De Brusselse minister van financiën, Guy Vanhengel (VLD), stelt een mogelijke privatisering van de openbare vervoersmaatschappij MIVB ter discussie. Vorige donderdag verklaarde hij voorstander te zijn van een opsplitsing van de MIVB in twee delen, waarbij één deel zou kunnen werken met verschillende formules van ‘partnerschap’, ook met de privé. Hierdoor wordt een gedeeltelijke privatisering op de agenda geplaatst.

Vanhengel verklaarde dat de MIVB zou kunnen worden opgesplitst in twee juridische eenheden: één voor de exploitatie en één voor de investeringen. De exploitatie zou volgens Vanhengel tot de publieke sector moeten blijven behoren, maar voor de investeringsmaatschappij zou dit niet gelden.

De investeringsmaatschappij zou zich op basis van verschillende vormen van partnerschap ook tot de privé kunnen richten. Hiermee wil Vanhengel de privé op een sluipende wijze ingang doen vinden bij de MIVB, wellicht om later grotere delen van de MIVB te kunnen uitverkopen aan de privé.

Bij de MIVB is er al enige tijd discussie over het opsplitsen van het bedrijf, eerdere discussies gingen vooral over het opsplitsen van de exploitatie in drie delen: trams, bussen en metro. Daarbij wordt die verdeling vooral gebruikt om de eenheid onder het personeel te breken.

De opdeling van de MIVB en de mogelijke gedeeltelijke privatisering moeten worden verworpen. Indien de plannen van Vanhengel concreet worden, is verzet noodzakelijk. Openbaar vervoer moet ten dienste van de bevolking staan, niet ten dienste van de winst. Bovendien kan gevreesd worden voor de positie van het personeel als er een gedeeltelijke privatisering komt.

Arbeiders van de MIVB. Zoals jullie ongetwijfeld uit kranten en TV-journaals konden vernemen, hebben zich in verschillende sectoren sociale conflicten afgespeeld (of moeten die zich nog afspelen) rond de hernieuwing van de CAO’s (voedingsindustrie, verzekeringen, non-profit,…). In Wallonië hebben de arbeiders van de TEC op 9 en 11 mei gestaakt. Waar staan we in de MIVB voor wat betreft de hernieuwing van de CAO voor 2005-’06? Welke valkuilen moeten vermeden worden?

De Planchette, Informatieblad voor de arbeiders van de MIVB, verspreid door de Linkse Socialistische Partij (LSP-MAS) – nr 2 – mei 2005

De patroons wilden een interprofessioneel akkoord en een loonnorm van 4,5%

Eind 2004 hebben ABVV, ACV en ACLVB met het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO, een soort vakbond van de patroons) onderhandeld over een voorstel tot interprofessioneel akkoord voor 2005-’06.

De patroons wilden dat voor de jaren 2005 en 2006 de stijging van de loonkost beperkt zou blijven tot 4,5%, index inbegrepen. Ze wilden dat de index – de aanpassing van de lonen aan de levensduurte – zou inbegrepen zijn in de "loonsverhogingen".

Een voorbeeld. Volgens de Nationale Bank stond de index in 2002 op 1,6%, in 2003 op 1,5% en in 2004 op 1,9%. Voor de drie laatste jaren stond de index dus gemiddeld op 1,7% per jaar. Indien de economische situatie dezelfde blijft (wat helemaal niet het geval is, het ziet er naar uit dat die slechter wordt), betekent dat 3,4% op twee jaar (1,7% in 2005 en 1,7% in 2006). Met een loonnorm van 4,5% zou er in dat geval slechts 1,1% (4,5% – 3,4% index = 1,1%) overblijven.

En opgepast! Die loonsverhoging van 1,1% op twee jaar is bruto. De sociale bijdragen en de belastingen moeten er nog vanaf om aan het nettoloon te komen. Anders gezegd: het VBO stelt apenootjes voor als loonsverhoging!

Geen interprofessioneel akkoord = geen loonnorm

Het ABVV heeft uiteindelijk dit slechte voorstel tot interprofessioneel akkoord verworpen en geen enkele vakbond heeft het ondertekend. Gezien er geen akkoord was, heeft de regering vervolgens beslist het op te leggen.

De 4,5% is echter slechts een indicatieve norm. In het voorstel tot interprofessioneel akkoord tussen vakbonden en VBO zou de loonnorm van 4,5% ook dat indicatieve karakter gehad hebben. Maar indien de vakbonden het akkoord ondertekend hadden, zouden ze hun woord gegeven hebben niet meer dan 4,5% (index inbegrepen) te eisen. Gezien ze niets getekend hebben, hebben de vakbonden zich nergens toe verbonden. Of anders gezegd: er is geen verplichte loonnorm.

Gezondheidsindex = nepindex

We mogen niet vergeten dat de loonindexering geen loonsverhoging is: het is de aanpassing van de lonen aan de kost van het leven, of beter: dat zou het moeten zijn. Sinds enkele jaren immers wordt de index vervalst. De index heet nu "gezondheidsindex". Alcohol, tabac en petroleumproducten zijn niet meer inbegrepen. De prijzen ervoor stijgen echter fors en tellen niet langer mee in de aanpassing van lonen en pensioenen aan levensduurte.

Huisstookolie, benzine: de prijzen swingen de pan uit

Volgens de krant La Libre Belgique (14 april 2005) is de prijs van brandstof vermenigvuldigd met zes op 35 jaar tijd! Twee jaar geleden kostte een liter super-benzine 1,01 euro, vandaag 1,29 euro. Of een prijsverhoging van 28 eurocent per liter (11 oude Belgische frank meer!). We voelen het meteen als we bij een tankstation zijn gestopt. Wat moet men doen als men ver van zijn werk woont, of ‘s ochtends vroeg begint en daarom een eigen auto nodig heeft om op tijd te komen?

De huisstookolie kostte in mei 2003 0,28 euro per liter. Vandaag is dat 0,50 euro: bijna een verdubbeling! Hoe moeten de gezinnen het rooien om hun woning te verwarmen als de prijs van de huisstookolie niet inbegrepen is in de index?

Het antwoord is eenvoudig: in beide gevallen moet er een fikse loonsverhoging komen. Een deel om de achterstand in te halen die we hebben opgelopen door die vervalste index.

Wonen is Brussel is onbetaalbaar geworden

In een dossier van Le Soir (23 februari 2205) over de woningprijzen in Brussel kunnen we lezen dat er een enorme wanverhouding is tussen de stijging van de inkomens en de stijging van de huurprijzen. Van 1998 tot 2003 is de prijs van woningen in Brussel gestegen met 59%, die van appartementen met 56%. Uiteraard rekenen de huiseigenaars de prijsstijging door in hun huurprijzen.

Vandaag moet het gemiddelde huisgezin in Brussel 30% van zijn budget aan wonen besteden. Voor de armsten (werklozen, leefloners, bruggepensioneerden, kleine pensioentjes,…) loopt dat al snel op tot 60% van het inkomen!

Het schandaligste is echter dat men er in de gezondheidsindex vanuit gaat dat de prijs voor wonen slechts 5,5% van het huishoudbudget beslaat! Met andere woorden: als de huurprijzen stijgen, wordt dat nauwelijks in de gezondheidsindex ingerekend.

