Your cart is currently empty!
Tag: Numsa
-
Zuid-Afrika. Metaalbond NUMSA uit COSATU gezet
Op 7 november besliste de Zuid-Afrikaanse vakbondsfederatie COSATU (Congress of South African Trade Unions) om de strijdbare metaalbond NUMSA (National Union of Metal Workers of South Africa) uit te sluiten. NUMSA was met 340.000 leden de grootste vakbond binnen COSATU. In onderstaand artikel brengt Moses Mayekiso zijn visie. Moses is voorzitter van de Workers and Socialist Party (WASP) en werd in 1987 vanuit de gevangenis verkozen als de eerste algemeen-secretaris van de pas opgerichte NUMSA. Onderstaand artikel werd voor de beslissing op 7 november geschreven.
[divider]
De beslissing van het centrale uitvoerende comité van COSATU is uitgesteld tot 7 november 2014, maar het staat zo goed als vast dat de 340.000 leden tellende metaalbond NUMSA wordt uitgesloten. NUMSA is de grootste vakbond binnen COSATU en de grootste vakbond op het Afrikaanse continent. De uitsluiting van NUMSA is een nieuwe aardbeving, een naschok van het bloedbad in Marikana met de moord op 34 stakende arbeiders die voor een loonsverhoging van 12.500 Rand opkwamen. Dat epicentrum van de aardbeving blijft het politieke landschap in Zuid-Afrika veranderen.
Voor de geplande uitsluiting heft NUMSA opnieuw bevestigd dat het de uitsluiting voor de rechtbank zal trekken en dat het een buitengewoon congres van COSATU eist. In de loop van de zowat twee jaar dat dit drama zich aan het voltrekken is, hebben verschillende nevenverhalen de aandacht afgeleid van de kern van de zaak: de ineenstorting van de fundamenten van het politieke akkoord van het post-apartheidssysteem. Zo was er het nevenverhaal van de schorsing van de algemeen secretaris van COSATU, Zwelinzima Vavi, en de oproep voor een speciaal COSATU-congres hiervoor. Er was ook het protest tegen de elektronische tol die gehoffen wordt voor snelwegen in Gauteng, het economische centrum van het land, waarbij het protest werd geleid door de ANC-gezinde COSATU-leiding tegen de door Zuma geleide ANC-regering.
De krant Financial Mail (30 oktober) bracht haar standpunt aan de hand van een zogenaamde “D Matrix” waarop het de verschillende politieke spelers plaatste. De matrix werd in vier delen ingedeeld met bovenaan ‘Discerning’ (kritisch) gevolgd door ‘Delightful’ (verrukkelijk), ‘Dumb’ (dom) en ‘Despicable’ (verachtelijk) . De algemeen secretaris van NUMSA, Ivin Jim, wordt middenin tussen Discerning en Despicable geplaatst. De afbeelding van Financial Mail had minstens de verdienste om een eerlijk beeld te brengen van de houding van de kapitalistische heersende klasse over de ontwikkelingen in COSATU en NUMSA. In plaats van blij te zijn over een mogelijke neergang van COSATU – waar ze steeds enige angst voor hadden – zijn de kapitalisten gegrepen door een voorgevoel dat er niet goed uit ziet. Dat is waarom ze de acties van NUMSA tegelijk ‘kritisch’ en ‘verachtelijke’ vinden.
De kritiek van NUMSA op COSATU geeft aan dat de steun aan de pro-kapitalistische ANC een ooit zo’n machtige tegenstanders van de bazen op de knieën heeft gekregen, maar waarbij er meteen een nieuwe en veel gevaarlijker dreiging opkomt, die van een massale arbeiderspartij met een socialistisch programma.
We zien hoe het conflict tussen onverzoenbare klassenbelangen tot uiting komt. Er is een confrontatie tussen de barbarij van een kapitalisme in verval aan de ene kant en de hoop van de arbeidersklasse op een samenleving zonder armoede, werkloosheid, honger, milieuproblemen, tegenstellingen op basis van religie of afkomst, oorlog,…
Als de Financial Mail de opstelling van NUMSA tegelijk kritisch en verachtelijk vindt, weerspiegelt dit twee zaken: (1) de heersende economische en politieke elite heeft een diepe haat tegenover NUMSA en (2) ze erkennen het falen van de propaganda van het ANC en haar bondgenoten die laten uitschijnen dat de opstelling van NUMSA het resultaat is van de ambities van een principeloze vakbondsbureaucratie die een machtsstrijd voert tegen een andere bureaucratie waarbij de politieke en ideologische argumenten slechts een rookgordijn zijn.
