Category: Oceanië

In Nieuw-Zeeland is er reeds enkele jaren een vakbond van tijdelijke laagbetaalde arbeiders en interimmers. Deze vakbond noemt Unite en probeert de meest onderdrukte lagen te verenigen. Na maandenlange onderhandelingen is Unite in Nieuw-Zeeland er in geslaagd om een collectief akkoord te sluiten met Mc Donalds waardoor het personeel meer zal verdienen.

Eerder dit jaar kwam Unite al tot collectieve akkoorden met Red Rooster en Restaurant Brands (de eigenaar van onder meer Pizza Hut).

De nationale secretaris van Unite, Matt McCarten, stelde: “Er waren al lang onderhandelingen en het vlotte niet echt, maar de druk van onze campagne SuperSizeMyPay leidde uiteindelijk tot een doorbraak bij Mc Donalds en nu zal Burger King beseffen dat het wel moet volgen.

“De collectieve akkoorden met deze bedrijven en hun vestigingen zullen zorgen voor belangrijke wijzigingen voor de lonen van veel jongeren, soms zal het met 2 dollar per uur stijgen.

“Arbeiders van McDonalds onder de 18 jaar krijgen vanaf nu een loonsverhoging met 11,6% na zes maanden. Arbeiders boven de 18 jaar zullen tussen 2,7% en 15,7% loonsopslag krijgen na een zelfde periode.

“McDonalds heeft ook beloofd dat vakbondsleden een premie zullen krijgen. Er zullen geen speciale jongerenlonen blijven. Die verdwenen elders ook reeds onder druk van Unite.

“We zijn nu bijna rond met een overeenkomst met Burger King en hopen deze maand nog de overeenkomst te ondertekenen. Dan zijn er akkoorden met de drie belangrijkste fastfoodketens in het land: McDonalds, Restaurant Brands en Burger King. Dat is ongezien.

“Burger King stelt vooral jongeren tewerk en zal de jongerenlonen vanaf volgend jaar laten stijgen van 8,35 dollar naar 9 dollar per uur, een stijging met 7,8%. Oudere werknemers krijgen een opslag met 7,3%.

“De voorstellen van Burger King zijn nog lager dan die van Restaurant Brands (9,23 dollar) en McDonalds (9,50 dollar na zes maanden) en bijgevolg zal Unite dit niet zomaar aanvaarden. We zullen de onderhandelingen verder zetten om de voorstellen te verbeteren, hopelijk lukt dat nog voor het kerstverlof.

“Tegelijk zullen we een publieke campagne voeren om druk te zetten op Burger King om tot een degelijk akkoord te komen. Dat is immers een belangrijke stap vooruit voor laag betaalde arbeiders in de fast food industrie die bekend staat voor haar afwijzingen tegenover de vakbonden.”

Zes jaar na de eerste militaire interventie, is er nu een tweede door Australië geleide militaire interventie in Oost Timor. In 1999 stond de Australische regering al onder druk om iets te doen voor de bevolking van Oost Timor, toen die geconfronteerd werd met een brutale tussenkomst van door Indonesië gesteunde milities. Die milities probeerden de onafhankelijkheid van het land tegen te gaan. Australië maakte gebruik van een zwakke Indonesische regering om tussen te komen en de middelen van Oost Timor te controleren.

Stephen Jolly, socialistisch gemeenteraadslid in Melbourne, Australië

De nieuwe regering van de partij Fretilin heeft haar onafhankelijk in realiteit te danken aan de Australische heersende klasse. Oost Timor heeft daar al een zware prijs voor betaald. Er was een reeks van onevenwichtige akkoorden tussen Australië en het nieuwe land om toegang te krijgen tot de olie- en gasreserves in de Timorese Zee. Hierdoor verdient Australië nu 1 miljoen dollar per dag op basis van grondstoffen die, volgens de standaarden die elders gehanteerd worden, eigenlijk aan Oost Timor toebehoren.

Op jaarbasis gaat het om 356 miljoen dollar gestolen winsten. Vergelijk dat met de officiële ontwikkelingshulp van Australië aan Oost Timor. Voor 2006/2007 is dat 43 miljoen dollar. Dat is geen slechte balans voor de Australische regering. Dit is wat neokolonialisme en imperialisme betekent.