Ook daar moet een stevige loonsverhoging komen om in te halen wat verloren is geraakt!

Het personeel verenigen rond het eisenplatform

Bij de MIVB vond de voorstelling van het eisenplatform voor de paritaire commissie plaats op 18 april. Dit eisenplatform bevat meer dan twaalf punten.

Een eerste opmerking: in het algemeen moet men vermijden teveel verschillende punten te hebben, waarop de baas kan zeggen: "ik kan niet alles doen!"… om dan die punten uit het eisenplatform over te nemen die hem goed uitkomen. Er moet een orde van belangrijkheid worden ingesteld binnen de eisen. Daarbij moeten die eisen die het volledige personeel ten goede komen prioriteit krijgen om het personeel te verenigen zodat, indien nodig, overgegaan kan worden tot gezamenlijke actie.

Wij denken dat het punt dat alle arbeiders in de eerste plaats interesseert de lonen is.

De lonen optrekken en de achterstand inlopen

Het eisenplatform zegt: "een belangrijke loonsverhoging". Juist, maar wat is "belangrijk"? 4,5%, index inbegrepen? Als het dat is, moeten we weigeren, want we zien niet in waarom in een arbeidsovereenkomst datgene moet aanvaard worden dat in het interprofessionele akkoord is verworpen.

Volgens ons, indien men de index inrekent in de onderhandelingen, moet er minstens een loonsverhoging met twee cijfers (minimum 10%) komen als we een reële verhoging van de koopkracht willen behalen en als we een deel van de door de gezondheidsindex verloren koopkracht willen terugwinnen.

Handen af van het brugpensioen!

Sinds maanden voeren de patroons een mediacampagne om ons ervan te overtuigen langer te werken. Ze zouden met name de brugpensioenen willen afschaffen.

Stop! Als men gedurende jaren ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds heeft gewerkt, weekends en feestdagen, heeft men het recht om vroeger te vertrekken. Ook al omdat een bruggepensioneerde een job laat aan een jongere.

Behoud van het brugpensioen, maar niet onder gelijk welke voorwaarde. Na een leven van werken zou men zich niet in de situatie mogen bevinden dat men de buikriem moet aantrekken. Brugpensioen op 75% voor het volledige personeel, zelfs voor wie geen 25 jaar anciënniteit heeft opgebouwd omdat hij/zij voor de MIVB elders werkten.

Laat je niet pakken zoals de vorige keer!

Iedereen herinnert zich nog dat jullie in de vorige arbeidsovereenkomst uiteindelijk een privé-verzekering voor de gezondheidskosten werd opgelegd. Laat jullie niet pakken zoals toen!

Bovendien zijn bepaalde punten van de vorige overeenkomst nog niet gefinaliseerd: maaltijdcheques, reconversie, regeling van conflicten (zie De Planchette nr. 1).

Vakbondsdemocratie

Wie beslist wat aanvaard en wat verworpen moet worden? Het is niet aan de vakbondsverantwoordelijken die discreet onderhandelen. De vakbondsverantwoordelijken zijn niet meer dan jullie vertegenwoordigers.

Daarom moeten jullie niet enkel eisen om correct geïnformeerd te worden over de eisen en de evolutie van de onderhandelingen. Er moet vakbondsdemocratie zijn, die werkt met algemene personeelsvergaderingen in iedere depot.

NEEN aan de verdeling

Pas op jullie tellen want er zijn niet weinig truuks om jullie te bedotten. Aanvaard niet dat de vakbonden een onderlinge concurrentiestrijd voeren. Of jullie nu Rood, Groen of Blauw zijn, de lonen en de arbeidsomstandigheden zijn allen dezelfde. Om eisen af te dwingen is ARBEIDERSEENHEID nodig. Laat jullie niet verdelen door pietluttige vooronderstellingen die enkel dienen om jullie weerstand af te zwakken!

Opgelet voor de zomermaanden!

De onderhandelingen beginnen laat. Pas op dat de directie de zaken niet laat aanslepen. Dan zouden we ons in de zomer bevinden, wanneer een slechte overeenkomst erdoor gejaagd wordt op een niet-representatieve vergadering! Het is een procedure waartoe reeds veel patroons hun toevlucht hebben genomen om in alle stilte een slechte overeenkomst op te leggen.

Als de onderhandelingen aanslepen tot in de zomer, is het beter september af te wachten om na algemene personeelsvergaderingen in alle depots te beslissen.

Kan er gehoopt worden dat de secretarissen (die overigens De Planchette met de grootste aandacht lezen) de vakbondsdemocratie zullen respecteren en massale personeelsvergaderingen zullen organiseren in alle depots buiten de zomer? De toekomst zal het ons zeggen. Maar het is aan jullie om jullie delegees zachtjes dooreen te schudden om dergelijke personeelsvergadering af te dwingen en de vakbondsdemocratie te laten spelen.

De LSP en de collectieve arbeidsovereenkomsten

De Linkse Socialistische Partij (LSP/MAS) staat voor sterke, democratische vakbonden die volledig onafhankelijk zijn van het patronaat en de staat.

– EENHEID: neen aan de sectaire kapelletjesgevechten! De arbeiders hebben nood aan eenheid.

– VAKBONDSDEMOCRATIE: in een bedrijf beslist de directie. In een vakbond moet het omgekeerde gelden: de basis beslist en de secretarissen voeren uit wat de basis beslist. De vakbondssecretarissen en de delegees moeten in dienst van de arbeiders staan.

– ALGEMENE PERSONEELSVERGADERINGEN IN DE DEPOTS: de wet staat het organiseren van personeelsvergaderingen op het werk toe gedurende de werkuren (betaald)! De hernieuwing van de arbeidsovereenkomst is een uitstekende gelegenheid om dergelijke vergaderingen te organiseren. Ten eerste omdat iedereen zo op de hoogte is van wat besproken wordt en om vervolgens te BESLISSEN: aanvaarden, weigeren en/of tot actie overgaan..

– SOCIALE VREDE: lees goed wat op de laatste lijnen van de overeenkomst staat. De patroons zetten vaak een clausule van sociale vrede in de overeenkomst, waarin de vakbonden zich engageren gedurende 2 jaar niet te staken. We moeten hierover twee zaken duidelijk maken:

1. deze clausule geldt enkel voor de punten van de overeenkomst zelf (voor andere motieven kan worden gestaakt)

2. erin moeten de woorden "behoudens onvoorziene omstandigheden" voorzien worden (het zou bijvoorbeeld kunnen gebeuren dat, indien de oorlog in Irak zich nog verergert, de prijs voor benzine tot hoger dan 2,50 euro/liter stijgt).

Begin april valt er een anonieme brief in de brievenbus van LSP. De enveloppe bevat een ontwerpakkoord tussen de directie van de MIVB en de secretarissen van 3 vakbonden (ACOD, CCOD, ACLVB). Het document is niet recent (17 december 2004), maar 3 zaken trekken de aandacht: het is een ontwerpakkoord over ”de conflictregeling”, half december waren de leden van de ACOD in sociaal conflict. De arbeiders bij de MIVB vernamen niets over dit geheimgehouden ontwerpakkoord. LSP ging evenwel over tot het bekendmaken van de inhoud ervan met een pamflet (De Planchette) en de publicatie van een kopie van het akkoord op onze website.

