Your cart is currently empty!
Tag: New York
-
Democratic Socialists of America doen het uitstekend in voorverkiezingen in New York
De VS maken zich stilaan op voor de verkiezingen van november. Naast presidentsverkiezingen zijn er dan ook verkiezingen voor het federale en enkele deelstaatparlementen. Bij de Democratische voorverkiezingen, die bepalen wie de kandidaat wordt in november, deden enkele zelfverklaarde socialisten het uitstekend in New York. Hieronder een reactie door Socialist Alternative.
De resultaten van de voorverkiezingen in juni zijn eindelijk bekend. Het resultaat is duidelijk: ‘Het socialisme won’, stelde de winnende kandidaat voor Queens, Zohran Mamdani, op Twitter. De vijf kandidaten van de Democratic Socialists of America voor de verkiezingen voor het deelstaatparlement haalden het allemaal. We feliciteren senator Julia Salazar, Zohran Mamdani, Jabari Brisbort, Marcela Mitaynes en Phara Souffrant Forrest met hun overwinningen. Ook Alexandria Ocasio-Cortez won de voorverkiezingen. Socialist Alternative riep op om voor deze kandidaten te stemmen. Bovendien wonnen minstens twee zelfverklaarde democratisch socialistische kandidaten, die niet door de DSA werden gesteund, de voorverkiezingen voor het deelstaatparlement, naast progressieve kandidaten zoals Jamaal Bowman voor het federale parlement.
De overwinningen van DSA openen nieuw terrein voor socialisten in New York. Deze overwinningen waren te danken aan het onvermogen van het establishment om effectief om te gaan met COVID-19, racistisch politiegeweld en de economische gevolgen van de pandemie, waaronder 25% werkloosheid in New York City. De socialistische kandidaten van DSA voerden campagne op een platform om de meer dan 70.000 daklozen in New York te huisvesten, betaalbare woningen te bouwen, het strafrechtelijk systeem te hervormen, algemene gezondheidszorg af te dwingen, de Green New Deal te promoten, en de rijken en Wall Street te belasten om dit alles te betalen. Deze hervormingen zijn cruciaal, en Socialist Alternative steunt deze. We kijken ernaar uit om samen met DSA, de arbeidersbeweging en sociale bewegingen te strijden om elke mogelijke overwinning onder het kapitalisme te behalen en doorheen deze strijd een visie van een socialistische wereld te bevorderen.
Hoe zullen deze radicale hervormingen worden afgedwongen? In onze zevenjarige ervaring met een verkozene, Kshama Sawant in Seattle, bereikten we dat Seattle de eerste grote stad werd met een minimumloon van 15 dollar per uur (2014). Recent werd een taks op Amazon en grote bedrijven afgedwongen, waardoor 240 miljoen dollar kan opgehaald worden om te investeren in betaalbare huisvesting en andere sociale doeleinden. Een krachtige en georganiseerde sociale beweging die gebaseerd is op een degelijke inplanting en betrokkenheid, kan ons tot overwinningen brengen. Om DSA’s platform te winnen, moeten we onze sociale bewegingen, zoals Black Lives Matter, verenigen met de arbeidersbeweging en campagnes rond milieu, vrouwenrechten en de LGBTQIA+ gemeenschap. Deze verenigde massabewegingen moeten democratische structuren hebben, inclusief mechanismen van verantwoording die ervoor zorgen dat socialistische gekozen politici effectief strijden voor onze hervormingen in de wetgevende macht.
De groei van DSA in de parlementen moet gepaard gaan met de formele oprichting van een socialistische fractie. De gekozen socialistische ambtenaren bevinden zich in vijandelijk gebied, met name in de machtshallen die het kapitalisme heeft bedacht om de staat te besturen in naam van de miljardairklasse en Wall Street. Proberen de leiders van de gevestigde orde te kalmeren of te milderen, zal niet werken. De aanpak moet er juist in bestaan verkozen posities te gebruiken als een stormram om het falen van de kapitalistische leiders en hun op winst en hebzucht gebaseerde systeem aan de kaak te stellen. De regionale Democratische verantwoordelijken slaagden er ook in volle Covid-19 crisis niet in om ook maar één dollar extra bij de rijken te halen. DSA-verkozenen zouden hun eigen kandidaten naar voren kunnen schuiven voor de verantwoordelijke posities die in de parlementen verkozen worden in januari 2021. Zo kan Julia Salazar kandidaat zijn voor de functie van senaatsvoorzitter.
Het is ook nodig om ons te organiseren in de wijken, met de mogelijkheid van regelmatige meetings die ook democratische beslissingen nemen. De bijeenkomsten zouden een plaats moeten zijn om inwoners, socialisten, vakbondsleden en jongeren te verzamelen om hun agenda en programma te verdedigen en af te dwingen.