De Australische plundertocht in Oost Timor werd gemakkelijker gemaakt door een VN-interventie in het land. De VN besteedde reeds 565 miljoen dollar in het land, maar dat ging voornamelijk naar het onderhoud van het eigen personeel. Dat heeft geleid tot een stijging van de prijzen. De situatie voor de lokale bevolking is er niet op vooruitgegaan.

Armoede en politieke chaos

De voorbije zeven jaar had de regering weinig middelen om iets te doen aan de enorme sociale en economische problemen in het land. 95% van de scholen waren vernield door Indonesische troepen. Zes jaar na de onafhankelijkheid heeft slechts 50% van de scholieren schoolboeken. 25% van de jongeren is analfabeet.

Oost Timor is het armste land van Azië met een werkloosheid van 50%. Eén op de twee mensen heeft er geen veilig drinkwater en drie op vijf heeft geen sanitair.

Zoals vaak het geval is in dergelijke situaties, richten de lokale kapitalisten en de politieke elite hun interesse op corruptie. Ze hebben geen vertrouwen in een ontwikkeling van de samenleving en proberen dan maar zoveel mogelijk de eigen zakken te vullen. Ze hebben het zelfs opgegeven om de verantwoordelijken voor de bloedbaden van 1999 en daarvoor voor het gerecht te brengen. De elite in de hoofdstad Dili heeft zelfs kritiek op diegenen in het Westen die ingingen tegen de doofpotoperaties van Indonesië om verdachten van moordpartijen vrijuit te laten gaan. Het regime wil haar grote buur niet voor de borst stoten en dat wil ook Australië niet.

De wanhopige bevolking heeft geen duidelijk verenigd socialistisch alternatief, waardoor het open staat voor verdeeldheid.

Enerzijds is er premier Mari Alkatiri. Die was in de voormalige Portugese kolonie Mozambique tijdens de Indonesische bezetting. De Portugese regering bekritiseerde Australië reeds omdat ze hem proberen weg te krijgen van zijn functie. Alkatiri heeft zijn partij en het staatsapparaat opengezet voor zijn persoonlijke aanhangers en vertrouwelingen. Er zijn heel wat beschuldigingen van corruptie daarbij. In laatste instantie verdedigt hij de belangen van het Portugese kapitaal dat haar deel van de Oost Timorese rijkdom wil.

Anderzijds is er president Xanana Gusmao, die tijdens de bezetting actief betrokken was bij het verzet. Dat levert hem nog steeds geloofwaardigheid op onder de massa’s, zeker in het oosten van het land. In het oosten van het land wordt nog steeds gesteld dat er in het westen meer steun was voor de Indonesische bezetting. Gusmao wordt gesteund door de Australische regering.

De opportunistische minister van buitenlandse zaken, Jose Ramos Horta, verbleef in Sydney tijdens de bezetting. Aanvankelijk bevond hij zich in het kamp van Alkatiri, maar nu is staat hij steeds resoluter aan de kant van Gusmao. Zeker na de aankomst van de buitenlandse troepen in Dili is dat het geval.

De chaos wordt versterkt door de verdeeldheid binnen Fretilin, maar ook door de verdeeldheid in het land zelf tussen het oosten en het westen. De chaos leidt ertoe dat heel wat stammentwisten, culturele en zelfs familiale vetes vandaag sterker naar voor komen. Dit werd duidelijk in een golf van etnische zuiveringen in de voorsteden van Dili en elders.

Socialisten moeten zich verzetten tegen een imperialistische interventie

Er is een interventie onder leiding van Australië met zowat 2.000 militairen, 500 politie-agenten en daarenboven 200 militairen uit Nieuw-Zeeland en 500 uit Maleisië. Deze interventie verloopt niet zo gemakkelijk als vorige interventies in de regio. Het is slechts een kwestie van tijd vooraleer de troepen met een soort “mini-Irak” scenario zullen worden geconfronteerd.

