Solidariteit tegen ongelijkheid. Verslag van de ABVV-meeting

Afgelopen week vond in Brussel het nationale ABVV-congres plaats, onder de titel “Solidariteit tegen ongelijkheid”. LSP was uiteraard aanwezig om campagne te voeren en de aanwezige militanten te overtuigen van de nood aan een links alternatief op de traditionele partijen, en een consequent linkse stem op 13 juni. Een verslag van de slotmeeting.

Verslag door Jarmo

Op de meeting werd het woord gegeven aan 9 vakbondsdelegaties die in de afgelopen jaren het slachtoffer van herstructureringen waren geworden. De eerste delegatie was die van Opel Antwerpen bij monde van Rudi Kennes. Hij stelde dat de strijd bij Opel op een ‘niet-traditionele’ manier gevoerd werd. Daarmee bedoelde hij dat, ondanks het plan om een winstgevende fabriek te sluiten, er niet werd overgegaan tot stakingsacties. Enerzijds stelde hij terecht vast dat de wet-Renault ruim onvoldoende is om als vakbondsdelegatie weerwerk te kunnen bieden tegen de plannen van het patronaat om een sociaal bloedbad te organiseren en dat de ondernemingsraad in feite maar weinig te zeggen heeft. Anderzijds probeerde hij het goed te praten dat er niet tot actie werd overgegaan en dat er voor louter overlegsyndicalisme gekozen werd. Hij beëindigde zijn pleidooi met de belofte dat Opel-Antwerpen ook in 2011 open zou blijven, maar vertelde de aanwezigen niet hoe hij dacht dit te zullen bereiken.

De strijdbare delegatie van AB InBev kwam vertellen hoe ze van in het begin weigerden mee te stappen in de procedure van de wet-Renault en onmiddellijk blokkades organiseerden. Ze legden uit dat het niet moeilijk was om een dergelijke mate van vastberadenheid aan de dag te leggen, aangezien AB InBev het afgelopen jaar 4 miljard euro winst had gemaakt en topman Carlos Brito een bonus van 6 miljoen had opgestreken. Gekoppeld aan de winsten die er gemaakt werden door toedoen van de notionele intrestaftrek, zorgde dit er voor dat elk ontslag een absoluut schandaal was. Zij pleitten en pleiten terecht voor “JOBS, JOBS, JOBS!”

De arbeiders van TechSpace Aéro in Luik brachten een gelijksoortig verhaal. Zij vertelden dat hun fabriek de laatste jaren steeds 11 miljoen euro winst maakte en zowat 9 miljoen euro extra kapitaal kon verwerven door toepassing van de notionele intrestaftrek. Tijdens diezelfde periode werden de lonen verlaagd met 14% en werd de arbeiders verteld dat ze de broeksriem moesten aantrekken. Dit pikten de werknemers niet langer en ze gingen in staking. Na 14 dagen waren ze erin geslaagd het brugpensioen van 58, gekoppeld aan het aanwerven van jongeren, af te dwingen. De vakbondsdelegatie benadrukte dat er een grote solidariteit bestond tussen oudere en jongere arbeiders, maar ook vanuit andere vakbondsdelegaties uit heel België. Uit deze strijd hebben ze geconcludeerd dat defaitisme nergens toe leidt, en dat enkel strijd loont. Dat dit klopt hebben zij duidelijk aangetoond, net zoals de werknemers van AB InBev.

Er werd ook gesproken door een vertegenwoordiger van de Antwerpse textielcentrale die de aandacht vestigde op de duizenden kleinere bedrijven die vandaag op de fles gaan en niet in het nieuws komen. Hij stelde vast dat het aantal mensen dat hierdoor op straat kwam te staan een veelvoud bedraagt van de bloedbaden in de grote bedrijven. Hij merkte ook terecht op dat Kris Peeters steeds in de media in beeld kwam als de redder van Opel, maar geen enkele interesse betoonde aan de werknemers van toeleverancier Johnson Controls in Geel, wellicht omdat zij minder nieuwswaarde bezitten.

De militanten van de non-profit lanceerden een oproep voor hun betoging op 8 juni. Hun centrale eis daar zal zijn dat sociale problemen geen taalgrens kennen en belangrijker zijn dan de communautaire twisten die vandaag de media beheersen. Sinds het begin van de crisis merken ze op dat er meer armoede is in de samenleving en er dus ook meer moet geïnvesteerd worden in sociale dienstverlening. Op 8 juni willen ze duidelijk maken dat ze een beweging zonder taalgrenzen vormen die een cruciale rol speelt in de samenleving, en dus ook naar waarde dient te worden geschat. Verder waren er ook nog toespraken van iemand van ACOD-Financiën, die stelde dat de fiscale fraude harder aangepakt moet worden, en van vakbondsmilitanten van Cartomills.

Daarna sprak ook nog een vakbondsmilitant uit Griekenland over de enorme besparingsplannen in zijn land en de strijd die daartegen gevoerd wordt. Hij sprak over de drang naar competitiviteit en dat voor de patroons de derde wereld daarbij het voorbeeld vormt, en onze arbeidsvoorwaarden daarnaar toe moeten evolueren, in plaats van andersom. In Griekenland wordt de klok vandaag 50 jaar teruggedraaid, en het ziet er naar uit dat ook Spanje, Portugal en andere landen zullen volgen. Het is vandaag de werkende bevolking die de schuld van de overheid aan de banken afbetaalt, terwijl het net de banken zijn die er verantwoordelijk voor zijn dat we met zijn allen in de armoede gestort worden.

De meeting werd afgesloten door Anne Demelenne en Rudy De Leeuw, de herverkozen top van het ABVV. Zij beloofden enerzijds de strijd tegen de notionele intrestaftrek te zullen voeren, maar riepen de militanten anderzijds vrij direct op om op sp.a en PS te stemmen. Dit lijkt ons een bijzonder bizar advies, aangezien net die partij in de regering zat op de momenten dat onder andere het Generatiepact en de notionele intrestaftrek werden ingevoerd. Van het Generatiepact waren sp.a’ers zelfs de architecten. LSP is het er absoluut niet mee eens dat vakbondsmilitanten op een partij zouden moeten stemmen die dit soort maatregelen voorstaat, en roept op tot de creatie van een nieuwe arbeiderspartij, die wel degelijk consequent de kant zou kiezen van diegenen die vandaag in strijd gaan voor het behoud van hun job en hun toekomst. We denken dat herstructureringen en economische crises inherent zijn aan de kapitalistische samenleving waar we vandaag in leven, en vinden dan ook dat daarmee komaf gemaakt moet worden als we ooit permanente verworvenheden willen kunnen bekomen. Maar in de tussentijd is het cruciaal dat er ook een arbeiderspartij ontstaat die in staat is om de eisen van arbeiders in strijd een stem te kunnen geven.