Toen COSATU in 1985 werd opgezet, werd dit door de arbeidersklasse gezien als een “revolutionaire, socialistische, militante federatie die los van alle vormen van cultureel mannelijk chauvinisme en racistische discriminatie, opkwam als verdediger van de arbeidersklasse en dit op basis van een vertrouwen in de macht van de arbeidersklasse en opkwam voor arbeiderscontrole, niet alleen voor de progressieve vakbondsbeweging maar voor de volledige samenleving”. Zo stelde de verklaring van NUMSA van 27 oktober laatstleden.
Tussen het COSATU van 1985 en de huidige versie van COSATU zijn er vele lichtjaren verschil. Het apartheidsregime in 1985 kende een gedeeltelijke noodtoestand en werd geleid door de vingerwijzende premier PW ‘Groot Krokodil’ Botha. Maar dat regime moest wel inbinden toen de stichtende voorzitter van COSATU Elijah Barayi eiste dat de passenwet (waarbij elke Afrikaan in stedelijke gebieden een bewijs moest bij hebben om aan te tonen dat hij of zij het recht had om in de stad te verblijven) binnen de zes maanden werd afgeschaft of dat het anders door massaprotest zou afgeschaft worden. Het huidige COSATU slaagde er zelfs niet in om een deftige mobilisatie op te zetten tegen de tolheffing op de wegen, ondanks het feit dat er een breed gedragen haat tegenover is en ondanks de grootste onofficiële campagne van burgerlijke ongehoorzaamheid sinds het ANC aan de macht kwam. Het was een gênante publieke bevestiging van de erosie van de ooit zo sterke politieke autoriteit van COSATU.
De Workers and Socialist Party (WASP) steunt de opstelling van NUMSA en het verzet tegen de uitsluiting uit COSATU. Het is correct om niet zomaar weg te gaan, zelfs niet na een uitsluiting. De uitsluiting gebeurt door een leiding die aan de macht bleef door de eigen regels van COSATU met de voeten te treden, het doet denken aan een machtsgreep. Deze leiding is bang van de eigen leden en van de mogelijkheid om aan de kant geschoven te worden in een speciaal congres waarop NUMSA mogelijk een brede steun zou krijgen. Wat ooit een sterke federatie was, is nu gebroken. Er zijn niet langer voldoende vakbondscentrales die deel uitmaken van COSATU en alle verplichtingen nakwamen om de leiding in vraag te stellen. Een aantal centrales is verdeeld. Er is immers een groeiende opstand van onderuit in een poging om de vakbonden uit de greep van de corrupte leiders te halen. Dat is onder meer het geval bij de Commercial Paper Wood and Allied Workers Union (Ceppawu), Police and Civil Rights Union (Popcru) , de South African Democratic Teachers union (Sadtu) en ook de South African Municipal Workers Union (Samwu). Er kan elk ogenblik een nieuwe vakbond in de publieke sector opgezet worden. Het maakt dat COSATU afsterft.
We hopen dat NUMSA zich zal richten tot de basis van de acht vakbondscentrales in COSATU die steun geven aan de opstelling van NUMSA. Voor de terugkeer van Vavi aan het hoofd van COSATU verklaarde de raad van delegees van COSATU in Gauteng dat de steun aan NUMSA niet beperkt was tot de kwestie van Vavi (wiens seksuele verhouding met een medewerkster werd aangegrepen om zijn kritiek op de corruptie van de overheid aan de kant te schuiven) of de oproep tot een buitengewoon congres, maar dat ze alle politieke resoluties van het congres van NUMSA in december 2013 steunden.
We denken dat de alliantie binnen COSATU moet uitgebreid worden buiten de grenzen van de vakbondsfederatie end at er een politiek initiatief moet komen in de voorbereiding van een arbeiderspartij. NUMSA stelde voor dat het Vrijheidscharter (in 1955 opgemaakt door het Volkscongres en nadien geassocieerd met het ANC, een charter met radicale hervormingen zoals de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, maar zonder een expliciete oproep om het kapitalisme omver te werpen en te vervangen door socialisme) zou dienen als mogelijk programma voor het Verenigd Front. De bondgenoten van NUMSA in COSATU moeten uitgenodigd worden om deel te nemen aan het Verenigd Front in opbouw en ze moeten ook kunnen discussiëren over hoe het Vrijheidscharter kan aangepast worden om er een uitdrukkelijk socialistisch programma van te maken om als basis te dienen voor een massale arbeiderspartij die opkomt voor de socialistische omvorming van de samenleving.