Officieel gaat deze interventie over het herinvoeren van ‘stabiliteit’. Het gaat in de realiteit over de bescherming van de winsten van de Australische heersende klasse. De interventie zal niet betrokken zijn bij de bouw van scholen of ziekenhuizen. Het hulpagentschap World Vision moest via een televisieprogramma in Australië een smeekbede doen om 2 of 3 militairen ter beschikking te krijgen om hun voedingswinkel in Dili te beschermen. Het Australische leger had daar nog geen tijd voor, het was te druk bezig met het begeleiden van VN-personeel naar de luchthaven.

De Socialist Party in Australië stond in 1999 zelfs ter linkerzijde alleen met haar verzet tegen een Australische interventie. Destijds werd de interventie zelfs ondersteund door de Democratic Socialist Party (DSP, nu Democratic Socialist Perspective). De DSP heeft een lange geschiedenis en heeft op regionaal vlak een zekere invloed op andere linkse groepen. Het is een voormalige trotskistische partij. De DSP schrijft nu in haar blad ‘Green Left Weekly’ dat de interventie in Oost Timor zal gebruikt worden om een interventionalistische politiek van Australië goed te praten. Er worden soldaten, agenten en financiële adviseurs ingezet om de belangen van de Australische bedrijven te verdedigen op de kap van de lokale bevolking. Dat is correct, maar wat was er in 1999 zo anders?

Er wordt ook een naïeve oproep gedaan aan Bush, Howard en Blair om hulpgoederen en financiële steun te bezorgen aan de massa’s. Denkt de DSP dat deze regering een stuk van het geld dat ze iedere dag stelen in Oost Timor gaan teruggeven?

De DSP roept Bush, Blair en Howard ook op om een oorlogstribunaal op te richten om de inbreuken op de mensenrechten in Oost Timor tijdens de Indonesische bezetting te onderzoeken. Dat zal nooit gebeuren. De drie landen willen Jakarta immers in hun coalitie in de “oorlog tegen het terrorisme” houden. Jammer genoeg staat de kleine Socialistische Partij in Oost Timor dicht bij de standpunten van de DSP. De partij stelt zelfs: “De aanwezigheid van de internationale troepenmacht was belangrijk om de kalmte terug te brengen.” Dat is zowel feitelijk verkeerd als een politiek gevaarlijke stelling.

De enige weg vooruit is door de arbeidersklasse opnieuw te organiseren op een verenigde wijze en met een socialistisch programma. Ook de zwakke vakbonden moeten versterkt worden. Dit programma omvat ook de nationalisatie van de olie- en gasbelangen en het gebruiken van de enorme rijkdom voor de gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting en transport. Dat zou duizenden jobs creëren. Een dergelijke socialistische partij zou nauwe banden ontwikkelen met de arbeiders in Indonesië en Australië, de vakbonden en de linkerzijde.

Er is geen enkele andere kracht buiten de arbeiders, arme boeren, armen en jongeren in Oost Timor, die de samenleving daar kan vooruithelpen. Buitenlandse troepen, imperialistische regeringen en hun politieke bondgenoten in Dili hebben enkel armoede, onveiligheid en oorlog aan te bieden.

De Australische premier John Howard stuurde 200 soldaten naar Dili, de hoofdstad van Oost Timor. Dit zogezegd om de internationale luchthaven te beschermen. Howard stelde in het parlement dat ook helicopters en een C130-vliegtuig worden gestuurd. Nog eens 1.300 militairen zullen snel beschikbaar zijn in Oost Timor om een grondoperatie mogelijk te maken.

Antony Maine, Melbourne, Australië

Howard stelde dat de actie in het nationale belang van Australië is aangezien een “zwak en onstabiel regime” in de regio erg snel een “Australisch probleem” kan veroorzaken.

De regering van Oost Timor wordt geconfronteerd met een rebellie van zowat de helft van het leger. Heel wat soldaten zijn in staking gegaan uit protest tegen de lage lonen en de brutaliteiten van de militaire oversten.

In april organiseerden de soldaten een vreedzame betoging in Dili. Die betoging werd ondersteund door zo’n 4.000 burgers die mee opstapten. Op het bevel van premier Alkatiri opende de politie het vuur op de betogers. Er vielen minstens vijf dodelijke slachtoffers. Sinds deze betoging, zijn er naar verluidt nog andere tegenstanders van het regime vermoord door de politie.

