Category: Lokaal – Limburg

Komend weekend houden de neonazi’s van Blood&Honour opnieuw een bijeenkomst, wellicht op het Duitse militaire kerkhof van Lommel. Dat kadert in een “SS Memorial Day” waarbij de neonazi’s de gevallen “helden” van nazi-Duitsland willen herdenken. De burgemeester van Lommel toont alvast aan hoe je neonazi’s niet moet bestrijden. Walter Cremers (SP.a) stelt dat hij de politie opdracht zal geven om enkel vanop afstand toe te kijken.

De afgelopen weken werd een discussie gevoerd over hoe Blood&Honour kan worden aangepakt. Er circuleert zelfs een voorstel in het parlement om gemakkelijker en sneller te kunnen optreden tegen dergelijke groepen van neonazi’s. Dat deze gevaarlijk zijn, werd duidelijk toen bij huiszoekingen in kringen van BBET (aan andere tak van Blood&Honour) tal van wapens werden gevonden.

België speelt een steeds grotere rol in het organiseren van optredens en bijeenkomsten van neonazi’s. De reden daarvoor is deels de hardere repressie in Duitsland waardoor gemakkelijker naar hier wordt uitgeweken. Anderzijds zorgt de lakse houding in België ervoor dat Blood&Honour zich minder zorgen hoeft te maken en sneller activiteiten kan organiseren.

Zaterdag houdt Blood&Honour een herdenkingsdag voor de SS, de troepen van Adolf Hitler en nazi-Duitsland. De neonazi’s zullen naar het Duits militair kerkhof van Lommel trekken. Die informatie werd althans achterhaald door Blokwatch. Vorig jaar hield Blood&Honour eveneens een herdenkingsplechtigheid in Lommel.

De Lommelse burgemeester Walter Cremers (SP.a) lijkt er gerust op te zijn: “Vorig jaar is de samenkomst heel rustig en op een correcte manier gebeurd”, stelde hij in De Standaard. “Toen waren we ook pas op het laatste moment verwittigd en hebben we politiemensen ingezet die van op een afstand alles in de gaten hebben gehouden. Dit jaar zullen we dat weer doen. Maar zo lang ze niks onwettelijks doen en zich gedragen als gewone bezoekers op een kerkhof kunnen wij dit niet verbieden.”

Dat soort aanpak van neonazi’s leidt er enkel toe dat ze hun zelfvertrouwen kunnen versterken en steeds meer publiekelijk naar buiten komen. Misschien dat dit in eerste instantie op een “rustige” manier zal gebeuren, maar eens dat verworven is door Blood&Honour volgt onvermijdelijk een volgende stap. En dan zullen hun publieke acties wellicht niet bepaald “rustig” kunnen genoemd worden.

In Amerika is het fenomeen al langer bekend: rijke burgers die zich letterlijk afschermen van het ’gepeupel’ waar ze op neerkijken. Ze trekken zich terug in riante villawijken omringd door hoge hekken en beschermd door private bewakingsfirma’s.

Stijn Van Endert

Ook in België is recent een dergelijke residentie geopend. In het Bokrijkpark (tussen Hasselt en Genk) worden 50 luxeappartementen verkocht. De prijs loopt op van 290.000 € tot 500.000 €.

De koper krijgt waar voor zijn geld: camera’s sturen 24 uur op 24 beelden door naar een privé-bewaker en om de privacy te waarborgen is het domein afgesloten door een hek van twee meter hoog.

Het zal voor gewone arbeiders dus niet mogelijk zijn om de superrijken in hun eigen Bokrijk te gaan bezichtigen. Wij zullen het dan maar met onze realiteit moeten doen: 140.000 mensen op een wachtlijst voor sociale woningen, 57% van de huurders die meer dan 20% van hun budget besteedt aan huur,…

De kloof tussen rijk en arm wordt ook in België steeds duidelijker en is erg zichtbaar op het vlak van huisvesting. Bij de komende gemeenteraadsverkiezingen zullen verschillende partijen spreken over huisvesting en sociale woningen. Na de verkiezingen worden de beloftes vergeten en blijven enkel de woorden.

Uit een onderzoek dat vandaag in het medisch tijdschrift "The Lancet Oncology" verschijnt, blijkt dat de kans op longkanker in Overpelt, Lommel en Balen vier keer hoger is dan elders. De reden is de aanwezigheid van cadmium in de ondergrond in de omgeving van de vestigingen van het bedrijf Umicore. Het risico op longkanker is door de cadmium even groot als bij rokers.