NUMSA moet een initiatief nemen om een socialistisch vakbondsnetwerk op te zetten als voorbereiding op een nieuwe federatie. Dit netwerk kan de volledige vakbeweging binnen en buiten COSATU verenigen om strijdbewegingen te verenigen, zowel tegen tolwegen als voor degelijke inkomens, tegen de stijgende prijzen voor brandstof, voedsel, transport en basisgoederen.
De verwerping door NUMSA van de hypocriete en oneerlijke op zelfbelang gerichte tussenkomst van het ANC in de verzoening is volledig terecht. Het is consistent met de historische resoluties van het congres eind 2013 waarop de historische band met de generatie van 1993, een jaar voor de eerste democratische verkiezingen, opnieuw werd aangehaald door een oproep te doen om een nieuwe arbeiderspartij te vormen en niet langer steun te geven aan het ANC. De ervaring van de eerste twee decennia van ‘vrijheid’ heeft het perspectief van de generatie van 1993 bevestigd. WASP wil samenwerken met NUMSA naar het historische doel van een massale arbeiderspartij met een socialistisch programma.
-
Steun de Zuid-Afrikaanse metaalstaking. Socialistisch antwoord op leugens
Reactie door de Workers and Socialist Party (Zuid-Afrika)
Propaganda tegen stakingsacties is geen monopolie van de Belgische media en politici. Ook elders is dit de norm. Bij de langdurige Zuid-Afrikaanse metaalstaking haalt het establishment alles boven om de stakers aan te pakken. De werkgevers, kapitalistische politici van ANC en Democratische Alliantie (DA) en de media proberen alle problemen van de kapitalistische economie af te schuiven op de metaalarbeiders. In de media vinden we plots allerhande ‘experten’ die in feite slechts woordvoerders van het kapitalisme zijn. Deze ‘experten’ zeggen allemaal de economie te lijden heeft onder de staking en Zuid-Afrika op de rand van de afgrond brengt.Klopt dat? Neen! Het zijn leugens die telkens opnieuw worden bovengehaald om mensen tegen een staking en tegen de vakbonden op te zetten. In werkelijkheid zijn het de bazen die de economie saboteren.
“Gewelddadige staking”?
Om de mensen te laten luisteren naar de leugens wordt begonnen met de staking in de media af te doen als ‘gewelddadig’. De experten hebben het over het ‘recht op werk’ waarmee ze het recht om de staking te breken bedoelen. De Democratische Alliantie wil zelfs wetgeving om “buitensporige” stakingsacties onwettig te verklaren zodat werkgevers stakers zomaar kunnen afdanken.
Het voorstel van de DA is een vrijgeleide voor de grootste provocateurs onder de bazen en de kapitalistische politici. Als deze wetgeving er zou komen, kunnen ze een staking telkens beëindigen door stakingsbrekers in te huren om de stakers gewelddadig aan te pakken om de stakers vervolgens af te danken. De ‘Democratische’ Alliantie is duidelijk enkel gericht op de belangen van de werkgevers.
Wie creëert de rijkdom in de samenleving?
Maar van waar komt de rijkdom in de samenleving? Fundamenteel komt het van de nieuwe waarde die door de werkenden toevoegen doorheen hun arbeid – zeker in de industriële sectoren. De ‘experten’ zeggen dat deze staking veel schade berokkent omdat de metaalindustrie goed is voor 15% van de economie. Dit betekent dus ook dat maar liefst 15% van de economische productie wordt gerealiseerd door amper 230.000 metaalarbeiders in een land van 52 miljoen inwoners.
Waarom bedanken de ‘experten’ de metaalarbeiders niet voor deze grote bijdrage door zo’n klein aantal arbeiders? Het zijn zij die zorgen voor de rijkdom van het land en de winsten van de bazen. De metaalarbeiders moeten zowat de meeste genereuze mensen van het land zijn, ze creëren 15% van de economie en dit tegen bijzonder lage lonen. Het toont in werkelijkheid de enorme uitbuiting van de metaalarbeiders door werkgevers die zo inhalig zijn dat ze zich met hand en tand verzetten tegen een bescheiden loonstijging met 12-15%.
Wat bedoelen ze met ‘de economie’?