Het regime van Alkatiri was steeds een partner van Howard en de heersende klasse in Australië. De voorbije jaren heeft Alkatiri ervoor gezorgd dat Australië de controle kon verwerven over olie- en gasreserves in de Straat van Timor.

De arbeiders in Australië hebben meer gemeen met de strijd van de arme massa’s in Oost Timor, dan met Howard of Alkatiri. Beide regeringen proberen de arbeiders en hun gezinnen onder de knoet te houden. De arbeidersbeweging in Australië moet zich verzetten tegen Howard die probeert de rol te spelen van een mini-imperialistische macht in de regio om zo de belangen van de grote bedrijven te verdedigen.

De spanningen op het strand van North Cronulla in Sydney ontstonden toen een redder werd aangevallen door een 18-jarige man van Libanese afkomst. Er werd een SMS rondgestuurd waarop zo’n 5.000 mensen betoogden tegen de zogenaamde “Libanese bendes”. Op die betoging weerklonken racistische slogans.

Anthony Main, Australië

Een aantal kleine extreem-rechtse groepen probeerden gebruik te maken van de situatie. Delen van de betoging vielen migranten en moslims aan. Men beschuldigde er alle migranten van dat ze strandgangers zouden lastig vallen. Sinds deze acties waren er incidenten in een aantal oostelijkse wijken van Sydney en vier kerken in het zuidwesten van Sydney werden eveneens aangevallen.

Velen proberen de rellen af te doen als spanningen tussen jonge allochtone en autochtone Australiërs. Maar er spelen ook sociale elementen mee in deze kwestie. Als gevolg van het jarenlang neoliberaal beleid van zowel de liberale als sociaal-democratische regeringen, zijn de armoede en jongerenwerkloosheid in de buitenwijken van Sydney enorm toegenomen. Veel jongeren hebben geen toegang tot degelijk onderwijs en vinden enkel werk als ze laag betaalde tijdelijke jobs aanvaarden.

De regionale en nationale regeringen hebben nog een bijkomende verantwoordelijkheid voor deze rellen. Het asociaal beleid van de regeringen is steeds gepaard gegaan met een versterking van racistische en nationalistische opvattingen. De regering versterkt dit onder meer met haar repressieve aanpak van vluchtelingen of de zogenaamde “anti-terrorisme” wetgeving die wordt gebruikt om de moslimgemeenschap te criminaliseren. Bovendien werd het racisme versterkt door uitspraken van burgerlijke politici in de media.

Als reactie op het geweld kondigde de regionale sociaal-democratische premier Morris Lemma aan dat er een extra bijeenkomst van het parlement van New South Wales komt om een reeks maatregelen door te voeren opdat de politie wijken in de stad zou kunnen afsluiten. Die wetten zullen een verdere aanval betekenen op de burgerlijke vrijheden en zullen aansluiten bij de anti-terrorismewetten van de nationale premier, Howard.

De rellen zijn een slechte zaak en maken de kwestie van arbeiderseenheid moeilijker. Die eenheid zal nochtans nodig zijn in de strijd tegen de regering-Howard en het neoliberale beleid. Het huidig beleid ligt aan de basis van de problemen waarmee zowel migranten als autochtonen in Australië worden geconfronteerd. De effecten van die problemen worden bovendien uitvergroot door het gebrek aan een echte oppositie tegenover de regering.

De Socialist Party (CWI in Australië) zal haar strijd voor arbeiderseenheid tegen het neoliberaal en racistische beleid verderzetten. We komen daarbij op voor de vorming van een nieuwe arbeiderspartij.

Vorige vrijdag betoogden 500 scholieren en studenten door de straten van Melbourne om te protesteren tegen de rechtse regering van premier John Howard. Op de laatste dag voor de vakantie gingen de scholieren in staking. De actie werd georganiseerd door UNITE, een campagne tegen lage lonen en superflexibiliteit voor jonge arbeiders. Die campagne werd gelanceerd door jongeren uit de Socialist Party, onze zusterpartij in Australië.