Het onderzoek vond plaats gedurende een langere periode. Tussen 1985 en 1989 werden bodemstalen genomen en urinemonsters van zowat 1.000 inwoners in de buurt. Tegelijk werd een gelijkaardig onderzoek gedaan in een buurt waar er weinig cadmiumvervuiling was. De onderzochte inwoners werden 15 jaar gevolgd door de onderzoekers. Het resultaat is opvallend. In het vervuilde gebied waren er 19 longkankers, waarvan 18 dodelijke. In het niet-vervuilde gebied waren dat er slechts 3. Uit Vlaamse cijfers blijkt dat er een gemiddelde is van 5 longkankers op een groep van 1.000 mensen.

De bevolking in de omstreken van de Umicorebedrijven heeft in het verleden meermaals gewezen op de gevaren van de cadmiumvervuiling, maar dit werd eerder nooit op wetenschappelijke basis aangetoond. Nu is er wel een wetenschappelijk bewijs van wat de bevolking al lang wist. De impact van de vervuiling is enorm. In het vervuilde gebied wonen zo’n 60.000 mensen. Een aantal inwoners trok net naar deze gebieden omdat de prijzen van huizen er omwille van de vervuiling lager zijn.

In de buurt is er een saneringsprogramma dat mee gefinancierd wordt door Umicore. Uit de medische gegevens blijkt nu dat er dringend werk moet worden gemaakt van een versneld programma van sanering van de onderbodem in de buurt van de Umicore-vestigingen.

Het is veelzeggend dat de dure huisprijzen er net toe leiden dat een aantal mensen gedwongen wordt om in vervuilde gebieden te gaan wonen en er blootgesteld wordt aan een grotere kans op longkanker. Dit toont nogmaals de noodzaak aan van betaalbare sociale woningen zodat iedereen toegang heeft tot huisvesting in een gezonde omgeving.

Vorig jaar kreeg de tewerkstelling in Limburg al een zware opdoffer te verwerken met de herstructurering bij Ford Genk. Daarbij verloren 3.000 arbeiders hun job. Genk heeft momenteel de “eer” om het hoogste percentage werklozen te tellen in heel Vlaanderen. Wie op beterschap in 2004 had gehoopt, kwam bedrogen uit.

Stijn Van Endert, LSP-Hasselt

Begin november kondigde de directie de sluiting van Döhler Belgium, het vroegere Citrusco, aan. Bij Truiense fruitverwerker zijn 73 jobs bedreigd. Op donderdag 18 november startte de directie en de vakbonden de consultatieronde. Vermoedelijk zal Döhler eind dit jaar nog de deuren sluiten. Daar bleef het niet bij. Eind november maakte de directie bij Sentinel Wellen bekend dat ze de boeken neerlegt, weer 250 werknemers die hun C4 mogen verwachten. Amper een week later kondigde ook Punch Plastics Overpelt aan dat 170 werknemers moeten afvloeien. Het gaat hier om een dertigtal interim-krachten en 120 mensen wiens tijdelijk contract niet wordt verlengd. Deze mensen hadden hun eindejaarsfeesten wellicht anders voorgesteld.

Ondertussen lopen de interprofessionele onderhandelingen spaak. De werkgevers eisen dat we in de toekomst langer gaan werken en willen terug naar de 40-uren week. En als het van hen afhangt wordt het brugpensioen ook afgebouwd. Toch wel hypocriet om dergelijke eisen op tafel te leggen in een periode dat er zoveel arbeidsplaatsen sneuvelen.

Daarom is het belangrijk om op 21 december massaal aanwezig te zijn op de betoging in Brussel, zodat de patroons weten dat we hun chantage niet pikken.

Vandaag betoogden zo’n 20.000 mensen door de straten van Genk om te betogen voor werk. De betoging kwam er na de aankondiging van de directie om 3.000 jobs te schrappen.

Geert Cool

Na de jobs die verdwenen bij Renault, Philips, Sabena,… worden we eens te meer geconfronteerd met massa-ontslagen. Daar moet krachtig op gereageerd worden en de woede is dan ook enorm. Woede die in actie moet omgezet worden zodat het geen wanhoop wordt. De betoging vandaag kan een belangrijke eerste stap zijn in het uitbouwen van de solidariteit tot actief verzet tegen de massale afdankingen.