Als onderdeel van de patronale strijd tegen de arbeiders proberen ze ons te verwarren met zogenaamde economische ‘experts’. Die hebben het graag over ‘de economie’. Maar als ze die frase gebruiken, moeten de arbeiders een alarmbel horen. De ‘experts’ hebben het niet echt over ‘de economie’ maar enkel over de belangen van de werkgevers in de economie. De belangen van de werkgevers zijn niet dezelfde als die van de arbeiders.
De metaalsector is goed voor 15% van de economie. Als de staking beëindigd wordt met een overwinning en de arbeiders meer loon krijgen, zal de sector nog altijd goed zijn voor 15% van de economie. Het enige dat zou veranderen is dat het aandeel van die 15% dat naar de bazen gaat als winst kleiner is en het aandeel dat naar de metaalarbeiders gaat groter. De enige reden waarom de metaalsector zou krimpen als gevolg van de hogere lonen van de metaalarbeiders zou bestaan uit sabotage door de werkgevers. De patroons kunnen beslissen om wraak te nemen op de arbeiders of om fabrieken te sluiten om de winsten te vergroten. Met andere woorden zullen ze proberen om alle voordelen van de staking te ondermijnen. Het zou de verantwoordelijkheid van de bazen zijn, niet van de staking.
Houdt de staking de werkgevers tegen om te investeren?
Het antwoord van de ‘experten’ is doorgaans dat lagere winsten voor de werkgevers inhouden dat ze niet kunnen investeren en nieuwe jobs creëren. Maar waar wachten ze eigenlijk op om te investeren? Het aandeel van de nationale rijkdom dat naar de lonen gaat, is al jarenlang geleidelijk aan het afnemen. De Zuid-Afrikaanse zakenlui hebben 500 miljard Rand cash opgestapeld. Ze hebben meer geld dan ze kunnen opdoen. Dat geld kan gebruikt worden om te investeren en jobs te creëren. Voor de kapitalisten is het echter meer winstgevend om met dat geld te speculeren op de financiële markten. Ze zijn alleen bezorgd om hun winsten.
Waarom zou de metaalstaking nu plots de reden zijn waarom de kapitalisten niet mee kunnen investeren? Dit argument slaat nergens op. De kapitalisten zijn al jarenlang bezig met een investeringsstaking, de investeringen in 2014 waren 3% lager dan in 2008. Komt dat door de metaalarbeiders? Neen, het waren telkens de bazen die de economie saboteren.
Bedreigt de staking de ‘concurrentiepositie’ van Zuid-Afrika?
De ‘experts’ zeggen dan dat hogere lonen voor de Zuid-Afrikaanse metaalarbeiders de concurrentiepositie van het land bedreigen. Ze stellen dat de industrie naar andere delen van de wereld zal trekken omdat de lonen er lager zijn. De ‘experts’ zeggen dat dit onvermijdelijk is aangezien de zon in het oosten opkomt. Dat is een leugen. Het zijn eens te meer de bazen die met sabotage dreigen als de arbeiders iets afdwingen. Eigenlijk zeggen ze dat ze hun bedrijven in Zuid-Afrika liever sluiten en verhuizen om elders grotere winsten te maken dan dat ze hun eigen personeel een eerlijk loon betalen.
De kapitalisten willen alles. Het ANC dat gesteund wordt door de grote bedrijven heeft de neoliberale ideeën van het wereldkapitalisme opgenomen en zegt dat handelsgrenzen weg moeten, openbare diensten in private handen moeten komen, de markten open gegooid en de concurrentie het centrale principe vormt. Dit is wereldwijd de strategie van de grote kapitalisten in Amerika en Europa om een transfer van macht en rijkdom van de werkenden naar zichzelf te bekomen. Als het hen uitkomt, steunen de Zuid-Afrikaanse bazen dit beleid. Als het hen niet uitkomt, leggen ze de verantwoordelijkheid bij de arbeiders. Voor de arbeiders betekent neoliberalisme een neerwaartse spiraal. Zo sluiten fabrieken die naar China trokken voor de lagere lonen geleidelijk naar andere landen in Zuid-Oost-Azië waar de lonen nog later liggen.
