Komend weekend is er het vormings- en discussieweekend Socialisme 2010. Een hoogtepunt op deze bijeenkomst wordt ongetwijfeld de centrale meeting op zaterdagavond met sprekers uit binnen- en buitenland. We geven er het woord aan Levi Sollie, ABVV-delegee bij Bayer/Lanxess. Daarnaast zijn er Britse en Griekse sprekers. Tenslotte wordt gesproken door Stephane Delcros van de nationale leiding van LSP. Een korte voorstelling van de meeting.
Meeting: Enkel verzet loont
- Levi Sollie (ABVV-delegee Bayer)
- Greg Maughan (verantwoordelijke vakbondswerking Socialist Party – Engeland)
- Dimitris Pantazopoulos (lid syndicale commissie Syriza – Griekenland)
- Stephane Delcros (uitvoerend bestuur LSP)
Zaterdagavond 24 april op Socialisme 2010: 19u – 20u30
Eind vorig jaar wou de directie bij Chemiereus Bayer de arbeidstijd verlengen tot 35,25 uur per week, een totale loonstop gedurende 4 jaar en de omschakeling van vijf ploegen naar vier. De syndicale delegaties wilden geen minuut langer werken aan geen eurocent minder. In veel bedrijven droomt men nochtans van een 35 urenweek en de lonen in de chemie behoren tot de beste. Langer werken zou echter banen kosten. Bovendien maakt de vestiging, ondanks de redelijke lonen, ieder jaar flink winst.
De directie kon rekenen op de steun van het chemiepatronaat, de pers en de Vlaamse regering. “Inleveren of sluiten”, schreef de Gazet van Antwerpen, terwijl het patronaat en de Vlaamse regering het “onverantwoord” gedrag van de vakbonden aan de kaak stelden. Op de werkvloer hebben de delegaties het voorstel van de patroon haarfijn toegelicht. Ze konden rekenen op quasi unanieme steun, ook van hun Duitse collega’s. In andere chemische bedrijven zat men op de punt van de stoel. Men wist dat wat bij Bayer passeerde, hen ook te wachten stond. Ze publiceerden een gemeenschappelijke verklaring: geen enkele bond in de Antwerpse chemie zou akkoorden tekenen met arbeidsduurverlenging of loonsvermindering. De directie voelde aan dat een confrontatie lang zou aanslepen en de uitkomst zich tegen haar kon keren. Uiteindelijk trok ze haar plan in en beloofde een nieuw waarin niet aan de lonen en de arbeidstijd geraakt zou worden. Levi Sollie was een centrale deelnemer aan dit conflict en zal Socialisme 2010 toespreken.
Eerder hadden de arbeidersbonden bij Agfa in Mortsel een vergelijkbaar resultaat afgedwongen en na Bayer werd ook bij Inbev het saneringsplan na hardnekkig verzet afgevoerd. Bij Techspace Aéro dwongen de arbeiders een verlenging af van de CAO brugpensioenen en de aanwerving van jongeren met een contract van onbeperkte duur. Het inzetten van rechtbanken tegen stakersposten en zelfs van lock-out bleek niet opgewassen tegen arbeidersverzet als we de rangen maar sluiten. Bij Godiva in Koekelberg leek het dezelfde richting uit te gaan, tot de politici zich ermee moeiden. Het resultaat is brugpensioen op 52 jaar aan 80% van het loon, maar de verpakkingsafdeling wordt voortaan wel uitbesteedt en een 75-tal banen verdwijnen. Het ontwerpakkoord voor Opel voorziet in vertrekpremies die kunnen oplopen tot 144.000 euro bruto. Dergelijke plannen zijn uiteraard beter dan een vertrek met lege handen, maar als patroons en politici een sociaal plan uitwerken, mag je ervan uit gaan dat de arbeiders er rechtstreeks of via hun sociale bijdragen, voor opdraaien.