Op de betoging waren er vooral vakbondsdelegaties, voornamelijk van ACV en ABVV die sterk aanwezig waren. Er waren delegaties van tientallen andere bedrijven. De brandweer was er, de havenarbeiders die enkele weken terug nog in actie kwamen tegen de liberalisering van de havenarbeid, arbeiders uit de metaalsector (Sidmar, VW, Opel,…),…

Van hieruit kan de strijd georganiseerd worden voor het behoud van 9.000 jobs in Ford Genk, we mogen ons immers niet neerleggen bij de beslissing van Ford.

Vreemd genoeg waren er ook tal van traditionele politici, van SP.A over CD&V tot N-VA en zelfs VLD-minister Patrick Dewael kwam even kijken tijdens de optredens achteraf. Die haasten zich om te zeggen dat ze de overblijvende 6.000 jobs willen redden… maar de 3.000 die verdwijnen, daar hebben ze zich al lang bij neergelegd. De traditionele partijen hebben ook niet bepaald uitgeblonken in het ondernemen van enige acties tegen bedrijven die massaal afdanken.

Na de betoging was er nog een reeks optredens van ‘Bekende Vlamingen’ en muziekgroepen. Dit werd georganiseerd door de organisator van Pukkelpop (de SP.A’er Chokri Massahine) en de organisator van TW (de VLD’er Herman Schueremans). Jammer genoeg was dit een vrij a-politieke bedoening en soms zelfs vrij cynisch (we hoorden één van de groepjes zingen dat we ons van alle problemen in de wereld niets moeten aantrekken en maar "blijven lachen"…). Ook mochten we op het terrein geen politieke stand opzetten. Alleszins is duidelijk dat geen krachtsverhouding wordt opgebouwd door de solidariteit te beperken tot bekende mensen die een liedje zingen. Dat kan een belangrijke steun zijn, maar het moet ingekaderd worden in een strijd die gevoerd wordt tegen de afdankingen.

De Linkse Socialistische Partij (LSP) was aanwezig met een grote groep leden en sympathisanten. We verspreidden er ons pamflet en hadden kranten, badges,… In de betoging vormden we een levendige delegatie. Zoals we schreven in ons pamflet: "Betogen alleen zal niet volstaan om Ford tot andere inzichten te brengen. Een solidariteitsstaking in andere assemblage bedrijven, een regionale 24-urenstaking in Limburg en een nationale betoging voor werk zijn nodig om alle arbeiders, in heel het land, stelselmatig te mobiliseren. Enkel op de solidariteit van de arbeiders en hun gezinnen kunnen we rekenen, niet op het gekonkelfoes van de politici."

Ford Genk

Na de drama’s van Renault, Sabena, Cockerill en Philips, staan alweer duizenden jobs op de helling. Tegen alle afspraken in wil Ford in Genk 3000 mensen op straat zetten. Politici gooien de armen in de lucht. Nog voor er ernstig is onderhandeld – laat staan een krachtsverhouding is uitgebouwd – hebben ze al 3000 mensen opgegeven. "We moeten toch alles doen om de 6000 andere jobs te redden", luidt hun excuus. Aan de piketten horen we hier en daar andere taal. Arbeiders vertellen ons: "Het is allemaal binnen of niemand. Wij gaan ons niet laten verdelen: we gaan voor 9000 jobs". Dat is ook mogelijk. Maar daarvoor zullen de nationale bonden het over een andere boeg moeten gooien. In de plaats van bedrijf na bedrijf geïsoleerd de strijd in te jagen, zouden ze beroep moeten doen op de solidariteit van heel de arbeidersbeweging.

Liever duizenden Limburgse gezinnen arm dan een handvol aandeelhouders?

Het drama bij Ford-Genk maakt deel uit van een wereldwijd herstructureringsplan waarbij Ford de loonkosten met 10% wil drukken. Daartoe moeten in de VS in 8 jaar tijd 35.000 jobs verdwijnen en 5 vestigingen sluiten. In Europa moeten er tegen 2004 7.000 jobs tussenuit, waarvan 1700 in Keulen (Fiesta en Fusion) en Saarlouis (Focus). Maar de hoofdbrok is voor Genk.

