Category: Oceanië

As early as August, Australian troops will be deployed to Papua New Guinea (PNG). It represents the latest advance by Australia as an infant imperialist power. As foreign minister Alexander Downer said, “It is one of the most important single developments in Australian foreign policy in recent years.”

David Murray, Socialist Party (CWI Australia), Newcastle.

Over 200 policemen will be sent to PNG particularly to ‘hotspots’ such as Bouganville and the Western Highlands. In spite of the constitutional illegality, the Australian government insisted on immunity for Australian police and troops from prosecution. Judges and other personnel will be sent to ‘bolster’ the criminal justice system, as well as senior public servants to deal with the financial problems inherent in PNG. For many people, both in Australia and in Papua New Guinea, it will be seen as a solution to the ‘law and order’ crisis in PNG but in reality it will create an even deeper crisis.

Australian colonialism 1883-1975

The current deployment of troops to Papua New Guinea does not represent the first time Australia has been involved in the affairs of its nearest neighbour. In 1883, the then colony of Queensland, concerned about the advances of the new German imperialist power in the Pacific, unilaterally annexed New Guinea. Although Britain initially refused to recognise New Guinea as a part of the British empire, pressure from Queensland premier McIlwraith and the other colonies, forced Britain to claim sovereignty over the southern half of New Guinea, with Germany holding the northern half (Papua) until 1915.

From the Versailles conference after World War One, Australia controlled Papua and surrounding islands as a ‘Class C’ Mandate. While the other German colonies were given over to other imperialist powers as mandates, under this system independence for these colonies was promised at some point in future, Australia had a unique mandate over PNG, which was indeterminate as to when PNG would be given independence. For more than fifty years, PNG remained a territory of Australia, which had its resources plundered. Corrupt Australian civil servants ran their own fiefdoms. Whole river systems were turned to sulphuric acid through industrial pollution, the most notorious case being the Ok Tedi mine.

In 1975, Australia gave PNG its independence. While this was a landmark step for the people of Papua New Guinea, corruption, lawlessness, separatist tensions and poverty continued and deepened. With independence for PNG, there was increased support from Bouganville for its own independence from PNG. For over ten years, civil war raged between the Bouganville Revolutionary Army (BRA) and the PNG armed forces. This came to a head with the ‘Sandline’ affair, when the PNG government hired mercenaries from South Africa. Eventually this was temporarily ‘solved’ by the deployment of Australian troops to Bouganville.

Australian colonialism 2004

Although official corruption and lawlessness has been given as the reason for Australia’s latest involvement in PNG, the reasons are much more complex. The Australian government fears that the internal situation in Papua New Guinea will bring another wave of refugees into Australia. This could lead to the rise of the anti-immigration, racist far-right, especially in far North Queensland, where Papuan refugees would be most likely to settle. Populist and far-right parties would in future undermine the electoral position of the Liberals (and Labor), and with it political stability for capitalism.

It is even speculated that the Australian government is also sending troops to PNG in order to avoid greater commitment to the war in Iraq that would be even more damaging to John Howard’s electoral prospects in future. Thirdly, and most obviously, Australian capitalists want their interests in Papua New Guinea in terms of mining, fishing and industry to be better protected than it would be under PNG control. Finally, Papua New Guinea has developed a closer relationship with Malaysia, which threatens Australia’s standing in the region, as well as its hegemony over PNG.

The Australian government’s plans will not work, because, in the long term, all these problems will come to a head. Lawlessness will continue, people from PNG will try to migrate to Australia and opposition to an Australian presence will increase. Corruption is not likely to be dealt with either, as it was the Australian administration over many years that created such a problem, and, indeed, the troops are there to protect the corrupt politicians. The Australian Labor Party stands condemned also, as it has not criticised the actions of the Liberals in any way.

What now for Papua New Guinea

For many years, especially since independence, the workers and students of PNG have been increasingly in conflict with the PNG ruling class. Student protests over increases in student fees only three years ago lead to a massive crackdown by the PNG police, leading to the death of three students. Workers who have protested their exploitation by both Australian and PNG bosses have been heroic in their fight for greater rights, only to be suppressed by company thugs and the PNG police. The workers and students of PNG need their own party, with a socialist program. A workers’ party would be a potent force in both removing Australian imperialism from PNG, as well as fighting the corrupt politicians that brought PNG into its mess. Its first demand should be for the cancellation of Papua New Guinea’s debt. This would free up funds that would otherwise be filling the pockets of rich bankers in Australia and the IMF. These funds would be used vastly more effectively under a democratically-planned economy, run by and for working people that would be able to act in the interests of the people.