Guy Van Sinoy

Het stakingsrecht onder voogdij geplaatst

Dit akkoord plaatst het stakingsrecht en de syndicale autonomie onder voogdij. Het akkoord voorziet in de oprichting van een paritair verzoeningsbureau dat tussenkomt bij iedere stakingsaanzegging. Indien deze procedure niet gevolgd wordt, kan de werkgever het aantal kredieturen voor de syndicale werking beperken. Nochtans kan op een sociaal bemiddelaar beroep gedaan worden bij een sociaal conflict. Bovendien is het schandalig dat een nieuw orgaan zou kunnen beslissen over de syndicale werking, terwijl dit bepaald wordt in de nationale CAO nr. 5 (“het voorzien van de vereiste tijd en faciliteiten voor de vakbondsafvaardiging”).

Om een stakingsaanzegging te kunnen indienen, is een bijeenkomst van het verzoeningsbureau noodzakelijk. De aanzegging moet aangetekend gericht worden aan de werkgever, maar dus ook aan het verzoeningsbureau.

Het ontwerpakkoord stelt dat zodra één van de bepalingen niet wordt nageleefd, de staking als “wild” moet worden beschouwd. Hierdoor zouden de stakers niet vergoed worden vanuit de vakbonden en zouden de vakbonden moeten overgaan tot het oproepen van hun leden om “het werk onmiddellijk weer op te nemen”. Hierdoor zouden de vakbonden dus niet langer autonoom kunnen beslissen over het al dan niet erkennen van een staking (de procedure die moet worden nageleefd, is immers gedetailleerd genoeg om heel wat stakingen uit te sluiten). Tegelijk wordt met zo’n akkoord opgelegd dat de delegees in de praktijk handlangers van de patroon zouden worden die overgaan tot het breken van stakingen.

Sancties tegen de delegees en de arbeiders

Het ontwerp voorziet in sancties voor de delegees (vermindering van syndicale kredieturen) indien de procedures niet worden gerespecteerd.

Artikel 12 verdient het in z’n geheel geciteerd te worden: “Elke stakingsdag, al dan niet erkend, maakt geen voorwerp uit van een loonbetaling, onder voorbehoud van andere sancties die de werkgever zou kunnen treffen, gaande tot afdanking”.

Op een moment dat de hele syndicale beweging protesteert tegen de aanvallen op het stakingsrecht (onder meer door de gerechtelijke tussenkomsten op basis van eenzijdige verzoekschriften) zien we nu bij de MIVB dat er vakbondssecretarissen betrokken zijn bij de voorbereiding van een ontwerpakkoord waarin sancties opgelegd worden aan stakers, zelfs indien de staking erkend is, waarbij zelfs tot afdanking kan worden overgegaan! Als zoiets wordt aanvaard, hoeft de directie niet eens naar de rechtbank te stappen om stakingen aan te pakken. Ze kan dit rechtstreeks op basis van het akkoord en de daarin voorziene sancties! Hoe zal een arbeider die ontslagen werd omdat hij staakte een arbeidsrechtbank kunnen overtuigen dat het een onterecht ontslag was, als er in het bedrijf een akkoord bestaat waarin expliciet sancties zijn voorzien, waaronder de mogelijkheid van ontslag?

Tijd voor een grote kuis

In het verleden hebben we al geschreven dat de secretarissen van de CCOD en het ACLVB tijdens de 6 stakingsdagen bij de MIVB tussen oktober en januari de strijd openlijk hebben verraden met hun verzet tegen de stakingsacties. We hebben ook geschreven dat de ACOD-secretaris wellicht graag hetzelfde had gedaan, maar de woede van zijn basis niet kon trotseren en er bijgevolg voor koos de beweging te laten rotten.

Dit standpunt wordt nu bevestigd. In volle stakingsperiode bedisselen de stakingsbrekers in het geheim een akkoord om toekomstige acties te verhinderen… Dit zegt veel over de nauwe band van de vakbondssecretarissen met de directie van de MIVB. Er moeten nog een aantal vragen worden opgeworpen: hoe zit het met het salaris van de vakbondssecretarissen? Zitten ze in de Raad van Bestuur en met hoeveel? Deze vragen handelen uiteindelijk over vakbondsdemocratie.

Dit akkoord gaat verder dan de situatie bij de MIVB. Als het akkoord wordt getekend, zal het een precedent vormen. De vakbondssecretarissen zullen wel discreet blijven over de zaken die ze hebben aanvaard bij onderhandelingen, maar heel wat advocatenbureau’s van de patroons zullen in dit soort akkoorden inspiratie opdoen om het ook elders toe te passen.

Een krachtig antwoord is noodzakelijk. We mogen het stakingsrecht dat verworven werd door harde strijd, niet verkopen. Interpelleer de betrokken vakbondssecretarissen om hen ter verantwoording te roepen!

De afgelopen maanden werd geregeld actie gevoerd bij de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB. De directie wil nu blijkbaar een frontale aanval inzetten op het stakingsrecht en liet daartoe een ontwerpakkoord schrijven voor een CAO waardoor het stakingsrecht enorm beperkt zou worden. Via een "gunstige wind" kwam dit geheim ontwerp bij LSP terecht. Deze morgen verdeelden we een pamflet aan de MIVB en nu publiceren we ook de volledige tekst van het ontwerp.

LSP-pamflet en kopie van het ontwerpakkoord

OPGELET! stakingsrecht bedreigd!

Voor de pdf-versie van het LSP-pamflet, klik op de afbeelding hieronder:

Aan de arbeiders van de MIVB. Tussen oktober 2004 en 10 januari 2005, hebben velen van jullie verschillende dagen gestaakt om de arbeidscondities te verbeteren (gebrek aan personeel, materiaal in slechte staat, te korte rittijden,…). Ondanks de meningsverschillen tussen de vakbonden, hebben jullie een aantal verbeteringen kunnen afdwingen: de rittijden van sommige lijnen zijn bijvoorbeeld verlengd.

We moeten helaas vaststellen dat men na verloop van tijd, beetje bij beetje terugkeert naar de situatie van voorheen.

Ontwerpakkoord over conflictregeling

Via een "gunstige wind" hebben we de hand kunnen leggen op een ontwerpakkoord, gedateerd 17/12/2004 (dus tijdens de stakingsbeweging in december vorig jaar), tussen de MIVB-directie en de secretarissen van de 3 bonden (Vonck, Naniot en Dreesen). Dit ontwerp is een regelrechte bedreiging van het stakingsrecht aan de MIVB. We lichten de belangrijkste punten ervan toe.

Oprichting permanent "verzoeningsbureau"

Punt 4 van het akkoord voorziet de oprichting van een bijzonder "verzoeningsbureau" voor de MIVB. Dat "verzoeningsbureau" (bestaande uit 7 vakbondsvertegenwoordigers, 7 van de directie en 1 bemiddelaar) moet vergaderen VOOR en TIJDENS een staking.

Opmerkingen van LSP: Dat is nieuw. Gewoonlijk kan elke partij tijdens een staking beroep doen op een bemiddelaar van het Ministerie van Arbeid. Er bestaat geen enkele wettelijke verplichting om een permanent "verzoeningsbureau", speciaal voor de MIVB, op te richten.