De officiële reden is duidelijk: in 2001 boekte Ford voor het eerst in 9 jaar verlies. De voorbije 2 jaar in totaal 6,5 miljard euro. Dit jaar lijkt geen beterschap te brengen. Alleen in Europa zou het verlies tijdens de eerste jaarhelft 770 (volgens Knack) tot 874 (volgens de Financieel Economische Tijd) miljoen dollar bedragen. Dat zijn enorme bedragen. Maar daartegenover staan de wereldwijde omzet van 162 miljard dollar en vooral de 56 miljard dollar winst die Ford tussen ’93 en 2000 opstreek. Bovendien zou – ondanks het verlies van Ford Europa – de hele groep dit jaar al een winst van 1,3 miljard dollar hebben geboekt.

Kortom: de crisis, die de autosector extra hard treft, slaat vooral toe bij de arbeiders van Ford Genk, de toeleveringsbedrijven – waar eveneens 2000 jobs op de helling staan – en de Limburgse bevolking. Wie buiten schot blijft, zijn de grote aandeelhouders. Volgens onze berekeningen zou de geplande herstructurering de gemeenschap vanaf 2004 om en bij de 100 miljoen euro kosten!

Ford breekt haar beloften

De regering Verhofstadt-Vande Lanotte misbruikt het Ford-drama om haar politiek van loonlastenverlaging in de verf te zetten. Ze speelt steeds hetzelfde deuntje: "de loonkosten zijn te hoog". De strategie van Ford weerlegt die nonsens. In Genk bedragen de lonen slechts 7% van de totale productiekost! Verhofstadt stelt voor om ongezond ploegenwerk extra te belonen. Kortom: de regering wil de patroons gemeenschapsgeld toeschuiven om de gezondheid van de arbeiders te ondermijnen!

In plaats daarvan had Verhofstadt Ford moeten verplichten om haar gedane beloften te respecteren. Minder dan een jaar geleden (23 oktober 2002) zette Ford nog haar handtekening onder een CAO die voorzag in het behoud van de volledige tewerkstelling tot 2006. Bovendien had de Vlaamse regering een overeenkomst met Ford, vergelijkbaar met de overeenkomst die de regering-Verhofstadt destijds had met Swissair over het behoud van Sabena.

Daarin deed de Ford-directie – in ruil voor 53 miljoen euro gemeenschapsgelden – de formele belofte 900 miljoen euro te investeren in Genk voor het opzetten van flexibele productielijnen voor 4 modellen tegelijk: de Focus, de Galaxy, de nieuwe Cross Over en het nieuwe Mondeo-model. Slechts onder die voorwaarde verkreeg Ford het vertrek van de Transit naar Turkije en de afvloeiing van 1400 arbeiders, waarvan er nu nog steeds 338 op brugpensioen moeten vertrekken. Ford heeft al die beloftes eenzijdig opgezegd.

Bondgenoten en bedriegers

In "De Morgen" van 6 oktober waarschuwt Herwig Jorissen, voorzitter van de metaalcentrale van het ABVV, voor de "negatieve invloed van uiterst links". In diezelfde krant noemt Tony Castermans, voorzitter van ABVV-metaal in Limburg, de Genkse directie "onze partner". Jorissen schuift de sluiting van Renault in de schoenen van "uiterst links" dat "aboluut een sociaal bloedbad wou". In werkelijkheid werd de strijd van Renault destijds door de vakbondstop afgeleid naar allerlei blitzacties over de grens. Niet de minste poging werd ondernomen om de strijd van Renault te ondersteunen door solidariteitsacties in andere Belgische bedrijven, laat staan in de andere assemblagebedrijven.

Het enige bedrijf waar wat Jorissen bedoelt met "uiterst links" de strijd kon leiden was bij Clabecq. Die slaagden er tot nog toe als enigen in het bedrijf na een formele sluiting in afgeslankte versie opnieuw te doen opstarten. Dat was enkel mogelijk omdat ze beroep deden op de basis in andere bedrijven, onder meer met de 70.000 betogers op 2 februari 1997 in Tubize tijdens de Veelkleurige Mars. Het spreekt boekdelen dat net die delegatie door de metaalcentrale werd uitgespuwd en overgeleverd aan justitie.