Anthony Maine, Melbourne

De betoging vertrok in het stadscentrum waar er verschillende toespraken waren en waar tevens een groepje optrad. Onder de sprekers bevonden zich scholieren en studenten, een stagair uit een technische school en een organisator van UNITE. De zaak werd aaneen gepraat door een scholier.

Na de toespraak gingen de scholieren en studenten door Swanston Street en Bourke Street om te stoppen aan een grote winkel van Nike waar er een toespraak was van het lokale socialistische gemeenteraadslid Steve Jolly. Steve had het over Nike en andere multinationals die jonge arbeiders uitbuiten in Australië en nog veel erger uitbuiten in landen als Indonesië waar gewerkt wordt voor enkele dollars op een dag.

De levendige betoging trok verder door de straten met slogans als "Hey ho! Johnny Howard, its time to go". Op de protestborden stonden er slogans zoals: "Education for all, not just the rich!" ("onderwijs voor iedereen, niet enkelen de rijken"), "Equal pay for equal work – no junior wages!" ("geen lage lonen voor jongeren") of "1, 2, 3, 4…Johnny Howard out the door!..5, 6, 7, 8…profits do not educate!" ("1,2,3,4 Weg met John Howard, 5,6,7,8 van winsten leer je niets).

De betoging werd groter als we door het stadscentrum trokken. We stopten aan Elizabeth Street voor de Mc Donalds waar gesproken werd door Kylie McGregor van UNITE. Kylie had het over het gebrek aan kansen op degelijke stages voor jongeren. Ze stelde ook: "We hebben genoeg van de Mc jobs van John Howard, we willen echte jobs met degelijke lonen, geen dubieuze en slecht betaalde stageplaatsen."

Jongeren tegen Howard

De aanvallen op het onderwijs, in de opleidingen en op de condities op de werkvloer werden naar voor gebracht als de belangrijkste aanvalspunten van Howard tegenover jongeren. De stijging van het inschrijvingsgeld aan de universiteiten zal ertoe leiden dat enkel de rijken kunnen studeren. Bovendien wordt de studentenvakbond aangepakt waardoor het moeilijker zal worden om de studenten te organiseren.

Er is een tekort aan stageplaatsen voor jongeren. Bovendien worden de bestaande opleidingen verder afgebouwd waardoor meer en meer jongeren vast komen te zitten in laag betaalde jobs zonder toekomst. De veranderingen op het vlak van arbeidscondities treffen jongeren het hardst, zij komen immers vlugger terecht in kleine bedrijfjes of sectoren waar er geen vakbonden actief zijn.

De opkomst van de betoging vorige vrijdag was relatief beperkt. Maar het was belangrijk dat scholieren en studenten voor het eerst in jaren op straat kwamen om in te gaan tegen het asociaal beleid van de regering. De sfeer onder de jongeren was inspirerend. Meer dan 50 jongeren sloten aan bij UNITE en willen actief worden in de strijd tegen het beleid. We haalden zo’n 150 dollar aan steun op tijdens de betoging, wat heel veel is als het komt van jongeren zonder veel middelen. Een scholier stelde dat het haar eerste politieke betoging ooit was, maar zeker niet de laatste. "We mogen de strijd niet stopzetten vooraleer we die mensen van de macht verdrijven", stelde ze.

Deze jongerenbetoging is het beginpunt van acties in heel het land gericht tegen de aanvallen van Howard op de rechten van de arbeiders en de arbeidscondities. Vandaag (dinsdag) is er een staking van een halve dag in de deelstaat Victoria (waarin ook Melbourne ligt). Er zijn bovendien nog andere acties gepland in de rest van het land. Er worden 100.000 betogers verwacht in Melbourne op dinsdag 28 juni en dit zou de grootste arbeidersbetoging in de stad kunnen worden sinds jaren.

De weken voor de verkiezingen werd duidelijk dat de liberalen de verkiezingen zouden winnen, zelfs indien ze stemmen zouden verliezen. Maar het was een verrassing dat de liberalen een meerderheid halen in de senaat waardoor ze in beide parlementen over een meerderheid beschikken. De controle in de senaat komt er door de steun van een nieuwe kleine religieus-rechtse partij (Family First Party). Het is de eerste keer in 24 jaar dat de liberalen een meerderheid hebben in de senaat.

