Voor een nationale actiedag met een stakingsoproep
Voor een eigen politieke formatie rond de syndicale eisen
De actieweek voor koopkracht van 9 tot en met 12 juni werd een overweldigend succes. Ondanks alle hysterie of studies die moesten aantonen dat onze koopkracht niet zou gedaald zijn, wisten ruim 80.000 betogers wel beter. Hun deelname aan de actieweek werd ondersteund door tienduizenden anderen die eveneens de ondermijning van onze koopkracht aan den lijve ondervinden.
Een liberale professor stelde tijdens de actieweek dat er voorheen “koopkrachtverwenning” was. Hij volgt andere liberale ideologen en patroons die openlijk pleiten voor een “welvaartsvermindering” voor de meerderheid van de bevolking.
De kleine toplaag, die ongelijkmatig aan bod komt in de media en steun vindt bij zowat alle in het parlement verkozen politieke formaties, kon intussen niet klagen. De Nederlandse journalist Xander Van Uffelen becijferde in zijn boek “Het Grote Graaien” dat een topmanager 25 jaar geleden 16 keer zoveel verdiende als een gewone werkende, vandaag is dat al 44 keer zoveel. Vorig jaar stegen de lonen van de topmanagers van de Bel-20 bedrijven in ons land met gemiddeld 15%.
Terwijl wij een neerwaartse spiraal worden opgelegd, wordt hetzelfde concurrentie-argument gebruikt voor een opwaartse spiraal bij topmanagers en grote aandeelhouders. Voor hen zijn er altijd topmanagers (of pakweg sportmensen) die meer verdienen en waarmee moet worden geconcurreerd. Gewone werkenden daarentegen moeten altijd concurreren met collega’s die minder verdienen.
Een brede laag van de bevolking is dit beu. Bij hen moet je niet met studies of theorieën over de koopkracht afkomen. Ruim 50% van de bevolking komt nog maar met moeite of helemaal niet rond (volgens een koopkracht-enquête van Humo). 96% verklaarde in deze enquête dat het leven duurder is geworden. De overige 4% vormt een kleine, maar bijzonder luidruchtige (op het hysterische af), minderheid.
De 80.000 betogers van de actieweek krijgen van de politici nu een zelfde reactie als de 100.000 betogers tegen het Generatiepact in 2005. Leterme stelde dat hij ons “begrijpt”, maar dringender problemen heeft in onder meer Brussel-Halle-Vilvoorde. Er zijn volgens hem geen centen. Voor de notionele intrestaftrek zijn er daarentegen wel middelen: 3,5 miljard euro werd cadeau gedaan aan het patronaat. Als het van Open VLD afhangt, wordt dat bedrag verdubbeld. Voor de gewone werkenden zou het wel eens een koude en magere winter kunnen worden als er niets verandert.
Verzet is nodig en de actieweek van 9 tot 12 juni proeft naar meer. We moeten er verder op bouwen door allemaal samen in actie te komen voor meer koopkracht. Dat kan het best op basis van een nationale actiedag met een ordewoord van een staking. Een dergelijke actiedag zou duidelijk maken dat de meerderheid van de bevolking dringend maatregelen wil voor de koopkracht.
Om dat te realiseren, beschikken we jammer genoeg niet over een eigen politiek verlengstuk. Net zoals bij het Globaal Plan of het Generatiepact worden de syndicale eisen op het politieke terrein niet opgenomen. Hierdoor wacht de regering gewoon tot de storm gaat liggen. Een soort “syndicale” partij zou een belangrijk hulpmiddel zijn om te vermijden dat de traditionele partijen hun spelletjes verder blijven spelen, terwijl ze als enigen de politieke scène bezetten.
LSP komt op voor het idee van een nationale actiedag met een stakingsoproep na de zomer. Op deze actiedag kunnen we onder meer opkomen voor een fundamentele loonsverhoging (minimum 1 euro per uur extra, bovenop de herstelde index). Daarnaast willen we de discussie aangaan over de noodzaak van een eigen politieke formatie van de werkenden en uitkeringstrekkers.