Ook in de buurlanden zien we de jongste tijd een toename van strijdbare conflicten, in Engeland bij Lindsey Oil Refinary, Visteon, Linamar en Vestas, maar ook steeds meer in bedrijven met een nationaal impact zoals British Airways en openbare diensten zoals de Royal Post. Dat is zeer belangrijk aangezien we de strijd nooit bedrijf per bedrijf kunnen winnen, maar enkel door ze uit te breiden en te veralgemenen. Meer nog dan bij private bedrijven heeft een staking in de openbare diensten een tastbaar nationaal effect.
In Engeland zijn de vakbonden nog altijd de belangrijkste financieringsbron van New Labour. Dertien jaar absolute meerderheid volstond echter niet om de anti vakbondswetten van Thatcher ongedaan te maken. Met New Labour aan de macht vormde Engeland geen uitzondering op de neoliberale politiek, maar was er integendeel een voorloper van. De band met de vakbonden diende vooral om strijd in de kiem te smoren. Strijdbare syndicale delegaties en vakbondscentrales, waaronder de spoorbond RMT, stellen de fondsen aan Labour steeds meer in vraag. Voor de komende verkiezingen is er zelfs een coalitie van syndicalisten en socialisten ontstaan die onafhankelijk van Labour een dertigtal kandidaten voordraagt. Electoraal verwachten ze geen doorbraak, aangezien velen toch Labour zullen stemmen om een meerderheid van conservatieven tegen te gaan. De nieuwe regering, ongeacht of die is samengesteld uit Labour, conservatieven of een combinatie met de liberaal democraten, zal echter en zwaar bezuinigingsprogramma opleggen. De coalitie van syndicalisten en socialisten wil zich met haar verkiezingsdeelname daarop voorbereiden. Op Socialisme 2010 zal Greg Maughan, vakbondsverantwoordelijke voor de Socialist Party de toenemende strijd en het initiatief van syndicalisten en socialisten toelichten.
Wie dacht dat de sociaaldemocratie een draai naar links zou maken sinds het kapitalisme in crisis verkeert, moet maar eens kijken naar wat in Griekenland gebeurt. Sinds George Papandreou, de leider van PASOK, de zogenaamde Panhelleense Socialistische Beweging, onder toezicht van de Europese Raad en het IMF het begrotingstekort terug wil brengen naar 8% van het BBP, grepen al 3 algemene stakingen plaats. Eerder al was in Griekenland uit onvrede met de rechtse politiek van PASOK een nieuwe linkse partij ontstaan, Syriza. Het is een samenwerking van voormalige PASOK-leden, eurocommunisten, maoïsten, ecologisten, trotskisten etc. Elke groep heeft er het recht zijn eigenheid te bewaren en beslissingen worden er genomen bij consensus. Het bestaan van zo een partij drijft niet alleen de druk op de sociaaldemocratie op, maar is tevens een stimulans voor sociale strijd. Dimitris Pantazopoulos is lid van de syndicale commissie van Syriza. Hij zal toelichten hoe en met welk programma Syriza tussenkomt in de strijd tegen het drastisch saneringsplan van premier Papandreou. Zoals alle nieuwe linkse partijen kent ook Syriza een wisselend succes, afhankelijk van het feit of ze gezien wordt als strijdpartij of slechts als de zoveelste electorale machine die zodra ze kan tot een coalitie wil toetreden.
Tenslotte zal Stephane Delcros van het uitvoerend bestuur van LSP uitleggen hoe syndicale delegaties het verzet tegen de poging om de arbeiders te laten betalen voor de crisis, moeten voeren met één hand op de rug gebonden zolang er geen, van de burgerij onafhankelijke, arbeiderspartij bestaat. Hij zal eveneens ingaan op de rol van LSP in dit proces en de nood om zowel een bredere als een specifiek linkse socialistische partij op te bouwen. Stephane zal eveneens een oproep doen voor steun aan LSP.