Standpunt van het nationaal comité van de Australische Socialist Party

Dit verkiezingsresultaat is een direct gevolg van de rechtse conservatieve agenda van de ALP (Australian Labor Party, sociaal-democraten). De ALP riep overigens op om als tweede partij Family First te steunen en niet de Groenen. De ALP ziet liever een conservatief regime onder leiding van de liberalen dan dat de partij toegevingen wenst te doen aan de Groenen.

De liberale meerderheid in beide kamers van het parlement zorgt ervoor dat het uiterst reactionaire beleid zonder tegenstand kan doorgevoerd worden. Wellicht zullen er belangrijke bewegingen komen tegen de pogingen van de liberalen om Telstra (het telecombedrijf dat in overheidshanden is) te privatiseren. Premier Howard maakte al duidelijk dat hij ook de bescherming van arbeiders bij collectieve akkoorden wil beperken. Hij voerde wetgeving in om het de patroons gemakkelijker te maken om arbeiders te ontslaan, in kleine bedrijven (minder dan 20 werknemers) kan een werknemer niet langer naar een collectieve arbeidscommissie stappen om in te gaan tegen willekeurig ontslag.

De media en de liberalen beweren dat dit een historische vierde opeenvolgende verkiezingsoverwinning is voor de liberalen en voor premier Howard persoonlijk. Die wordt de tweede langst zittende premier van het land.

Het is echter een historische overwinning omwille van andere redenen. Het was de saaiste verkiezingscampagne ooit, alle kandidaten waren ongeïnspireerd en zelfs gewoon vervelend. De liberale campagne bracht meer dan ooit leugens en bedrog voort. Het zal echter duidelijk worden dat deze verkiezingen inderdaad belangrijk waren om de nooit geziene omvang van reactionaire maatregelen door te voeren.

De kiezers hadden weinig keuze, de keuze was beperkt tot cholera en pest. Er zijn twee partijen die sterk op elkaar lijken, waarom zou de regerende partij dan weggestemd worden. In plaats van vooruit te gaan, heeft de sociaal-democratische ALP vijf zetels verloren.

ALP-leider Latham heeft de nederlaag aanvaard. Hij stelde dat de liberalen “sterk worden” omdat ze een sterke oppositie kennen en dat de verkiezingen een overwinning voor de democratie waren. De ALP en heel wat vakbondsactivisten zijn ontgoocheld en gedemoraliseerd door deze verkiezingen. Voor veel arbeiders was het duidelijk dat de uitslag een nederlaag is en op korte termijn kan dit leiden tot een zekere demoralisatie in de vakbonden en arbeidersbuurten.

Maar Howard heeft de verkiezingen niet gewonnen, Latham heeft ze verloren met zijn pathetisch programma om het onderwijs minimaal te verbeteren en beperkte aanpassingen te doen aan de gezondheidszorg en de bijstand voor families. Tijdens de verkiezingen sprak Howard over het investeren van 2 tot 6 miljard Australische dollars in de gezondheidszorg, onderwijs en familiebijstand. Howard beloofde meer dan wat de ALP had beloofd waarop Latham Howard ervan beschuldigde dat hij teveel zou uitgeven! De voorstellen van Latham hielden in dat de werklozen en diegenen met een laag inkomen er slechter zouden vanaf zijn dan met Howard. Het hoeft echter niet betwijfeld te worden dat Howard zal terugkomen op zijn beloftes.

Omdat het programma van de ALP zo weinig verschilde van de liberalen, werd vooral nadruk gelegd op de eerlijkheid en integriteit van Latham tegenover de leugens van Howard. Maar de Australiërs waren bereid om de leugens van Howard over de intrestvoeten te aanvaarden omdat ze hierdoor hun leningen kunnen blijven dragen. Howard kon zich baseren op het geluk dat hij had om premier te zijn in een periode van economische groei, ook al is die groei deels gebaseerd op de grotere flexibiliteit op de werkvloer en de lage lonen. De arbeiders hebben enkel stappen vooruit kunnen zetten door meer uren te kloppen en gebruik te maken van de historisch lage intrestvoeten.

