en de toekomst van iedereen die deel uitmaakt van de spoorwegen. Arizona is ook een directe aanval op passagiers, met plannen om bepaalde haltes te schrappen.
door een treinbegeleider
Twee kleine onafhankelijke vakbonden, OVS en ASTB, organiseerden met succes een 9-daagse staking tussen eind februari en begin maart. Ze waren er sneller bij dan het front van de traditionele vakbonden ACOD en ACV, die later hun eigen plan aankondigden. Dit bestond uit een paar stakingsdagen per maand tot juli, inclusief data voor intersectorale en interprofessionele acties. Tegen hun achterban, die een nog harder actieplan eiste, antwoordden de leiders van de traditionele vakbonden: “We zitten in een marathon, niet in een sprint!”
De angst om “te vroeg, te snel, te hard” te staken is legitiem. De regering zou kunnen gokken op een snel verlies van momentum in de sectoren die het meest in de voorste gelederen van de protesten staan, om vervolgens van het begin van de zomer te profiteren om haar ergste hervormingen door te drukken. Het is dus waar dat we een duurzaam plan nodig hebben. Maar dit mag niet gebruikt worden als excuus om de strijd te vertragen of ons te beperken tot het oproepen tot “overleg”. Zelfs als de helft van de maatregelen geschrapt wordt, blijft het Arizona-plan onverteerbaar. Er valt dus niets te onderhandelen!
Solidariteit opbouwen
We zijn vastberaden, maar laten we eerlijk zijn: dat is deze regering ook. De Wever en zijn werkgeversvrienden zijn bereid om een paar dagen staking uit te zitten als dat voor hen op de lange termijn meer winst betekent. Een hard, goed doordacht actieplan zal dus essentieel zijn om hen te doen buigen. Het is niet alleen een kwestie van het aantal stakingsdagen opvoeren, maar ook van een solidariteitsbeweging opbouwen met iedereen die Arizona in gevaar brengt.
We weten allemaal waar rechts mee bezig is: doen alsof de acties gevoerd worden door slechts een “kleine minderheid”, die dan nog zijn “privileges” verdedigt. Werknemers worden tegen elkaar opgezet. De nieuwe minister van Mobiliteit, Jean-Luc Crucke, betreurt het dat bij de spoorwegen “twee kleine vakbonden die 5% van het personeel vertegenwoordigen beslissen om alles te blokkeren”. Maar meneer de minister, als alleen de vakbondsverantwoordelijken zouden staken, zou 99% van de treinen rijden… Als de spoorwegen geblokkeerd zijn, komt dat omdat duizenden spoorwegarbeiders besloten hebben om deel te nemen aan de actie, het is zeker niet beperkt tot 5%!
Solidariteit is ons beste wapen tegen verdeeldheid. Solidariteit op onze werkplekken, solidariteit tussen sectoren, solidariteit met alle lagen van de bevolking die zullen lijden als Arizona zijn plannen kan uitvoeren.
Een echt actieplan
Personeelsbijeenkomsten op de werkvloer zijn essentieel om al onze collega’s te informeren over wat er op het spel staat en om de acties democratisch te bespreken. Deze regering valt onze arbeidsomstandigheden, onze sociale zekerheid, onze pensioenen en onze openbare diensten aan. Maar ze gaat ook degenen die al in de put zaten er nog wat dieper in duwen: alleenstaande ouders, sociale uitkeringstrekkers, minderheden en migranten. De best georganiseerde werknemers zouden solidariteitsacties kunnen opzetten met andere sectoren in de strijd. Bijvoorbeeld door solidariteitsboodschappen te publiceren op sociale netwerken, bezoeken te organiseren aan stakersposten van anderen of door gezamenlijke bijeenkomsten te houden.
De algemene staking op 31 maart zou op ieders agenda moeten staan. Die actiedag kan een echte krachtmeting worden. Door de hele economie van het land tot stilstand te brengen, door hun winsten aan te vallen, zullen we de enige taal spreken die de machtigen begrijpen. Daarnaast moeten andere acties worden georganiseerd: een staking van de openbare diensten, roterende stakingen, massale deelname aan de internationale vrouwendag op 8 maart, enz. zijn nuttig om de mobilisatie op te bouwen.
We moeten ook plannen maken voor de periode na 31 maart. We willen niet dezelfde fouten maken als in 2014, toen de vakbondsleiders na een buitengewone mobilisatie geleidelijk de actie lieten varen. Door geduldig een actieplan op te bouwen dat crescendo aangroeit, door zo breed mogelijk te mobiliseren, kunnen we winnen.
