Your cart is currently empty!
Tag: graaien
-
Graaiende socialisten versterken rechts. Echte socialisten vechten voor een ander systeem
De aanhoudende schandalen over graaiende politici treffen de PS hard. Terecht: wie verrijkt zichzelf nu op de kap van de allerzwaksten zoals daklozen? Dat dit gebeurt door mensen die zichzelf ‘socialist’ noemen, komt des te harder aan. Als de PS hiervoor afgestraft wordt, is het niet omdat de partij zich ‘socialistisch’ heeft opgesteld, maar net omdat er van socialisme geen sprake meer is.De neoliberale logica van winstgevendheid en toplonen voor de managers is doorgetrokken naar de publieke sector. Dat is niet verwonderlijk: alle gevestigde partijen, ook de sociaaldemocratie, hebben het neoliberalisme omarmd en doorgevoerd. Openbare diensten werden publieke bedrijven: dienstverlening maakte plaats voor een jacht op winst. Gevestigde politici vergeleken zich met managers in de private sector die voor de minste wind die ze laten een vergoeding krijgen.
De woede tegenover de hoge vergoedingen wordt versterkt door het jarenlange besparingsbeleid waaronder de levensstandaard van de hardwerkende gewone bevolking gebukt gaat en waardoor de openbare dienstverlening is afgebouwd. Terwijl er voor ons minder diensten waren, kregen de toppolitici meer vergoedingen. Dat is een opstap naar een volledige privatisering waardoor de toplonen en winsten naar de grote bedrijven doorvloeien. N-VA wilde dit bijvoorbeeld doen door de Antwerpse daklozenopvang aan G4S over te dragen. Voorlopig is dit van de baan, maar de daklozenopvang kreeg een zware slag. Of het nu PS-politici of grote aandeelhouders zijn, wat ons betreft is verrijking op de kap van armen en daklozen altijd schandalig.
Het probleem beperkt zich niet tot enkele figuren met ‘vuile handen.’ Het hele systeem zit fout. Het werkt groeiende ongelijkheid in de hand en dus ook excessen.
De woede hiertegen groeit en maakt ‘oude socialisten’ zoals Bernie Sanders, Jean-Luc Mélenchon en Jeremy Corbyn populair. Terwijl de PS en SP.a in naam ‘socialistisch’ zijn, is de inhoud ervan al lang verdwenen. Door te vertrekken van de belangen van de meerderheid van de bevolking, het vertrekpunt van echte socialisten, was de aantrekkingskracht van Sanders, Mélenchon en Corbyn groot. Het lijkt tegenstrijdig, maar terwijl de PS in elkaar stort, is er net een heropleving van socialisme. De sociaaldemocratie kan daar niet op inspelen omdat ze niet meer weet wat socialisme is.
Het programma van Jeremy Corbyn, Sanders of van Mélenchon werd door tegenstanders afgedaan als “onbetaalbaar”. Dat argument is nu steeds meer ook de laatste strohalm voor de neoliberale vertegenwoordigers in die sociaaldemocratische partijen. Belastingverminderingen en fiscale gunstregimes waren nooit onbetaalbaar. Degelijk en betaalbaar onderwijs, veilige huisvesting, goed werkend openbaar vervoer of echte jobs, zijn dat blijkbaar wel.
Tegenover het decennialange mantra dat privatiseringen iedereen ten goede kwamen, staat nu de afschuwelijke realiteit: als sociale woningbouw overgelaten wordt aan de winstbelangen, vormen kwaliteit en veiligheid een “verliespost”. Het drama van de appartementsbrand in London is niet enkel dat deze of gene regeltjes met de voeten getreden werden of dat er in het Verenigd Koninkrijk andere veiligheidsnormen bestaan, het is ook dat neoliberale regeringen of besturen de fiscale gunstregimes organiseren met publieke middelen, voor onder andere bouwpromotoren, ten koste van veiligheidsvoorschriften of noodzakelijke investeringen in kwaliteitsvol en veilig wonen.
De heropleving van socialistische ideeën is nog maar net begonnen. Het zijn net de eisen uit de “oude doos”, jarenlang afgedaan als “oubollig”, die enthousiasme opwekken. De (her)nationalisatie van industrieën en diensten, gratis onderwijs, … zijn populair. Wel blijven ze vaak nog voorwaardelijk of ontbreekt nog de strategie om deze af te dwingen. Zo wil Corbyn de spoorwegen pas hernationaliseren wanneer de huidige concessies aflopen. Zijn overstap naar duurzame energie zou gaan via een stapsgewijze uitbouw van publieke controle over energieproductie naast bestaande private spelers; Mélenchon concentreerde zich vooral op het argument dat hogere lonen de economie kunnen herlanceren en dat wettelijke voorzieningen nodig zijn om bedrijven te controleren.
Zulke eisen zijn een goed begin, maar het enthousiasme voor zo’n programma is er net omdat het uitzicht geeft op een onmiddellijke ommekeer van de sociale afbraak en de uitwassen van het kapitalisme. Het klimaat, om maar één voorbeeld te geven, kan niet wachten op een geleidelijke overgang van marktgedreven naar massale publieke investeringen.