Alle economische commentatoren verwachten een stijging van de intrestvoeten in de komende periode en er wordt ook verwacht dat er een vertraging van de groei zal komen, mogelijks zelfs een recessie. De groei op basis van een forse toename van schulden kan niet blijven aanhouden. Daarom zal Howard als vertegenwoordiger van de heersende klassen, druk moeten zetten voor een reeks aanvallen op de rechten van arbeiders, de uitgaven van de overheid, privatiseringen, aanvallen op de democratische rechten en uiteraard een verdeel-en-heers strategie.

De liberalen maakten handig gebruik van de lage intrestvoeten om paniek te zaaien. De hoge intrestvoeten (tot 17%) onder de vorige Labor-regering liggen nog vers in het geheugen en hadden een cruciale impact op deze verkiezingen. Zowat 70% van de Australiërs bezit een eigen huis en veel mensen uit de middengroepen en de arbeidersklasse hebben een hypotheek op hun huis. Dit betekent dat een verandering van de intrestvoet een grote impact heeft op de levensstandaard van veel Australiërs.

Tegenover de campagne van de liberalen had de ALP geen echt alternatief. De partij had geen economisch alternatief op het neo-liberaal beleid van Howard (de vorige Labor-regering voerde een zelfde beleid). De ALP bracht niets naar voor inzake jobonzekerheid en de groeiende armoede. Ze zeiden ook niets over de bezetting van Irak, terwijl zelfs Kerry in de VS van de situatie in Irak probeert gebruik te maken.

Ondanks het feit dat Howard duidelijk begrepen had dat de houding van veel kiezers over de harde aanpak van vluchtelingen veranderd is in de voorbije jaren, werd daar niet op ingespeeld door Latham. Hij beloofde enkel dat er meer geld zou komen voor de kustwacht.

Er was geen enkele reden om voor de ALP te stemmen. Veel mensen uit de middengroepen, maar ook veel arbeiders beslisten om dan maar te stemmen voor de huidige machthebbers. De ALP-score bleef stabiel op 38,2%, met lichte verliezen in Victoria en Tasmanië. In die regio’s verloor de partij aan de liberalen.

De liberalen gingen met 3,3% vooruit en hebben nu 40,7%. Die vooruitgang gaat voornamelijk ten koste van de Democraten (die aanvankelijk van de liberalen afgesplitst waren). De Democraten haalden nu 1,1% terwijl ze bij de vorige verkiezingen nog 4,3% behaalden.

De resultaten van het racistische One Nation vielen sterk terug, de partij haalde nog 1,2% (een achteruitgang van 3,1%). Pauline Hanson (de voormalige leider van One Nation die nu als onafhankelijke kandidate opkwam) behaalt geen zetel en de enige zetel van One Nation zal de partij wellicht niet behouden.

Met 7% gingen de Groenen 2,1% vooruit en winnen ze twee zetels waardoor de partij nu 3 parlementsleden heeft. Grote delen van de middengroepen en veel arbeiders stemden voor de Groenen die nu duidelijk de derde partij van het land zijn met meer dan een miljoen kiezers. De kiezers aanzien de Groenen als een links alternatief voor de ALP. We begrijpen dat er uitgekeken wordt naar een alternatief links van de ALP, maar we moeten toch wijzen op het economisch programma van de Groenen dat geen breuk maakt met het kapitalisme, de steun van de Groenen aan de bezetting van Irak (op voorwaarde dat het onder de vlag van de VN gebeurt), de steun van de Groenen voor de imperialistische interventie van Australië op de Solomon-eilanden en Papua-Nieuw-Guinea, het besparingsbeleid van de Groenen in de gemeenteraad van Yarra (waar ze deelnemen aan het bestuur),…

De twee winnaars (naast Howard) waren de Groenen en het rechtse Family First. Dit wijst op een polarisatie die ontwikkelt in de Australische samenleving en die zal versterkt worden door de aanvallen van Howard op de verworvenheden van de arbeidersklasse.