Vergadering van dit "verzoeningsbureau" voor iedere stakingsaanzegging

Punt 5 van het akkoord voorziet dat EERST het "verzoeningsbureau" moet vergaderen vooraleer een vakbond een stakingsaanzegging mag indienen. Dat bureau kan éénvoudig per fax (artikel 8) samengeroepen worden. Een stakingsaanzegging moet aangetekend gericht worden aan de werkgever en het "verzoeningsbureau".

Opmerkingen van LSP: Een vakbond is niet verplicht een verzoeningsprocedure te volgen om een stakingsaanzegging in te dienen. Een stakingsaanzegging gebeurt per aangetekende brief aan de werkgever om hem te verwittigen, maar nooit aan een "verzoeningsbureau" aangezien de bemiddelaars van het Ministerie van Arbeid niet permanent tussenkomen, maar "à la carte" en op vraag van één van de betrokken partijen.

Men ziet onmiddellijk dat dit "verzoeningsbureau" stakingsaanzeggingen moet verhinderen en de zaken op de lange baan moet schuiven.

Geen stakersvergoeding zonder vergadering "verzoeningsbureau"

Artikel 10.1 van het ontwerpakkoord verdient integraal geciteerd te worden:

"elke acrtie die uitbreekt of gebeurt waarbij één of meerdere, in onderhavige overeenkomst beschreven procedureregels niet wordt nageleefd is een wilde staking en wordt bijgevolg niet door de vakbondsorganisaties erkend; in het geval van een wilde staking verbinden de ondertekenende vakbondsorganisaties zich ertoe onmiddellijk te bevestigen dat de staking niet erkend is en hun leden op te roepen het werk onmiddellijk te hervatten."

Opmerkingen van LSP: Alles wordt duidelijk! Indien de vakbonden dergelijk akkoord tekenen, zetten ze zich vast (en beperken ze vooral het stakingsrecht van de arbeiders): indien EEN regel van de procedure niet nageleefd wordt, wordt de staking beschouwd als wilde staking en niet vergoed door de vakbond. Bovendien moet het werk onmiddellijk hervat worden.

Het komt een (paritair) "verzoeningsbureau" niet toe een staking te erkennen, maar de algemene vergadering van delegees van elke vakbond beslist al dan niet te staken of een staking te erkennen.

Denkt u dat Flaush bereid is niemand te ontslaan of te sanctioneren zonder eerst een "verzoeningsbureau" te passeren?

Paragraaf 10.1 is zuivere patronale propaganda waarbij een spontane staking (zonder voorafgaande aanzegging) wordt voorgesteld als een "wilde" staking. In werkelijkheid is een zogenaamde "wilde" staking er één die door geen enkele vakbond erkend wordt (het volstaat dat één vakbond een staking erkent en beslist een stakersvergoeding uit te betalen opdat een staking niet meer "wild" is). Enkel vakbonden kunnen een staking erkennen, niet de bemiddelaar … en nog veel minder de werkgever.

Spontane beweging

Het ontwerpakkoord voorziet ook, in artikel 10.2, dat een "spontane beweging" niet als wild wordt beschouwd ("een werkonderbreking beperkt in de tijd van een beperkt aantal personeelsleden ingevolge een onvoorziene, externe gebeurtenis. Bijvoorbeeld: agressie").

Opmerkingen van LSP: deze paragraaf is een rookgordijn om dit anti-stakingsakkoord te verdoezelen. Vooreerst wordt hier gesproken over een BEPERKTE beweging in tijd en in aantal. Het lijkt een toegeving aan de arbeiders als deze spontane bewegingen niet als "wilde stakingen" worden beschouwd. In werkelijkheid kunnen noch de werkgever, noch de vakbondssecretarissen dergelijke acties ontstaan uit verontwaardiging van de arbeiders tegen houden.

Merk ook op dat in deze paragraaf de MIVB de agressies voorstelt als "onvoorspelbaar", dus iets waar de directie niets mee te maken heeft. De wet voorziet nochtans dat de werkgever preventieve maatregelen moet nemen om ongevallen te voorkomen. Men kan uiteraard niet alles voorzien, maar om agressies tegen te gaan moet de MIVB preventieve maatregelen nemen (bijvoorbeeld door een extra personeelslid aan boord van de voertuigen op kritieke plaatsen en uren).

Sancties tegen de vakbondsafgevaardigden

Het ontwerp voorziet dat wanneer een vakbond de procedure niet naleeft, haar delegees gestraft worden door het aantal kredieturen waarop sommigen recht heb-ben (vooral 1ste delegees) om hun vakbondstaken uit te voeren, te verminderen.

Opmerkingen van LSP: Dit ontwerp voorziet niet enkel een stok om de arbeiders mee te slaan (niet betaling van de stakersvergoeding indien de procedures van het "verzoeningsbureau" niet worden nageleefd), maar ook tegen de afgevaardigden (vermindering kredieturen).

Kredieturen zijn geen gunst van de werkgever, maar een wettelijke verplichting voorzien in het Nationaal Akkoord nr 5 betreffende het statuut van de vakbondsafvaardiging. De afgevaardigden beschikken over de VEREISTE TIJD EN FACILITEITEN om hun taak iuit te voeren (artikel 21 van het Nationaal Akkoord nr 5).

Sancties tegen de stakers

Artikel 12 van het ontwerp voorziet "elke stakingsdag, AL DAN NIET ERKEND, maakt geen voorwerp uit van een loonbetaling, onder voorbehoud van andere sancties die de werkgever zou kunnen treffen, gaande tot AFDANKING."

Opmerkingen van LSP: Het is niet nodig een akkoord op te stellen om te weten het loon niet wordt uitbetaald als men staakt. Dat is trouwens geen "sanctie". Net zomin als een loon een "vergoeding" is, maar het bedrag dat de werkgever moet betalen in ruil voor de geleverde arbeid. Als geen arbeid geleverd wordt, wordt geen loon uitbetaald.

Onaanvaardbaar is dat een ontwerpakkoord (te tekenen door de vakbonden) een staking, erkend of niet, verbindt aan sancties, gaande tot afdanking! STAKING IS EEN RECHT dat de arbeiders via strijd hebben afgedwongen.

Besluit

Dit ontwerpakkoord moet integraal de vuilbak in. Indien het aanvaard wordt (zelfs nog maar gedeeltelijk) is het afgelopen met het stakingsrecht.

Dit ontwerp had uitstekend thuis gehoord in het Spanje van voor de jaren ’70, ten tijde van Franco, toen een paritair corporatistisch systeem conflicten regelde in de veronderstelling dat patroons en arbeiders gelijklopende belangen hadden.

De arbeiders weten heel goed dat ze niet dezelfde belangen hebben als Flaush. Zij willen goede arbeidscondities aan aanvaardbare lonen, hij wil zoveel mogelijk voertuigen laten rijden met zo weinig mogelijk personeel. Dat zijn geen gelijklopende belangen, maar tegengestelde. Het is juist daarom dat de arbeiders, georganiseerd in vakbonden, zelf moeten kunnen beslissen over staking (wanneer, waarom, hoe lang) en niet een "paritair verzoeningsbureau".

Wat te doen?