Socialistisch antwoord op de leugens
Dit zijn allemaal problemen die met het kapitalistische systeem verbonden zijn. Het is waarom de arbeiders zich moeten wapenen met socialistische ideeën. De problemen van de kapitalisten hoeven niet de onze te zijn als we een duidelijk begrip van een socialistisch alternatief hebben. De arbeiders moeten eisen dat de boekhouding van de Zuid-Afrikaanse bedrijven wordt geopend als ze beweren dat ze niet kunnen concurreren met buitenlandse export. Arbeiderscomités kunnen dan kijken naar de winsten, de lonen van de topmensen, de kosten, de lonen aan het personeel en de prijzen die voor goederen of diensten worden gevraagd.
Maar zelfs in die gevallen dat bedrijven kunnen bewijzen dat ze niet kunnen concurreren, moeten arbeiders de kapitalistische winsten niet steunen door de prijzen te laten stijgen of de lonen te laten dalen. Als bedrijven niet concurrentieel zijn, eisen we dat ze genationaliseerd worden onder arbeiderscontrole. Dat moet door de vakbonden opgenomen worden in de strijd voor het behoud van werkgelegenheid.
Uiteindelijk is er nood aan een socialistische samenleving om de neerwaartse spiraal te stoppen en iedereen te voorzien van een degelijke job met een hoge levensstandaard. De arbeiders moeten zich niet alleen syndicaal organiseren maar ook politiek in partijen zoals de Workers and Socialist Party (WASP) als aanvulling op de strijd op de werkvloer voor een verenigde strijd van de werkende bevolking voor een socialistische samenleving.
-
Massale metaalstaking in Zuid-Afrika
Artikel door Mametlwe Sebei, vicevoorzitter van de Workers’ and Socialist Party (WASP)
Amper een week na het einde van de vijf maanden durende staking van meer dan 70.000 mijnwerkers in de platinumsector, begon op 1 juli een staking van meer dan 220.000 metaalarbeiders van de vakbond NUMSA. Deze staking is een onderdeel van de aanhoudende revolte van de werkende bevolking tegen het feit dat ze als goedkope arbeidskrachten worden ingezet. De metaalarbeiders eisen een loonsverhoging met 15% doorheen de hele sector. Er waren massale betogingen op 1 juli waarbij in totaal meer dan honderdduizend mensen op straat de vastberadenheid van de militanten toonden in de strijd voor een overwinning.
De lage lonen zijn niet alleen een kenmerk van de metaalsector, het is een algemeen probleem voor alle werkenden. In zekere zin is het een uitdrukking van de neokoloniale slavernij van de zwarte arbeidersklasse waar de Zuid-Afrikaanse kapitalisten gebruik van blijven maken. Dat gebeurt onder meer door bedrijven die als tussenpersoon fungeren en personeel leveren aan de metaalbedrijven.
De werkgevers schreeuwen over de onbetaalbaarheid van de eisen van het personeel. De bazen worden daarin gevolgd door de gevestigde media. Maar de werkgevers in de metaalsector maken net als in de rest van de economie enorme winsten op de kap van de lage lonen voor het personeel.
In 2010 bijvoorbeeld was de volledige industrie goed voor een omzet van 332 miljard Rand en een brutowinst van 134,6 miljard Rand. Een groot staalbedrijf als ArcelorMittal was in 2013 goed voor een omzet van 8 miljard dollar en een stijging van de winst met 23%. Zelfs in vergelijking met werkenden in dezelfde bedrijven maar in andere landen, krijgen de Zuid-Afrikaanse metaalarbeiders bijzonder lage lonen. In Europa krijgen arbeiders tot tien keer zoveel voor hetzelfde werk. NUMSA moet de strijd organiseren om de zwarte klassenslavernij in de sector te stoppen, net zoals de mijnwerkers dit deden in de platinummijnen.
Patronale lock-out
Het patronaat in de sector toonde haar arrogantie en agressieve opstelling. De patroonsorganisatie Steel and Engineering Industries Federation of South Africa (SEISFSA) kondigde een lock-out aan. Dat is een staking door de werkgevers en een oorlogsverklaring aan zowel de stakende als de niet-stakende arbeiders. Het doet denken aan de oude koloniale klassenverhoudingen waarbij misprijzend op de zwarte arbeiders werd neergekeken. Maar tegelijk is het ook een uitdrukking van de gewijzigde klassenverhoudingen na het bloedbad in Marikana in 2012.