Om de chantage en sabotage door kapitalistische beleidsmakers tegen te gaan, zal een standvastige houding nodig zijn. Het zal de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle van de werkende bevolking vereisen. De winsten in die sectoren kunnen dan gebruikt worden voor de investeringen in diensten en wetenschappelijk onderzoek, terwijl de democratische controle noodzakelijk is om genationaliseerde sectoren te behoeden van onderfinanciering en corruptie. Echte socialisten graaien niet, maar strijden actief voor een socialistische samenleving! Doe mee met LSP!
-
Graaien zit ingebakken in logica van dit systeem
De schandalen van graaiende politici die in allerhande raden van bestuur bijverdienen bovenop een reeds riant betaald publiek mandaat blijven aanhouden. Er komen tal van oproepen tot meer transparantie of beperking van de cumuls. Die oproepen zijn terecht, maar moeten we niet verder gaan?De afgelopen jaren hebben alle gevestigde politici de neoliberale logica verdedigd: grote bedrijven mocht niets in de weg gelegd worden om de winsten op te drijven. Daartoe werden regels afgebouwd en werd het ook gemakkelijker om het personeel minder te betalen en/of flexibeler te laten werken. Deze logica werd niet betwist en tegelijk ook steeds meer doorgetrokken naar de publieke sector. Dienstverlening aan de bevolking moest plaatsmaken voor economische efficiëntie en winst. Het probleem gaat dus verder dan ‘politieke cultuur’ of gebrek aan transparantie: heel het systeem zit fout.
Parlementsleden vergeleken zichzelf met managers om de eigen toplonen of gouden parachutes te verdedigen. Enkele jaren terug verdedigde Herman De Croo de afscheidspremies voor parlementairen nog met de stelling: “If you peanuts, you get monkeys.” De neerbuigendheid over onze bijdrage aan de samenleving druipt er vanaf af: met onze lonen of uitkeringen, zijn wij blijkbaar ‘apen’…
Net als bij topmanagers wordt het argument van het vele werk of de grote verantwoordelijkheid aangehaald om de toplonen te rechtvaardigen. Politici vergelijken zichzelf nooit met gewone werkenden of uitkeringstrekkers. Ze staan hierdoor mijlenver van onze realiteit af en reageren vervolgens verbaasd op de groeiende vervreemding en openlijke afkeer tegenover hen.
De illusie dat we allemaal ‘gelijke burgers’ zijn, is doorprikt door de crisis en de gevolgen van het jarenlange neoliberale beleid dat heeft geleid tot een nooit geziene ongelijkheid: de 8 rijksten zijn even rijk als de armste helft van de wereldbevolking. Dit werd ook doorgetrokken naar de publieke sector waarbij de politici-managers niet konden onderdoen voor hun collega’s uit de private sector. Het is niet verwonderlijk dat het vertrouwen in de politici, net als in alle andere traditionele instellingen, op een dieptepunt staat.
Iedere maatregel gericht op meer democratie botst onvermijdelijk op de dictatuur van de kapitalistische markten. Dit systeem is genetisch niet in staat om echte democratie tot stand te brengen aangezien de belangen van de meerderheid van de bevolking steeds in conflict komen met de macht die wordt uitgeoefend door die kleine minderheid die de productiemiddelen in handen heeft.
Politici vanuit de arbeidersbeweging die leven aan een gemiddeld werknemersloon, zoals de verkozenen van de PVDA en andere linkse formaties doorheen de wereld (zoals de verkozenen van onze zusterorganisaties), maken een verschil. Het benadrukken van betrokkenheid van hun kiezers met een element van verantwoording afleggen en zelfs van permanente afzetbaarheid maakt het nog sterker. François Ruffin, de maker van de film ‘Merci Patron’, werd verkozen voor France Insoumise en kondigde aan dat hij zal leven aan een minimumloon. Hij voegde eraan toe: als 25% van de kiezers in zijn district willen dat hij aftreedt, dan doet hij dit.
Leven aan een gemiddeld loon is kant kiezen. Maar er zal meer nodig zijn: bovenop alle voorstellen van transparantie en maximale lonen voor politici, is er een breuk nodig met het neoliberale beleid waarin een kleine elite steeds rijker wordt op de kap van de meerderheid van de bevolking. Een neoliberaal systeem van ongelijkheid zal steeds leiden tot gegraai: dat zit in het DNA van dit systeem. We moeten breken met het systeem en gaan voor een socialistisch alternatief: een samenleving beheerd en gecontroleerd door de meerderheid van de bevolking, geen elite aan de top die regeert via politieke marionetten van diverse gevestigde partijen.