De arbeiders van de MIVB werden niet ingelicht over dit ontwerpakkoord, de meerderheid van de vakbondsafgevaardigden evenmin. Enkel de secretarissen, de vrijgestelden en enkele 1ste delegees zijn op de hoogte.

De vakbondssecretarissen moeten dat maar eens uitleggen. Ze moeten onder andere volgende vragen beantwoorden:

– Hoe komt het dat ze tot vandaag hierover niets gelost hebben en dat jullie dit nieuws via een pamflet van LSP moeten vernemen?

– Waarom hebben ze gezwegen over dit ontwerpakkoord?

– Vinden ze het normaal een akkoord te tekenen dat de arbeiders verhindert te staken?

– Vinden ze het normaal dat staking een aanleiding kan zijn tot sancties tegen arbeiders (eventueel afdanking) en delegees (kredieturen)?

– Vinden ze het normaal hun AKKOORD TE GEVEN in een gemeenschappelijke tekst met de patroon over sancties?

Vraag uw delegee om uitleg. De vrijgestelden moeten rekenschap afleggen. Er moeten hierover algemene vergaderingen van de vakbonden worden georganiseerd waarop we een VERTROUWENSTEMMING (of eerder wantrouwen) eisen over de vakbondssecretarissen.

LSP en de vakbonden

De Linkse Socialistische Partij is voorstander van sterke vakbonden die democratisch functioneren en volledig onafhankelijk zijn van de patroon en de staat.

– EENHEID: neen aan het sectarisme tussen vakbonden! De arbeiders hebben éénheid nodig

– VAKBONDSDÉMOCRATIE: In een bedrijf beslist de directie. In een vakbond moet het omgekeerde gelden: de basis beslist en de secretarissen zijn er enkel om uit te voeren wat de basis beslist heeft. De vakbondssecretarissen en de delegees moeten in dienst staan van de arbeiders. De vakbondsvergaderingen moeten open staan voor alle leden. In die vergaderingen, na democratische discussie waarin iedereen zich heeft kunnen uitdrukken, wordt gestemd om aan te duiden aan de secretaris wat van hem verwacht wordt. De vakbondssecretarissen, de vrijgestelden en de delegees moeten verkozen worden door alle leden.

– GEEN POSTJESJAGERIJ: om arrivisten die enkel "carrière" willen maken in de vakbond weg te houden, mag het loon van de secretarissen en de vrijgestelden niet meer bedragen dan het gemiddelde loon van een MIVB-arbeider. Het is niet normaal dat secretarissen en vrijgestelden betaald worden als kaders.

– VAKBONDSVRIJHEID: stop de sancties tegen stakers en delegees! Nationaal Akkoord nr 5 bevat heel wat punten waaraan de MIVB haar laars lapt (het recht op de nodige tijd en faciliteiten voor de delegees, een vakbondslokaal, personeelsvergaderingen op de werkplaats tijdens de werkuren).

Op 10 januari staakten de arbeiders van het Brusselse vervoerbedrijf MIVB. Het was de zesde stakingsdag sinds de herfst. De staking was een relatief succes (50 % van de bussen en de trams reden niet, de metro wel). Ondanks de inspanningen boekt de beweging echter geen vooruitgang meer.

Guy Van Sinoy

Syndicale verdeeldheid

Twee essentiële factoren remmen de strijd af. Enerzijds heeft de belangrijkste eis (verhoging van de rittentijden) geen betrekking op de metro. Anderzijds zet enkel de ACOD de strijd door. Sinds 10 november hebben de secretarissen van de CCOD en de VSOA een slecht akkoord gesloten met de directie voor de aanwerving van 50 conducteurs en verder veel vage beloften.

Maneuvers en gemene streken

Andere elementen bemoeilijken de strijd. De MIVB-directie vermenigvuldigt de cosmetische maatregelen om te doen geloven dat alles beter gaat: spectaculaire verlenging van de rittentijd voor zo’n 20% van de lijnen, mobilisatie van niet-productieve personeelsleden (vb. Lijnchefs) om de conducteurs van bepaalde lijnen te helpen tijdens de spitsuren. Indien de MIVB echt de rittijden wil verbeteren op alle lijnen en het effectief in de ateliers en de bureaus wil opvullen, moeten honderden nieuwe aanwervingen gebeuren, niet 50.

Om de staking van 10 januari te verstikken, kregen de metro-delegees (de metro vervoert 50% van de reizigers) gemene streken te verduren. De CCOD wil twee delegees uitsluiten omdat ze niet akkoord gaan met de ondertekening van het akkoord. De eerste ACOD-delegee heeft onder druk van zijn chef een pamflet gepubliceerd dat alle arbeiders bedankt voor hun deelname aan de strijd… zonder de datum van 10 januari zelfs maar te vermelden!

Strijd binnen de ACOD

In het ACOD is er een grote strijdbaarheid aan de basis. Want als de ACOD-secretaris zijn handtekening niet heeft gezet onder het akkoord, dan is het omdat zijn basis zich er vastberaden tegen verzet. Voor de vakbondsbetoging van 21 december (gedekt door een stakingsaanzegging in alle sectoren) is hij enkele dagen voordien met de MIVB-directie overeengekomen dat de arbeiders die wilden staken om naar de betoging te gaan hun chef 48 uur op voorhand moesten inlichten. Ook werd voor de staking van 10 januari geen enkel pamflet gemaakt door de ACOD-permanenten. Enkele basisdelegees moesten de meubelen redden en een pamflet maken.

De strijdbaarheid aan de basis van het ACOD drukt zich ook uit in een zekere verwarring. De staking was eerst voorzien op 24 december. Een algemene vergadering besliste om de staking uit te stellen tot 10 januari. Bepaalde strijdbare militanten, ontevreden met het verslag, hebben jammer genoeg geweigerd om op 10 januari te staken en hebben een pamflet verdeeld (uit naam van het Nieuw Comité van Chauffeurs) die de staking aanklaagt als “een afleidingsmaneuver om de rust van de permanenten te verzekeren”.

De syndicale oppositie organiseren

Een strijd die ter plaatse trappelt eindigt met achteruitgang. Het gevaar dreigt dat de meest strijdbare militanten geïsoleerd worden, wat de deur naar repressie opent. Het vermenigvuldigen van stakingsdagen zonder perspectief betekent dat de uitputting van de militanten dreigt. Het is trouwens de taktiek die werd gekozen door de ACOD-secretaris: niet in staat de strijdbaarheid van de basis aan te pakken, speelt hij de kaart van de verrotting.

Wat nodig is, is dat een democratische syndicale oppositie de vakbondsmilitanten die willen vechten voor betere arbeidscondities groepeert en een mobilisatieplan uitwerkt die opbouwt naar een langere staking. Een belangrijke fase is de organisatie van algemene personeelsvergaderingen in de depots tijdens de werkuren (wat wettelijk is toegestaan) om het volledige personeel te betrekken over de syndicale grenzen heen.

Vorige maandag werd opnieuw gestaakt bij de MIVB in Brussel. 60% van de trams reed niet uit, 40% van de bussen en 20% van de metro’s reden eveneens niet. De staking werd georganiseerd door het ACOD en dit als protest tegen de werkdruk en de problemen op de werkvloer.