Informeren en organiseren!
Het informeren en organiseren van collega’s, vrienden en buren is essentieel. De rechtse politici, allerhande ‘experten’ en de traditionele media overspoelen ons dagelijks met leugens en propaganda. Daarop antwoorden we best zo collectief mogelijk. Enkele voorstellen.
- Wie weet wat de Arizona-maatregelen concreet betekenen, is kwaad. Dat kunnen we stimuleren met informatiekrantjes, zoals de toegankelijke pensioenkranten in gemeenschappelijk vakbondsfront in 2014 en 2018. Uiteraard zijn daar ook digitale varianten van nodig.
- Met infosessies op elke werkplaats is het mogelijk om collega’s te bereiken en de geplande maatregelen te vertalen naar die werkvloer.
- Militantenbijeenkomsten per sector en per regio kunnen de temperatuur meten, eisen verfijnen en volgende stappen in het actieplan voorbereiden.
- Betogingen en stakingsdagen per sector of regio kunnen aangegrepen worden om gerichte campagnes op die sector of regio te voeren.
- Nationale algemene stakingsacties zijn noodzakelijk, als er niet geluisterd wordt na een eerste 24-urenstaking moet opgebouwd worden naar een sterkere staking die bijvoorbeeld 48 uur kan duren. Tussentijdse acties (zoals acties per sector of regio) kunnen daarnaar opbouwen.
- Personeelsvergaderingen en een blijvende betrokkenheid zijn nodig. Daarmee kunnen we onze beweging organiseren en antwoorden op de leugenachtige propaganda van het establishment die een versnelling hoger schakelt.
- Onze zelforganisatie wordt cruciaal. Initiatieven die activisten bijeenbrengen, zoals Commune Colère, versterken dit.
- Doorheen deze zelforganisatie moeten we het ook durven hebben over welke maatschappij we willen en hoe we een alternatief kunnen afdwingen.
Een voorbereide beweging is er twee waard…
Zwakheid zet aan tot agressie. Elke beweging hoedt zich dan ook best voor mogelijke zwakheden in het protest. Drie belangrijke kwesties.
1/ Bewaren van onze eenheid. Alle mogelijke vormen van verdeeldheid worden gepropageerd. Ambtenaren zouden geprivilegieerd zijn omdat sommigen van hen een pensioen hebben waarmee je een woonzorgcentrum kan betalen. Dat is geen privilege, maar zou een recht voor iedereen moeten zijn. Communautaire tegenstellingen worden terug opgerakeld. Racisme staat altijd hoog op de rechtse agenda. Ook de hele anti-woke campagne is gericht op het zaaien van verdeeldheid. Het zijn geen trans personen die onze pensioenen aanvallen, dat gebeurt door de rijke mannenclub waar Arizona voor staat.
2/ Een strategie om te winnen. Een losse opeenvolging van acties is geen plan. De kracht van een actieplan zit in het opbouwende karakter: elke actie bouwt op naar een volgende. De waarschuwing dat we een marathon zullen moeten lopen en geen sprint, mag geen excuus zijn om ondertussen vooral ter plaatse te blijven trappelen waardoor de woede tot frustratie en verbittering leidt in plaats van stevige strijd. Ook voor een marathon is er veel en regelmatige training nodig, anders halen we het niet. Het mag ook geen excuus zijn om onduidelijkheid te laten over onze doelstelling: de val van Arizona. Niet in 2029, maar liefst zo snel mogelijk! Wachten op verkiezingen leverde ons nooit iets op, het is door onze eigen acties dat we zaken afdwingen.
3/ Duidelijkheid over wat we willen. In 2014 groeide de steun voor een vermogensbelasting op de superrijken, maar werd die eis meer en meer vertaald naar een ‘taxshift’. We kregen een taxshift, maar die was niet in ons belang. Duidelijke eisen versterken de beweging en verkleinen de ruimte om ons in de zak te zetten. We komen op voor een echte vermogensbelasting, massale investeringen in publieke diensten, collectieve arbeidsduurvermindering, pensioen op 60, behoud van SWT … We koppelen dat aan de noodzaak van een samenleving waarin de meerderheid van de bevolking echt beslist, ook over wat en hoe er geproduceerd wordt, zodat dit gericht wordt op de noden.