We stand for:

> A socialist solution for Papua New Guinea

> Australian troops, police and judges out of PNG

> Cancel the debt

> self determination for Bouganville, and other nationalities

> For a workers party on a socialist programme

> For a socialist Papua New Guinea in a socialist federation of the pacific democratically planned economy to end poverty

In 1999 stuurde de Australische premier John Howard troepen naar Oost-Timor, zogezegd om de bevolking te beschermen tegenover milities die gesteund werden door Indonesië en die bloedbaden aanrichtten in het land. De invasie werd toen gesteund door de sociaal-democratische oppositie in Australië, de volledige media en zelfs een aantal linkse organisaties.

Wij stonden met de Socialist Party in Australië zowat alleen met ons standpunt dat het optreden van de Australische regering niet zozeer door menslievendheid was ingegeven, maar vooral door imperialistische belangen. De regering vreesde voor een eenzijdige burgeroorlog die tot een sterke toename van het aantal vluchtelingen in Australië zou kunnen leiden en waardoor de mogelijkheden om winst te maken in die regio zouden ondermijnd worden. Howard maakte gebruik van het internationale isolement van Indonesië om troepen te sturen, de situatie te stabiliseren en de economie er open te stellen voor de Australische bedrijven. De belangen van de armste lagen in Oost-Timor vormden geen factor in de benadering van de Australische regering.

Vijf jaar later blijkt dat we jammer genoeg gelijk hadden. Oost-Timor eist dat er een officiële grens komt tussen de landen, maar Australië gebruikt allerhande obscure geografische argumenten om te stellen dat de grens tot op 40 kilometer van Oost-Timor moet komen te liggen in plaats van halfweg tussen beide landen. Uiteraard wil Australië toegang tot de rijke olie- en gasvelden in de zee tussen beide landen. Een eerlijke grensopdeling zou ertoe leiden dat Oost-Timor haar inkomsten uit olie en gas kan verdriedubbelen, maar dat behoort niet direct tot de plannen van Australië.

Iedere dag steelt Australië voor 1,4 miljoen Australische dollar aan olie en gas, wat meer is dan de kosten die het land maakte voor de interventie in 1999. Dat is uiteraard een goede investering voor het Australische kapitalisme.

Intussen leeft de overgrote meerderheid van de bevolking van Oost-Timor in moeilijke omstandigheden. Vorige maand verscheen een rapport van Oxfam waaruit bleek dat 41% van de bevolking onder de armoedegrens leeft en dat meer dan 50% van de bevolking analfabeet is. Een vertegenwoordiger van Oxfam in Australië verklaarde: “Hoewel Australië genereus is tegenover Oost-Timor, stellen we vast dat de regering iedere dag zo’n 1,4 miljoen Australische dollar [1 miljoen euro] opbrengst incasseert op basis van olie en gas uit een betwist gebied in de zee voor Timor dat twee keer dichter bij Oost-Timor dan bij Australië ligt. De enorme olie- en gasreserves in deze zee bieden Oost-Timor een waaier aan mogelijkheden voor de bevolking en de toekomstige generaties.” Die waaier aan mogelijkheden zal alleszins niet meer gelden voor een 12-jarig Oost-Timorees meisje dat gestikt is toen honderden wormen in haar lichaam de ingewanden opaten. Volgens de media kent het land op dit ogenblik een heuse wormenplaag.

De arrogante neo-koloniale houding van de Australische minister van buitenlandse zaken Alexander Downer kan gelden als waarschuwing voor die naïevelingen die nog denken dat Australië in Oost-Timor aanwezig is in het belang van de bevolking. In een Australische krant verklaarde Downer over Oost-Timor: “Hun agressieve tactiek tegenover Australië is een misstap. Een charmante en vleiende houding heeft meer impact op mij. Als ze mij beledigen, is het gedaan. Ik hou daar immers niet van… Ze gebruiken steeds een emotioneel argument dat wij rijker zijn dan hen en dat we hen dus maar meer grondgebied moeten geven… Dat is een principe dat nooit kan toegepast worden in het internationale recht.”