De gebeurtenissen in Marikana hebben de klassentegenstellingen in de samenleving op scherp gezet met een hardere opstelling van de zowel de kapitalistische klasse als de arbeidersklasse. De opstand van de mijnwerkers, zowel voor als na Marikana, schokte het evenwicht dat in 1994 tot stand kwam toen het ANC een akkoord sloot met het apartheidsregime om de kapitalistische economische fundamenten van het racistische apartheidsregime over te nemen in ruil voor algemeen stemrecht en politieke macht. De deelname van de twee miljoen leden tellende vakbondsfederatie COSATU aan de tripartiete alliantie met het ANC en de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij (SACP) zorgde ervoor dat de meeste COSATU-leiders zich omvormden tot schoothondjes van het patronaat om de zware bataljons van de arbeidersklasse tot kalmte aan te zetten.
Het herwonnen vertrouwen van de werkenden in hun georganiseerde macht heeft geleid tot een furieuze reactie van de kapitalisten. Dat bleek uit de venijnige klassenhaat die hun woordvoerders in de media naar voor brachten. De kapitalisten lijken vastberaden om de nieuwe militante opstelling van de arbeidersklasse de kop in te drukken. De staking in de platinumsector toonde nogmaals het koppige verzet van de mijnbazen die onder meer beroep deden op brutaal politiegeweld om de staking te breken. Ook nu kan de agressieve opstelling van de werkgevers in de metaalsector op de resolute steun van de regering rekenen. De regering wil er alles aan doen om te vermijden dat deze staking succes oplevert.
Als de werkgevers in de metaalsector de bescheiden looneisen van de arbeiders weigeren in te lossen – het gaat overigens om eisen die nog lang geen degelijk minimumloon vormen – dan toont dit het failliet van het kapitalistische systeem en de nood om het te vervangen. Als onderdeel van de staking moet NUMSA opkomen voor de nationalisatie van de grote monopolies in de metaalsector en van alle metaalbedrijven die de legitieme eisen van de arbeiders niet inlossen. Dat moet deel zijn van de strijd voor het publieke bezit van de sleutelsectoren van de economie zodat democratische planning en beheer van de economie in het belang van de werkenden en armen mogelijk wordt.
Voor een algemene staking
De harde opstelling van de werkgevers uit de metaalsector van bij het begin van de strijd toont de bereidheid van deze bazen om in naam van de volledige heersende klasse een harde confrontatie met de arbeiders aan te gaan. Dat werd eerder tevergeefs geprobeerd door de mijnbazen uit de platinumsector. NUMSA en de arbeidersklasse moeten een zelfde vastberadenheid aan de dag leggen. Het idee van eengemaakte strijd van de volledige arbeidersklasse om samen op te komen voor een leefbaar minimumloon doorheen de hele economie werd al naar voor gebracht door de strijd van de mijnwerkers. Een oproep voor een algemene staking door Cosatu – in navolging van de congresresolutie waarin de federatie zich ertoe verbond om voor een leefbaar minimumloon op te komen – zou een enorme steun krijgen en kan een sleutel zijn om te komen tot een beslissende overwinning.
Maar op de rechtse pro-ANC leiding van Cosatu zullen we niet kunnen rekenen. NUMSA moet proberen om een directe oproep te doen aan de basis van de vakbonden van Cosatu. Het nieuwe ‘United Front’ van NUMSA kan een oproep doen voor een nationale conferentie waarop arbeiders en jongeren samengebracht worden om de strijd voor een leefbaar loon van 12500 Rand per maand te organiseren. Dat kan iedere vorm van verdeeldheid onder de werkenden overstijgen. Een campagne voor een degelijk minimumloon moet ook verbonden worden met eisen voor openbare diensten, werkloosheidsuitkeringen, goede jobs en gratis onderwijs voor iedereen.
Met de brede steun die NUMSA al kent onder de werkenden, in de wijken, onder jongeren en bij werkenden van andere sectoren en vakbonden, kan NUMSA onmiddellijk overgaan tot het opzetten van solidariteitscomités en steuncomités voor de staking om zo te kunnen overgaan tot een oplopend actieplan waarbij verschillende grote staalbedrijven worden platgelegd maar ook regeringsdepartementen en dit met gecoördineerde vliegende stakersposten.
De metaalstaking is ook een uitstekende kans voor de leiding van NUMSA om het idee van een nieuwe arbeiderspartij onder de leden en de werkende bevolking in het algemeen te populariseren. Dat kan door in te gaan tegen de steun aan de werkgevers door pro-kapitalistische partijen als ANC en DA. Daar tegenover is er nood aan een arbeiderspartij die voor socialisme opkomt en die de staking ondersteunt, verbindt met andere delen van de werkende bevolking en die de strijdbaarheid van het syndicale terrein overbrengt naar het politieke terrein.