De ‘Socialist Alliance’ (Socialistische alliantie, een coalitie van verschillende klein-linkse formaties waar de Socialist Party niet aan deelneemt) behaalde 0,5% (in Victoria haalde de partij 0,1% voor de senaat). Dat is een zwak resultaat in vergelijking met vorige verkiezingen. Het beste resultaat was 2% in Canberra en hier en daar een percentage rond de 1%. In Melbourne haalt de Socialist Alliance minder dan de helft van de stemmen die onze organisatie er behaalde bij de verkiezingen van 2001.

Het was wellicht gemakkelijker geweest om de ALP te ontmaskeren als kapitalistische partij indien de partij de verkiezingen had gewonnen. Dit had de discussies binnen de vakbonden over een afsplitsing en een campagne voor een echte arbeiderspartij kunnen versterken. De vakbondsleiding zal nu stellen dat moet gewacht worden op een overwinning van de ALP binnen drie of vier jaar. Veel basismilitanten zullen het daar echter niet mee eens zijn en stellen vast dat Labor reeds drie maal getest is en telkens gefaald heeft. Wachten op een ALP-overwinning is hetzelfde als levenslang wachten op een loonsopslag van 1% en een lachende baas in plaats van een brutale baas. We moeten niet wachten op Labor, maar zelf bouwen aan een sterke campagne voor een nieuwe arbeiderspartij.

Het idee dat Howard enkel kan gestopt worden door massale acties en stakingen zal aan steun winnen, zeker onder de jongeren. De verzwakte greep van de ALP op de arbeiders kan leiden tot spontane of semi-spontane bewegingen van de klasse tegen de aanvallen van Howard.

Sommigen ter linkerzijde, in de vakbonden en wijkorganisaties, zullen de arbeiders verwijten dat ze voor Howard gestemd hebben. De verantwoordelijkheid moet echter bij de ALP gelegd worden en bij die linksen die niet begrijpen dat de ALP een kapitalistische partij is die enkel opkomt voor de belangen van het patronaat. De ALP is geen haar beter dan de huidige regering. Waar de partij aan de macht is in regionale parlementen, voert ze een hard besparingsbeleid door tegenover het onderwijs en de gezondheidszorg. De vierde nederlaag op rij voor de ALP is een veroordeling voor haar rechts beleid.

De Socialist Party bereidt zich voor op de belangrijke strijdbewegingen die er zullen komen in de bedrijven. Howard kondigde immers onmiddellijk aan om op te treden in de verhoudingen tussen patroons en arbeiders. Op zondagmorgen hebben de patroons al hun eisenbundel bekend gemaakt op televisie. Ze willen de volledige privatisering van Telstra, belangrijke belastingsverlagingen voor grote en kleine bedrijven, het recht om iedere arbeider gelijk wanneer te ontslaan zonder dat deze het recht heeft om het willekeurig karakter van het ontslag in te roepen en een aanval op de rechten van arbeiders. De patroons waarschuwen ook voor een recessie in de komende zes maanden tot een jaar. Een neo-liberale aanval tijdens een recessie met een stijging van de intrestvoet, zal de druk op de arbeiders sterk doen toenemen en kan leiden tot massale oppositie.

De Socialist Party zal zich voorbereiden op deze strijd door campagne te blijven voeren in de vakbonden en onder jongeren. We leggen daarbij nadruk op onze campagne Unite (een campagne van interimarbeiders die opkomen voor hogere lonen en een betere bescherming) en we willen die campagne verbinden aan de strijd tegen de maatregelen om gemakkelijker tot ontslag te kunnen overgaan waardoor een grotere groep arbeiders in de praktijk “tijdelijke” arbeiders worden.

In de geschiedenis hebben we gezien dat een arbeidersklasse die op politiek vlak geen uitdrukking heeft, zich zal richten op vakbondsstrijd. De vierde overwinning van Howard zal leiden tot strijdbewegingen van de arbeiders waarbij het bewustzijn van de arbeiders en jongeren naar links zal draaien.

De Socialist Party nam niet deel aan deze nationale verkiezingen omdat de partij op electoraal vlak alle aandacht richt op gemeenteraadsverkiezingen in Yarra (Melbourne) op 27 november, waar de partij hoopt een verkozene te halen