De actie was beperkter als de vorige stakingen, nadat er enige onduidelijkheid was over de datum van de actie. Aanvankelijk werd voorgesteld om te staken op 24 december, maar dit voorstel werd uiteindelijk omgevormd tot de oproep om te staken op 10 januari. Ook het feit dat één vakbond de acties moet dragen is een beperking, ook al is het ACOD enorm versterkt gedurende de acties van de voorbije periode. Zo zou deze vakbond zowat 600 nieuwe leden gewonnen hebben onder de 5.500 personeelsleden van de MIVB.

Om de strijd tot een succes te brengen, zal een verdere stap nodig zijn. Daarbij zal het belangrijk zijn dat er een zo groot mogelijke betrokkenheid van de arbeiders is en dat pogingen ondernomen worden om de eenheid tussen leden van de verschillende vakbonden aan de basis te herstellen. Dit kan bijvoorbeeld door met een petitie te werken naar een algemene personeelsvergadering toe waar een actieplan kan besproken worden. Het zou ook een middel zijn om in te gaan tegen de verdeel-en-heersstrategie van de directie die bvb. door de toegevingen te beperken tot de metrochauffeurs het personeel wil verdelen.

MIVB: INTERVIEW MET EEN DELEGEE

Bij de MIVB (tram, bus en metro in Brussel) vechten de arbeiders al meerdere maanden voor een verbetering van de werkomstandigheden. Verschillende stakingsdagen van 24 uur grepen plaats. Ze kwamen er vooral onder impuls van militanten van de ACOD. We interviewden Marco Devuyst, ACOD-delegee in het depot van Haren.

Guy Van Sinoy

Was er de laatste maanden een verandering in de houding van de arbeiders?

– Marc Devuyst: Ja, de reactie is totaal anders dan vroeger. Vandaag wordt er gemeenschappelijk gedacht: de problemen van alle personeelscategorieën liggen op tafel, individuele verschillen werden terzijde geschoven. Er is een radicalisatie bezig en er vindt veel discussie plaats. Dat zie je bijvoorbeeld in de deelname van basismilitanten aan de algemene vergaderingen van de ACOD.

Er is dus een nieuwe laag van arbeiders die deelneemt en die voordien geen syndicale militanten waren?

– M.D.: Ze schakelen zich in in de discussies en de gevoerde acties. Tijdens de laatste stakingsdagen kreeg ik soms meer hulp van die nieuwe militanten dan van sommige delegees die, uiteindelijk, niet gedaan hebben wat ze moesten doen. Als je ziet dat het gaat om arbeiders die jarenlang niets zegden, maakt dat wel indruk. Ze hebben met ons het terrein geëffend, omdat ze zagen welk gevaar er aankwam.

Zijn er veel jongeren onder die arbeiders die overgingen tot actie?

– M.D.: Behoorlijk wat jongeren van 25 of 26 jaar, die 4 of 5 jaar anciënniteit hebben, zijn niet enkel gerijpt in leeftijd maar ook in hun denken en vooral in actie. De radicalisatie is er niet enkel bij jongeren: ook arbeiders van 30, 40 en 50 waren betrokken. Maar de dynamiek is natuurlijk verschillend: op 50 jaar blijft een arbeider eerder de hele dag aan het piket dan nog in zijn auto te springen om in een ander depot te gaan kijken en een piket te versterken dat er behoefte aan heeft.

Hoe zie je je rol als delegee?

– M.D.: Hoewel het mij passioneert, is het moeilijk: we zijn geconfronteerd met mensen die bij de MIVB een relatief kalm leven op het werk hebben gekend, aangezien de MIVB sociaal vrij rimpelloos was, en nu hebben we te maken met een agressieve directie. Op het terrein beginnen meer en meer arbeiders op dezelfde manier te denken, maar het proces is ongelijk. Soms is het moeilijk om alles samen te brengen: de buitensporige gevoelens te temperen en tegelijk diegenen die het meest twijfelen, warm te maken voor collectieve actie. Dit alles ook door duidelijke en begrijpelijke informatie te geven.

Welk soort druk probeert de directie uit te oefenen?

– M.D.: Een voorbeeld: een buschauffeur wiens vrouw op het punt staat om te bevallen, krijgt een sms dat hij ze dringend naar het ziekenhuis moet voeren. Na het stoppen van zijn bus belt hij zijn vrouw om haar te vragen dat ze de dispatching waarschuwt – wat ze ook doet. De dispatching verwittigt het depot, dat antwoordt dat dit niet erg is en dat men de chauffeur tot aan het einde van zijn dienst – die bijna gedaan is – moet laten rijden. Dan zou hij niet moeten worden vervangen op zijn lijn. Het is schandalig, totaal in strijd met de geldende regels, maar vooral op menselijk vlak is dit volledig ontoelaatbaar!

MIVB in het kort

2 delegees van het ACV uitgesloten!

Het ACV heeft op een bureaucratische manier twee delegees uitgesloten. Onder meer Max Feraille, die deelnam aan de stakingen omdat hij het slechte akkoord, getekend door de ACVen ACLVB-secretarissen, verwierp. In dit geval voorziet de wet dat de delegee zijn mandaat behoudt tot aan de Ondernemingsraad of het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk. Enkele weken geleden was de directie al op de hoogte van de uitsluitingen, aangezien ze op de Ondernemingsraad verkondigde dat Max Feraille er binnenkort geen deel meer van zou uitmaken. Heeft Naniot, de secretaris van het ACV, het op dit punt op een akkoord gegooid met de directie?

Staking op 10 januari

Begin december besliste de vergadering van ACOD-militanten om de strijd verder te zetten en een nieuw akkoord over de rittijden af te dwingen. Men besliste om niet te staken tijdens de examens in de middelbare scholen, maar wel op 24 december. De vergadering van 16 december besliste de staking van 24 december echter uit te stellen tot 10 januari. 24 december zou weinig effect hebben gehad op de bedrijven (veel arbeiders zijn op vakantie) en zou vooral de reizigers aan de vooravond van kerstmis raken.

Gisteren werd opnieuw gestaakt bij de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB. Hoewel slechts één bond, de socialistische ACOD, tot de staking opriep bleef zowat 50% van het materieel in de depots. Tegen het ordewoord van hun vakbonden in namen hier en daar ook leden van de christelijke en de liberale bond deel. Een aantal niet gesyndiceerde arbeiders stond traditiegetrouw mee pikket.

Eric Byl

Een voorstel tot akkoord met de directie was eerder door de ACOD-basis verworpen. Het akkoord, zo’n 15 bladzijden lang, lost immers geen enkel van de fundamentele problemen op waarmee de arbeiders te maken hebben. Het systematisch inleveren van pauzes bij de dagelijkse vertragingen, het gebrek aan personeel, de onrealistische rittijden waardoor bestuurders voortdurend aangezet worden om de wegcode te overtreden met ongevallen als gevolg, de verplichting om passagiers vooraan te doen opstappen… niets wordt eraan gedaan. Erger nog: het akkoord verbindt de ondertekenaars ertoe geen enkele actie die hierop betrekking heeft te ondersteunen. Veel personeelsleden, ook diegenen die lid zijn van de christelijke en de liberale bonden, begrijpen niet hoe de secretarissen van die twee bonden een dergelijk akkoord durfden tekenen.