WASP komt op voor:
- Loonsverhoging met 15% doorheen de metaalsector. Stop de arbeidsbemiddeling.
- Voor een algemeen minimumloon van 12.500 Rand voor iedereen en degelijke jobs.
- Verenig de werkende bevolking in een campagne voor een leefbaar loon, onder meer met de voorbereiding van een algemene staking.
- Voor de nationalisatie onder arbeiderscontrole en socialisme.
- Voor een verenigd front en massale arbeiderspartij met een socialistisch programma.
-
Zuid-Afrikaanse metaalvakbond breekt historische band met ANC
In wat de geschiedenis zal ingaan als het belangrijkste Zuid-Afrikaanse vakbondscongres sinds de oprichting van Cosatu in 1985, besloten afgevaardigden van het congres van de metaalvakbond NUMSA (National Union of Metalworkers of South Africa) om de historische banden met het ANC door te knippen. De financiële en logistieke steun wordt opgezegd door de grootste en politiek meest invloedrijke vakbond binnen Cosatu.
Dit kan verregaande gevolgen hebben voor het ANC. In de verkiezingen van 2014 dreigt het ANC niet alleen de steun te verliezen van de 340.000 leden van NUMSA maar ook van andere leden van Cosatu waar de NUMSA een grote autoriteit kent. Dit kan het ANC enorm verzwakken bij de verkiezingen. Voor het ANC is een score van minder dan 50% een nachtmerriescenario, maar nu wordt dit ook door de eigen verkiezingsstrategen niet uitgesloten.
De naschokken van Marikana hebben de politieke fundamenten van de post-apartheidsperiode in Zuid-Afrika dooreen geschud. Geleidelijk aan leidt dit tot nieuwe uitdrukkingen op politiek vlak. De politieke commentator Allister Spark sprak van Zuid-Afrika als een veranderd land. De tralies van de politieke gevangenis waar de werkende bevolking de afgelopen 20 jaar in vast zat, werden doorbroken en het proces van klassenemancipatie en politieke onafhankelijkheid van de werkende bevolking is van start gegaan.
NUMSA stopt ook met de financiële ondersteuning van de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij, SACP, dat deel uitmaakt van een alliantie met het ANC. De vakbond heeft hij bij monde van algemeen-secretaris Irvin Jim over een “ideologisch bankroet” van de SACP.
De woede en het gevoel van verraad dat de afgevaardigden voelen als het over de leiding van het ANC en de SACP gaat, bleken erg sterk tijdens het congres. Op geen enkel ogenblik was er ook maar een poging om te pleiten voor het behoud van de steun aan het ANC. De leden van NUMSA zien het ANC en de SACP als partijen van de kapitalisten. Al hun daden van de afgelopen 20 jaar wijzen daar op. De volgende door het ANC geleide regering zal het neoliberale National Development Programme als centraal beleidsdocument volgen. Het zal een regering zijn die bewust tegen de werkende bevolking ingaat. Zo’n regering verdient onze steun niet.
Op dit ogenblik heeft NUMSA nog geen beslissing genomen over steun aan een alternatieve partij in 2014. Er werd enkel gesteld dat de leden van NUMSA als individuen naargelang hun overtuiging moeten stemmen. Er werd beslist om een ‘verenigd front’ op te zetten naar het model van het United Democratic Front van de jaren 1980 waarin strijdbewegingen van werkenden en lokale wijken werden samengebracht in een poging om er een “beweging voor socialisme” van te maken.
In een open brief stelde de Workers and Socialist Party (WASP) voor dat de NUMSA een oproep zou doen om een socialistisch netwerk van syndicalisten op te zetten om de verdeeldheid onder de werkende bevolking te overstijgen en om het gebrek aan eengemaakte strijd als gevolg van de crisis binnen Cosatu weg te werken. We riepen ook op tot een bijeenkomst voor arbeiderseenheid om een actieplan voor massastrijd op te maken. De beslissing van NUMSA om een Verenigd Front en een Beweging voor Socialisme op te zetten, komt daar aan tegemoet.
Met de nationale en provinciale verkiezingen binnen enkele maanden vroegen we NUMSA om “een plaats in de leiding van WASP in te nemen.” De Workers and Socialist Party werd opgezet om strijd van de werkende bevolking, lokale gemeenschappen en jongeren te verenigen en democratisch te organiseren. Dat zou NUMSA toelaten om de koepel van WASP te gebruiken om eigen kandidaten naar voor te brengen, kandidaten geselecteerd volgens de eigen procedures van NUMSA. Hierdoor zou de vakbond het verzet tegen het National Development Plan in het nationale parlement naar voor kunnen brengen als verlengstuk voor de strijd die op de werkvloer wordt gevoerd.