Jammer genoeg overdrijft Downer inzake de graad van verzet van de regering van Oost-Timor tegenover Howard. Een deel van de regering, rond president Xanana Gusmao, richt zich op Indonesië (ondanks hun bloedig verleden in Oost-Timor) in de hoop dat daar een sterke bondgenoot gevonden wordt om druk te kunnen zetten op Australië. Een ander deel, rond premier Mari Alkartiri en minister van buitenlandse zaken Jose Ramos-Horta, hopen nog steeds resultaat te bereiken door onderhandelingen met de Australische regering. Ramos-Horta verklaarde aan de Australische krant ‘Financial Review’: “Er zijn op dit ogenblik een aantal mensen bezig met een hongerstaking. Ik heb het er moeilijk mee omdat dit vooral de jongeren kan opzetten tegen Australië. Wij, als leiders, moeten voorzichtig zijn als we iets publiek zeggen. Tussen vier ogen kunnen we vastberaden maar vriendelijk zijn, zonder elkaar verwijten toe te werpen. Ik heb het nu al moeilijk met bepaalde commentaren van onze eigen president over Australië.”

Met dit soort leiders zal de bevolking van Oost-Timor nooit gerechtigheid mogen verwachten van Australië. Er is nood aan een massale solidariteitscampagne in Australië, Indonesië, Portugal (voormalige kolonisator van Oost-Timor),… om de regering-Howard tot toegevingen te dwingen. Betogingen, stakingsacties, het mobiliseren van publieke steun,… is de enige taal die ze begrijpen. De leiding van de Oost-Timorese massa’s gaven hun bevrijding deels weg in 1999 toen ze de hulp van Australische troepen inriepen. Vandaag krijgt de Australische regering haar beloning: 1 miljoen euro per dag. De enige echte bondgenoot voor de arbeiders en kleine boeren van Oost-Timor, is de internationale arbeidersklasse.

Ooggetuigenverslag vanuit Australië

Op woensdag trokken we met 40 leden van de Socialist Party vanuit Melbourne naar Canberra, de administratieve hoofdstad van het land waar George W. Bush het parlement zou bezoeken.

Woensdag waren verschillende leden van onze partij in de media om duidelijk te maken dat Bush en de Australische premier Howard niet enkel gehaat zijn omwille van de oorlog en bezetting in Irak, maar omwille van de aanvallen op de sociale verworvenheden als prijs voor het Vrijhandelsakkoord met de VS.

We beseften dat veel arbeiders de betogers zouden bezien als de ‘usual suspects’ en dat de media dit nog zou proberen te versterken door vooral beelden te laten zien van betogers die er wat alternatief uitzien. We moeten dat doorbreken door aan te geven wat de agenda van Bush en Howard concreet betekent voor de arbeiders.

Door daarop in te spelen dwongen we een aantal Liberalen in het defensief op enkele radioprogramma’s. Donderdag had de Melbourne Age een voorpagina waarin bevestigd werd dat Bush eist dat Howard liberaliseringen in de gezondheidszorg zou doorvoeren. De gevolgen van zo’n beleid zouden enorm zijn voor de meerderheid van de bevolking.

We kwamen in Canberra aan op woensdagavond rond 21u30 en gingen direct naar het VS-consulaar waar Bush de nacht zou doorbrengen nadat hij rond 22u zou aankomen op de luchthaven.

We voerden er actie samen met een groepje betogers uit Canberra zelf. We hadden een enorm groot professioneel gemaakt spandoek van de Socialist Party en gingen zo dicht mogelijk bij de ingang van het Amerikaans consulaat. De politie eiste dat we verder zouden gaan staan in een zone die reeds vooraf afgebakend was voor eventueel protest. We gingen echter niet achteruit en verdedigden ons democratisch recht op vreedzaam protest. De politie liet ons hierop begaan, maar was voldoende sterk aanwezig om ons volledig te omsingelen waardoor we niet in de buurt van Bush zouden kunnen raken. We maakten hierop veel lawaai, riepen slogans,…

Canberra was omgevormd tot een virtuele politiestaat waarbij schijnbaar de noodtoestand van toepassing was in de wijken rond de ambassades en het parlement. Geluidsinstallaties en megafoons waren er verboden. Om de 20 meter stond er een politie-agent. Er waren speciale eenheden van de politie die gemaskerd waren en machinegeweren droegen. En dat allemaal om president Bush aan het woord te kunnen laten en te vermijden dat de Australische arbeiders en jongeren hetzelfde zouden doen…

We bezochten ook een tent van Aboriginals voor het parlement en hadden er een discussie met een aantal activisten. Die waren erg open voor discussie. We gaven hen 100 dollar van de Socialist Party voor hun fonds om een video-camera te kopen om agressie en geweld te filmen. De Aboriginals hebben daar immers nog steeds onder te lijden.

In Canberra vormden we een klein tentenkamp en hielden een vegetarische barbecue. ‘s Ochtends was er een verwelkomingsceremonie van de Aboriginals. Heel wat scholieren die passeerden stopten en namen deel aan deze ceremonie die erg ontroerend was.