Terwijl het ACOD op 10 november tegen het akkoord staakte, zetten de secretarissen van ACV en ACLVB hun handtekening. Hoe representatief zij zijn, werd geïllustreerd door de overstap van maar liefst 250 personeelsleden naar het ACOD op die ene dag alleen! Dat sterkte ongetwijfeld de ACOD militanten om op 29 november opnieuw in staking te gaan. Ook deze keer werd het een succes, zelfs de directie moet toegeven dat nauwelijks de helft van het rollend materieel ook was uitgereden. LSP-teams van militanten waren aanwezig aan de piketten van Delta, Haren, Molenbeek, Elsene en Schaarbeek. Dit waren overtuigingspiketten. Dat wil zeggen dat niemand fysiek de toegang tot het bedrijf werd ontzegd. De arbeiders gaan ervan uit dat nog heel wat collega’s die vandaag om allerlei redenen werkten, morgen tot de stakers kunnen behoren. Zij willen de verdeel- en heeersstrategie van de directie en sommige vakbondssecretarissen niet versterken door fysiek de confrontatie aan te gaan met hun collega’s.

De stakers hebben hun meerderheidspositie bevestigd, maar zijn zich tegelijk bewust van de verdeeldheid die de directie kon doorvoeren door de collaboratie van de secretarissen van ACV en ACLVB. Die verdeeldheid moeten we herstellen in het bedrijf zelf, dagelijks op de werkvloer en als het kan via personeelsvergaderingen tijdens de werkuren. Benieuwd in hoeverre de secretarissen bereid zijn hun standpunt niet alleen aan de directie of in vakbondsvergaderingen, maar ook aan de basis te komen uitleggen.

Op de stakingsactie bij de MIVB was ook LSP/MAS opnieuw aanwezig. We hebben er onderstaand pamflet verspreid dat uitlegt waarom het akkoord moet verworpen worden en waarom het nodig is om de acties verder te zetten op een ééngemaakte wijze.

10 redenen om dit slechte akkoord te verwerpen…

Terwijl heel wat arbeiders van de MIVB de stakingsoproep van 10 november van het ACOD (ABVV) volgden (de helft van de diensten bleef binnen), tekenden de vakbondssecretarissen van de christelijke en van de liberale vakbonden snel een akkoord. Dat slechte akkoord zal de algemene arbeidscondities niet fundamenteel verbeteren. Waarom niet?

1. Breaks

“Overeenkomstig de bestaande procedures moeten deze breaks in geval van vertraging verder aangevraagd worden (aan de dispatching).” De break (om te eten en te rusten) is een recht, geen gunstmaatregel. Zodra een voertuig enkele minuten voorsprong of vertraging heeft wordt de dispatching automatisch geïnformeerd door een alarmsignaal. Voor het recht op een break werkt het alarm echter niet. Kortom: niets verandert!

2. Rittijden bus

“Ondertussen zal de directie, indien het mogelijk is met het beschikbare personeel, versterking in “real time” inzetten op die lijnen”. En als het aantal het niet toestaat?

3. Personeelsbestand

“Aangaande de bestuurders verbindt de Directie zich ertoe om tegen het einde van 2004 50 buschauffeurs aan te werven via de diverse maatregelen die, zoals uiteengezet in de memo van de Algemene Directie van 18 oktober 2004, nu al genomen werd”. Dat is onvoldoende! Minstens het dubbele is nodig want er zullen nog personeelsleden vertrekken voor het einde van het jaar. Als sommige rittijden worden verlengd zullen er diensten moeten bij komen.

4. Vooraan opstappen

“Interventie van de lijnchefs op 27 moeilijke punten tijdens drukke uren en op het einde van de schooldag.” Wie zal de administratieve taken van de lijnchefs intussen overnemen? “Oprichting van een vliegende steunploeg ten behoeve van de chauffeurs.” Onder de 50 dus die nog moeten aangeworven worden.

5. Noodprocedure

“Voor de rittijden die als zeer onaangepast worden beschouwd, kan door een bestendig afgevaardigde een noodprocedure worden ingeroepen. Naargelang het geval, zal de termijn voor de aanpassing variëren tussen 3 en 5 weken.” Waarom een bestendig afgevaardigde en geen afgevaardigde van de depot? Waarom 3 tot 5 weken wachten? Men spreekt hier over een noodprocedure voor zeer onaangepaste lijnen. En in de andere gevallen?

6. De regel van 2 minuten

“De directie verbindt zich ertoe de regel van de 2 administratieve minuten te respecteren, echter binnen de in de dienstregelingsplankjes minimum te voorziene 5 minuten regulatietijd.” Het akkoord voorziet dit voor de tram, maar niet voor de bus, terwijl de administratieve taken voor beide dezelfde zijn.

7. Aanwerving bedienden

Niets is voorzien in het akkoord.

8. Aanwerving technisch personeel

“De directie verbindt zich ertoe om 20 arbeiders aan te werven in de directie Rollend Materieel.” Niets is voorzien inzake stockbeheer en wisselstukken (nochtans vitaal om niet talloze voertuigen te immobiliseren)

9.Personeelsstatuut

“De directie verbindt zich ertoe dat de huidige lonen niet zullen verminderen”. De directie zal de lonen dus niet verminderen, maar ze zal wellicht nieuwe hindernissen invoeren om baremaverhogingen af te remmen.

10. Sociale vrede

“De vakbondsorganisaties verbinden zich ertoe steun noch erkenning te verlenen aan een beweging die betrekking heeft op de verschillende onderwerpen van dit akkoord.” Dat is onaanvaardbaar.

Dat aanvaarden is zich de handen op de rug binden. Staking is het enige efficiënte wapen waarover de arbeiders beschikken. De directie beschikt over een heel arsenaal van repressiemaatregelen om het personeel onder druk te zetten: waarschuwing, sancties, schorsing, ontslag, enz. Zou Flaush een akkoord tekenen waarin hij afziet van sancties en ontslagen?

3 redenen om te staken op 29 november

Een slechte wet… verandert men!

De manier waarop het akkoord getekend werd, in allerijl, tijdens de staking van 10/11 bewijst dat het deze heren er niet om te doen was de gerechtvaardigde eisen van de arbeiders in te willigen, maar integendeel een halfslachtig akkoord te tekenen om de acties stil te leggen. Sindsdien herhalen ze om de haverklap “het akkoord is getekend, er is niets meer aan te doen, het is bindend voor iedereen”. Een slechte wet, verandert men.

Dat geldt ook voor een slecht sociaal akkoord. Indien het onvoldoende is voor de meerderheid van de arbeiders, dan moet het heronderhandeld worden en aanzienlijk verbeterd worden.

Vakbondsdemocratie: de arbeiders moeten beslissen

De secretarissen die het akkoord tekenden, hebben hun leden niet geraadpleegd. Het is niet de secretaris die moet beslissen, maar de betrokken arbeiders. Ongeacht de inhoud van het akkoord, vast staat dat de vakbondssecretaris (in tegenstelling tot de bestuurder) voldoende lunchpauze heeft…

Arbeiders aangesloten bij het ACV en het ACLVB: gedraag u niet als stakingsbrekers.