De economie is in vrije val, en de kapitalisten maken zich letterlijk meer zorgen over de terugkeer naar winstgevendheid en het behoud van de dominantie van de financiële sector dan over het leven van essentiële werkenden, leraren en senioren. Wall Street en hun vertegenwoordigers zullen proberen de last van de historische economische, sociale en gezondheidscrises op de werkende bevolking af te wentelen. Dat betekent dat socialistische vertegenwoordigers zich zullen moeten organiseren om zich tegen deze aanvallen te verdedigen en verdere overwinningen te behalen, terwijl ze hun verkozen posities gebruiken om de krachten van de arbeidersklasse, de jeugd en de meest onderdrukten op te bouwen om een einde te maken aan het racistisch, seksistisch, kapitalistisch systeem.
DSA-kandidaten kunnen de Democratische Partij gebruiken om verkiezingsoverwinningen te behalen, maar er zijn sterke beperkingen verbonden aan deze methode. De Democratische Partij is geen instrument om hervormingen door te voeren. Er is een groeiende kloof binnen de partij die afstevent op hardere confrontaties tussen de progressieve en socialistische vleugel aan de ene kant en het establishment aan de andere kant. Bij dat establishment horen onder meer gouverneur Andrew Cuomo, Carl Heastie en Andrea Stewart-Cousins.
De staat New York raakt snel zonder geld, en om de miljardairklasse aan te spreken om nieuwe inkomsten te vinden is een onafhankelijke benadering van de klassenstrijd nodig. Dit zal de mobilisatie vragen van werkende mensen in heel New York, in naburige staten en over de hele wereld. Zo’n op klassenstrijd gebaseerde, internationalistische aanpak is het tegenovergestelde van wat Cuomo en de rest van het establishment willen. Zij geven de voorkeur aan socialisten die bereid zijn om alles volgens de regels van het establishment te spelen en de Democratische Partij, die eigenlijk Wall Street vertegenwoordigt, slechts het links laagje vernis geven dat handig is bij verkiezingen. Na deze overwinningen moet de DSA gedurfder naar buiten komen en de werkende klasse organiseren tegen de kapitalisten. Een eengemaakte massabeweging met een duidelijke leiding en democratische structuren is nodig om tot een socialistisch New York en een socialistische wereld te komen.
We kijken uit naar verdere discussies met leden en verkozenen van DSA. Solidariteit en nogmaals gefeliciteerd met de overwinningen van socialistische kandidaten in de voorverkiezingen!
-
De beperkingen van links populisme. De Blasio in New York teruggefloten door grote bedrijven
Door Leon Pinsky, Socialist Alternative
De verkiezing van de populist Bill de Blasio als burgemeester van de stad New York enkele maanden geleden creëerde heel wat verwachtingen onder de werkende bevolking van New York die begrijpelijk blij was dat het 12 jaar durende tijdperk van het bewind door multimiljardair Mike Bloomberg ten einde kwam. In de eerste maanden van zijn termijn heeft de Blasio een aantal van zijn beloften proberen te realiseren. Hij botste daarbij, zoals te verwachten was, op ernstig verzet, niet in het minst van zijn Democratische partijgenoot Andrew Cuomo die gouverneur in de deelstaat is. Het resultaat van het debat met Cuomo toont ook de beperkingen van links populisme en de noodzaak van een ernstige sociale strijd om overwinningen te boeken.Progressieve maatregelen
De campagne van de Blasio in de burgemeesterverkiezingen bracht een duidelijke boodschap. New York is eigenlijk een verhaal van twee steden, er is met name een enorme en toenemende sociale ongelijkheid. De campagne van de Blasio was een weerspiegeling van de druk van onderuit en een bocht naar links in de stad. Het vormde ook een weerspiegeling van verdeeldheid bij de elite over hoe op de nieuwe situatie moet gereageerd worden. Een deel van de elite erkent de nood aan beperkte hervormingen, deels om grotere sociale onrust te vermijden. Een ander deel wil de klassenoorlog tegen de 99% onverminderd verderzetten.
Na de verkiezingen begon de Blasio effectief met een reeks progressieve maatregelen door te voeren, ook al gebeurde dit met ernstige beperkingen. Zo kondigde hij al snel aan dat het gehate repressieve ‘Stop and Frisk’-beleid van de politie (waarbij willekeurige voetgangers worden gestopt en volledig gefouilleerd) aan banden werd gelegd. Dat was een goede stap vooruit, zelfs indien niet werd overgegaan tot het volledig stopzetten van dit beleid zoals in de verkiezingscampagne was beloofd. In maart tekende de Blasio een wet die het recht op betaalde afwezigheid wegens ziekte uitbreidt tot 500.000 werkenden in de stad die daar voorheen geen recht op hadden. Hij steunt de eis van een verhoging van het minimumloon en en steunde een wet in het deelstaatparlement om de stad New York toe te laten om een hoger minimumloon in te voeren dan in de rest van de deelstaat. De Blasio heeft wel nog geen cijfer geplakt op wat hij als nieuw minimumloon voor ogen heefT.