Op het congres besloot NUMSA om criteria vast te leggen waaraan een politieke partij moet voldoen om steun van de vakbond te krijgen. Deze criteria werden door de afgevaardigden goedgekeurd. Wij denken dat WASP eraan voldoet. De partij komt voort uit de strijd van de mijnwerkers en baseert zich op de werkende bevolking, WASP eist de nationalisatie van de mijnen, banken, commerciële boerderijen en andere grote bedrijven op basis van arbeidersbeheer en –controle als onderdeel van de strijd voor een socialistische samenleving. WASP is democratisch georganiseerd. De leiding van NUMSA kreeg van het congres een mandaat om “alert” te zijn voor “een partij die socialisme verdedigt en aan verkiezingen deelneemt.” We herhalen onze oproep aan NUMSA om een plaats in de leiding van WASP in te nemen en kandidaten naar voor te brengen bij de verkiezingen van 2014 als onderdeel van de opbouw van een nieuwe beweging voor socialisme.
Er zijn beperkingen aan de positie van NUMSA voor de verkiezingen van 2014, maar het belangrijkste is de historische beslissing om de banden met de regering door te knippen. Het opbreken van het politieke landschap dat in 1994 tot stand kwam, is een verder ontwikkeld en de werkende bevolking is de weg naar politieke onafhankelijkheid opgegaan. De beslissing van NUMSA versnelt het proces dat door de mijnwerkers in 2012 werd gestart. De gewijzigde politieke situatie na Marikana wordt erkend, met het congres van NUMSA werd dit tot een meer bewust niveau opgetild.
Op het congres was er een brede steun voor de overlevenden en familieleden van het bloedbad in Marikana. Er was een financiële oproep voor hen waarmee maar liefst 200.000 Rand onder de afgevaardigden werd opgehaald. NUMSA doet er zelf nog eens 500.000 Rand bovenop. De aandacht die aan de mijnwerkersstrijd van 2012 werd gegeven en ook aan het bloedbad van Marikana vormde een erkenning door NUMSA van de rol van de mijnwerkers als voorhoede van de werkende bevolking in het doorbreken van de gevangenis van de tripartite alliantie (van ANC, SACP en Cosatu). De grote uittocht uit de National Union of Mineworkers (NUM) betekende ook een breuk met de politieke band met het ANC. Het was hieruit dat de WASP kon ontstaan. Nu sluit NUMSA aan bij de strijd die de mijnwerkers begonnen.
NUMSA gaf een duidelijk signaal aan de mijnwerkers en andere werkenden dat ze hen niet zullen overlaten aan de pro-kapitalistische ‘leiding’ van vakbonden die aan het ANC blijven vasthangen. Irvin Jim verklaarde dat NUMSA voortaan open staat voor alle werkenden, waarmee hij regelrecht inging tegen de officiële opstelling van Cosatu van “één vakbond per sector”. Jim stelde dat hij betreurde dat NUMSA deze houding nog niet innam ten tijde van Marikana. Alleszins zal de vakbond hiermee in confrontatie gaan met de rechtse pro-ANC-leiding van Cosatu, mogelijk kan het leiden tot het opbreken van Cosatu. De beslissing om de maandelijkse bijdrage van 800.000 Rand voor Cosatu stop te zetten tot er een bijzonder congres van de vakbondsfederatie komt, is daar een uitdrukking van.
Het congres besliste om begin 2014 een reeks massa-acties te organiseren en om de solidariteit met de mijnwerkers op te voeren. Die mijnwerkers zullen ongetwijfeld opnieuw in strijd gaan rond lonen en arbeidsvoorwaarden. NUMSA zal hiermee een centrum van arbeidersstrijd worden. De geplande conferentie over socialisme zal het debat verderzetten over de opbouw van een politiek alternatief voor de werkende bevolking. NUMSA heeft de eerste stappen in het nieuwe politieke landschap gezet. Samen met WASP en de mijnwerkers neemt de vakbond de historische taak van de heropbouw van de politieke onafhankelijkheid van de werkende bevolking op. We verwelkomen die opstelling van de NUMSA-leiding en de grote steun die hiervoor leeft onder afgevaardigden van NUMSA.