Omdat we onze eigen minibusjes en chauffeurs hadden, waren we erg mobiel. We trokken om 9u30 naar de residentie van de goeverneur waar we de enige betogers waren. We stonden er met een 50-tal Bush op te wachten toen totaal onverwachts en onaangekondigd de politie ons hard aanpakte. We verdedigden ons en niemand werd ernstig gewond. Een aantal leden slaagden erin door de politielijn te breken om ons materiaal in veiligheid te brengen. We zagen Bush passeren terwijl hij letterlijk met zijn neus tegen het raam van zijn auto verschrikt naar ons spandoek keek…

We trokken daarna naar het parlement voor de centrale actie met zo’n 3.000 deelnemers. Er waren toespraken en er werden slogans geroepen. Wij verdeelden pamfletten waarin we uitlegden waarom Bush een Vrijhandelsakkoord wil. Jammer genoeg gingen de toespraken bijna enkel over Irak. Maar een Fillippijnse vakbondsmilitant en een Palestijnse activiste gaven erg goede speeches.

We betoogden naar het parlement en hielden halt aan de Amerikaanse ambassade. Met een groep SP-leden trokken we zowaar de ambassade binnen en werden we op de binnenkoer van de ambassade aangevallen door de politie. Ze hadden echter geen paarden en hadden het moeilijk om ons weg te krijgen. Het personeel van de ambassade die klaarstond om Bush te verwelkomen, met vlaggetjes en andere gadgets, keek nogal bezorgd en bedenkelijk…

Uiteindelijk trok de betoging verder maar waren er nog wat opstootjes, waarbij één van onze leden zijn enkel brak, iets wat uitgebreid in de TV-beelden werd getoond.

Onze tussenkomst was erg succesvol, vooral op vlak om onze agenda rond de verdediging van de sociale verworvenheden naar voor te brengen.

In het dagblad Herald Sun werd vandaag commentaar geleverd op de grote hoofden van Bush en Howard die we met de SP hadden gemaakt en die uitgebreid in de Amerikaanse media kwamen: "Het Australische gevoel voor humor trok meer de aandacht van de meegereisde media dan het protest van Bob Brown (een groen parlementslid) in het parlement. Terwijl Bush het parlement toesprak, zaten Amerikaanse journalisten CNN te volgen om de protestacties buiten te zien. De papieren hoofden van Bush en Howard, voorgesteld als de poedel van Bush, kregen meer aandacht. "Ik moest enorm lachen en vond dat deze mensen echt weten hoe ze moeten protesteren" zei American Broadcasting Corporation producer Dan Cahn."

Politiek gezien betekenden de acties het embryo van een nieuwe heropleving van de beweging tegen oorlog en tegen de globalisering nadat de beweging een dipje kende omdat het er niet in geslaagd was de invasie van Irak tegen te houden.

Onze taak is om in de beweging tussen te komen en er deel van uit te maken. In de beweging moeten we nadruk leggen op de belangen van de meerderheid van de bevolking, de arbeiders en hun gezinnen.

Officieel zal er op de top van Bush en zijn Australische collega Howard vooral gesproken worden over hun pyrrus-overwinning in Irak en zullen ze enkele verklaringen$ afleggen tegen het terrorisme. Maar de echte agenda van de top bestaat uit een Vrijhandelsakkoord tussen de VS en Australië.

Socialist Party, Australië

Howard heeft zich gepositioneerd als lokale sheriff van de VS in Oost-Azië en als de regionale Tony Blair.

Zoals de Financial Review vorige zaterdag schreef: "De wereldwijde vraag voor de aandacht van Washington is zo groot dat het moeilijk lijkt voor de VS om optimaal tussen te komen in Azië of om de tijd te vinden om zelf de situatie daar te analyseren – zoals duidelijk werd in Oost-Timor. Daarom moet Australië de VS bijstaan."

Howard ziet de vrijhandelsakkoorden als een economische band die de goede relaties tussen beide landen moet benadrukken. Deze band is uiteraard vooral interessant voor de VS.

Vorige week kondigde de Australische minister van defensie, Robert Hill aan dat de regering tot 150 miljoen dollar zal investeren in de Joint Strike Fighter, geld dat recht in de koffers van de Amerikaanse wapenindustrie zal verdwijnen.