Alle arbeiders, ongeacht bij welke vakbond ze aangesloten zijn, hebben belang bij een goed akkoord en een verbetering van de arbeidscondities. Het akkoord dat snel snel werd getekend op 10/11 brengt geen enkel beterschap. Het is en catalogus van loze beloften. De directie wacht de gelegenheid af om de arbeiders te verdelen. (Verdelen om te heersen!)

Laat u niet verdelen. Breek niet door de stakerspiketten. Praat met uw collega’s aan het pikket. We kunnen het tij enkel keren door samen te blijven.

Stop de dreigementen tegen ACV-delegees die tegen het akkoord zijn!

Een ontoelaatbare druk wordt uitgeoefend op de militanten van het ACV die zich tegen dit halfslachtig akkoord verzetten. Op de ondernemingsraad van 18/11 zei de voorzitter aan een ACV-afgevaardigde: ”U zal in ieder geval niet lang meer deel uitmaken van de ondernemingsraad…”. Met welk recht zegt hij dit? Het is het personeel dat haar vertegenwoordigers kiest en niet de directie. Het is alsof tijdens een match Anderlecht-Standaard Luik, de trainer van paars de ploeg van rood zou selecteren.

Aan de arbeiders van de MIVB: Help ons de Jongerenmars voor Werk realiseren!

Deze mars is ook belangrijk voor de arbeiders aan de MIVB!

Eerst en vooral omdat velen van u wellicht een zoon of een dochter, een nicht of een neef hebben die net schoolverlater is en geen werk vindt. (Tenzij u lid bent van de beheerraad en over een lange arm beschikt. Dat is echter niet de situatie van de meerderheid)

Vervolgens ook omdat de regering – die beloofd had 200.000 banen te scheppen – niets doet om de werkgevers te dwingen en een echt contract aan een degelijk loon aan de jongeren aan te bieden. Integendeel de patroons krijgen steeds meer mogelijkheden om mensen aan het werk te stellen met onvolwaardige contracten (interim, contract van beperkte duur, deeltijds).

Men moet niet denken dat men bij de MIVB daarvan van bespaard blijft. Nog maar enkele weken geleden wou de MIVB-directie interimarbeiders aanwerven voor de speciale bussen. Ze heeft die piste slechts als gevolg van de staking (tijdelijk?) verlaten.

Anderzijds is het onrechtvaardig dat nieuwe bestuurders worden aangeworven aan een nieuw (lager) barema. Denk er maar eens over: binnen 10 jaar, als de oudere werknemers op pensioen zullen zijn, zal een goede helft van het personeel van de MIVB met het nieuwe barema werken.

Een ander voorbeeld: in de supermarkten vind je nauwelijks nog een kassierster met een voltijds contract. De meeste zijn deeltijds aangeworven voor de spitsuren. Het is zeer gevaarlijk als zo een systeem uitbreidt. Het zou kunnen dat de MIVB-directie op een dag overweegt deeltijds bestuurders aan te werven voor de spits.

Dat zou onaanvaardbaar zijn, met een half loon kan je geen huur betalen, noch een gezin onderhouden.

Tenslotte zijn jullie direct betrokken bij het aan het werk stellen van jongeren omdat er bij de MIVB op dit ogenblik handen tekort zijn. Er worden diensten afgelast bij gebrek aan personeel. Indien de directie jongeren zou aanwerven zou dit de druk op het overbelaste personeel een beetje verlichten.

Deze Mars, georganiseerd door Blokbuster (de jongerenorganisatie van de Linkse Socialistische Partij) in samenwerking met de vakbondsjongeren van ABVV en ACV, wil de druk op de patroons en de overheid opdrijven om jongeren echt werk aan een echt loon te garanderen.

Om van de Jongerenmars voor Werk een succes te maken roepen wij op tot het opzetten ten van lokale jongerenmarscomités marscomités aan scholen, doplokalen en in bedrijven. Waarom geen dergelijk comité opzetten bij de MIVB?

We kunnen gerust stellen dat bij de MIVB (metro, tram, bus in Brussel) het personeel razend is. Keer op keer verlamden de arbeiders van alle depots het volledige Brusselse netwerk (op vrijdag 22 en 29 oktober en opnieuw op 5 november. Bovendien legden ook de conducteurs van het depot van Molenbeek het werk neer op 27 oktober, volgend op een agressie tegen een conducteur. Hun collega’s van de depots van Haren en Delta volgden hen de volgende dag.

Guy Van Sinoy

ALGEMENE ACHTERUITGANG VAN DE ARBEIDSCONDITIES

De directie van de STIB wil deze openbare dienst beheren als een kapitalistisch bedrijf : zoveel mogelijk voertuigen later rijden met zo weinig mogelijk chauffeurs en een maximum aan opbrengsten opstrijken. Resultaat: een ernstige verslechtering van de arbeidscondities.

Door het personeelsgebrek is het moeilijk om verlof op te nemen. Op bepaalde lijnen zijn de diensten zelfs afgeschaft bij gebrek aan voldoende chauffeurs. De reistijden zijn zeer nipt berekend, wat betekent dat de chauffeurs hun pauze van 20 minuten aan de eindhalte veelal verliezen en dat er ook geregeld vertragingen zijn. De drie stakingsacties die reeds plaatsvonden gebeurden niet in een gemeenschappelijk vakbondsfront. De ACV-secretarissen hebben bijvoorbeeld geweigerd op te roepen voor de staking van 29/10 en hebben het idee van een betaalstaking gelanceerd. Dat onder het mom “de gebruikers niet als gijzelaars te gebruiken”. Zo’n actie is niet populair bij de chauffeurs omdat men niet kan zien wie aan het nultarief rijdt en wie aan het normale tarief. Het is weinig mobiliserend. Resultaat: ondanks de oproep van het ACV vond er op 29/10 een algemene staking plaats waarbij het volledige net plat lag. Een aantal delegees van het ACV die toch opgeroepen hadden om op 29/10 te staken, worden nu bedreigd met represailles vanwege hun vakbondssecretaris.

De liberale vakbond blaast warm en koud. In haar pamfletten riep het ACLVB op om te staken. Maar in de media gaat de leiding in tegen de “onverantwoordelijke” stakers… In die omstandigheden kan men begrijpen waarom een groot deel van de arbeiders hun hoop vestigen in de ACOD (tientallen arbeiders zijn van het ACV overgestapt naar het ACOD).

Dit gebeurt des te meer naarmate aan de hand van deze strijd de nieuwe ACOD-militanten bewijzen de situatie aan te kunnen en hun verantwoordelijkheid opnemen. Er is een sterke aanwezigheid op de ACOD-vergaderingen en op 26/10 stemde de ACOD-vergadering unaniem dat de vakbondssecretaris zich moest onthouden van deelname aan de onderhandelingen met de directie en dat gedurende een week. De regionale verantwoordelijken van het ACOD hebben hierop beslist de beweging niet aan te vallen, maar op de rollende trein te springen in de hoop hem te kunnen stoppen.

DE STRIJD UITBREIDEN

LSP is tussengekomen in de staking met twee pamfletten die de strijd ondersteunen en de oproep naar voor brengen om gezamenlijke vergaderingen te organiseren voor alle arbeiders van de openbare diensten om samen te beslissen over een veralgemeende actie. We werden goed verwelkomd aan de piketten.