Bij Renault gokte de vakbondstop op juridische spitstechnologie en politieke lobby, onder meer bij de SP.a-ministers. Het resultaat kennen we. Verhofstadt en co beweren vandaag, net als ten tijde van Renault en Sabena, dat ze van niets afwisten. In werkelijkheid was de staatsveiligheid – en dus ook haar opdrachtgevers in de regering – al in juni op de hoogte van de nakende herstructurering. Verhofstadt en co hielden die informatie echter verborgen voor de arbeiders. Kortom: we moeten niet op de politici rekenen om de tewerkstelling bij Ford-Genk te redden.

Een krachtsverhouding opbouwen

De aankondiging van Ford is ingeslagen als een bom. Als zelfs de syndicale delegaties bij mastodonten als Sabena en Ford hun CAO’s niet kunnen laten respecteren, wat moeten andere delegaties dan wel doen? Als Ford hiermee wegkomt, kunnen we erop aan dat Genk bij een volgende herstructurering bovenaan de lijst van te sluiten fabrieken zal staan. Zeker wanneer in 2006 alle contracten met onderaannemers vervallen. Als dat kan, is ieder bedrijf in ons land overgeleverd aan de willekeur van het patronaat.

Het kan nochtans anders. Niet alleen in Limburg, maar overal in het land, kijken arbeiders en hun gezinnen toe naar wat er met Ford Genk zal gebeuren. De wil om mee in actie te gaan, is groot. LSP roept op om massaal deel te nemen aan de betoging op 18 oktober te Genk. Dat mag echter geen begrafenisstoet worden. Betogen alleen zal niet volstaan om Ford tot andere inzichten te brengen. Een solidariteitsstaking in andere assemblage bedrijven, een regionale 24-urenstaking in Limburg en een nationale betoging voor werk zijn nodig om alle arbeiders, in heel het land, stelselmatig te mobiliseren. Enkel op de solidariteit van de arbeiders en hun gezinnen kunnen we rekenen, niet op het gekonkelfoes van de politici.

Een dergelijke beweging zou bovendien niet zonder internationale gevolgen blijven. In het tijdperk van de anti-globaliseringsbeweging en massale internationale mobilisaties zou een brede beweging in België ongetwijfeld op solidariteit elders in Europa kunnen rekenen. Daarvoor moeten de vakbonden wel duidelijke ordewoorden formuleren en stoppen met hun "geheime" actieplannen. Ford Genk kan Ford pijn doen door de Transit binnen te houden, net als de velgen en de productie in de plaatslagerij. Maar op termijn is deze strategie enkel vol te houden als ze gepaard gaat met massale actie.

Wat als Ford toch niet toegeeft?

Het is niet helemaal uit te sluiten dat een multinational als Ford een brede beweging beantwoordt met een volledige sluiting, al was het maar om een voorbeeld te stellen. In dat geval moeten we Verhofstadt en zijn "sociale" regering voor hun verantwoordelijkheid stellen: blijven ze buigen voor de "vrije" markt (zelfs Knack spreekt van het totalitarisme van de markt) of nemen ze eindelijk hun verantwoordelijkheid door beslag te leggen op de tegoeden van Ford in België, om het bedrijf herop te starten onder arbeiderscontrole en zelfbeheer?

Uiteraard zal de regering dan wijzen op het wereldwijde productieoverschot van 24 miljoen wagen en het Europese overschot van 7 miljoen wagen. LSP is niet blind voor die overproductie. Wanneer de regering en het patronaat echter spreken over reconversie, bedoelen ze eigenlijk sluiting. Heel het verhaal over een zogenaamde hoogtechnologische kenniseconomie is op niets gebaseerd. In de periode 2001-2002 gingen maar liefst 23.000 jobs verloren in die sectoren en nog eens 15.000 tussen december 2002 en december 2003. Kortom: van reconversie zal niet veel in huis komen. Een genationaliseerd bedrijf, onder arbeiderscontrole en zelfbeheer, zou geleidelijk de Ford-productie kunnen diversifiëren en omschakelen naar maatschappelijk nuttige productie.

LSP pleit ervoor om een krachtsverhouding op te bouwen om iedere job te verdedigen. Dat kan onder meer door een drastische arbeidsduurverkorting tot 30 uur per week, zonder loonverlies. Wij eisen inzage in de boekhouding en nationalisatie onder arbeiderscontrole en zelfbeheer van ieder bedrijf dat dreigt met afdankingen en sluitingen.