Deze politieke beslissing is volgens andere delen van de heersende klasse op economisch vlak te riskant. Australië heeft vooral economische banden met Oost-Azië en China – niet zozeer met de VS. 19% van de Australische export gaat naar Japan, 10% naar China en slechts 9% naar de VS. Die delen van het Australische patronaat die nauwe banden hebben met de Aziatische handel vrezen dat een vrijhandelsakkoord hen nadeel zal berokkenen in Oost-Azië omdat ze gezien worden als te nauw verbonden met de VS of omdat ze kwetsbaarder worden voor import vanuit de VS.

Een Australische krant stelde vorige week dat Australië onder leiding van Howard wel in de regio ligt, maar er niet echt deel van uitmaakt. De commentaar van de Maleisische premier Mahathir Mahamad dat "Australië een inplanting van een andere regio" is, doet de angst onder de patroons die naar Oost-Azië exporteren toenemen.

Een teken aan de wand voor deze delen van de elite, is dat de landen van de ASEAN aangaven dat ze tegen 2020 een economische zone willen vormen en daarbij aangeven dat China, Japan en Korea zouden betrokken worden in dat project, maar er wordt tegelijk uitdrukkelijk gesteld dat Australië en Nieuw-Zeeland niet zouden opgenomen worden in het project. De vrijhandelsakkoorden met de VS zijn een dubieuze beloning voor de steun van de Australische regering aan de VS-invasie in Irak. Howard hoopt het akkoord rond te krijgen tegen kerstmis zodat het voor het Amerikaanse parlement kan passeren voor de komende presidentsverkiezingen in de VS.

Met de mislukking van de WTO-top in Cancún zullen het opzetten van regionale allianties en vrijhandelsakkoorden aan belang winnen tegenover multilateriale handelsakkoorden. De VS weet dit en Bush zal op harde wijze kunnen onderhandelen met Howard. Het dagblad "Financial Review" voorspelt een portie armworstelen van de VS.

De VS eist de afschaffing van exportsubsidies voor graan, suiker en rijst. Het wil ook de afschaffing van de gezondheidsregels die de import van landbouwproducten uit de VS beperken en het wil ook de regels voor genetisch gemanipuleerd voedsel zien verdwijnen. De VS wil een sterkere bekrachtiging van de regels inzake patenten en copyrights, een deregulering van de telecommunicatie en de financiële diensten, de privatisering van die bedrijven die nog in overheidshanden zijn, een einde van de controle op buitenlandse investeringen,… De VS wil tenslotte ook een einde op de quota op de Australische TV voor binnenlandse programma’s en advertenties.

Wat nog de arbeiders nog het meest kan treffen, is de eis van Bush dat er een einde komt aan de Pharmacutical Benefits Scheme (een subsidiëring van lokaal geproduceerde geneesmiddelen). De farmaceutische industrie in de VS ziet dit als een bedreiging voor haar winsten. Het afschaffen van dit systeem zou echter leiden tot scherpe prijsverhogingen voor geneesmiddelen.

Het is dan ook niet vreemd dat Howard de publicatie van een studie probeerde tegen te houden waarin wordt gesteld dat een vrijhandelsakkoord zou leiden tot een daling van het Bruto Nationaal Product met 0,2%.

De overblijfselen van de ALP (Sociaal-democratische ‘Australian Labour Party’) en de "zachte linksen" in de vakbonden, zoals de nationaal secretaris van de AMWU, zijn net zoals wij tegen de vrijhandelsakkoorden. Hun alternatief is echter een terugkeer naar multilaterale handelsakkoorden. De WTO heeft in de voorbije periode de internationale economische relaties gedomineerd en de gevolgen zijn duidelijk: 1,2 miljard mensen hebben een inkomen lager dan 1 dollar per dag volgens het US Human Development Report 2003. Een hervorming van de WTO of andere internationale instellingen (die uiteindelijk instrumenten van de VS en andere kapitalistische krachten) zal geen fundamentele verandering aanbrengen in het wereldwijde kapitalisme.

Explosieve gebeurtenissen, zoals die vandaag plaatsvinden in Bolivië, stellen de noodzaak van een alternatief op het huidig systeem. De anarchie van de markt, de dictatuur van de rijken, moeten vervangen worden door een democratische economische planning. Ook de internationale handel moet gepland worden aangezien noch vrije handel noch protectionisme economische vooruitgang kan garanderen. Natuurlijke rijkdommen en de productiekrachten kunnen ontwikkeld worden op basis van internationale samenwerking en planning, met aandacht voor het milieu, om zo de enorme ongelijkheden weg te werken en te voldoen in de behoeften van de arbeiders en boeren.

Dat is het socialistische alternatief waarvoor een transformatie van het systeem nodig is door de arbeiders en haar bondgenoten onder de boeren en de armste lagen van de bevolking.