-
Zij graaien, wij betalen
De voorbije weken en maanden heeft de ene politicus na de andere zichzelf of zijn collega’s aan de galg gepraat. Terwijl de arbeiders en hun gezinnen of degenen die moeten leven van een uitkering voortdurend moeten matigen, vooral sinds het begin van de crisis in 2008, hebben politici van de traditionele partijen zich schaamteloos verrijkt. Zodanig zijn ze met die graaicultuur verweven, dat ze niet eens meer begrijpen dat mensen kwaad zijn bij het horen van de astronomische bedragen die zij opstrijken. “In de privé verdiende ik meer” of “in het buitenland krijgen ze meer,” luidt hun verweer, alsof dat onze rekening maakt.
Artikel door Eric Byl uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’ die vrijdagavond van de drukker komt. Heb je nog geen abonnement op onze krant? Neem er dan vandaag nog een!
In tegenstelling tot wat doorgaans wordt aangenomen, begint revolutie meestal aan de top van de maatschappij. De Raspoetin van dienst was deze keer de hebzuchtige Ukkelse MR-burgemeester Armand De Decker. Diens onfrisse banden met de Russische maffia en de Kazachstaanse dictator Nazarbajev, belandden via Tractebel, Sarkozy, de staatsveiligheid, hoge piefen van het gerecht en een snelle aanpassing van de wet op maat van zijn maffiaconnecties, tot in het parlement. Daar komen MR-grootheden als Serge Kubla en zelfs Didier Reynders in het vizier. Welke politieke spelletjes er allemaal gespeeld worden, zullen we nooit vernemen, maar ons zou het niet verbazen dat de MR, goed op de hoogte van het reilen en zeilen bij Publifin doordat ze er zelf tot aan haar middel in zit, daarmee de aandacht wou afleiden. Hoe dan ook, dat de PS en de CDH het spel van zelfverrijking goed onder de knie hebben, is niets nieuws.
Het was ons al opgevallen dat de N-VA zeer gereserveerd bleef in haar reactie. Alleen Siegfried Bracke kon het niet nalaten de beerputten van de Gentse SP.a open te trekken. Dat daarmee ook coalitiepartner VLD in verlegenheid werd gebracht, heet wellicht ‘collateral damage’. Het vervolg kennen we: crisis bij de SP.a, maar vooral ook het aan het licht komen van de bijverdiensten én belangenvermenging van ’s lands best betaalde politicus: Bracke himself. Dat zijn zitjes in privébedrijven en de riante vergoedingen die hij daarvoor opstrijkt ons niet aangaan en hij niet weet hoeveel er op zijn bankrekening staat, daarmee komt zelfs een voormalig topjournalist niet weg. Zou hij De Wever geadviseerd hebben toen die Groen ‘stielbederf’ verweet en de Antwerpse schepen Koen Kennis met zijn maandloon van 7700 euro netto en 1500 euro beroepskosten in bescherming nam?
Voor Groen, dat net als Ecolo veel minder betrokken is in het cumuleren van betaalde mandaten, is de aanval van De Wever een godsgeschenk. De grootste winnaar in dit dossier is echter de PVDA/PTB. Haar principe om verkozenen niet meer te laten verdienen dan het gemiddelde loon van loontrekkenden, kan nu pas echt opleveren. Haar voorstel om de vergoedingen terug te storten, geniet de goedkeurende instemming van veel gewone gezinnen. Maar de traditionele partijen willen dat niet en hopen dat transparantie zal volstaan om de brand te blussen. N-VA en VLD proberen tegelijk de aandacht af te leiden. Het “kluwen van intercommunales” willen ze oplossen door zoveel mogelijk door te schuiven naar de privé (VLD) of door de fusie van alle intercommunales in één bedrijf (N-VA).
Er is echter niets mis mee dat gemeenten samenwerken om hun bevolking nutsvoorzieningen aan te reiken. Er is ook niets mis mee dat daar politieke controle op uitgeoefend wordt, integendeel. Maar waarom moeten schepenen, burgemeesters, provincieraadsleden, … extra vergoed worden om hun job uit te oefenen? Loontrekkenden krijgen toch ook geen extra vergoeding om hun job te doen, hooguit een premie voor nachtwerk of ploegenarbeid of een gevarenpremie. De buitensporige vergoedingen zijn pas echt in zwang geraakt toen de zuivere intercommunales steeds meer gemengde werden, met privékapitaal dus en de gewoonte om politieke invloed te kopen via betaalde postjes in de raden van bestuur, zoals dat in de private sector veralgemeend toegepast wordt.
Marx heeft ooit opgemerkt dat één van de eigenschappen van het kapitalisme is om alles, zelfs voorheen vrij beschikbare natuurlijke rijkdommen, om te vormen tot koopwaar. De vrije markt, de vrijheid om zonder belemmeringen de concurrentie aan te gaan, vereist een soepele wetgeving om ecologische, sociale en politieke hindernissen liefst legaal, desnoods illegaal, te omzeilen. Dat vergt politieke invloed die via lucratieve bestuursmandaten gekocht wordt. Niet de intercommunales zijn het probleem, maar het kopen van politieke invloed dat onlosmakelijk verbonden is met het principe van de vrije markt, de hoeksteen van het kapitalisme.
