[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
RECENSIES op SOCIALISME.be
- Seksisme bediscussieerd in Italiaanse documentaire ‘Il Corpo delle donne’
- "Oorlog & zwijgen". Het zwijgen doorbreken om diegenen die willen vergeten de mond te snoeren!
- “Moesson. De Indische Oceaan en de toekomstige wereldmachten” door Robert D Kaplan
- Film. ‘Inside Job’ brengt een beeld van de corrupte wereld van het financiekapitalisme
- Film: “También la lluvia” (“Zelfs de regen”)
- “Route Irish”, nieuwe film van Ken Loach
- Een kritische blik op het nieuwe boek van Eric Hobsbawm, “How to change the World"
- "Marx Reloaded": originele documentaire op ARTE
- “Beulen van Breendonk”. Een portret van de nazi-beulen en hun handlangers
- De eerste stappen van de Amerikaanse linkerzijde. “James P Cannon and the origins of the American revolutionary left, 1890-1928”
- “Een reis door Pakistan. De lont aan de wereld”
- “Uw sociale zekerheid in gevaar”
- "Made in Dagenham." Vrolijke film over historische staking voor gelijke rechten
- “It doesn’t have to be like this – women and the struggle for socialism” door Christine Thomas
- David Rovics in concert in Hong Kong
[/box]
De arbeiders in de mijnen van het Verenigde Koninkrijk hebben de brandstoffen gedolven die een wereldrijk mogelijk maakten, maar ontvingen geen deel van deze rijkdommen. Het was een industrie, in gevaar gelijk aan de frontlinie, en waar meer levens gelaten werden dan in eender welke andere industrie. Toch waren zij de eersten om de andere segmenten van de arbeidersklasse bij te staan, en hadden zij de meest strijdbare vakbond die het eiland ooit gekend heeft.
In 1984 keerde het establishment zich tegen de mijnwerkers, en ontstond er een bittere strijd tussen de arbeiders en heersende klasse. Na een jaar van strijd werden de arbeiders verslagen, waarna er ongeveer 250.000 banen verloren. Dat was een neoliberale dankbetuiging en beloning voor generaties van ontbering onder de grond.
Toch blijft de mijnwerkerscultuur voortleven met initiatieven zoals het “Brass Durham International Festival”, een internationaal festival dat voortvloeit uit de mijnwerkerstradities waarbij elke gemeenschap zijn eigen brassband had (en eigen socialistisch vaandel). Het is voor dit festival dat filmmaker Bill Morrison een samenwerking aanging met Johann Johannsson om een film te maken over de mijnwerkersgeschiedenis in noord-oost Engeland, genaamd “The Miners’ Hymns”.
We hadden het op deze site al eerder over Johann Johannsson naar aanleiding van zijn kritiek op de destructieve effecten van urbanisatie op mens en natuur. (Lees hier dit artikel). Het werk van Johannsson uit zich steeds meer op politieke wijze. Diegenen die recent het liveconcert van Johannsson hebben bijgewoond in de AB werden o.a. getrakteerd op een aantal composities van “The Miners’ Hymns” evenals een videoprojectie van de protestacties in Griekenland waarbij een pankarte met de woorden “Animal Farm” centraal in beeld stond.
Het is de hoop van producer David Metcalfe dat deze film over de strijd van de mijnwerkers in 1984 voor de kijker een duidelijk verband zal leggen tussen de strijd toen en de ontwikkelingen in het Midden-Oosten, Noord Afrika, en zelfs Winsconsin vandaag. Morrison en Metcalfe aarzelen niet om het verband te leggen tussen de strijd in 1984 van de mijnwerkers en de arbeidersklasse in zijn geheel; die neergeslagen werden door “The Iron Lady”, en het neoliberale tijdperk dat hieruit voortvloeide. Alsook de lessen die we moeten leren uit de ervaringen van toen in de strijd van vandaag, die onder andere recent een uitdrukking kende in de massale vakbondsbetoging te Londen. Metcalfe is zeer hoopvol en stelt in een recent interview dat we een ons in een nieuw stadium van klassenstrijd bevinden: “Ik denk dat we met de bankencrisis in 2008 het einde van een cyclus zien.”
De titel van de film en soundtrack komen van een arbeiderslied dat opgedragen werd aan de slachtoffers van de mijnramp van Gresford in 1934, waarbij 266 arbeiders het leven lieten. Een ongeluk waarbij arbeiders zo jong als 12 jaar oud om het leven kwamen. Werkend in een hitte zo fel, dat men gaten boorde in klompen om het zweet er uit te kunnen laten. Gestorven omdat er bespaard werd op veiligheidsmaatregelen, ter bevordering van de winst. Een scenario dat zich recent herhaalde in de Golf van Mexico of Fukushima. Zeer toepasselijk koos Johannsson als titel voor één van zijn composities voor “The Cause of Labour is the Hope of The World.” Daar kunnen we het enkel mee eens zijn.
Het is inderdaad de strijd van de arbeidersklasse voor het socialisme dat zulke rampen uit de wereld kan verhelpen. Mochten de arbeiders in Gresford succesvol geweest zijn in het afdwingen van betere werkomstandigheden, dan zou men in één instantie 266 vaders en zonen gered hebben. Zouden de 11 arbeiders die op de Deepwater Horizon het leven lieten een veiligere werkomgeving genoten hebben, dan was er nooit sprake geweest van de desastreuze ramp die vorig jaar plaats vond in de Golf van Mexico.
Het beeldmateriaal dat Morrison gebruikt heeft voor deze film, werd uit oude archieven van alle tijden gehaald en samengevoegd met zelf gefilmde beelden van vandaag de dag. Veelal zwart-wit beelden dus, begeleid door muziek uitgevoerd in samenwerking met “The Pelton Fell Methodist Band”, een mijnwerkersband opgericht in 1877. Enkel de muziek wordt aan het woord gelaten, gecomponeerd door Johannsson die zijn eigen interpretatie van de typerende arbeidersmuziek brengt. Dat is een muziekstijl die hij eerst leerde kennen door zijn vader die actief was in een brassband die onder andere op één mei muziek maakte tijdens de acties. Nu is dat herwerkt in het minimalisme dat Johannsson typeert.
“The Miners’ Hymns” brengt de geschiedenis in beeld van een belangrijk onderdeel van de arbeidersbeweging en de belangrijke mijnwerkersstaking van 1984-85, waarin ook de linkse socialisten rond het blad Militant erg actief waren. Deze mijnwerkersstaking ging in tegen het idee dat er geen alternatief mogelijk was, een idee dat door Margaret Thatcher naar voor werd gebracht. Samen met de nederlaag van de staking van de Amerikaanse luchtverkeerleiders in 1981, was het neerslaan van de Britse mijnwerkersstaking in 1984-85 een belangrijk keerpunt in het opleggen van een neoliberaal beleid.
De verdediging van de mijnwerkers opnemen, betekent niet dat we alles op dergelijke energie willen zetten. Geen enkele arbeider zou bezwaar hebben gehad tegen de afbouw van vervuilende industrieën om groenere duurzame alternatieven op te bouwen. Maar deze optie werd niet aangeboden door de heersende klasse. Vandaag wordt er voor de energiebehoeften op grote diepten naar olie geboord of wordt op kernenergie gerekend, waarbij energie in handen is van bedrijven die winst willen maken en daartoe besparen op veiligheid. Wij moeten daar tegen blijven vechten en een alternatief naar voren brengen door te strijden voor socialisme, net zoals tal van mijnwerkersgemeenschappen dit doorheen de geschiedenis hebben gedaan.