Wall Street slaat terug
De belangrijkste strijd van de Blasio ging rond het onderwijsbeleid. In januari kwam hij met zijn voorstel om de rijksten te belasten om gratis kleuteronderwijs in de stad te financieren. Hiervoor was evenwel toelating van de deelstaat vereist. De Blasio stelde ook dat hij huur zou beginnen vragen aan de private scholen die samen met publieke scholen gebruik maken van de publieke schoolgebouwen. Onder Bloomberg kregen die private scholen vrij spel en extra mogelijkheden omdat tal van publieke scholen de deuren sloten. Het vormde onderdeel van de privatisering van het onderwijs.
De bescheiden voorstellen van de Blasio botsten op een hard verzet van gouverneur Cuomo en van de verantwoordelijken van de private scholen die de steun kregen van Wall Street en hedgefunds die een belangrijke rol speelden in het financieren van de private scholen. Cuomo verdedigde de meerderheid van het establishment en Wall street in het bijzonder. Zij willen geen verandering en keren zich tegen de voorstellen van de Blasio.
De Blasio krijgt klappen
De Blasio gaf niet meteen toe, maar ging ook niet over tot een mobilisatie van de studenten, leerkrachten en ouders van de publieke scholen. Die zijn met veel meer dan de aanhangers van de private scholen. De meeste ouders en personeelsleden zijn tegen het delen van de lokalen, de aanhoudende besparingen en het stelsel waarbij er allesbepalende examens zijn. De private scholen gingen hierop in het offensief met een 5 miljoen dollar kostende publiciteitscampagne.
De voorstellen van de Blasio werden neergeschoten. Hij begon de private scholen de “hand te reiken”. Tegen eind maart had Cuomo de Republikeinen en Democraten in het deelstaatparlement ervan overtuigd om de financiering van het kleuteronderwijs met de algemene onderwijsmiddelen te voorzien. De politici stemden er ook mee in dat private scholen nog meer toegang zouden krijgen tot publieke schoolgebouwen door van de stad te eisen dat nieuwe ruimte zou voorzien worden voor de private scholen of door bij te dragen aan de kosten om private gebouwen te huren.
De nood aan ernstige strijd
De Blasio kan er terecht op wijzen dat er zonder zijn campagne geen significante uitbreiding van de middelen voor het kleuteronderwijs zou gekomen zijn. Maar het feit dat de Blasio en de onderwijsvakbond niet overging tot een mobilisatie om het publieke onderwijs te verdedigen en voor een sterke toename van de publieke middelen op te komen, liet ruimte aan Cuomo en zijn vrienden van Wall Street om het voor te stellen alsof de scholieren en ouders van private scholen bedreigd werden. Het liet hen toe om verwarring te creëren.
Socialist Alternative is voorstander van een belasting op de rijken, een verhoging van het minimumloon zodat honderdduizenden mensen uit de armoede geraken, het stopzetten van het politiegeweld, het intrekken van alle besparingen op het onderwijs en een moratorium op nieuwe private scholen. Maar dergelijke zaken zullen we niet afdwingen zonder ernstige strijd. Noch de Democraten noch de populistische vleugel ervan waartoe de Blasio behoort, zijn daartoe bereid. Jammer genoeg zijn ook de meeste vakbondsleiders niet bereid om de strijd ernstig te organiseren.
Een volgende uitdaging voor de Blasio is het beantwoorden van de legitieme eisen van het stadspersoneel voor loonsverhogingen nadat Bloomberg jarenlang weigerde om nieuwe collectieve overeenkomsten te sluiten. De Blasio zou bereid zijn om een verhoging toe te kennen indien de werkenden meer zouden bijdragen aan de gezondheidsverzekering, een voorstel dat wel meer wordt gedaan door gevestigde politici.
De verwachtingen van miljoenen mensen in New York en in de rest van het land zullen niet ingelost worden door het verkiezen van een Democratische populist. De overwinning van Kshama Sawant in Seattle en de ontwikkeling van onderuit van de campagne voor 15 dollar per uur vertrekt van de nood om te breken met de Democraten. In New York zien we dat Wall Street en zijn vertegenwoordigers niet aarzelen om tussen te komen als hun belangen nog maar een beetje bedreigd zijn. Enkel een beweging van onderuit, opgebouwd en georganiseerd door de werkende bevolking, kan een ernstige uitdaging vormen voor de grote bedrijven en hun partijen.
